Rust- en relaxdag

Dinsdag 31 juli 2018

Ja daar is vakantie voor.  Heerlijk bij de tent gezeten. 

Lago di Sorapis

Woensdag 1 augustus 2018

Na de rustdag van gisteren staat er vandaag weer een mooie wandeling op het programma. De wekker gaat dan ook al vroeg want we willen vroeg bij het vertrekpunt zijn. En dat lukt.

De wandeling vertrekt bij Passo Tre Croci. We hadden over deze wandeling ergens gelezen en toen best zwaar bevonden. We zouden moeten 'kletteren' (dit is langs smalle richels wandelen waarbij je jezelf vastketend aan een staalkabel die aan de berg bevestigd zit). Dit bleek route 217 te zijn en zagen we niet zo zitten. Later hoorden we dat je ook via route 215 naar Lake Sorapis kon lopen. Deze route is minder steil en niet zo eng.

En zo staan we dan om half negen op Passo Tre Croci. We hebben de auto goed kunnen parkeren want als je later bent dan staat de hele pas vol met auto's en kan het zomaar zijn dat je een kilometer verderop langs de weg geparkeerd staat. Dit hadden we al eerder deze week gezien toen we hier langs reden.

Wij staan dus goed en gaan op zoek naar de start van de wandeling. Deze blijkt iets berg af te liggen maar keurig aangegeven met een bordje. We lopen eerst door een weide met weer de nodige nieuwsgierige koeien maar al snel lopen we over een breed pad door het bos. Het eerste stuk gaat best relaxt, een breed pad en weinig stijgen. Dan komen we op een splitsing waar het niet helemaal duidelijk is welk richting we op moeten. Helaas lopen we eerst het verkeerde pad in maar als dat wel erg smal wordt bedenken we dat dit het niet kan zijn. Omkeren dus.

Soms hebben we door de bomen een prachtig uitzicht op de omliggende omgeving. In de verte zien we Lake Misurina liggen en de Tre Cime. Wat is het mooi hier.

Dan begint het serieuzere werk, het pad wordt smaller en begint ook behoorlijk te stijgen. We steken een stroompje over en klauteren over keien. Inmiddels zitten we boven de bomengrens, of er groeien hier geen bomen meer omdat het te rotsig is. Dan zien we in de verte het pad verder lopen en dat gaat echt serieus over een richel. Het pad is hier net een meter breed maar wel een steile berg aan de ene kant (waar dan ook een staalkabel bevestigd zit om je aan vast te houden) en aan de andere kant van het pad een hele steile diepe afgrond. Gelukkig loopt op dit tijdstip iedereen richting het meer en kom je geen tegenliggers tegen. Dat zou ook niet echt kunnen. We houden ons goed vast en lopen maar even door. Toch nog snel even een foto want dit hoort ook bij de wandeling.

Even verderop zijn er traptreden in de rotsige wand bevestigd en zelfs een paar stalen trappen. We klimmen steeds verder en lopen eigenlijk op hoogte een soort kloof in. Dan zien we in de verte Rifugio Alfonso Vandelli liggen. Dat is een mooi richtpunt want deze ligt vlakbij het meer.

De rifugio laten we eerst nog even links liggen en lopen eerst door naar het meer. Na zeven kilometer en ruim twee en half uur zijn we er. Zo dat is niet voor niets een schitterend aqua kleurig meer ligt daar in een prachtige zetting tussen de bergen.

Superlatieven kom je tekort om dit mooie Lago di Sorapis te beschrijven.

We lopen terug naar de Rifugio waar we een lekkere spaghetti bestellen. Dat gaat er wel in. Genoeg energie om de terugweg te aanvaarden. In een kleine twee uur zijn we weer terug bij de auto en rijden we terug naar de camping.

Zo even lekker douchen en lekker relaxen met de beentjes omhoog. De tent ook een beetje aan kant gemaakt want morgen gaan we weer terug naar huis. De buitenkant wat afgenomen en maar hopen dat het vanavond droog blijft zodat we een schone droge tent met terug kunnen nemen.

's Avonds begint het te onweren. Om ons heen hangen wel drie onweersbuien. Het is flits en door de verlate donderklap weten we dat de buien een kilometer of twee van ons verwijderd zijn. We proberen de flitsen nog te fotograferen. Maar helaas te veel bewolking zodat je bij een flits alleen maar een wit verlichte hemel ziet. Dan beginnen er grote druppels te vallen. Oeps. Alles snel in de tent. We hadden al de tandjes gepoetst dus we hoeven niet meer naar het toiletgebouw. Gelukkig maar want inmiddels hoost het als een gek. De onweersbui hangt nu recht boven de camping. Het is nu echt flits boem, bijna gelijk. We kunnen elkaar amper verstaan zoveel herrie maakt de regen op het tentdoek. Als we naar het dak kijken zien we door het licht van de lantaarnpaal buiten dat er grote hagelstenen op het dak liggen. Wel ruim een centimeter groot. Vind je het gek dat het zo'n herrie maakt. We zitten nog een half uurtje naar het onweer te kijken en gaan dan toch maar naar bed. Foto's maken gaat toch niet lukken met zoveel regen dus dan maar slapen. Morgen immers een lange rijdag naar huis.

