30 oktober 2017 

De dag van de terugreis 

De wekker gaat alweer vroeg vandaag want om zeven uur vertrekken we met het bootje. Alle spullen in de tassen en alles nog even nagekeken, ja we hebben alles. Ontbijten en dan kunnen we vertrekken. Er zijn meer mensen die vandaag weggaan en voor ons ligt een speedbootje klaar. Hmm als dat maar goed gaat met de bagage en het opspattende water.

Om zeven uur kunnen we instappen. Het is altijd wat lastig van de steiger af op een wiebelig bootje en we willen niet in het water vallen met onze foto-apparatuur op onze rug. Maar het gaat goed. We krijgen nog een mooi geel regenjack van de lodge wat we aantrekken. Er komt nog een dekzeil te voorschijn dat over de tassen die voor ons liggen wordt gelegd.

We zijn  nog niet weg of het begint toch te regenen. Dat is niet fijn. We proberen het dekzeil wat beter over de tassen te leggen zodat het niet al te nat wordt. Zelf hebben we de regenjas helemaal dicht en de capuchon op. Het dekzeil over onze benen heen en hopen dat we een beetje droog blijven.

Helaas het begint steeds harder te regenen en het water loopt van de jas af rechtstreeks op onze korte broeken. Na een half uur zijn we weer bij het strand waar Bema ons al staat op te wachten. Het ziet er hier nu wel anders uit dan drie dagen terug toen we ons hier op een tropisch strand waande. We zijn tot op onze onderbroek zeiknat. We rennen over het strand naar de auto maar natter dan nat kunnen we niet meer worden.

Toch maar even omkleden want de temperatuur is ook flink gedaald van de ruim dertig graden die we zo ongeveer de hele vakantie hadden is weinig meer over. We denken dat het nu bij ongeveer 15 graden blijft steken. We trekken wat droge kleding uit de tassen en proberen ons wat af te drogen. Sonja haar bergschoenen zijn echt doorweekt. Het lijkt wel of al het water erin is gelopen. De sokken kunnen gewoon uitgewrongen worden. Dan maar uit.

Via de hobbelweg rijden we weer naar de RN2. Dit is nu echt 4x4 rijden want het is inmiddels spekglad met al dat water. Bema geniet er van. Het blijft de hele ochtend regenen maar gelukkig is het niet druk op de weg. We komen weinig vrachtverkeer tegen.

Later blijkt dat dit een reden heeft. We sluiten aan bij een hele lange rij vrachtwagens. Omdat er helemaal geen tegenliggers komen, gaan we ze voorbij en wat blijkt. Twee vrachtwagens tegen elkaar die de weg blokkeren. Er kan geen vrachtwagen meer langs maar wij gelukkig wel. Door bewoners is een stuk van de helling al weg gegraven en omdat we een 4x4 hebben kunnen we door de inmiddels behoorlijke bagger erlangs. Wat een mazzel. Met een beetje pech sta je zo een paar uur stil. Er wordt met spanning mee gekeken door de bevolking of het goed gaat. Maar Bema stuurt zijn wagen er prima langs. De mannen die de boel hebben afgegraven lopen nog wel even mee en vragen om geld voor het werk. Zo werkt dat hier nu eenmaal.

Zo wij kunnen weer verder. Om twaalf uur stoppen we voor de lunch. Bema weet zijn adresjes dus al snel zitten we aan een heerlijk bord met nasi. En... er is WiFi dus we kunnen de thuisblijvers weer iets van ons laten horen na vijf dagen. Oh wat zijn die blij, die dachten al dat we in een pan soep gestopt waren of zo.

Het is nog een kleine twee uur rijden naar Antananarivo. Inmiddels is het gelukkig droog geworden en de zon komt er ook af en toe weer bij. In Antananarivo is het behoorlijk druk met verkeer en het is een grote stad. Maar uiteindelijk zijn we om drie uur in hotel Sakamanga. Bij binnenkomst wordt er middels een laserthermometer even gekeken of we koorts hebben. Gelukkig niet dus we mogen naar binnen.

