Madagaskar
Parque d'Anja
18 oktober 2017
Parque d'Anja
Sonja was al weer vroeg uit de veren. Het slapen was niet echt een pretje in een warme kamer dus dan maar eruit om kwart voor zes. De zon schijnt alweer dus gewapend met het fototoestel even een rondje over het terrein. Leuke bloemetjes en ook nog een mooie grote spin. Martin is inmiddels ook wakker en zit op een bankje te genieten van het prachtige uitzicht wat we hier hebben.
Het ontbijt was niet veel, wat geroosterd stokbrood met wat jam.
Alles in de auto zodat we om acht uur weer weg rijden. Het is een kwartiertje naar Parque d'Anja. Dit is een klein park (circa 8 hectare) opgericht door de bewoners die het ook helemaal onderhouden en ook de gidsen zijn. In het gebied komen veel ringstaartmaki's voor en om een klein beetjegeld te kunnen verdienen aan toeristen, besloten zij het gebied te beschermen en zich als gidsen te verhuren. Inmiddels hebben de inkomsten ervoor gezorgd dat ze nu drie i.p.v. twee rijstoogsten hebben per jaar en het aantal ringstaartmaki's is inmiddels verdubbeld naar zo'n 800 exemplaren.
Als we er aankomen wordt er gezegd dat we maar een uurtje in het park kunnen verblijven. Hé dat is raar in ons reisschema staat een ochtend. We laten Bema bellen met Frank van de organisatie want dan heeft hij te kort geld meegegeven. Wat er gezegd wordt geen idee maar uiteindelijk gaan we gewoon 4 uur op pad. We krijgen een officiele gids en vlakbij het park sluit er een ander aan die een paar woorden Engels spreekt.
En zo gaan we dus op pad. Al aan de rand van het park zien we de eerste zwart wit geringde pluimstaarten omhoog steken. Wat een leuke beestjes. Er zijn heel veel jongen (van ongeveer een maand oud) bij. En wat zijn die speels zeg. Ze klauteren in de bomen springen heen en weer, komen ongelukkig terrecht en zoeken dan weer troost bij mama.
Een Ringstaartmaki is eigenlijk geen lemuur maar een eigen soort. Ze leven in grote groepen van wel meer dan 20 dieren en brengen de meeste tijd door laag op de grond. De vrouwtjes zijn de baas in de groep en een groep bestaat voornamelijk uit dochters, tantes, nichten en de kleintjes terwijl de mannetjes regelmatig van groep wisselen. De groepen mareren hun territorium af door geursporen. Deze geur is heel belangrijk in de communicatie en voor het aangeven van de hiërarchie binnen de groep. Deze geur verspreiden ze met hun duim die ze langs de bast van de boom schuren.
Ringstaartmaki's worden zo'n 28 jaar en komen voor in heel Madagaskar, in de bergen maar ook in de lager gelegen droge gebieden waar ze zich wel wat aan aangepast hebben.
Ze hebben ook een bijnaam (Katta) omdat ze geluiden maken die klinken als katkat.
We vermaken ons prima met deze leuke beestjes. De jonkies zijn erg druk en het is lastig om ze goed op de foto te krijgen. Maar als je er zelf ook bij gaat zitten, komen ze vanzelf dichterbij. Ze zijn niet echt schuw. Soms liggen ze languit op een tak maar ook wel op de grond wat er soms erg grappig uitziet als ze op hun achterste zitten met een zakie recht naar voren en de handjes op de knieën.
Er lopen veel moeders rond met een kleintje. De kleintjes zitten op de rug maar hangen ook wel onder hun moeder als die rondloopt.
Naast de begroeiing met bomen is een landje waar wat gaten zijn gegraven waar water in staat. Op een rijtje lopen de maki's erheen om wat te drinken. Terwijl we staan te kijken ziet de gids een slang kruipen. Als we horen dat de slang niet giftig is, wordt die natuurlijk ook uitgebreid vastgelegd.
