17 september 2019 Relaxen

Gisterenmiddag liep het allemaal een beetje raar. Na het bezoek aan het opvangcentrum nam de gids afscheid van ons. Uh, je brengt ons morgenochtend toch ook naar het vliegtuig? Nee, hoor hier houdt het voor mij op. Nou ja, hij zou contact opnemen met het kantoor en dan zouden we het nog wel horen. Niets gehoord dus maar even gevraagd gisterenavond aan de receptie en ja er zou om half zeven iemand komen om ons op te halen. Tijdens het eten kwam de gids ook zo maar binnen rennen om te zeggen dat het geregeld was. Nou dan zal het wel goed komen denk je dan. De wekker weer vroeg zodat we nog konden ontbijten voor vertrek. Staan we om half zeven klaar maar al wat er komt geen chauffeur die ons naar het vliegveld gaat brengen. Oeps, toch een lichte paniek want het ging gisteren al een beetje raar en de hele rondreis was overal iedereen keurig op tijd. Soms zelfs even eerder dan de afgesproken tijd. Zou dan de bijna laatste transfer..... We wachten nog een kwartier en besluiten dan maar een taxi te bellen. Een vliegtuig wacht niet. De taxichauffeur wist te vertellen dat hij net een toeristenbusje hard weg heeft zien rijden bij een hotel vandaan richting ons hotel zonder gasten. Dus we wachten nog even en ja hoor. Bleek de chauffeur bij het verkeerde hotel te staan. Foutje bedankt.

Nou ja, we stappen in en rijden naar het vliegveld. Daar alles ingecheckt waarna we in een uurtje naar Kota Kinabalu vliegen. Daar staat iemand ons alweer op te wachten. We rijden naar het Shangri La's Rasa Ria Resort een stuk ten Noorden van de toch wel grote stad Kota Kinabalu. Om 10 uur komen we daar aan en worden we verwelkomt met een gong slag en gamalan muziek. In de mega grote ontvangst hal zit een mannetje op zijn klankschalen te spelen voor iedere nieuwe gast die arriveert. De verrassing is groot we mogen al direct naar onze kamer. In de papieren stond dat het wel vier uur in de middag zou kunnen worden voordat je je kamer in zou kunnen maar wij hebben gewoon mazzel. Later merken we dat het hotel of eigenlijk resort lang niet vol zit.

De dame van de receptie loopt met ons mee naar onze kamer op de vierde verdieping en die is werkelijk prachtig. Een hele grote kamer met wederom prachtige versiering vanwege ons 20 jarig huwelijksjubileum.

Twee hele brede bedden, een grote loungebank langs het raam. Een inloopkast en een hele grote badkamer. Een minibar met inhoud (van het huis) en ook een drietal grote flessen gefilterd water dus genoeg te drinken. En dan het balkon of eigenlijk buitenterras op het balkon. Een jacuzzi, een grote ronde loungebank en een tweetal stoeltjes met tafeltje en dan ook gewoon een waaier buiten op het terras. Hier gaan wij ons de komende twee dagen wel vermaken. En bijkomen van alle belevenissen van de afgelopen twee weken.

We installeren ons en gaan een rondje lopen over het terrein. Maar eerst naar het strand even de zee aanraken. Het is een heel breed strand wat heel langzaam afloopt. Het is ook een heel schoon strand, het blijkt dat het een paar keer per week helemaal schoon gemaakt wordt, vandaar.

Op het terrein zijn twee grote zwembaden. Wij zitten in de Ocean Wing maar wij mogen over het hele terrein lopen van het Shangri La Rasa Ria Resort. De gasten aan de andere kant, de Garden Wing,  mogen niet bij ons komen. Het zal met een prijs verschil te maken hebben, geen idee waarom. De Garden Wing is in het zwembad en het omliggende gedeelte ook meer ingericht op kinderen wat bij ons dus niet zo is. Ook hier is het erg warm ondanks het waterige zonnetje want ook hier hangt de 'mist' van de branden in Kalimantan. We gaan lunchen in het Italiaanse restaurant en 's middags liggen we lekker lui onder een parasolletje aan het zwembad. Het resort is lang niet vol dus er zijn voldoende bedjes. We nemen af en toe een duik om af te koelen.

