Details

Gepubliceerd: 07 september 2014

6 en 7 september 2014

 

Het is weer september dus weer tijd voor de bronst van de Edelherten op de Hoge Veluwe. We hadden bedacht om dit te combineren met een bezoek aan de vogelkijkhut aan de Lepelaarplassen in Almere. Martin had namelijk van iemand mooie foto's van ijsvogeltjes gezien en dat willen wij ook. Nou dan wordt er dus een klein weekendje weg van gemaakt.

En zo vertrokken we op zaterdagochtend richting Otterlo op de Hoge Veluwe. 's Middags hebben we gebruik gemaakt van twee van de in totaal 1800 witte fietsen die hier beschikbaar zijn voor de bezoekers. Toch grappig. De fietsen kunnen niet op slot en je mag/kan ze dan ook altijd pakken als je ze ziet staan. Vanaf het bezoekerscentrum een leuk rondje gefietst langs de vele vennetjes aan de Oostkant van het gebied. Daar nog een poging gedaan om libellen te fotograferen. Er vlogen er genoeg maar niet altijd op het juiste takje. Het is midden op de dag en de zon staat hoog aan de hemel dus het licht is vaak keihard. Maar dat zorgt wel voor prachtig weer en met een zonnetje in het gezicht rijden we verder over de paarse hei en door de bossen. Het laatste stukje over de Wildbaanweg waar het al behoorlijk vol staat met auto's. Met als gevolg: Martin zet een sprint in. Daarbij kan ie nog net door Sonja teruggeroepen worden omdat hij totaal de verkeerde kant op rijdt. Ja niet elke plek waar vele witte fietsen staan is de startplek waar wij zijn begonnen.

 

Uiteindelijk komt alles goed en stappen we in de auto en rijden terug naar de Wildbaanweg. We vinden nog een mooi plekje voor de auto en zetten de fotoapparatuur klaar. Er wordt hier bijna dagelijks voer gestrooid voor de edelherten zodat ze ook bijna elke dag uit de bossen te voorschijn komen. Maar toch is het spannend. Misschien blijven ze vandaag wel weg of staan ze net met z'n allen op het andere veldje. We eten onze meegebrachte salade en kletsen wat met de andere mensen die er staan. De meeste mensen komen hier een paar keer in de week en weten dan ook veel te vertellen. Dan komt er een parkwachter met een tweetal emmers het veld op lopen. Hij strooit wat bix en appeltjes in een schuine lijn over het veld. Je hoopt natuurlijk dat hij dicht bij de weg komt omdat dan de dieren dat hopelijk later ook doen. Hij blijft op gepaste afstand maar strooit genoeg.

 

Soms zien we achterin het bos een groot edelhert staan maar het veld op lopen doen ze nog niet echt. Wel zien we beweging van verschillende reeën tussen de bomen door op het eerste veldje. Nou dan zullen ze straks wel bij ons komen. En ja hoor, daar komen de eerste reeën tussen de bomen vandaan gevolgd door een imposant mannetje. Eerst blijven ze nog een beetje achter een grote dennenboom staan maar dan komen ze in beeld. Het mannetje heeft een prachtig gewei. En laat af en toe zijn geburl horen. Ze lopen wat heen en weer en smikkelen van de appeltjes en het voer.

En wij maar plaatjes schieten. Jammer dat het zo'n eind weg is. Dan komt er een jong mannetje te voorschijn. Hij heeft een beginnend gewei met een enkele vertakking. Dit vind het eerste mannetje niet zo'n goed idee en hij verjaagd hem dan ook ver weg tussen de bomen. Dan komen er twee nog jongere mannetjes. Deze hebben wel een gewei maar dat bestaat nog uit een tweetal rechtop staande hoorns. Dit worden spitzers genoemd en zijn eenjarige mannetjes. Ze staan wat naar elkaar te kijken en wij hopen allemaal dat ze ook gaan vechten met elkaar maar nee hoor. De vrije kudde dames reeën zonder dominant mannetje leiden toch te veel af waarschijnlijk. Het dominante mannetje komt ook al weer terug lopen en ziet deze spitzers niet echt als concurrentie en graast en eet weer lekker verder. Wel ploegt hij nog even de hei om met zijn gewei. Het jeukt waarschijnlijk. Met een paar paarse heide plantjes in z'n gewei lopen ze allemaal de bossen weer in en is het schouwspel voorbij.

 

We ruimen de fotospullen op en stappen weer in de auto. Voor vanavond hebben we een hotel geboekt in Almere zodat we morgen vroeg al bij de Lepelaarplassen kunnen zijn. We rijden naar Almere waar we in checken in het Van der Valk hotel. Het is een prachtig nieuw hotel en we hebben een ruime kamer. We drinken nog wat beneden aan de bar en na een heerlijke douche gaan we slapen want morgen gaat weer vroeg de wekker.

 

En zo zitten we zondagochtend om kwart voor zeven aan het ontbijt. Het hele buffet is al helemaal gereed en dat op zondagmorgen. Dit was wel de reden om voor dit hotel te boeken. Een vroeg ontbijt is mogelijk. We laten het ons lekker smaken en om kwart voor acht parkeren we de auto bij De Trekvogel, het bezoekerscentrum bij de Lepelaarplassen, vlakbij het Markermeer. We pakken alle fotografie spullen en wat te eten en drinken. Dan lopen we de anderhalve kilometer naar de Lepelaarhut. Na 300 meter lopen we over een klein bruggetje bij een dammetje en wat zien we daar een bever. Wauw, die hebben we nog nooit in het wild kunnen aanschouwen en nu totaal onverwacht zien we hem hier in het slootje. Hij schrikt wel een beetje van ons want na een seconde of vijf verdwijnt ie in het slootje ergens achterin onder de overhangende struiken. Maar gezien hebben we hem wel allebei wat een ervaring. Later horen we van mensen die hier vaker komen dat daar 's ochtends vroeg heel vaak een bever te zien is.