We lopen verder het bos in op zoek naar kameleons en ja hoor. We vinden er één. Op zijn dooie gemak zit ie op een tak. Het is de grijze kameleon inclusief staart
zo'n 30 centimeter lang.
Kameleon's zijn een familie van hagedissendie behoren tot de leguaanachtige. Ze hebben een lange gespierde tong. De ogen die buiten de kop liggen (dus niet in oogkassen) bewegen onafhankelijk van elkaar en ze kunnen van kleur veranderen.
De gidsen hebben inmiddels een paar sprinkhanen gevonden die op een stokje worden geprikt. Kijken of de kameleon honger heeft. En ja, al snel zien we hem (of haar) kijken naar de overheerlijke sprinkhaan en dan flits de tong toch al snel 20 cm lang flitst zijn bek uit en net zo snel er weer in met de sprinkhaan erin. Een gaaf gezicht. Dit moet uiteraard vastgelegd worden op beeld, gelukkig zijn er genoeg sprinkhanen ;-)
Na een aantal grijze kameleons gezien te hebben zien we ook nog een fel groene. Die is gaaf! En leuk. Hij wandelt wat over de tak maar dat gaat heel voorzichtig je ziet hem echt twijfelen heen en weer en nog een keer dat pootje en ja hoor dan volgt de stap. Lekker op zijn gemakkie. Is ook het beste wat je kunt doen bij ruim dertig graden.
Om half twaalf lopen we het park uit en Bema staat ons al op te wachten. We lunchen direct maar in één van de restaurantjes bij de ingang want de eerst volgende mogelijkheid daartoe is pas over 100 kilometer. En dat is toch al snel ruim twee uur rijden.
Het eerste stuk rijden we door een prachtige omgeving met vele hoge bergen. Soms hele grote kale rotsen waardoor je je soms in de Outback van Australië waant (Uluru/Ayers Rock). Maar al snel komen we op een kale hoogvlakte met alleen maar geel helmgras. Er staat hier een stevige wind, we dommelen af en toe in slaap.
Maar om vijf uur rijden we het dorp Ihosy in waar Thoussant de organisator van de gidsen in Isalo even bij ons instapt om te vertellen over morgen. We hebben een aantal optie's maar vanwege de hitte raadt hij ons aan de iets ingekorte route te lopen. Nog altijd goed voor ruim negen kilometer.
Het is nog 15 kilometer rijden naar ons nieuwe onderdak voor de komende twee nachten. We checken in bij Le Jardin du Roy, en het is echt een paleisje van de koning. Mooie ruime kamer met een groot bed en een terras uitkijkend op een aanlokkelijk zwembad. En we hebben hier airco in de tijden dat de electra aan staat. We installeren ons en doen een handwasje, zetten de foto's op de laptop en nemen een douche.
Om zeven uur diner en dat is hier echt goed. Het is een driegangenkeuze menu. Martin gaat voor de quiche en Sonja voor de gestoofde groente vooraf. Als hoofdgerecht hebben we beiden Zebumedaillons met aardappelgratin en boontjes. En als toetje ananastartaar met een bolletje ijs. Echt heerlijk.
{flike}
Van Antsirabe naar Ambalavoa
17 oktober 2017
Van Antsirabe naar Ambalavoa
Vandaag een lange reisdag voor de boeg. Helaas nog steeds geen water. Nou dan maar een paar flessen water over je heen en we zijn weer opgefrist. Na het ontbijt nemen we afscheid van de familie van Sao Guesthouse en stappen we weer in de auto.
We nemen eerst nog een kijkje bij een edelstenen verkoopplek. Wat een rijkdom zit er hier allemaal in de grond zeg. De mooiste edelstenen zijn er hier te vinden en hier tentoongesteld. We krijgen een mooie geslepen steen van Celestite een edelsteen die je alleen op Madagaskar kan vinden. Verder mogen we nog een tweetal stenen uitzoeken van een mooie berg. Ik krijg er één in mijn handen met daarin sporen van amatist en een graniet of zo. Vervolgens komen uiteraard in de winkel. Toch maar wat meegenomen. Ach het ziet er wel mooi uit.