Om kwart voor zes gaat de zon onder en zowaar we hebben een beetje een oranje gloed boven zee. De rook is net een beetje opgetrokken. Thuis hadden we nog de hoop op prachtige zonsondergangen die je hier kan hebben. Helaas hebben we deze niet echt gezien tijdens onze vakantie. Vrijwel overal hing een soort van mist door de vele bosbranden op Kalimantan (het Indonesische deel van Borneo). Dit zorgde er ook voor dat we het plan 'het fotograferen van de Melkweg' welke hier prachtig zichtbaar is niet hebben kunnen uitvoeren. De hele vakantie het statief meegesleept en dus niet gebruikt. Jammer. Toch nog maar eens terug naar het Zuidelijk halfrond. Of rond de evenaar, want hier op Borneo zit je nog net ten Noorden van de evenaar.

's Avonds eten we bij een restaurant in de Garden Wing. Dit is een buffet restaurant met werkelijk waar van alles en nog wat. Van grote stukken kreeft, tot vers gewokte groente, pasta of nasi maar ook een heel groot toetjes buffet.

18 september 2019 

Vandaag lekker uitgeslapen en daarna rustig ontbeten. We zitten buiten onder de overkapping en genieten van een uitgebreid ontbijtbuffet. Er is ongelooflijk veel keus dus we hoeven vandaag niet meer te lunchen. We zitten lekker op het terras en de vogeltjes vliegen brutaal zo de tafel op als je er even niet zit. Er liggen dan ook grote plastic deksels op de tafels om het een en ander af te dekken als je weer wat gaat halen. Maar dan moet je dat wel doen zien we aan een ander tafeltje. Het zijn vooral de kleine roodbruine vogeltjes die dit doen. Deze zijn ook gewoon bezig met het bouwen van nesten in een paar struiken die aan het terras staan. Heel grappig komt zo'n klein vogeltje aangevlogen met een grote droge sliert kan ie amper op hoogte komen. Het blijkt de Black Headed Munia (Lonchura Articapilla) te zijn. 

We lopen weer een rondje over het terrein in de hoop dat we wat van die vogeltjes kunnen fotograferen. Dit is nog niet zo gemakkelijk maar de bloemetjes dat lukt dan weer wel.

Even verderop staan struiken met prachtige bloemen. Hier zitten dan ook weer een mooie soort vogeltjes op. Het blijkt de Ornate Sunbird (Cinnyris Ornatus) te zijn. In het Nederlands noemen we hem de staalborsthoningzuiger en het is een zangvogel uit de familie van de honingzuigers; dit zijn vogels die leven van de nectar van bloemen, maar ook van insecten, vooral in de tijd dat ze jongen verzorgen. 

De loopvogel die hier ook rondloopt valt dan helemaal in het niet. Maar zijn grote poten zijn dan wel weer grappig.

Na een uurtje houden we het voor gezien. De vogeltjes worden ook al wat minder actief vanwege de warmte en we hebben de afgelopen twee weken genoeg gefotografeerd dus we gaan lekker aan het zwembad liggen. We doen een wedstrijdje (zwemmen) en verder wat lezen en slapen. 's Middags komt er iemand van het hotel langs met een grote bak of we ook ananas met gember willen. Ja lekker hoor.

's Avonds eten we in het Italiaanse restaurant en dan is het alweer de laatste avond hier op Borneo. Het einde van de vakantie is al in zicht.

19 september 2019

Omdat we pas aan het eind van de dag weggaan hebben we gevraagd of we wat langer de kamer mochten aanhouden. Geen probleem tot twee uur. Nou dat is fijn, kunnen we nog even lekker zwemmen en daarna nog even douchen. We liggen dan ook weer aan het zwembad de hele ochtend. Moeten van onszelf minstens 10 banen zwemmen maar verder doen we niks.

Om twee uur checken we uit en gaan nog een paar uurtjes in de bibliotheek zitten. Daar is airco dus dat is wel prettig. Nu geen gezweet meer want we moeten nog een hele lange nacht reizen. Sonja gaat verder met het reisverslag en zoekt wat foto's uit. Martin leest een boek. 

Om vier uur worden we opgehaald, een uur eerder dan oorspronkelijk vanwege de drukte in de stad rond spitstijd. Dit hadden we gisterenavond al keurig doorgekregen. De drukte viel mee zodat we drie uur van te voren op het vliegveld waren. De tassen konden we gelukkig al inchecken en die zijn door gelabeld naar Amsterdam dus geen omkijken meer naar. In de hal met de incheckbalies is een Mc waar het erg druk is. Martin wil daar al eten omdat het wel erg druk is. Maar Sonja verwacht dat er achter de douane ook nog wel wat te halen is.