 

Aangekomen in de hut, waar je trouwens via een goed aangelegd pad kan komen, zijn er al een tweetal fotografen. Onze vraag is direct; hebben jullie al een ijsvogel gezien? Nee dat nog niet maar wel een zeearend op het tweede eilandje. Maar die is net vertrokken. En dan moet je bedenken dat het 2e eilandje 300 meter verderop ligt. We installeren ons en komen er al snel achter dat een statief in deze hut niet echt gaat werken dus die kan aan de kant. In het meer zwemmen veel watervogels maar vooral aan de overkant en dat is een behoorlijk eind weg. Maar toch zijn er een aantal tafeleendjes die voor de hut heen en weer zwemmen. Het zijn grappige beestjes met een heel fel rood oogje ze duiken steeds onderwater om een paar tellen later weer naar boven te komen. Dit duiken doen ze best wel sierlijk.

 

 

Langzamerhand komen er ook steeds meer aalscholvers dichtbij de hut op de losse takken zitten die hier in het meer in de grond zijn gestoken. Als je deze vogels van dichtbij ziet zijn het best wel grappige vogels. Ze hebben een grote haaksnavel met een geel plakbandje er omheen, lijkt het wel. Het is een mooi gezicht als ze met hun vleugels wijd gaan zitten zonnen. Verder zwemt er ook een heel klein eendje. Van de andere mensen horen we dat het een Dodaars is. Dit is de kleinste futen soort die er bestaat. En ja als je hem in de gaten houdt zie je ook deze vogel steeds onderwater duiken om een heel eind verderop pas weer boven te komen. Verder lijkt ie niet echt op een fuut maar vissen vangen kan hij wel.

 

 

 

Dan zien we plotseling een grote vogel aan komen vliegen en ja hoor, de zeearend is weer terug. Opwinding in de hut want dat is toch wel bijzonder. Het beest gaat weer lekker op z'n dode boom zitten op het 2e eiland dus een heel eind weg. Wij blijven wachten op de ijsvogeltjes en dan plotseling een oranje flits ja hoor daar is ie. Maar helaas voor ons 50 meter verderop landt ie op een tak. Maar we hebben hem wel gezien en daar gingen we voor. Een mooie foto, dat is altijd nog maar afwachten. Hij vliegt weer verder en dan is ie weer verdwenen dan maar weer op zoek naar andere plaatjes. Er is genoeg te zien zoals bijvoorbeeld slobeenden en deze doen echt hun naam eer aan. Al slobberend van het water zwemmen ze over de plas vaak met een aantal bij elkaar. Maar ook een waterral een klein loopvogeltje aan de kant in het riet. Een grote zilverreiger hadden we al aan de overkant van het meer zien zitten maar nu komt ie ook een stukje dichterbij. Toch leuk want die is best wel groot. Verder komen er nog een buizerd, torenvalk, fuut en blauwe reiger langs.

 

Af en toe zien we een ijsvogeltje. Maar helaas steeds erg ver weg. Totdat ze (dat horen we later van de kenner, een jong vrouwtje, is het) plotseling richting de hut vliegt en op een stok vlakbij plaatsneemt voor welgeteld 1/6e van een seconde. Ja echt. Martin had het geluk dat het vlak voor zijn neus was en zijn toestel op motordrive had staan en die maakt 6 foto's per seconde. Een foto van het landen, een foto dat de ijsvogel zit en de volgende foto is alweer van het wegvliegen. Allemaal onscherp behalve die van het zitten op het stokje een pracht foto is het geworden dit lucky shot. Heerlijk daar doe je het voor. Sonja heeft niet eens gezien dat het ijsvogeltje zo dichtbij zat. Van de kenners hoorden we dat het in mei/juni echt hoogtijdagen zijn wat betreft de ijsvogels hier bij de Lepelaarsplassen. Sommige vogels hadden dit jaar wel 3x een nestje met jongen. Volgend jaar toch maar weer eens terugkomen.

 

Later op de dag landt er aan de andere kant van de hut ook nog een ijsvogeltje dichtbij maar helaas tegenlicht maar wel vast kunnen leggen. Oh wat is het toch leuk als gebeurd waar je van te voren op zit te hopen. Maar we hebben dan ook tien uur doorgebracht in de vogelhut. En vele mensen zien komen en gaan. Allemaal met de hoop dat er een ijsvogel op hun zat te wachten op een tak vlak voor de hut. Maar nee, meestal was die er niet. Maar soms als je geluk hebt en genoeg geduld dan komt ie plots uit het niets aanvliegen en heb je de mogelijkheid om hem mooi vast te leggen.

Om zes uur zijn we nog maar met z'n tweeën en houden ook wij het voor gezien. We pakken alles weer in en lopen over het fietspad terug naar de auto. Voor het bruggetje nog even stil houden en langzaam lopen. En ja hoor. Grote bubbels komen naar boven de bever zwemt gewoon onder het bruggetje en heeft ons allang al weer gezien of gehoord maar via het kleine slootje moet ie toch om naar zijn schuilplek te gaan dus we krijgen hem nog even te zien. Toch weer een cadeautje in een toch weer prachtig natuur weekend. Dit is echt optimaal genieten zeg en het lijkt wel of we een hele week zijn weggeweest en dat gewoon in een weekend. Heerlijk toch?

 

 

 

{flike}{jcomments on}