We hebben een fantastisch grote ruime kamer. We zetten de airco op drogen en hangen onze natte kleding ervoor. Er blijkt toch wel heel veel nat te zijn geworden in de tas. Nou dat zien we thuis dan wel weer. We gaan niet alles uitpakken. Omdat we hier weer een lekker snelle WiFi verbinding hebben, worden er weer een paar verslagen online gezet en even geskyped met thuis.

Sonja duikt het bed in. Vanochtend op de boot is er water (of het opspattend of de regen was weten we niet) in haar oog gekomen en die is behoorlijk rood en doet erg zeer. Het traant behoorlijk dus het lijkt alsof er iets in zit maar er is niets te zien. Martin zet ondertussen de foto's op de laptop zodat we daar een back-up van hebben.

Om zeven uur gaan we eten in het restaurant bij het hotel. En dat is een prima keus. Wat hebben we lekker gegeten. Vooraf gebakken camembert met honing, een kipfilet met gestoomde groenten en als toetje een warme muffin gevuld met chocola en warme kersen. Zo dat is lekker.

Terug naar de kamer waar we lekker gaan douchen en nog een uurtje proberen te slapen. Om half elf de wekker want om elf uur vertrekken we naar het vliegveld. Het is doodstil in de stad en na 40 minuten komen we aan op een verlaten vliegveld. We nemen afscheid van Bema, onze chauffeur die ons twee weken lang heeft rondgereden over dit prachtige eiland.

Op het vliegveld wordt nog een keer gekeken of we koorts hebben. Gelukkig niet dus we mogen verder. We kunnen nog niet inchecken want ons vliegtuig vertrekt pas om half vier. Dat wordt wachten. Als we de ruimbagage hebben afgegeven kunnen we naar de vertrekhal waar het erg rustig blijft. We proberen nog wat te slapen op een paar stoelen. Dat lukt niet echt maar elke vijf minuten die we kunnen slapen is meegenomen.

We hebben nog een paar duizend Ariary (Malagasisch geld) over maar helaas kunnen we dat hier niet meer uitgeven. Je kan in het ene winkeltje wat nog even opengaat alleen betalen in EURO's. Nou ja, gelukkig is het niet echt veel wat we over hebben. Anders was het wel vervelend geweest. Het wisselkantoor op het vliegveld was al gesloten dan had je toch mooi met van die leuke flappen gezeten waar je niks mee kan.

Het vliegtuig van Kenya Airways landt om drie uur en dan kunnen we inchecken. In vier uur vliegen we naar Nairobi waar langzaam de zon weer op komt en we de besneeuwde top van Mount Kenya zien liggen. Op Nairobi hebben we een uur om over te stappen. De bagage is al door gelabeld naar Amsterdam dus daar hebben we geen omkijken naar. Het vliegtuig vertrekt op tijd. Gelukkig is dit net zoals het eerste deel een heerlijk rustige vlucht. Ieder kijkt een film of ligt wat te slapen. Achterin het vliegtuig kunnen we drinken halen als we dat willen. En zo is de ruim acht uur vliegen naar Amsterdam ook weer snel voorbij.

29 oktober 2017  

Palmarium Reservaat

4:40 uur de wekker gaat, kijken of het een mooie zonsopkomst wordt. Ja, je moet er wat voor over hebben. Martin heeft al snel zijn spullen bij elkaar en gaat alvast. Sonja volgt een paar minuten later ook. Martin gaat proberen de steiger vast te leggen met een lange sluitertijd. Sonja zoekt een mooi plekje met een Travelpalm op de voorgrond. Helaas valt de zonsopkomst wat tegen. De zon komt wel als een rode bal boven de horizon maar zodra deze helemaal te zien is verdwijnt deze net zo snel weer achter een hele brede wolkenband. De wolken verkleuren nog wel wat maar niet echt spectaculair. Een beetje teleurgesteld kruipen we nog een uurtje in bed. Vannacht was het gelukkig wel wat koeler maar het dekbed en dekens die hier allemaal liggen hebben we niet echt nodig gehad.