Als we de stad uit zijn komen we door een prachtig landschap heel veel rijstvelden waar mensen druk bezig zijn. Er zijn velden waar het nog jonge gewas staat dat is groen, bijna onecht. Dit wordt als het groot genoeg is uitgeplant op een ander veld.
De dames, ja het werk op de rijstvelden gebeurt door de vrouwen, staan op een rijtje de plantjes weer in de grond onder water te duwen.
Als de rijst hoog genoeg is kan het geoogst worden. De stengels worden dan op een grote steen geslagen en de nog ruwe rijstkorrels vallen zo uit de aren. Dit wordt in de zon te drogen gelegd zo op straat of op een zeiltje. Vervolgens wordt dit gestampt waarbij de laatste velletjes worden verwijderd.
Op het veld kan het proces dan weer opnieuw beginnen want ze kunnen hier twee a drie keer per jaar oogsten. Daarbij komen de mannen met hun Zebu's in actie. De Zebu's trekken met zijn tweeën een grote ploeg door de modder waarbij de ploeg door de mannen de prut ingeduwd wordt.
We slingeren verder over een best wel redelijke weg door de bergen. Met in de dalen gecultiveerde veldjes waar van alles groeit. En vooral, echt overal, mensen onderweg langs de weg. Veelal lopend maar ook op de fiets.
Zo staan we ook weer eens stil langs de kant van de weg om een Betsileo dorpje te fotograferen. De Betsileo is één van de zeventien verschillende bevolkingsgroepen hier op Madagaskar en allemaal hebben ze hun eigen dialect.
Terwijl we in de berm staan komt er een oude man langslopen. Op ons Salama! blijft hij even verbaasd staan kijken waarop ik vraag of ik een foto van hem mag maken. Ja natuurlijk, hij vind dat zelfs een hele eer. En wij, wij vinden het een prachtig portret. Zo leidt een toevallige ontmoeting zomaar tot iets moois.
In een bocht stoppen we want er staat een soort destilleerderij met daarbij een achttal meisjes die flesjes verkopen. Van een lekker geurend plantje wordt een soort parfum gedestilleerd. We kopen een flesje dus de meisjes ook weer blij. Verder willen ze heel graag op de foto en daarna met een hoop gegiechel natuurlijk kijken hoe ze erop staan. Als voleerde modellen nemen ze poses aan en vooral veel lachen. Ze vragen nog om zeep maar dat hebben we niet voor ze. Wel een snoepje. Geen idee hoezo maar het snoepje verdwijnt met papier en al in de mond. Uhh?!?
Onderweg hebben we nog behoorlijk onweersbuien en ook flinke regen. Grote regendruppels vallen gestaag naar beneden. De mensen vluchten van de velden op zoek naar een droog plekje en weg van het open veld i.v.m. het onweer.
Als we stoppen op een plek waar je een mooi zicht hebt op een grote vallei zitten daar meestal ook heel wat kinderen. De meesten hebben iets bij zich om te verkopen maar er zijn er ook veel die daar gewoon lekker zitten. En dat is voor ons natuurlijk weer leuk om te fotograferen. En natuurlijk moet het resultaat ook even worden bekeken.
En dan rijden we het plaatsje Ambalavoa in en ook hier niet veel anders. Allemaal mensen bij kraampjes langs de kant van de weg. Er wordt echt van alles verkocht. Eten, maar ook lege flessen, schoenen, hoeden, onderdelen van wat dan ook, bruidsjurken, autobanden, sponzen, houtskool. Je kan het zo gek niet bedenken of het wordt aangeboden.
