Tre Cime - Drei Zinnen

Donderdag 26 juli 2018

De wekker gaat al vroeg zodat we op tijd bij Rifugio Auronzo zijn. Zodoende zijn we om 7 uur al pad. Het winkeltje is nog dicht maar onderweg zien we een Spar en over een paar minuten gaat deze open. Een paar broodjes gehaald en een paar plakken kaas.

Aan het mooie meertje van Misurina eten we ons ontbijt en genieten ondertussen van het uitzicht. Er zijn best veel wolken aan de hemel maar dat is dan ook weer mooi voor het maken van foto's.

We gaan vandaag de wandeling maken rond de Drei Zinnen, deze start bij Rifugio Auronzo (op 2.320 m hoogte) waar je helemaal met de auto heen kunt rijden. Alleen wat niemand erbij heeft verteld is dat de laatste 7,5 km voor de rifugio/parkeerterrein het een soort van tolweg wordt. Deze tol is behoorlijk aan de prijs (30 EUR) we houden het er maar op dat het is voor het onderhoud en instandhouding van de weg/paden/berghutten rond de Drei Zinnen.

We kunnen de auto mooi kwijt en de wandeling kan van start. We hebben hier een prachtig uitzicht op de ruige scherpe toppen van de Dolomieten. We hebben het al eerder gezegd maar ondanks dat het gebied tegen de Alpen aan ligt is het een heel ander soort gebergte. De kale rotsige pieken zijn vooral heel steil en scherp.

Het is een breed pad waar we lopen en we zijn echt niet de enige. De eerst kilometer gaat vrij vlak dus de benen kunnen mooi wennen. We lopen nu aan de Zuidkant van de Drei Zinnen ondanks dat dit ook al prachtig is, zit de 'goede kant' van dit gebergte aan de achterzijde. Daarvoor moeten we nog een stukje doorlopen en ook behoorlijk klimmen ja dit gaan we wel voelen.

Maar als we dan 2 uur later op de Paternpas (2.454 meter hoogte) staan krijgen we wel een mooie beloning. Het eerste gezicht op de Drei Zinnen. Je ziet nu echt dat het drie losstaande toppen zijn waarvan de grootste 500 meter hoog is. De wanden van deze toppen rijzen loodrecht omhoog en er wordt dan ook door een paar man tegenaan geklommen. Het is echt goed zoeken met de verrekijker en dan zie je pas echt hoe hoog deze toppen zijn.

Op de Paternpas is in de Eerste Wereldoorlog flink gevochten tussen de Italië en Oostenrijk en in de diverse bergen zie je dan ook grote vierkante gaten waarin de soldaten zich verborgen hielden om de pas in bezit te houden. Wij vragen ons af hoe de soldaten daar kwamen op die hoogte en hoeveel proviand ze dan meenamen. Want zodra je daaruit kwam, kwam je direct in het zicht van de tegenstander en dus onder vuur. Later hoorden we dat er aan de achterkant van de berg een tunnel naar beneden is gehakt van wel 100 lang. Daarin waren ook traptreden uitgehakt en dus via deze gangen kwamen ze in de ruimtes met schietgaten bovenop de berg. We maken hier de nodige foto's met filters maar ook met ons mobieltje kunnen we een prachtige 360 graden rond foto maken.

Aan de andere kant van de pas dalen we weer flink naar beneden (dit is nog lastig op het grove kiezels en gruis) om vervolgens weer flink te moeten klimmen. We zijn nu vlakbij Rifugio Drei Zinnen maar we besluiten door te lopen omdat er toch best wel dreigende wolken hangen en geen zin hebben in een regenbui.

Nu mogen we weer flink afdalen naar een groot weids dal Rienz waarin weer gezellige koeien lopen allemaal met zo'n prachtige bel om hun nek. Hier doen we even rustig aan en proberen de koeien mooi op de gevoelige plaat te zetten. Aan de overkant van de Alpenweide zien we het pad ook weer steil omhoog gaan en dat stellen we liever nog even uit...

