6 maart 2019

Vestrahorn, Stokksnes

Heerlijk rustig wakker geworden vanochtend, het was gisteren ook een lange vermoeiende en indrukwekkende dag dus daar waren we wel aan toe. De zonsopkomst is prachtig dus dat beloofd veel goeds voor vandaag.

Na het ontbijt gaan we op pad. De weersvoorspelling zegt dat het vanmiddag gaat sneeuwen dus we rijden eerst naar het Oosten naar Stokksnes. Dit is best nog wel een eindje rijden (zeg maar gewoon een tering eind). Maar de omgeving is prachtig. Zeker omdat het zonnetje nog lekker schijnt. We zien de vele verschillende gletsjes/uitlopers van de Vatnajoküll.

Net voorbij Höfn en nog vlak voor de tunnel nemen we de afslag naar het schiereiland Stokksnes. Het is een gravelroad maar prima te doen, we hebben niet voor niets een 4WD wagen maar de 4WD hebben we hier niet echt voor nodig. Langs de kant van de weg staat een groepje IJslanders, dit zijn IJslandse paardjes. Dit zijn kleine gedrongen paardjes met een stokhoogte van gemiddeld 1,30-1,50 m hoog. Op IJsland zie je deze paardjes best wel veel. Ze staan lekker tegen elkaar aan te eten van het gedroogde gras wat net is gebracht.

 

Bij het Viking Café kopen we een entree kaartje voor het laatste stukje naar het bekende strand van Stokksnes. Dit is overigens de enige keer op IJsland dat we ergens entree geld voor moesten betalen. Alle natuurverschijnselen zijn hier nog vrij toegankelijk. Dat is op andere plaatsen in de wereld heel anders dus best wel bijzonder. Het toerisme is behoorlijk toegenomen op IJsland de laatste vijf jaar dus wij hadden dit anders verwacht maar tot nu toe is dat dus nog niet zo.

We rijden de weg af tot de duintjes van lavazand. Het binnenmeer (een groot gedeelte waar altijd een heel klein laagje water staat en zorgt voor de prachtige spiegelingen van de bergrug Vestrahorn) is helaas bevroren dus geen 'mirror-lake' vandaag. Het uitzicht is onverminderd prachtig met het zwarte lavastrand en de bergrug Vestrahorn tot aan de zee. Deze bergen zijn zo'n 454 hoog en lopen door tot aan de branding.

Helaas wordt het vloed dus op het strand is het spelen met de branding om toch een spiegeleffect te krijgen. Zodra de golf terugtrekt richting zee om een foto te maken en dan snel weer terug het strand op als de volgende golf komt.

We maken nog een saamfie en bedenken dan ja waarom doen we dat eigenlijk niet met de gewone camera. Die staat toch op statief en met de zelfontspanner gaat dat ook prima. Dus onderstaand een 'good-old-saampies-erop' foto, dik ingepakt tegen de koude wind.

De lage duintjes bestaan hier ook uit het zwarte lava zand en met de besneeuwde bergtoppen en ruisende branding op de achtergrond geeft dat weer een pracht plaat.

Na een uurtje hebben we het gehad en rijden weer terug richting ons hotel. De lucht begint nu wel dicht te trekken en de eerste tekenen van de komende sneeuwval zijn zichtbaar. Vlak voor Jökulsárlón zien we weer een aantal rendieren lopen. Verderop keren we om ze te kunnen fotograferen. Helaas staat er ook iemand met een drone en als die boven de rendieren gaat vliegen schrikken de beestjes. Dat is best wel zielig. Drones zijn hier gelukkig op veel plekken verboden maar ondanks een duidelijk verbodsbord zijn er nog heel veel eigenwijze mensen die die dingen de lucht in laten gaan. Het zorgt natuurlijk wel voor een uniek perspectief voor je foto's en/of films. Maar dieren moet je er zeker niet mee lastig vallen.

We kijken nog even bij het Jökulsárlón-meer maar doordat het opkomende vloed is worden de ijsschotsen weer tegen gehouden. Er ontstaat dus een soort cirkel werking van het water wat weg wil stromen en de opkomende vloed. Sonja heeft nog geprobeerd een snelle time lapse te maken om de bewegingen van het ijs te kunnen zien. Inmiddels is het ook helemaal bewolkt en begint het zelfs licht te sneeuwen.