   

Om zeven uur zitten we aan het ontbijt met een lekkere ananassap en een grote mok Sterremuntthee. Een bolletje met lekkere kaas en verse ananas. Wij kunnen er weer tegen. Om half negen vertrekt de boot naar het Palmarium Reservaat. Dit ligt aan de andere kant van het meer en na tien minuten varen zijn we er. Het is ook een lodge gelegen op een eiland. Hier leven zes verschillende soorten lemuren. Die zo over het terras lopen. Er zitten nog mensen te eten en als de lemuren de kans krijgen springen ze zo op je schouder om een hapje mee te kunnen eten van de banaantjes die ook voor mensen erg lekker zijn.

De gids laat ons allerlei planten zien die specifiek zijn voor Madagascar. Inmiddels hebben we er daar al heel wat van gezien natuurlijk maar toch is het leuk. De lemuren komen er al snel aan, ze weten natuurlijk dat de gids lekkere banaantjes bij zich heeft. Dit heeft natuurlijk weer een heel hoog gehalte Apenheul maar wel leuk om te proberen om portretjes te schieten.

Het is best nog wel een groot terrein en we lopen best wel te zweten. Onderweg zien we ook nog een aantal wandelende takken en voor de gids altijd weer leuk om de toeristen de levende tak te laten zoeken in het struikje. Dan zijn we aan de andere kant van het eiland en lopen we naar een klein stroompje. Hier zijn een aantal Vleesetende planten. Het zijn twee soorten. Dachten we eerst nog aan een soort Zonnedauw (wat we kennen in Nederland) nee hoor. Hier zijn het gewoon grote drinkbekers van zo'n 15 cm hoog en 4 cm in doorsnede. Zolang de beker nog helemaal gesloten is kan je het water wat erin zit als mens ook drinken. Zodra de deksel open is, dat is als de kelk volgroeid is dan wordt het water giftig voor mens en dier!. Het water heeft een lekkere geur waar de insecten op afkomen. Deze blijven kleven in het water waarna ze vergaan of verteren en dat is het voedsel voor de plant. Dit water is echter ook giftig voor de mens. Dus mocht je dorst hebben in de rimboe. Denk dan goed na in welke fase de plant is. Het water is overigens geen opgevangen regenwater maar vocht dat door de plant zelf wordt verkregen.

We zien ook nog een heel klein blauw kikkertje op het strand op een palmblad. Het blijft raar dat een kikker gewoon zit te zonnen in deze hitte.

De gids wil ons heel graag de Indri laten zien en uiteraard ook laten horen. Blijkt dat de beestjes vlak bij de steiger zitten waar de boot op ons ligt te wachten. Zien we ze toch nog.

Om twaalf uur zijn we weer terug bij het hutje waar lekker onder de koude buitendouche gaan staan en onszelf weer opfrissen. Dan is het alweer tijd voor lunch en is onze laatste vrije middag op Madagascar aangebroken. Morgen wacht ons een lange rijdag terug naar Antananarivo. Maar nu nog even genieten van het heerlijke niets doen. Nou ja, Martin leest zijn tweede boek en Sonja typt het reisverslag.  

In de loop van de middag begint het helemaal te betrekken en heel hard te waaien. Het wordt zelfs wat fris. Nou ja, we lopen nog steeds in de korte broek maar het is echt iets kouder. Tegen de avond begint het zelfs een beetje te motregenen. Hebben we dat ook meegemaakt. Nu het nog licht is pakken we ook de tassen weer in. Morgen immers met de boot weer terug naar de bewoonde wereld.

Het laatste diner in het Bushhouse smaakt prima en voor de verandering hebben we weer Zebu klaargemaakt als haché. We rekenen af wat we gebruikt hebben en geven de meegenomen badlakens aan de lodge eigenaar. Ze kent vast wel iemand die ze daar blij mee kan maken. De lakenzakken en slopen laten we ook achter in het huisje maar daar slapen we nog een nachtje in.

