7 mei 2017

Na het ontbijt de tassen weer inpakken, hier worden we gelukkig steeds meer bedreven in dus snel gedaan. We checken uit en gaan eerst even langs het vliegveld om te vragen of het klopt dat we op de late vlucht zitten. Ja, helaas wel de laatste vlucht (al de anderen zitten helemaal vol). De vlucht staat gepland om 17:55 uur maar heeft nu al een vertraging van een uur. We moeten er toch om vijf uur zijn om in te checken.

Nadat we in de supermarkt weer wat drinken en een broodje hebben gekocht gaan we weer de bergweg op. Hopelijk is het nu beter weer bij de vulkaan meren maar helaas. Zodra we op 300 meter hoogte zit belanden we in de wolken en gaat het ook weer regenen.

We besluiten door te rijden naar de Poça das Patas het regent nu dan wel maar misschien is het niet zo mistig. Je weet immers maar nooit. En ja hoor, vanaf het uitzichtpunt kunnen we de watervallen al zien liggen. We parkeren weer bij het bordje Poço da Ribeira do Ferreiro. De regenjassen maar weer aan want het zijn steeds regenbuien die vallen. Het pad is inmiddels bekend terrein dus we pakken beiden één van de stokken die aan het begin van het pad keurig tegen een boom verzameld staan. Dit loopt toch een stuk makkelijker. Omdat het veel heeft (en nog steeds) regent zijn de stenen nog gladder en onze wandelschoenen hebben dan niet echt grip meer op de grote gladde keien. Een stok zorgt dan net voor een beetje extra evenwicht. In een half uurtje zijn we dan ook bij het meertje. En niet voor niets. Ondanks dat de zon niet schijnt is het een prachtig gezicht van de hoge steile want aan de overkant van het meertje komen zo'n 15 watervallen in verschillende afmetingen naar beneden gestort. Helaas is het meertje niet helemaal spiegelend omdat er net een klein beetje wind staat.

We gaan eten bij Jonah een klein restaurantje in Faja Grande. En het is prima eten daar. De keuze is niet groot maar het is heerlijk en alles wordt trots geserveerd door het (eigenaar) echtpaar van het restaurantje. Na afloop krijgen we nog een borrel. Martin iets wat niet echt lekker is maar voornamelijk uit alcohol bestaat. De anijsdrank die Sonja krijg is wel lekker.

We rijden nog even naar de kust waar ook hier tussen de lava brokken zwembaden zijn aangelegd in zee.

Via de bergweg rijden we weer terug naar het hotel waar we onze tassen weer uit de bagage kamer oppikken. Weer inruimen voor de vlucht en nog even rustig wat lezen in de lobby.

Martin wil graag op tijd zijn dus we gaan maar naar het vliegveld. De vlucht staat nog steeds een uur later gepland dus we zijn erg vroeg.  Sonja kan niet blijven wachten en loopt nog even het dorp in op zoek naar een geocache die ook snel gevonden wordt. Het zonnetje schijnt nog even dus het is een prettige wandeling.

We vertrekken uiteindelijk pas om half zeven dus dat wordt echt een latertje. De vlucht verloopt soepel en na een half uur komt het eiland Terceira al in beeld. Als we zijn geland moeten we allemaal het vliegtuig verlaten en de aankomsthal in. Direct de trap op naar boven en we staan weer in de vertrekhal. Na een minuut of twintig kunnen we weer instappen. Het bijzondere aan deze vluchten tussen de eilanden is, is dat het in het vliegtuig allemaal vrije zitplaatsen zijn.

De vlucht naar Sao Miguel duurt ook weer drie kwartier maar gelukkig komen de tassen al weer snel nadat we geland zijn naar ons toe gerold over de bagageband zodat we weer naar de autoverhuur Ilja Verde kunnen. Om half tien stappen we in een nieuwe Ford Fiesta en zoeken we in het donker de weg naar het hotel Pedros do Mar Resort & Spa.

Gelukkig werkt onze navigatie op de telefoon prima en rijden we er zo heen. Het is best wel een groot hotel en ziet er luxe uit. Toch jammer dat we hier nu maar vier i.p.v. zes nachten kunnen blijven.

4 mei 2017

Om vijf uur kwamen we dus uiteindelijk aan op Flores. Zo wij zijn er nu kijken of we er zaterdag ook weer vanaf komen maar dat is een zorg voor dan. Nadat we hadden ingecheckt in het hotel zijn we direct het eiland gaan verkennen.

Via de weg die dwars over het eiland loopt rijden we naar het Westen. Bovenop zijn een paar prachtige meren zo staan we al snel bij het Lago Negro en Lago Comprida dit zijn twee kratermeren die door een smalle caldera rand van elkaar worden gescheiden. Het opvallende wat ondanks de bewolking goed te zien is, is dat Lago Negro zwart water heeft en het andere meer een groen/blauwe kleur. Het waait hier vreselijk en de wolken komen al snel weer binnen waaien.