Met vele verschillende soorten handkarren die vaak blootvoets worden aangeduwd komen de mensen naar de stad om hun waar aan te kunnen bieden.
De zon gaat al onder als we om 18:15 uur aankomen bij La Varangue de Betsileo. Een prachtig gelegen B&B in de 'Middle of Nowhere'. We krijgen een mooi huisje en hebben weer een beetje de ruimte. Alles weer op de lader want om half negen gaat de aggregaat uit en is er geen stroom meer op de stopcontacten. Lampen blijven het wel doen, door op zonnecollectoren die op het dak liggen. En een lekkere douche waar hier gelukkig wel water uitkomt.
Om zeven uur gaan we naar het hoofdgebouw waar we gaan eten. Daar zitten een viertal Nederlanders gezellig aan een wijntje. Het blijken de nieuwe eigenaren te zijn van dit stulpje en dat moet gevierd worden. Toch grappig. Twee weken voor vertrek was er een programma op TV Brabant over Brabanders over de wereld en toen hadden ze de zoon gevolgd van het dit echtpaar die toen net bezig was met de overname van Varangue de Betsileo. En nu ontmoeten we zijn ouders die de B&B gaan runnen.
Het diner bestaat uit een dikke groente soep en Zebu met rijst. Ah een vast recept hier inmiddels op Madagaskar. Na het eten gaan we om negen uur slapen. De hele dag geschommeld in de auto dus we zijn aan rust toe.
{flike}
Fietsen bij Antsirabe
16 oktober 2017
Fietsen bij Antsirabe
Na een 'frans' ontbijtje met lekker vers stokbrood en een soort rabarberjam en kleine banaantjes kunnen we er weer tegenaan. Om acht uur zet Bema ons af bij de fietsverhuur. Nou ja, fietsverhuur het is een bloemenwinkeltje waar op het terras een drietal fietsen staan voor ons en onze fietsgids.
We nemen afscheid van Bema en hij zal onze route ook rijden zodat we hem ook onderweg tegenkomen en dus niet alle flessen water hoeven mee te sjouwen. We fietsen de stad uit en hebben veel bekijks. Martins fiets heeft helaas een draaizadel. En even later zakt het zadel helemaal op het frame. Geen probleem vastzetten met de snelkoppeling en verder fietsen maar een paar hobbels later weer precies hetzelfde. De schroef nu eerst maar even vaster vastdraaien en met dat de mannen dat doen breekt er iets in de moer. Oeps. Fietsen op zadelhoogte kinderfiets gaat hem niet worden. Maar gelukkig 20 meter verderop een fietsenmaker langs de kant van de weg. We lopen er heen en leggen hem het probleem voor. Hij rommelt wat in een blikje met van alles en nog wat en ja hoor een schroef met handel waarmee de zadelpen weer vastgezet kan worden. Nog even het juiste moertje erop en we kunnen weer verder.
Al snel zijn we de stad uit en rijden we door het achterland. Het is voornamelijk klimmen wat we doen en met 30 graden plus wat het nu al is, is het behoorlijk zwaar. Maar we laten ons niet kennen en het is tenslotte maandag Sonja's vaste spinningdag dus het moet lukken met het beetje basisconditie die we hebben.
Het is leuk om de mensen te begroeten met 'Salama' wat hallo betekent. Vooral de kinderen liggen dan in een deuk zo'n blanke 'Vahaza' die je in het Malagassisch gedag zegt dat is toch wel heel bijzonder.
Dan komen we bij een groot kratermeer. Hier doen de vrouwen de was. Ze gebruiken daarvoor zeep en op een grote kei wordt alles weer helemaal schoon. Op het meer zijn verschillende bootjes met daarop op ieder 2 vissers. Met stokken slaan ze op het water in de hoop dat de vissen daarvan schrikken en in het net zwemmen wat ze onder de boot hebben hangen. Of ze zo wat gevangen hebben, hebben we helaas niet gezien. Maar er schijnt wel genoeg vis te zitten.