Terugreis

Donderdag 1 augustus 2018

Nou die tent is niet droog gebleven vannacht maar zo erg als vele andere campinggasten is het bij ons gelukkig niet. Vannacht terwijl wij heerlijk sliepen is nl. de halve camping overstroomt. De camping ligt aan de rivier de Boite en over de camping loopt een beekje wat normaal het water van de berg afvoert naar de rivier. Onder de camping ligt een rioolbuis die het water naar de rivier zou moeten laten stromen. Nu bleek midden in de nacht deze rioolbuis verstopt te zijn geraakt en is het water over de camping gestroomd. Vele tenten zijn toen onder water gelopen. En deze mensen hebben vannacht allemaal met spullen lopen sjouwen om het nog droog op te bergen in de auto. Achteraan op het lage gedeelte van de camping heeft het water bijna een meter hoog gestaan omdat het daar vast liep. Een auto stond daarbij bijna geheel onder water. Ook was er een tent finaal doorgescheurd omdat er een grote tak op was gevallen. Gelukkig voor die mensen heeft de binnentent deze op gevangen. Veel mensen hebben de nacht door gebracht in het toiletgebouw en de campwinkel. En wij......wij hebben niets gemerkt. De plek waar we stonden lag hoog genoeg en! we hebben een goede tent met een kuip die bijna 30 cm hoog is. Hierdoor hebben we geen last gehad van het vele water wat ook bij ons (volgens de buren) bijna tien centimeter hoog stond.

De morgen begint dus ook erg raar. Je spreekt mensen met allemaal een vervelend verhaal over de nacht. De brandweer is op de camping gekomen, deze konden weinig uitrichten maar nadat er een happertje bij kwam wat de hele rioolbuis heeft uitgegraven was het overtollige water snel verdwenen van de camping. Overal op de camping zie je de slaapzakken en luchtbedden te drogen hangen. Koepeltentjes worden met een hoge-druk-spuit aan de binnen- en buitenkant ontdaan van de modder die met het water meekwam.

Wij gaan de tent aan kant maken en beginnen wat op te ruimen. In eerste instantie nog rustig aan omdat de tent toch nog erg nat is. Gelukkig schijnt nu het zonnetje maar de bomen staan nog een beetje in de weg om de tent echt goed te laten drogen. Dan toch maar de tent neergehaald. Die moet dan maar in de tuin weer opgezet worden om hem weer helemaal schoon en droog te maken. Uiteindelijk is het bijna half twee als van de camping wegrijden. In Cortina haalt Martin nog even een koffie bij een barretje langs de weg. Blijkt daar de hoboïste te staan uit het orkest wat we zondag hebben zien spelen. Martin herkent haar en zegt dat. Ha ha, dat is grappig.

Dan vertrekken we echt en via Tobblach rijden we de Dolomieten weer uit. Nog even gestopt bij een supermarkt voor een broodje en wat te drinken want het is ook vandaag erg heet. We hopen vanavond weer thuis te zijn. De tomtom geeft een verwachte aankomsttijd van half een. Dus wie weet. Via de Brennertolweg rijden we Oostenrijk door en dan richting Ulm via de Fernpas. Dit is een prachtige pas maar als er een hele grote vrachtwagen twee auto's voor je rijdt dan schiet het niet op. De auto's voor ons zitten vlak achter de vrachtwagen en durven niet in te halen en de hele bubs in één keer inhalen op een bochtige bergweg gaat niet lukken. 

Om zes uur gaan we eten bij een wegrestaurant. De tomtom heeft zijn verwachte aankomsttijd inmiddels bijgesteld naar twee uur. Oeps dat gaat hem niet worden. Na het eten rijden we nog een stuk verder maar om tien uur besluiten we toch maar een hotel te zoeken. Even gestopt op een parkeerplaats en internet erbij gepakt. We zien een hotel bij de volgende afslag dus daar gaan we heen. Uhm dat ziet er een beetje raar uit. Een hotel zonder receptie op een industrieterrein en met een code zou je naar binnen kunnen. Maar even verder zoeken. Dan zien we Hotel Schwanen staan een dorpje verderop daar maar even kijken. Dat ziet er een stuk beter uit en ze hebben nog een kamer voor ons. Nou daar zeggen we geen nee tegen. Jammer genoeg is het snikheet op de kamer en is er geen hor voor het raam. Toch maar wijdopen gezet en dan de vitrage er maar een beetje voorhangen. Het dekbed direct maar uit de hoes gehaald, het is warm zat. Lekker douchen en slapen.