Even verderop stoppen we nog bij een ander gletsjermeer, Fjallsárlón. Dit ligt aan het einde van de gletsjertong Fjallsjökull ook een onderdeel van IJslands grootste gletsjer, de Vatnajoküll. Dit is veel minder bekend dan Jökulsárlón maar stiekum vinden wij het veel mooier. Het is iets kleiner waardoor de gletsjer beter zichtbaar is.

Inmiddels is het al behoorlijk aan het sneeuwen dus we blijven niet te lang. Het is ook al behoorlijk koud geworden. We maken nog even een boevenselfie met onze balaclavas (bivakmuts met een mooi woord maar oh zo prettig met een snijdende koude wind ;-)).

 

Terug in het Fosshotel Glacier Lagoon heerlijk gedoucht en lekker gegeten. 's Avonds nog wat foto's op de laptop gezet en geprobeerd om wat te typen voor onze website. Maar dan beginnen de ogen toch echt wel dicht te vallen. Het sneeuwt overigens nog steeds en voor het hotel ligt al een opgewaaid sneeuwduin van drie meter hoog. Kijken of we morgen nog naar buiten kunnen.

5 maart 2019

Breidamerkurjokull, gletsjer wandeling

Gisterenavond hadden we al het probleem opgelost: 'wat moet ik aan'. Vandaag hebben we de gletsjerwandeling van zes uur over de Breidamerkurjokull een uitloper van het Vatnajokull ijsplateau.

Maar eerst ontbijten en ook dat is hier prima geregeld in het Fosshotel Glacier Lagoon. Heerlijk bruin brood en van alles wat je er op kan doen. Lekker bakje thee, koffie en een sinaasappelsap, wij kunnen er tegen voor vandaag.

Het is 20 minuten rijden naar Jokulsarlon, we zijn ruim op tijd dus we kijken nog even bij het strand. Het strand, wat ook hier zwart is omdat het uit lavagruis bestaat, ligt bezaaid met ijs. In allerlei vormen, maten maar ook kleuren. We bekijken het vanuit de auto want we zijn hier vandaag voor een ander doel.

Om negen uur melden we ons bij de 'Local Guide of Vatnajokull' voor de 'Ice Cave Discovery'. We hebben deze tour thuis al geboekt omdat het vaak vol is. Deze tour bezoekt een aantal natuurlijke grotten in de gletsjer en je bent vijf tot zes uur onderweg. Als moeilijkheidsgraad staat er gemiddeld tot zwaar. Nou, na de Dolomieten wandelingen van van de zomer moeten we dit ook aankunnen. We zien wel. Gisteren hoorden we dat er verschillende van dit soort tours al gecancelled zijn vanwege het weer. Het nl. al een paar weken warmer dan normaal in IJsland wat er voor zorgt dat de gletsjer al behoorlijk begint te smelten en dan wordt het onverantwoord om te gaan lopen door grotten en spleten. Dan is het nog afwachten of het allemaal door kan gaan i.v.m. weersomstandigheden etc. want als het keihard stormt dan kan het ook niet door gaan. Maar vandaag is het prachtig weer. De zon schijnt en er is bijna geen wind.

We krijgen crampons welke we straks op de gletsjer moeten gebruiken. Verder moeten we een formulier tekenen en een 'thuisblijvers' telefoonnummer noteren. Klinkt allemaal heftig maar het zijn nu eenmaal de regels. We rijden met de gids en zeven andere toeristen naar het beginpunt. Onderweg zien we nog een aantal rendieren langs de kant van de weg staan. Als we van de ringweg af gaan de gravelroad op, komen we langs een paar kleine meertjes waarin de bergen prachtig weerspiegelen. Snel een foto vanuit de jeep want nu zien we het.

Met de grote superjeep rijden we in een half uur naar een punt vlakbij het uiteinde van de gletsjer "Breidamerkurjokull". Dit is één van de vele gletsjers van het Vatnajokull ijsplateau en deze eindigt in het beroemde ijsschotsen meer Jokulsarlon. We krijgen een prachtige helm en een tuigje rond ons middel/bovenbenen. De helm is omdat we grotten in gaan die niet echt hoog zijn en het tuigje is voor het geval dat.... we in een spleet vallen. Dan kan het touw gemakkelijker aan je worden bevestigd om je er uit te trekken. Dus puur uit voorzorg.