We stoppen even bij het meer op een plek waar vroeger de Franse hun vrije tijd doorbrachten. Een badhuis, restaurant, badhokjes en zelfs een hoge duiktoren. Het blijkt 10 meter van de kant af al direct ruim tien meter diep te zijn. Het is een beetje een vervallen boel en de badhokjes zijn inmiddels ingenomen door mensen die er hun spulletjes verkopen. Al snel worden we aangesproken en moet Sonja komen kijken. Ze verkopen van alles maar vooral alles kettinkjes met mooie gekleurde stenen. En ja, Sonja is de eerste klant van vandaag dus wat doe je dan je gaat overstag. Voor 2000 Araiy een mooie steen aan een veter gekocht. Haar dag weer goed. Martin heeft ondertussen een drietal IJsvogeltjes gespot aan de kant van het meer. Maar die zijn natuurlijk gevlogen als Sonja er weer terugkomt. In het meer kan nu overigens niet meer gezwommen worden. Er schijnt één of andere bloem te groen die als je die aanraakt je kunnen verlammen en daar kan je aan
overlijden.
We gaan niet zwemmen maar fietsen weer verder. Achter de bocht volgt een hele steile klim en na flink beulen stappen we toch maar af. De gids heeft (gelukkig) ook niet zo'n berenconditie dus dat komt goed uit. Als we weer eens stil staan om even bij te komen, komen de mensen nieuwsgierig naar ons kijken. We vragen of we een foto van ze mogen maken en dat is geen probleem.
Dan komen we bij de laatste klim die te steil is om te fietsen. We worden aangesproken door jonge meisjes die hun Engels op ons oefenen. Het blijkt dat ze op een 'private' school zitten in Antsirabe zo'n 17 km verderop. Hun Engels is echt heel goed en na zo'n 2 minuten met inmiddels zo'n zestal meisjes te hebben gekletst gingen de handjes open met de vraag of we een mooie steen aan een kettinkje wilde kopen. Hun prijs is maar 25.000 Aiary. We weten inmiddels beter dus laten ons niet gek maken. Ze zijn niet weg te slaan en er wordt direct nog even duidelijk gemaakt wie er nu als eerste bij ons liep.
We gaan eerst lunchen. We lopen naar een huisje van een Fransman die voor ons gaat koken. We krijgen lekkere nasi met naanbrood en toe gebakken banaan met karamel. Ondertussen zien we de meiden op gepaste afstand ons nauwlettend in de gaten houden of we al klaar zijn.
Zodra we het pad aflopen zijn ze er weer. Hun prijs is nog steeds belachelijk hoog maar ze blijven aanhouden. We hebben verteld wat we er 10 kilometer verderop voor hebben betaald dus dat weten ze. Nou dat kan toch niet en dan maken ze verlies en wat al nog meer. Nou dan niet. We gaan wandelend naar het Lac de Tritri. Er is nog even gedoe want onze gids heeft tekort geld mee want er moet nu een gids bij gehuurd worden. Hij komt er 3x per week met toeristen en dan zou het nu anders zijn. Raar maar waar? Het zijn de centen niet dus oké. We lopen naar boven nog steeds gevolgd door drie meisjes die hun stenen toch echt aan ons kwijt willen.
Het is een stomboli vulkaan die nu gevuld is met water. Het water is 300 meter diep en mooi aqua kleurig blauw. Je kan een heel rondje er omheen lopen maar vanwege de hitte doen we dat maar niet. We lopen naar een uitzichtpunt, maken een foto en ook dat hebben we weer gezien.