Vrijdag 2 augustus 2018

Toch nog een redelijke nacht gemaakt ondanks de warmte. Lekker uitgebreidt ontbeten voor we weer verder gaan. Het is alweer erg warm en vooral ook erg druk op de Duitse snelwegen. Het is niet meer wat er vroeger van de Duitse snelwegen gezegd werd; dat je lekker kan planken. Veel wegwerkzaamheden waarbij de snel direct flink omlaag mag. Maar als je maar enigszins langs een stad of dorp gaat dan gaat de maximum snelheid ook al omlaag naar de 100 km/per uur.

Zo is het al weer lunchtijd als we bij Limburg Nederland weer inrijden. We besluiten te gaan lunchen bij de Gerardushoeve. Dit is een plek waar vrienden van ons altijd langsgaan als ze in de buurt zijn en het moet een superplek zijn. Wij dus het adres opgezocht op Mr Google. Dat is nog even rijden maar ach, we hebben toch vakantie. We komen aan bij een hotel waar het letterlijk uitgestorven is. Er zitten twee dames achter een receptie en we vragen of we kunnen lunchen. Ze kijken ons een beetje vreemd aan maar ja hoor dat kan. We bestellen wat te drinken en kijken op de kaart. Ja het zijn wel mooie gerechten maar om dat nou echt exclusief te noemen. Eén van de dames is inmiddels al de keuken ingedoken voor ons en als de ander wat te drinken komt brengen. Vertellen we het verhaal van onze kennissen. Oh zegt ze; dan moet je niet hier zijn maar anderhalve kilometer verderop. Daar zit ons restaurant en dat kijkt uit over het prachtige Geuldal. Dat zullen ze wel bedoelen. Ze roept naar haar collega laat maar hoor;-) Wij dus weer de auto in en rijden naar het restaurant.

Ja dit is duidelijk andere koek. Het terras zit ondanks de warmte (36 graden plus) helemaal vol maar gelukkig is er voor ons nog een plekje. Even later kunnen we zelfs verplaatsen naar een andere tafel en kijken we rechtstreeks het Geuldal in. De lunch is voortreffelijk dus wij kunnen weer verder.

Om zes uur zijn we weer thuis. We halen de auto leeg en zetten de tent op in de tuin zo die kan mooi drogen. In Nederland is het nl. nog steeds kurkdroog. Gelukkig heeft mijn pa de tuin goed verzorgd en staat alles er nog groen bij. Morgen als de tent weg is maar even goed sproeien dan krijgen de plantjes weer een heerlijke slok water.

Lago di Braies / Pragser Wildsee

Zaterdag 28 juli 2018

Bij het wakker worden schijnt het zonnetje alweer en hangen er een paar wolken in de lucht. Een mooie dag om een stukje te rijden naar Lago di Braies of in het Duits Pragser Wildsee. Dit is een stuk naar het Noorden en omdat de grotere weg die kant op volgens Google Maps is afgesloten rijden we dezelfde weg als naar de Tre Cime. Alleen nu rijden we verder naar Toblach. Dit ligt al vlakbij de grens met Oostenrijk en je ziet hier dan ook meer de glooiende heuvels/bergen zoals in de Alpen.

Vijftien kilometer naar het Westen terug over de grote weg en dan de weg in naar Lago di Braies. Dit is echt een heel toeristische trekpleisters wat je al kan zien aan de grote parkeerterreinen. Wij vinden makkelijk een plekje omdat er net iemand weggaat en dan lopen we naar het meer.

Het is een prachtig groen kleurig meer met rondom hoge dennenbomen maar aan de overkant weer de hoge kale rotsen van de Dolomieten. Op dit meer kan je ook een roeibootje huren welke er dan ook genoeg rondvaren. Wij gaan een rondje om het meer lopen. We hebben ook het statief mee en met behulp van filters en het donkere ND filter proberen we een foto te maken waarin we de spiegeling wel zien.

Het is helaas niet helemaal windstil dus de kleine golfjes zorgen voor extra schittering en dat de spiegeling niet helemaal scherp te zien is. We fotograferen met een half grijsfilter om de scherpte van de lucht te temperen, een polorisatie/landschapsfilter om de schittering uit het water te halen en een ND 10 stops grijsfilter om een langere sluitertijd te kunnen gebruiken waardoor de spiegeling beter te zien zou moeten zijn. Hopelijk levert dat de foto op welke we voor ogen hebben. Het kijkglaasje wat we op het LCD schermpje zetten laat ons een hoopvol beeld zien. Zo zie je maar weer sommige foto's maak je niet alleen met een toestel ;-)

We lopen het rondje verder en dan kunnen we niet verder omdat het pad is afgesloten vanwege werkzaamheden na een landslide dus we gaan maar weer terug. Nog even de andere kant op waar nog een klein kapelletje staat en en passant nog een geocache wordt gescoord.