We rijden weer verder en bij Miradoura (uitzichtpunt) Craveiro Lopes hier hebben we een prachtig uitzicht op de Poça das Patas. De groene muur met de vele watervallen die naar beneden vallen. Echt een prachtig gezicht. Jammer genoeg is het nu ook zwaar bewolkt maar we kunnen het wel zien. Hier vinden we op goed geluk de tweede 'gratis' geocache en uit de logjes blijkt het uitzicht niet altijd zo te zijn. Het kan ook volop mist zijn en dan valt er niets te zien.

We dalen verder af naar het plaatsje Faja Grande. We willen hier gaan eten aan de kust in de hoop dat er een mooie zonsondergang is. We belanden uiteindelijk bij een soort huiskamer restaurant. Het is een klein hutje letterlijk aan de rand van het eiland. Het hutje meet vier bij acht meter met daarin een viertal tafeltjes, een bar en daarachter de keuken. We hebben de keuze uit octopus, garnalen met rijst of steak. We gaan voor de laatste twee opties en laten het ons smaken.

Van de zonsondergang is niets te zien, het is donkergrijs/zwaar bewolkt. Jammer.

Om negen uur rijden we weer terug over de bergweg naar het hotel.



5 mei 2017

Sonja had weer eens de wekker gezet voor de 'sunset' snel even kijken en ja hoor. Dat gaat wat worden dus fototoestel gehaald en een deur aan het einde van de gang open gegooid en langzaam komt de zon te voorschijn.



De rotsen aan de andere kant van het eiland liggen er nu ook prachtig bij in het vroege zonnetje. Zou dit een voorbode zijn voor de komende dag. Laat het zo zijn. We hebben één dag om het eiland Flores te verkennen dus dat zou wel mooi zijn.

Nog even een half uurtje geslapen en daarna naar het ontbijt. Het is goed voor elkaar met allemaal producten van het eiland.

We stappen in de auto en rijden langs de verschillende vulkaanmeren. Eerst komenwe bij Caldeira da Lomba. Hieraan is niet meer te zien dat het een voormalige krater is want het meertje staat bijna gelijk aan het omringende land. Aan de Noordkant van de weg rijden we naar Caldera Seca, waarbij Seca staat voor droog en inderdaad op de boden van de krater zien we een moeras landschap.



In de Caldera Branca staat nog wel een beetje water maar dat schijnt ook maar 20 cm diep te zijn. De begroeiing wint het van de vele regen die hier valt.

Helaas het is zwaar bewolkt en de regenbuien blijven maar spoelen dus niet echt weer om een wandeling te maken bij de meren, toch jammer.

Verschillende plaatsjes zoals Fajazinha en Mosteiro bekeken maar de regen maakt het er niet gezelliger op.

We stoppen bij de parkeerplaats voor de rivier Ribeiro Grande en gaan lopen naar de Poça das Patas. De regenjassen aan en gaan. Dit is de bezienswaardigheid waar Flores om bekend staat. Het is een steil pad en de grote keien zijn vaak erg glibberig. Voorzichtig aan dan maar. Na een half uurtje zijn we er. Jammer er hangt heel lage bewolking maar we zien wel dat het hier met een zonnetje prachtig moet zijn. Vele watervallen zien we nog net naar beneden klateren in het meertje. Maar dan zakt de bewolking zo laag dat de watervallen niet eens meer te zien zijn.

We proberen toch nog wat mooie plaatjes te maken. En zoeken nog even een geocache. Het bos is hier echt prachtig. Na drie kwartier lopen we weer terug naar de auto. Voorzichtig aan want steil naar beneden over grote, gladde stenen is ook niet fijn.

Heelhuids komen we weer aan bij de auto waar we een broodje eten en wat drinken.



We rijden verder naar de kustweg waar nog een paar watervallen naar beneden vallen. Het is best apart op zo'n 200 meter van de kust rijst een steile wand omhoog van zo'n 200 meter hoog hier vallen vele watervallen loodrecht naar beneden.

We stoppen nog even bij één van de vele al dan niet werkende watermolens. Deze, uit 1862 werkt nog wel. Er is een stroompje omgelegd van de rivier en via luiken kan er geregeld worden welke molensteen aangedreven wordt. Het oude vrouwtje legt de werking ervan uit. Allemaal in prachtig Azoreaans Portugees. Maar we snappen het wel wat ze bedoeld. Er staan twee molenstenen en als er genoeg water is draaien ze beiden tegelijk maar vandaag draait er één. Het is een mengsel van mais en nog wat wat er wordt gemalen. Via een tikkende lat komen de korrels één voor één op de steen terrecht en onder de steen komt flinterdun mail vandaan. Onder het huisje kunnen we zien hoe de waterstroom de schoepen aan stuwt.

Via de Zuidelijke kustweg rijden we verder. Bij het uitzichtpunt van de Rocha dos Bordoes stoppen we. Hier zou je een prachtig uitzicht moeten hebben op een gigantische wand met basaltkolommen. Het enige wat wij zien is een grote grijze wolk. Toch jammer van het weer en een tweede kans hebben we niet. Morgen vertrekken we weer. Maar het plaatje in het boekje verteld dat het een mooi gezicht moet zijn bij een ondergaand zonnetje.