Maar dan moeten we toch weer verder. We klimmen nu omhoog via de Langenalpe. Als je telkens voor jezelf een punt in gedachte neemt waar je even mag rusten dan kom je er ook. Na deze klim gaat de wandeling wat glooiend verder en komen we nog een berghut tegen daar strijken we even neer en halen wat te drinken.

Met de verrekijker zien we dat van de zes klimmers die we 's ochtends hadden gezien er nu drie behoorlijk hoog zitten op zo'n 2/3de van de Grote Zinne. Drie andere klimmers zijn nog niet echt ver opgeschoten maar 150 m steil omhoog klimmen is evengoed al behoorlijk wat.

Wij lopen weer verder en na nog een laatste steile klim zien we het parkeerterrein in de verte. Op een Alpenweide eten we ons broodje en maken nog een paar mooie foto's.

En zo komt er na zes uur en 10,5 kilometer ook weer een eind aan deze prachtige wandeltocht. Bij de auto kunnen de wandelschoenen dan eindelijk uit en de tenen weer vrij bewegen. Heerlijk. De beentjes hebben vandaag weer flink te verduren gehad.

Met de auto rijden we weer terug naar de camping. Wij doen niets meer vandaag. Lekker douchen en een pizza eten bij de camping aan de overkant. Daarna voor de tent nog lekker gelezen en de weblog bijgeschreven/getikt.

Rust- en relaxdag

Vrijdag 27 juli 2018

En na een inspannende dag volgt weer een lekkere 'doe maar niets dag'. Wel even de wekker vroeg gezet zodat we de was in de wasmachine kunnen stoppen. Het weerbericht zegt dat het 's ochtends nog zonnig is en dat het daarna gaat regenen/onweren.

De was hangt dan ook al om half acht aan de lijn dus drogen gaat wel lukken. De dag brengen we door in de hangmat en op de stoelen met de beentjes omhoog. We zien wel de wolken zich steeds meer ontwikkelen maar voor alsnog blijft het droog. De was is inmiddels ook droog dus dat is goed gekomen. 's Avonds begint het te onweren dus nog even in de tent gezeten.

Val de Nicola

Maandag 23 juli 2018

We gaan vandaag lopen in Val de Nicola achter de camping. Vanaf Val di Fassa, loopt bij Pozza di Fassa Val de Nicola de bergen in. Na 1500 meter heb je dan het plaatsje Vidor waar je dus een camping hebt, een restaurant en een tweetal boederijen. Daarna loopt het weggetje nog een paar kilometer verder door het dal 'Val de Nicola'.

Met de auto rijden we zover we kunnen en als de weg ophoudt is daar een groot parkeerterrein. We vinden gelukkig nog een plekje en pakken de spullen en gaat te voet verder. Het dal loopt een behoorlijk eind door langs weilanden en kleine boederijen en hutjes.  We zien boeren het gras maaien en oogsten. De één met een zeis, de andere met een handmachine maaier en de volgende met een groot apparaat achter zijn tractor. Leuk die verschillen.

Ondertussen lopen wij het flink stijgende pad verder. Het is best wel steil en het is ook lekker warm dus best vermoeiend. Maar de omgeving blijft onverminderd prachtig.

Maar na een kleine twee uur en 4,5 kilometer verder komen we aan het einde van de weg bij een waterval uit. Hier staat een leuke berghut waar ze heerlijke pasta serveren dus dat laten we ons goed smaken.

De hoge kale Dolomieten toppen steken hoog boven ons uit en dit zorgt ook voor de bescherming van het weide veld waar we nu zijn. Er is ook een heel groot stuk met allemaal wilde bloemen. En dus gaat de macrolens erop en Sonja is zoet. Wat zijn er veel verschillende soorten bloemen zo in de Alpenweide. Paars/blauw is de hoofdkleur. Ik zou ze allemaal wel in onze tuin thuis willen hebben.

Bloemetjes maar vooral ook beestjes. Nog lastig want het waait behoorlijk. Toch leuke vlindertjes kunnen vastleggen.

