Details

Gepubliceerd: 12 september 2013

9 september 2013  Amsterdamse Waterleiding Duinen

Ah ha, 9 september onze trouwdag. Wat zullen we doen een snipperdag nemen en ergens gaan fotograferen? Ja goed idee. Met het prachtige weer van de afgelopen dagen, weken, maanden moet dat gaan lukken. Het doel wordt al snel bepaald, de Amsterdamse Waterleidingduinen. Het is alweer bijna twee jaar terug dat we in dit prachtige natuurgebied zijn geweest.

Maar wat gebeurd er nou slaat het weer om is er regen voorspeld. We besluiten toch maar te gaan. Als we over drie maanden in Nieuw Zeeland zijn, blijven we ook niet in de camper zitten omdat het regent. We nemen gewoon poncho’s mee en mocht het gaan regenen gooien we die gewoon over ons hoofd.*Op de A9 worden we al getrakteerd op een fikse hoosbui. Echt niet normaal. De snelheid moet helemaal omlaag naar 80 km per uur. Nou ja, wat nu valt, valt straks niet. En het is niet helemaal egaal donkergrijs in de lucht dus misschien valt het mee. In Vogelzang is het nog behoorlijk zoeken naar de ingang Oase omdat ze daar met de weg bezig zijn. Maar uiteindelijk komen we er vanuit het Zuiden toch op uit.

We hadden namelijk gelezen dat zich aan de Oostkant van de AWD veel herten bevonden en ja die willen we wel zien. De auto geparkeerd en alles gepakt. Ja? Dan gaan we. Het is inmiddels wat opgeklaard en het zonnetje laat zich zelfs zien. En al snel zien we de eerste reeën verstopt tussen de bomen. Als je te dichtbij komt rennen ze weg maar we kunnen ze fotograferen en dat is de vorige keer niet echt gelukt vanwege de afstand. Het zijn er echt heel veel. Meestal in groepjes van een stuk of acht maar soms ook met z’n tweeën. Het weer is nog erg onheilspellend want boven zee horen we het behoorlijk donderen. En als we later bovenop een duintop staan, zien we een donkere lucht. Oeps als dat maar goed gaat. Nee hoor, de poncho’s kunnen aan. Geen probleem als een Rode en Blauwe Sinterklaas lopen we door de AWD. Misschien komt het wel door het weer dat we zoveel reeën zien. Laten we het er maar op houden.

   

 

We besluiten nog even verder te lopen richting het strand. Er is daar een plek waar vaak (dagelijks) vossen worden gezien. De vorige keer zijn we daar ook geweest. En die beestjes laten zich goed fotograferen. Dus wandelen we naar de bewuste plek. Onderweg zien we in de verte nog een heel groot damhert liggen met een gigantisch groot gewei. Helaas te ver weg voor een knappe foto. Maar we hebben hem gezien.

Als we op de plek zijn aangekomen zien we het eerst vosje al rondlopen. En ook dit keer zijn er al verschillende mensen met fototoestellen om de vosjes te fotograferen. Uiteindelijk zien we een stuk of zes vossen. Ouders en een aantal jongen. Erg grappig en als je goed kijkt zie je de verschillen. De een is een stuk bleker dan de ander. En weer een andere heeft een opvallend witte punt aan zijn staart.

Deze vossen worden ook wel ‘rugzakvossen’ genoemd. Het is wel een beetje triest hoe ze aan deze naam zijn gekomen. De vossen worden nl. gevoerd door mensen. En nu denken ze dat elk lopend wezen op twee benen die zijn rugzak op de grond zet voer voor ze heeft. Als je even niet oplet zit de vos met zijn kop in de tas. Een vos doet zijn naam ook werkelijk eer aan. Er komen een paar wandelaars aan die voor het eerst hier in de AWD zijn. Ze zijn volkomen verrast door het zien van de vossen en leggen hun rugzak, wandelstokken en regenpak op de grond om het fototoestel te pakken. Er komt een vos wel erg dichtbij. Eerst lijkt het allemaal nog leuk maar dan pakt de vos zo het regenpak en rent ermee weg. De man samen met een ander er achter aan. Vijftien minuten later komen ze weer terug en gelukkig met regenpak. Het paste de vos zeker niet. Of zijn vrouwtje vond de kleur niet mooi. Is het toch weer goed afgelopen en allemaal hebben we er een prachtverhaal bij.

 

 

Om een uur of drie hebben we het wel gehad en wandelen we weer terug naar de auto. Helaas kan de poncho weer aan want het begint voor de verandering weer eens te hozen. We sluiten de dag af met een heerlijke hartige pannenkoek bij Pannenkoekenhuis De Duinrand. Want om nou met ons nat geregende hoofd in een knap restaurant te gaan zitten, nee. Helaas is er op de terugweg voor ons een te hoge vrachtwagen geweest die geprobeerd heeft de Velsertunnel wat uit te hollen dus al in Haarlem staan we stil en doen we over de terugweg ruim een uur langer. Gelukkig hadden we al gegeten dus geen probleem. Terwijl we in de file ergens op de randweg van Haarlem staan, zit er bovenop een lantaarnpaal een roofvogel heel stil alles in de gaten te houden. Ondanks alle auto’s onder hem blijft hij rustig zitten. Dus het fototoestel gepakt en het raampje open en als een echte ‘Amerikaanse’ toerist een foto vanuit het raampje genomen. Seen that, done that.

 

{flike id=276}