Dan hebben we het wel gezien en stappen weer in de auto, via een toeristische route door het Sexental (even kijken bij de camping die we oorspronkelijk op het oog hadden, en zien dat het mazzel was dat ze vol waren ;-)) rijden we weer terug naar de camping.

Concerto in Alta Quota

Zondag 29 juli 2018

's Ochtends lekker rustig aan gedaan, heerlijk buiten ontbeten en daarna wat gelezen en geschreven. Om half een vertrekken we naar de Passo di Falzarego. Bovenop de pas is een kabelbaan die ons naar Rifugio Scoiattoli brengt. Op het parkeerterrein is het al behoorlijk vol maar we vinden nog een plekje.

We stappen in de stoeltjes lift en die brengt ons naar 2.225 meter hoogte. Wat een prachtig uitzicht hebben we hier. We zijn nu bij de Cinque Torri, vijf steile rotspunten. Ondanks de bewolking is het helder en kunnen we ver weg kijken. Overal hoge toppen en diepe dalen en de wolken erbij zorgen hopelijk voor mooie foto's.

Maar de belangrijkste reden van ons bezoek hier is een concert. Het Concerto in Alta Quota, wat staat voor Concert op hoog niveau. De plaatselijke harmonie Copro Musicale di Cortina d'Ampezzo geeft om half drie een concert op de berg.

Ze zijn allemaal gekleed in prachtige klederdracht, wel weer anders dan in Val di Fassa maar ook erg mooi en fleurig. Ze spelen voornamelijk marsen maar ook God Save the Queen, een bewerking van Queen hits welke begint met het Engelse volkslied. Dit nummer heeft de fanfare van Sonja twee jaar terug op de lessenaar gehad, dus feest der herkenning.

Af en toe komt er een grote zwarte wolk aangedreven maar het blijft de hele middag lekker droog en met af een toe een zonnetje erbij is het gewoon genieten.

Na afloop lopen we nog een rondje over de top. Er is hier een soort 'openluchtmuseum' waar je de 'loopgraven' en schuilhutten ziet die gebruikt zijn tijdens de Eerste Wereldoorlog. Erg indrukwekkend allemaal. Er staat zelfs nog een groot kanon, waarbij je je afvraagt hoe hebben ze dat ooit hier bovenop die berg gekregen.

's Avonds nog het weiland achter de camping opgelopen in de hoop een mooie foto te kunnen maken van de ondergaande zon die schijnt op de kale bergtoppen aan de overkant. Helaas kleurde het niet mooi rood. Maar timelapse die Sonja heeft gemaakt ziet er bij het doorbladeren op de camera al leuk uit.

Passo di Giau

Maandag 30 juli 2018

's Ochtends lekker lui in ons stoeltje voor  de tent gezeten. Wat lezen, wat schrijven of gewoon nog even de ogen dicht. Daarna in de auto gestapt en de Passo di Giau gereden. Dit is een prachtige pas ten Westen van Cortina d'Ampezzo. Via de SR48 de stad uit en dan na een kilometer of vijf linksaf de SP638 op. Ook deze pas is weer prachtig. In de verte zien we Cinque Torri weer liggen want we zijn hier best wel hoog. Als we boven de bomengrens komen staan er in de Alpenweiden weer de nodige milka koeien. En die zijn best wel fotogeniek, toch?

Bij de Rifugio klimmen we te voet nog even verder zodat we een 360 graden foto kunnen maken. Wat kunnen we ver kijken zeg. We zien zelfs de gletsjer op de Marmolade (Fassatal) liggen.

Maar dan zien we ook de donkere wolken steeds dichterbij komen en ja hoor, een paar regendruppels dus alles weer in gepakt en terug naar de auto gelopen.

We besluiten een rondje te rijden en rijden dus aan de andere kant de pas weer af. Voorbij het dorpje Santa Lucia is een mooi uitzichtpunt. Al rijdende hadden we al gezien dat er direct naast de weg een steile afgrond is. En hier kunnen we dat rustig bekijken. De wand gaat zo steil 300 meter loodrecht naar beneden. In het dal zien we de rivier Torrente Cordevoie liggen die uitmondt in het meer bij Alleghe. He dat herkennen we nog van vorige week toen we een rondje reden vanuit Val di Fassa langs het stuwmeer van Fedaia. Waarna we een tijd dezelfde rivier hebben gevolgd en uiteindelijk bij Alleghe weer terug reden naar Pozza.