Als we de Zuidwestelijke punt van het eiland om zijn begint de zon weer te schijnen. Kijk dat ziet er een stuk vriendelijker uit. We zien de wind hele windhozen maken op het water, golven zijn er op zee bijna niet te zien. Allemaal platgeblazen door de wind.



Om zeven uur zijn we weer terug in Santa Cruz das Flores. We gaan eten in een klein restaurantje van een Indieër. Op Tripadvisor stonden lovende woorden over het eten hier. Het valt ons wat tegen behalve de Samosas die we vooraf krijgen die zijn heerlijk. Martin heeft een curry vis prutje maar het zijn hele stukken vis met graten die niet echt logisch verdeeld zitten dus dat is prieken. De kip Stroganoff is ook niet wat je ervan verwacht maar toch wat naar binnen.

Terug in het hotel werken we de website bij en gaan uiteindelijk slapen.


6 mei 2017

De wekker maakte ons weer wakker. Na het ontbijt de tassen ingepakt want vandaag vertrekken we naar Sao Miguel. Althans als het vliegtuig vertrekt vandaag. Het waait behoorlijk en dat gaat alleen maar erger worden. Als we aan het ontbijt zitten schijnt de zon nog maar boven het eiland hangt een pikzwarte wolken lucht. Het duurt dan ook niet lang voordat de regen tegen de ramen slaat. Om kwart voor tien richting vliegveld wat 300 meter rijden is.

En ja hoor, de bagage kan nog niet worden ingecheckt. Daarmee beginnen ze pas als het vliegtuig dat ons weg moet brengen is vertrokken van zijn vorige bestemming. Op zijn vroegst half elf. We gaan boven in het restaurant zitten en typen het verslag voor de website maar weer verder.

En waar we al bang voor waren gebeurd. De vlucht naar Sao Miguel is gecanceld. Het grappige is dat wij het al weten omdat Martin zichzelf bij Sata heeft aangemeld en op deze specifieke vlucht een 'notification' heeft gezet. Op het vliegveld zelf is het nog niet bekend. We gaan maar wel alvast terug naar de mevrouw van de incheckbalie. Het duurt nog een minuut of tien en dan wordt het ook omgeroepen. Er blijkt vandaag zelfs geen enkele vlucht meer te gaan naar Sao Miguel. We krijgen een voucher voor Hotel Flores inclusief L-D-O (lunch/diner/ontbijt). De huurauto hadden we nog niet officieel ingeleverd dus even langs de autoverhuur balie. Er wordt wat heen en weer gebeld en als we even TUI bellen met het verzoek het officieel te regelen mogen we nog een dagje met de auto rondrijden. Dus weer terug naar het hotel. Zo 2 uur later en we zijn er weer.

We komen in dezelfde kamer dus lekker bekend. We halen wat te drinken bij de supermarkt en gaan een stuk rijden nu via de Oostkant naar het uiterste Noorden. Het waait behoorlijk maar dat zorgt er ook voor dat af en toe zelfs de zon gaat schijnen. We rijden naar mooie uitzichtpunten waar we soms een geocache vinden of anders wel een Ingress portal. Toch leuk die spellen die je over de hele wereld kan spelen. Zo komen we ook op een klif waar een mini kapelletje staat. Het meet twee bij twee meter maar heeft wel een altaartje en uiteraard een Maria beeld. Buiten staat een groot wit kruis.



Aan de Noordkust beuken de golven op de kust echt een pracht gezicht het azuur blauwe water met die grote witte schuimkoppen boven op de mega hoge golven. Verderop op zee zie je de regenbuien zo binnen komen drijven. Dus snel de auto weer in en tien minuten wachten dan schijnt daarna de zon weer. Bij de vuurtoren waait het echt heel erg en als het nou een continue wind is nee, soms komen de vlagen plotseling weer van een andere kant.



We nemen nog een kijkje in het plaatsje Ponte Ruiva dit ligt in de bescherming van een hoge kaap tegen de rotsen aangebouwd. De wolken vliegen over je hoofd waardoor het landschap dan weer in de zon en dan weer in de schaduw ligt. Het grappige is dat er hier op de dakpannen van de huizen allemaal grote keien liggen. Het waait hier vast vaker... Het uitzicht is hier trouwens ook weer prachtig met zelfs een rots met een gat erin. Je ziet de golven er zo doorheen slaan.








Dit gedeelte van Flores is behoorlijk dicht bebost. De hellingen staan vol met verschillende soorten bomen. Als je er van verre op kijkt lijkt het net broccolli.

Om half zes zijn we weer terug in het hotel waar we in de lobby het website verslag verder typen. Het blijkt dat we morgen de vlucht van 17:00 uur hebben naar Sao Miguel en deze vlucht is al een uur vertraagd. Dat schiet lekker op dan. Het diner in het hotel was prima en we hebben nog gezellig nagetafeld met een stel Amerikanen die ook gestrand zijn en later nog met een Nederlands stel wat ook al behoorlijk wat van de wereld heeft gezien. Altijd leuk het uitwisselen van ervaringen.