Wat verderop in het bloemenveld zitten de sprinkhanen te knisperen met hun vleugels. Ze verraden zichzelf daarmee. Als je te dichtbij komt springen ze weg en dan weet je direct waar ze zitten. Het zijn echt prachtige gekleurde sprinkhanen en als je ze heel voorzichtig benaderd dat blijven ze nog redelijk zitten. Dan nog wachten tot ze op een mooie plek zitten en dan hebbes.

Sonja kan hier wel uren blijven, één grote fotografische speeltuin. Op de weg terug (die gelukkig) één grote afdaling is het fototoestel continu paraat gehouden en alle verschillende bloemen proberen vast te leggen.

Zo dat was een mooi bestede dag in Val di Fassa. Met een heerlijke zelfgemaakte salade sluiten we de dag af.


Rust- en relaxdag

Dinsdag 24 juli 2018

De laatste dag op ons prachtige plekje 236 op camping Vidor in Pozza di Fassa. We moeten dus op zoek naar een nieuwe overnachtingsplek. We hebben besloten dat we in de Dolomieten blijven en willen een stuk naar het Oosten. We hadden al een camping op het oog maar helaas helemaal vol. Zo bellen we nog een aantal campings die helaas ook allemaal vol zijn. Hmm, dat wordt nog lastig. Tot we op een camping komen die niet aan reserveringen doet. Als je komt mag een een plekje uitzoeken, dus hoe vroeger je bent des te meer kans je hebt. Nou hoeven we gelukkig niet zo ver te rijden dus we gokken het erop.

Verder weer een verslag ge-upload op de website. Het is goed nadenken wanneer we nou wat gedaan hebben maar gelukkig bieden de foto's de nodige houvast.

De tent al een beetje aan kant gemaakt want we willen morgen op tijd vertrekken. In het langzaam zakkende zonnetje heerlijk pasta gekookt en zo komt deze dag ook weer op zijn einde.


Reisdag naar Cortina d'Ampezza

Woensdag 25 juli 2018

Om 7 uur de wekker gezet want we willen wel redelijk op tijd aankomen op onze nieuwe camping. Helaas is het vannacht erg vochtig geweest dus de tent is nat van de dauw.

We beginnen met binnen maar op te ruimen. Dat is toch altijd weer een behoorlijke klus. Als de tent leeg zo goed als leeg is of in ieder geval alles is opgerolt en in de benodigde hoezen gepropt is de tent nog steeds behoorlijk nat.

We gaan dan ook maar eerst ontbijten hebben we dat ook gehad. De tent blijft nat dus toch maar neerhalen. Als het even meezit staat ie over drie uur weer op zijn nieuwe plekje en schijnt daar ook de zon.

Nadat alles weer in de auto zit lekker gaan douchen. Zo uitchecken en rijden. Het is 56 kilometer maar de dwars door de bergen wat inhoudt smalle bochtige wegen. Dus nog altijd twee uur rijden.

Cortina d'Ampezzo is een 'grote' stad in een groot ruim rond dal met rondom de hoge pieken van de Dolomieten. In 1956 zijn hier de Olympische Winterspelen geweest en tegenwoordig wordt dit gezien als de onofficiële hoofdstad van de Dolomieten.

We komen aan bij camping Rocchetta waar we zelf een plekje mogen uitzoeken. Op deze camping staan wel veel bomen dus we zoeken een plekje waar we zon en schaduw hebben.

Het is nog even zoeken hoe we de tent neerzetten want er zijn veel grote boomwortels boven gronds zichtbaar dus je wil niet zo'n wortel onder je slaapmatje hebben. En een haring moet je ook de grond wel inkrijgen.

Al met al lukt het en na een tijdje staat de tent weer strak ingericht op zijn plek. En wij ernaast op een stoeltje in de schaduw met een drankje. Het leven is goed.

In de stad gaan we op zoek naar een supermarkt waar we de ingrediënten halen voor een lekkere zomerse salade. Om half negen gaat het zonnetje onder en zien we de hoge pieken rood/oranje op kleuren.