Hmm foutje dus. Omdat we naar Kuala Lumpur vliegen blijven we binnen Maleisië en komen dus op een kleiner gedeelte van het vliegveld. Hier zijn niet zo heel veel eettentjes. Verkeerd gegokt dus en het was niet voor niets dat het bij de Mc dus zo razend druk was. We halen wat bij een soort gelijk restaurant maar het is niet echt lekker. Maar ja we hebben wat binnen. Nu kan het wachten beginnen.

We zien dat er een uur eerder ook een vlucht gaat naar Kuala Lumpur. Jammer dat we dat voor het inchecken niet hadden gezien dan hadden we kunnen proberen onze vlucht te wijzigen. We zitten nu namelijk drie uur te wachten op de vlucht van Kota Kinabalu naar Kuala Lumpur. Terwijl we straks op Kuala Lumpur maar een uur overstap tijd hebben en dat is niet echt veel. Deze eerste vlucht heeft een half uur vertraging dus we hopen dat onze vlucht wel op tijd gaat anders gaan we echt een probleem krijgen op KL. De boardingtijd die staat voor onze tweede vlucht gaan we zo wie zo niet halen omdat we dan nog niet eens geland zijn. We moeten dus wel rennen.

Voorlopig is het nog niet zover dus we doden de tijd met het bijwerken van de website (typen van het verslag) en wat lezen. Dan kunnen we instappen. Gelukkig vertrekt onze vlucht wel op tijd. Onderweg hebben we continu last van turbulentie dus dat is niet echt prettig. De verlichting 'riemen vast' is niet uit geweest en we worden flink door elkaar geschud. Echt de hele weg op een hobbelweg gevlogen met heel veel kuilen. 

Op Kuala Lumpur is het rennen naar het eerste bord wat we zien om te kijken waar vandaan ons vliegtuig vertrekt. We moeten weer naar een andere terminal met de trein. Gelukkig rijden deze om de vijf minuten dus niet zo heel lang wachten. In de volgende terminal is het ook weer rennen. Sonja vindt het wel goed. De smog slaat op de longen en dat is niet fijn ademhalen. Ze zullen toch niet zonder ons vertrekken. Malaysia Airways is dezelfde alliance als KLM die wachten dan toch wel op hun passagiers. Nou we zijn er dus op tijd. Het vliegtuig is met vertraging uit Jakarta gekomen. Lang leve de staking in Amsterdam waardoor dit vliegtuig op al zijn vervolgvluchten vertraging heeft. We moeten weer door een bagagecontrole heen en nu moeten we ons drinken ook inleveren. Op alle binnenlandse vluchten mochten we gewoon drinken meenemen geen probleem. We zitten nu weer in een mega groot vliegtuig een grote boeing 747. We zitten op rij 58 en dat is nog niet eens helemaal achteraan.

De vlucht verloopt voorspoedig en ook dit keer heeft hij iets meer gas gegeven want we landen keurig om de geplande tijd (zes uur 's ochtends) op Schiphol.

16 september 2019 Sepilok Orang Oetan Rehabilitatie Centrum 

Om tien uur meren we aan in Sandakan. We lopen door een wijk op het water. Houten woningen op palen in het water. Hier wonen voornamelijk mensen uit de Philippijnen die hier hun geluk zoeken. Het is wel goed geregeld voor ze tegenwoordig. Er is schoon drinkwater, electriciteit en scholing voor de kinderen.

Wij stappen in een busje en rijden in een half uurtje naar Sepilok. Vanochtend bezoeken we het Sunbear Conservation Centre. Dit is een opvangcentrum voor sunbears. Dit is de kleinste berensoort op de wereld. Het is een prachtige zwarte beer met een geel/oranje kraag om zijn nek. De beren worden hier opgevangen en uiteindelijk weer uitgezet in het wild. Het is een beetje een dierentuin effect en dus niet helemaal ons ding. Het is wel mooi. In de jungle staan allemaal hekken waardoor de beren een ruimte van 20 bij 40 meter tot hun beschikking hebben. Hier zitten dan per ruimte 1 of 2 of 3 beren in die het wel met elkaar kunnen vinden uiteraard. Ze worden bijgevoerd maar het is de bedoeling dat ze ook zelf hun kostje bij elkaar scharrelen. We lopen een half uurtje rond en dan hebben we het wel weer gezien.