28 oktober 2017  

Op zoek naar de Aye Aye bij het Kanaal van Pangalanes 

Martin heeft zijn wekker om kwart over vijf gezet om de zonsopkomst te fotograferen. Ja veel te laat natuurlijk de zon is allang op. Nou dan morgen maar een nieuwe poging. Het was vannacht best wel warm maar toch prima geslapen in onze door waai kamer. Alleen is de wind ook weg zodra de zon onder is. Dat is wel jammer.

Om half acht gaan we ontbijten waarna we afscheid nemen van de drie andere gasten die er nog waren. Wij zijn nu de enige gasten nog, maar vanmiddag komen er weer 12 nieuwe gasten. We doen vandaag lekker niets. Gisteren kwam Stephen nog vragen of we mee zouden willen naar een dorpje. Hij had het over een Zebu die geslacht zou worden en dat we daar getuige van mochten zijn. In eerste instantie hadden we zo iets van ja, wel interessant om het 'echte traditionele' leven hier mee te maken. Maar gisterenavond hoorde we van de Zwitserse die er was geweest dat het ging om de ceremonie 'van het herbegraven van de doden' waarbij de dorpsoudste 'dromen van de overledene' gaat vangen en waarna het hele dorp in trance raakt. Zij had het heel bijzonder gevonden om daar getuige van te mogen zijn. Wij vinden het niet echt ons ding en denkden dan ook nog aan het puntje van gezondheid. Dit is wel heel erg terug naar... ja, naar wat eigenlijk. We zien er dus toch maar van af. Een heel dorp wat in een soort meditatie gaat en waar je dan deel van mag uitmaken nee, niet ons ding. Ga je alleen maar raar van dromen, toch?

Martin heeft hier een boek gevonden en gaat lekker in de hangmat liggen en Sonja maakt een puzzeltje. We lopen een stuk langs het strand, nu het nog niet zo heel erg warm is. Nou ja, het zal even goed wel al 30 graden zijn. Maakt niet uit. Toch nog iets actiefs. Sonja zoekt wat foto's uit zodat alles klaar gezet kan worden om op de website te zetten zodra we weer een beetje internet hebben.

 

WiFi is hier niet en beter nog zelfs.. er is hier helemaal geen bereik. De mensen zelf hebben hier hun mobieltje op hoge punten op de rand van het restaurant gelegd en af en toe gaat er een telefoon af. Waait het bereik zeker weer plotseling langs of zo.

Om één uur gaan we lunchen. Wat hebben we het slecht zeg. Rijst met garnalen in gewokte groente, ja je kan het slechter treffen. Inmiddels komen de nieuwe gasten ook binnen. Een viertal Spanjaarden, een drietal Fransen en een groep van zes Duitsers die we al 2x eerder hebben ontmoet. Ze lopen waarschijnlijk een dag achter ons aan.

Het begin van de middag brengen we net zo relaxt door als de ochtend. Om drie uur stappen we op een bootje en bezoeken een vissersdorpje hier verderop. Het is een klein dorp met zo'n 130 inwoners. De burgemeester loopt met ons door het dorp wat op de smalle landstrook ligt tussen de oceaan en het meer. Hij vertelt dat ze leven van de visvangst. In dit seizoen vissen ze voornamelijk op de oceaan maar tijdens het cycloon seizoen (nov-feb) vissen ze op het kanaal. Ze varen in uitgeholde boomstammen wat er best wel stabiel uitziet. Maar ons niet gezien want de Indische Oceaan is hier erg wild en er schijnen rare stromingen te staan.

Vorig jaar is het halve dorp weggeblazen door de stormen en gelukkig is het schooltje nu weer herbouwd. De dokterspost helaas niet, dus de dokter die hier dienst had is ook vertrokken. Als er nu iets ernstigs is met een dorpsbewoner nemen ze contact op met één van de lodges hier in de buurt en dan worden ze naar een volgend dorp gebracht waar nog wel een dokterspost is. Vlak voordat we weggaan mogen we nog iets in een groot boek schrijven en wordt ons de 'pot' gewezen waar we iets in kunnen achterlaten. Uiteraard doen we een duit in het zakje voor het dorp.