Dan kunnen we vertrekken. We lopen op de morenen dit zijn de rotsen, keien en gruis wat door de gletsjer is achtergelaten. Deze gletsjer is de laatste drie jaar per jaar 100 meter terug getrokken dus 100 meter minder lang geworden. Dan wordt wel heel duidelijk hoe snel het smelten van de ijskappen gaat. Na 25 minuten zijn we bij de gletsjer aangekomen en kunnen de crampons onder de schoenen. Crampons zijn metalen punten die aan een rubberen mal zitten die je onder de zool van je eigen bergschoen trekt. Hierdoor kan je makkelijker over ijs lopen zonder uit te glijden.

En zo lopen we dus de gletsjer op. En inderdaad je kan gewoon een steil stuk tegen de gletsjer op lopen. Dit was zonder de crampons echt niet gelukt dan was je direct naar beneden gegleden. Als we boven zijn zien we één grote witte vlakte en daarboven een stralend blauwe hemel want het is helemaal open getrokken. Wat treffen we het met het weer zeg.

Zo lopen een tijd over de gletsjer tot we bij een punt komen waar we een touw/lijn een gat in zien gaan. De gids gaat snel even naar beneden en zegt dat we nog even moeten wachten omdat er meer groepen beneden zijn en dan is het wel erg druk. Wij zijn overigens ook al met z'n tienen. Een internationaal gezelschap met Fransen, Duitse, Japanners, IJslander (gids) en wij Hollanders natuurlijk.

Dan kunnen we ook naar beneden. Goed vasthouden aan het touw en je crampons goed in het ijs zetten en zo dalen we zes meter af en staan we in een ijsgrot. Wat is dit mooi zeg. De grot is zo'n drie meter hoog en vijf meter breed en dan 15 meter lang voordat er weer een gat naar de buitenlucht is. De grot of eigenlijk gletsjerspleet loopt nog verder door maar daar mogen we niet komen. Het ijs heeft alle kleuren blauw en het plafond van de grot heeft mooie vormen aangenomen.

Snel het statief uitklappen en het fototoestel pakken. Het wordt al snel duidelijk dit wordt snel werken. 90% van de mensen fotografeert alles tegenwoordig met een mobieltje en is dus veel sneller klaar. Wij willen wat meer dan alleen een leuke foto op je telefoon dus dan heb je iets meer tijd nodig maar ook mee te sjouwen. Dan moeten we alweer verder want de volgende groep staat al te wachten.

Gelukkig komen we daarna in andere grot waar we wat langer kunnen blijven. Deze is ook behoorlijk groter dan de vorige. De gids vertelt ons dat deze grot aan het begin van het seizoen (oktober) nog een hele smalle spleet was maar nu zijn het bogen die een breedte van wel 15 meter overbruggen.

In het midden stroomt het smeltwater weg. Je moet dan ook goed opletten waar je loopt. Soms ligt er ijs op het water en is dat niet echt dik genoeg om je te dragen. We raken niet uitgekeken en proberen alles zo goed mogelijk vast te leggen op de foto. Dat is nog niet zo makkelijk want als je de buitenlucht erbij hebt dan is de boel al snel overbelicht met het stralende zonnetje erboven. Aan de randen van de bogen en openingen hangen dan ook veel ijspegels die behoorlijk druppelen.

 

Na een half uurtje gaan we weer verder over de gletsjer. Het is heuvel op en heuvel af. Dat zie je ook niet als je van veraf een gletsjer ziet liggen: dan lijkt het één grote ijsmassa. Dan komen we aan de rand van de gletsjer en via een steil paadje dalen we af naar een soort van strandje aan het meer. Voordat we op het strandje zijn, krijgen we nog de instructie dat mocht er een stuk afbreken van de gletsjer we snel naar boven moeten rennen. Want als het een groot stuk ijs is, kan er een tsunami ontstaan. We zitten nu dus aan het ijsschotsenmeer Jokulsarlon maar dan aan de kant van de gletsjer. Hier ligt het ook vol met grote ijsschotsen en kleine ijsbergen. Op zo'n 200 meter kijken we naar het uiteinde van de gletsjer. Wat is dit mooi zeg. Het ijs heeft alle kleuren blauw en wit maar ook zwart van oude vulkaanuitbarstingen (lavagruis) maar ook het vuil dat op een ijslaag is neergedaald in de loop der eeuwen.