We rijden naar onze lodge voor vanavond Sepilok Nature Resort. Een prachtig gelegen resort, allemaal kleine huisjes rond een meertje. We hebben een mooi huisje met airco, joepie! De spullen op de kamer en tijd voor lunch.

Hier is ook weer WiFi dus het thuisfront weer wat van ons laten horen. De lunch is lekker met een champignon soep en een soort burger.

's Middags bezoeken we Sepilok, het bekende Orang Oetan Rehabilitatie Centrum, opgericht in 1964. Dit centrum heeft tot doel 'het terugbrengen van verweesde, gewonde of ontheemde Orang Oetans naar het wild'. Al veel verweesde Orang Oetans zijn met succes, na het revalidatieproces, vrijgelaten in het Kabili-Sepilok-bos van 4.294 hectare, een oerwoudreservaat rijk aan tropisch regenwoud en mangrovemoeras. Het revalidatieproces begint na een grondig gezondheidsonderzoek, gevolgd door een quarantaineperiode om het overdragen van ziekten tegen te gaan. Jonge Orang Oetans brengen hun tijd door in de 'Nursery'. Hier leren ze vaardigheden die essentieel zijn voor het oerwoudleven, bijvoorbeeld het vinden van voedsel, het bouwen van een nest en klimmen. Eenmaal klaar, gaan ze naar de ‘Outdoor Nursery’ waar de vrijheid wordt vergroot en de afhankelijkheid van voedsel en emotionele ondersteuning wordt verminderd. Last but not least, de meeste dieren bereiken totale onafhankelijkheid en worden geïntegreerd in de Sepangok wilde Orang Oetanpopulatie.

We zijn nog niet binnen of er zitten twee prachtige Orang Oetans vlakbij de boardwalk in de bomen. Helaas mogen we niet blijven staan om foto's te maken en moeten we na één foto direct doorlopen.

We lopen over de boardwalk door het oerwoud naar een groot gebouw. Daar kunnen we plaatsnemen en dan zien we door grote ramen een plek met verschillende voederplatformen en vooral veel touwen. Op de platformen wordt voedsel neergelegd wat bestaat uit fruit en groente. Grote slabladeren maar ook bananen, vruchten en kokosnoten.

Al snel komt er een Orang Oetan aangelopen en later nog meer. En dan ook een aantal verzorgers met een jonge Orang Oetan aan de hand. Ze brengen de kleintjes richting het platform waarna ze aangemoedigd worden om omhoog te klimmen.

Uiteindelijk lopen er een stuk of 15 Orang Oetans rond en zelfs twee moeders met een kleintje. Het is een hoog 'dierentuin' gehalte maar we begrijpen dat hier goed werk wordt geleverd. De kleine Orang Oetans die hier zijn zouden het zelf nooit hebben gered in het wild of weggekwijnd zijn in gevangenschap. We zijn blij dat we de afgelopen dagen tot twee keer aan toe deze prachtige beesten in de vrije natuur hebben gezien. 

We lopen weer naar buiten want er is in de Outdoor Nursery nog een voederplatform. Ook hier weer een verzorger die voedsel neerlegd. De mand is nog niet leeggegooid of de eerste Orang Oetan komt al aangeslingerd. Het blijkt een vrouwtje te zijn van 12 jaar oud en zwanger.

Ze zit lekker te eten als er vanuit de boom een grote zwarte eekhoorn naar beneden komt die ook wat te eten wil halen. Het kleine beestje wordt steeds weggejaagd door de Orang Oetan.

Dan pakt ze een grote groene kokosnoot en klimt in de touwen. Waar ze al hangend de groene schil er vanaf pelt. Vervolgens een gat erin maakt en de klappermelk wordt lekker opgeslobbert. Vervolgens wordt de gehele kokosnoot in stukjes naar binnen gewerkt. 

Er komt een tweede Orang Oetan bij. Het blijkt een mannetje te zijn uit het wild dus nooit hier opgevangen geweest. Deze heeft veel donkerder haren (komt door voedsel) is wel wat mager en heeft een kale rug. Samen zitten ze op het platform te eten.

Dan moeten we het park verlaten en gaan weer terug in onze lodge.

We lopen via een brug met daaroverheen een begroeiing. Zit daar gewoon een grote zwart met gele slang. Vlak boven je hoofd, deze is giftig dus maar voorzichtig een foto maken en dan snel er onderdoor lopen.

We stappen onder de douche en relaxen even. Dinertime en op tijd gaan slapen.