.

Als we weer terug zijn in ons hutje weer even lekker zitten en dan is het douchen. Net als Martin onder de douche stapt, kijkt Sonja even op de klok. Oeps vijf voor vijf en om vijf uur vertrekt de boot voor de avond excursie. Opschieten! Om vijf uur staan we op de steiger maar alles wat er komt geen boot. Uh? Toch maar even vragen, blijkt de boot pas om zes uur te vertrekken. Oh, dat is handig dan maar weer terug naar het hokje en in de relaxstand. Een uur later staan we er weer maar helaas weer tevergeefs. We vragen de manager of zes uur wel klopt. Ja hoor de boot komt met een paar minuutjes.

Inmiddels is het al helemaal donker en wij zitten op het uiteinde van de steiger. Af en toe vaart er wel een bootje op het meer maar komt niet onze kant op. Uiteindelijk een kwartier later komt er een boot toch onze kant op. Het is iemand van het Palmarium Resort hier even verderop en hij brengt ons naar een eilandje tussen ons meer en de oceaan. Daar aangekomen zien we nog een tweetal boten liggen dus we zijn niet de enigen.

De gids vertelt ons dat we niet mogen flitsen, wel heeft hij hele felle lampen waarmee hij de beestjes zal verlichten. We gaan namelijk op zoek naar de Aye-Aye. De grootste van de lemuren die 's nachts actief zijn. Er bleken hier nog een klein aantal te leven waarna ze het eilandje eigenlijk kunstmatig gemaakt hebben zodat ze hier ook blijven. Er zitten er nu zeven waarvan er één een jong heeft dus acht in totaal. De Aye-Aye is een monogaam dier en er zijn een aantal stelletjes dus dat biedt hoop voor de toekomst.

In het donker lopen we achter de gids aan het bos in. Al snel zien we de lampen van de andere toeristen en ja hoor daar zit ook een Aye-Aye. Wat een maf beest. Waar alle andere lemuren die we tot nu toe gezien hebben een heel hoog knuffeldier gehalte hebben, heeft deze het uiterlijk van een spookje. Gremlin of Smeagol (uit de Lord of the Rings) zijn de associaties die het beestje bij ons oproepen. Hij is voornamelijk zwart van kleur met een grijs kopje. Verder wat losse grijze haren op zijn rug, heeft hij hele grote spitse oren die wat naar beneden wijzen en fel oranje grote ronde ogen. Een lange zwierige staart met lange pluizige haren. Wat verder opvalt is dat hij hele lange vingers heeft aan zowel zijn voor- en achterpoten. Daarom wordt het in het Nederlands het Vingerdier genoemd. Het beestje is in staat om een kokosnoot open te bijten met zijn tanden. Zowel boven als onder heeft hij twee hele grote snijtanden. Daarna pulkt hij het vruchtvlees eruit met zijn hele lange slanke vingers/handen. De gidsen hebben dan ook verspreid over het bos een aantal kokosnoten neergelegd zodat de Aye-Aye die kunnen openmaken en opeten. Per nacht verslindt een Aye-Aye de inhoud van wel twee kokosnoten.

Als we aankomen lopen zien we de Aye-Aye dan ook prima zitten maar als we een foto willen maken, klimt hij snel weg het bladerdek in van de boom. We lopen met onze gids naar een andere plek en daar herhaalt zich tot drie keer toe hetzelfde. Hoe de gids de Aye-Aye ook lokt met een lekkere banaan. Nee hoor, hij blijft lekker verscholen zitten. De gids stelt ons gerust en zegt dat hij volhoudt totdat ook wij een mooie foto hebben van de Aye-Aye. En zo gebeurt het dan toch dat er op zo'n twee meter afstand een Aye-Aye heerlijk zit te smullen van een kokosnoot. Hij heeft inmiddels een groot gat geslagen in de noot zodat zijn hele kop er zowat in verdwijnt maar af en toe kijkt hij op of er geen gevaar dreigt. Behalve een gids met een grote lamp en een tweetal toeristen met een raar ding in hun handen niks, dus hij eet lekker door. Soms haalt hij een heel stuk kokos eruit dat hij even hoger, rustig op gaat zitten eten. Dat zijn de plaatjes die we willen zien natuurlijk. Wat is dit leuk zeg. Dan komt de Aye-Aye uiteindelijk ook nog af op de banaan die lekker op een tak is gesmeerd. Helemaal mooi.