Zo staan we een tijdje te fotograferen. De ijsschotsen maar ook de ijswand aan de overkant. Ik heb net een foto gemaakt totdat plots krak. Waar? Waar? Oh, even naar links. Toch nog even snel een paar keer de ontspanknop ingedrukt. Ik had toch net gefocust op de wand en deze foto, die moet ik hebben! Maar dan toch snel maken dat ik wegkom, want als de ijsberg helemaal in het water ligt ontstaat er een grote golf van wel twee meter hoog en inderdaad... die komt wel onze kant op. Dus rennen. Met uitgeklapt statief, camera er nog op maar gelukkig de fototas gewoon op mijn rug gehouden. Met mij rennen alle mensen naar de plek waar je omhoog kan klimmen. En dan gebeurt het.... Sonja languit op haar snufferd. Camera in het lavagruis en Sonja op de keien. Hmmm, wel pijn maar niets gebroken. Opstaan en verder lopen. De golf komt niet ver het strandje op dus daar hebben we mazzel mee. Maar je weet het nooit. Dan kijken wat de schade is. De zonnekap is helemaal stuk maar deze heeft wel mijn lens beschermd want het glas ziet er ongeschonden uit. Ik kan ook nog foto's maken en de zoom lijkt het ook nog te doen. Dus al met al weinig materiële schade. Mijn onderbeen voelt wat minder prettig. Die zal wel lekker blauw worden net zoals mijn bovenbeen dat waarschijnlijk op een grote kei terecht is gekomen, te zien aan de grote blauwe plek die een dag later kwam. Nou dat hebben we dan ook een keer meegemaakt.

We klimmen de gletsjer weer op en komen bij een volgende grot. Deze heet de Treasure grot. Het is een hele smalle lange spleet waar je ook doorheen kan lopen. Het is wel erg smal dus wij gaan maar een klein stukje naar binnen. En dan achteruit er weer uit want keren kan niet eens. Dit was vroeger een hele lange grot maar het lager gelegen gedeelte is al gedeeltelijk ingestort maar omdat het ijs wat erboven ligt zo dun is neemt het ook een totaal andere kleur aan.

 

Even verderop bezoeken we onze vierde en laatste grot van vandaag en deze is weer anders van vorm en waarschijnlijk over een week ziet ook deze grot er weer heel anders uit.

Zo wat was dit een prachtige ervaring. In een uurtje lopen we weer terug naar de auto en rijden we terug naar het parkeerterrein bij Jokulsarlon.

Bij het laatste licht van de dag - wat niet veel meer is omdat er behoorlijk wat bewolking komt opzetten - gaan we nog naar Diamond Beach. Het strand waar alle ijsschotsen uit het Jokulsarlon meer liggen. Tussen het gletsjermeer en de zee zit een riviertje van maar 400 meter waardoor de grote brokken gletsjer ijs nog niet zijn gesmolten, voordat ze de zee bereiken. Door de branding worden deze brokken dan weer teruggeworpen op het strand en dat heet dus Diamond Beach. Het strand ligt helemaal vol met brokken ijs van heel klein tot wel brokken van twee meter hoog. Echt veel meer dan wat er in de zomer ligt (wij waren al eerder in IJsland zomer 2010).

 

We lopen tussen de brokken ijs en proberen de schoonheid ervan vast te leggen op de foto. Niet altijd gemakkelijk want het is nog zoeken naar de juiste instellingen. Soms maakt je telefoon een mooiere foto dan onze camera. Maar dan is het juist de kunst om de juiste instellingen te vinden. Na een uurtje hebben we er genoeg van want we zijn best wel moe van de hele dag wandelen.

We stappen in de auto en rijden met de kachel op hoog terug naar ons hotel. De koffers staan al op onze nieuwe kamer die ook nu uitzicht heeft richting de zee. Dus een lekker weids uitzicht. Heerlijk.

We dineren weer in het hotel want wat goed is, daar moet je gewoon van genieten.