De meiden lopen weer met ons mee terug en ze hebben inmiddels door dat als ze iets willen verkopen nu moeten dealen want in het dorp zijn de andere meiden en ook weer zo als de kippen bij. Degene die bij Sonja loopt, Marian van 27 jaar, gaat overstag en verkoopt een kettinkje voor 2000. Het meisje wat bij Martin loopt is wat volhoudender. Ze gaat niet lager dan 5000. Nou dan niet. We verstaan niet alles maar de gids zegt waarschijnlijk tegen haar. Je kan beter wel iets verkopen want dan heb je wat, nu heb je niets. Maar ze houdt toch vol en gaat niet lager met haar prijs. Dat is ook wel prijzenswaardig en dapper natuurlijk als je zo jong bent maar wel een goede handelsgeest.
We stappen weer op de fiets en de grote afdaling terug naar Antsirabe kan beginnen. Nu blijkt pas hoeveel we hebben geklommen. Veel was ook valsplat dus we vliegen naar beneden. Dit natuurlijk alleen als de weg dat een beetje toe laat. Af en toe kom je een auto, vrachtwagen of zebu kar tegen dan kan je maar beter zorgen dat je niet zo hard gaat. Het moet wel te beremmen blijven. En smal is het want verderop staan een bus en een vrachtwagen met de zijkanten tegen elkaar. Het busje had voorrang (want stijgende) en staat helemaal naast de goot. De vrachtwagen heeft nog een ruimte van een meter naast zich maar toch boem. Dit kan nog wel even duren. Inmiddels staat er aan beide kanten best al wat verkeer en ook het dorp is uitgelopen. Wij kunnen onze weg vervolgen en dalen weer verder.
Dat het elke dag wasdag is blijkt maar weer. Tussen de sla plantjes staan de dames de was te doen. Vullen de mannen de jerrycans met water en spelen de kinderen met elkaar.
Dan rijden we Antsirabe weer in en groeten de fietsenmaker nog even die nog steeds op zijn kleedje aan de klus is. Omdat Bema waarschijnlijk achter het ongeluk vast staat en ons nog niet kan oppikken rijden we nog even de stad door naar een werkplaats.
In deze werkplaats maken ze dingetjes, lepels, beeldjes, schaakstukken en wat eigenlijk niet van de hoorn van de Zebu. De hoorn wordt eerst gekookt waarna het bot loslaat van de buitenkant. Alleen het topje van de hoorn is massief en de rest is dus hol (zat het bot). De buitenkant bewerken ze op een slijpmachine tot allerlei voorwerpen. Toch grappig hoe ze hier in Madagaskar van alles iets weten te maken.
We rijden weer terug naar het startpunt waar Bema inmmiddels ook staat en ons met de auto weer terugbrengt naar het Soa Guesthouse.
We zijn helemaal pikzwart van het stof en stappen onder de douche om ons weer tot Vahaza om te toveren. Dit gaat nog niet zo gemakkelijk. Sonja gaat eerst en heeft één piepklein straaltje water. Dat wordt veel met de handen overal wrijven en uiteindelijk toch wel schoon geworden.
Als Martin onder de douche stapt, komt er helemaal geen water meer uit. Even vragen, ja wordt geregeld. We zien in de tuin twee mannetjes bij de waterput in de weer en even later staat één van de twee bij de deur met een tweetal emmers met water. Ach ja, dat kan ook. Heb je nog een schep of zo? Ja hoor, hier is een halve waterfles. Werkt allemaal prima en zo zit Martin even later ook schoon aan het diner.
We krijgen weer een heerlijke maaltijd die door de lachende en zingende dochters van de eigenaar wordt bereidt en uitgeserveerd. We zitten een gezellig te kletsen met een stel andere gasten en als we klaar zijn, vraagt de eigenaar of we het leuk vinden als ze een dansvoostelling geven. Ja natuurlijk. De ruimte wordt verbouwd, de tafels en stoelen aan de kant. En de hele familie en klusmannetjes doen een paar folkloristische Malagassische dansen. Erg leuk.
Zo wordt het toch nog laat. Want we willen het eerste verhaal ook nog even op de website plaatsen. Nou ja, morgen toch een reisdag dus weinig inspanning.
{flike}