Op Madagascar leven nog een stuk of 1000-2000 exemplaren en wordt dan ook met uitsterven bedreigd.  Dit komt voornamelijk door de ontbossing maar er zijn zoveel creepy legendes over het beestje dat hij op veel plekken op Madagascar direct wordt afgemaakt zodra er een gespot wordt. Het helpt hem waarschijnlijk niet echt dat hij helemaal niet schuw is, en dus vaak doodgemoedereerd een dorp binnenwandelt, waarna de dorpelingen hem doodmaken en op de kop ophangen om de kwade geesten te verdrijven.

De Aye-Aye heeft hele lange vingers. De middelvinger van zijn voorste poten is echt extreem lang, deze is echt 2x zo lang en een stuk dunner.  Volgens de Madagascaraanse legendes is de vinger het instrument waarmee het vingerdier je vervloekt: als je ooit ongelukkig genoeg bent om door het lange heksenvingertje van de Aye-Aye aangewezen te worden, ben je de volgende die eraan gaat. De legende vertelt bovendien dat het beest ‘s nachts je huis binnensluipt om met die gore vinger je halsslagader open te pulken.

In werkelijkheid is daar natuurlijk allemaal niets van waar. Het diertje leeft zoals een specht, en voedt zich voornamelijk met insecten die in boomstronken leven. De vinger is daarbij een handig stuk gereedschap: eerst tikt hij zachtjes op de boomstam om te luisteren naar holle plekken, waarna hij met zijn lange vinger in de boom wroet om er sappige insecten en wormen uit tevoorschijn kan trekken. Wij hebben gezien dat het beestje zich ook tegoed doet aan kokosnoot en banaan.

Het vingerdier is een lemuur, die net zoals wij mensen en de apen onder de primaten vallen – een verre neef van onze soort dus. Hij is daarmee meteen de enige primaat die gebruik maakt van echolocatie om zijn prooi te spotten (net zoals de vleermuizen), en tegelijkertijd het engste familielid dat we hebben.

We lopen weer terug richting boot waar we nog even getrakteerd worden op een Dwarf Lemur die heerlijk zit te smikkelen van de resten van een banaantje. Deze dwergmaki's zijn net zoals de Aye-Aye 's nachts actief en gaan dan op zoek naar voedsel. Overdag verstoppen ze zich in een holte van een boom om te slapen. Het grappige aan deze beestjes is dat ze een zomerslaap houden. In de warme zomer gaan ze in een lange zomerslaap en leven dan van opgebouwde vetreserves.

Om half negen varen we in het pikkedonker weer terug naar het Bush house en onderweg leert Martin nog even tellen in het Malagassisch. Rei, Rua, Telu, Evacha zo die woorden kunnen we ook weer toevoegen aan onze Malagassische woordenschat. De gids leren we natuurlijk van een, twee, drie. Altijd leuk natuurlijk.

In het restaurant staat ons diner al klaar. Zebu steak met pasta met gewokte groente en een custard taartje toe. We proberen nog een foto te maken van de sterrenhemel. Helaas is het wat bewolkt en al bijna halve maan zodat het eigenlijk te licht is. De melkweg zien we ook niet. Jammer. Martin probeert nog met licht te schrijven maar dat is toch wel erg lastig. Een mooi rondje draaien lukt bijna.

Zo nu eerst een verfrissende douche en lekker naar bed. Het is al tien uur geweest zo laat zijn we de hele vakantie nog niet gaan slapen.