Details

Gepubliceerd: 23 oktober 2015

21 oktober 2015

Vandaag de laatste dag in St. Petersburg. We vliegen pas aan het eind van de middag dus we hebben nog een dikke ochtend om zelf de stad te verkennen. De wekker staat dan ook op tijd. Na het ontbijt pakken we de koffers in en brengen dan alles naar beneden om uit te checken. Daar is een ruimte waar de spullen gestald kunnen worden. Het is een mini hokje en het staat al behoorlijk vol. Martin z'n fagot wordt ergens op een paar dozen gelegd. Dat is niet echt prettig want er komen waarschijnlijk nog veel meer koffers in het hok te staan en de kans dat er wat mis kan gaan is toch wel reëel aanwezig. Nog even doorgezeurd en toen bleek er nog een ander hok te zijn. Daar werd de fagot neergezet dus dat gaf een iets beter gevoel. Zo dat is geregeld dan gaan we nu op pad.

 

Thuis hadden we al gezien dat er mooie metrostations zijn hier in St Petersburg dus we starten onder de grond. Het hotel zit naast het station Vladimirskaya en dat is direct lijn 1 de metro lijn waar de meeste mooie stations zich aan bevinden. Bij de kiosk koop je een muntje van 31 roebel wat gelijk staat aan 22 cent daarvoor kan je dan de hele dag rondreizen in de metro als je maar onder de grond blijft. Nou is dat niet ons plan maar een aantal stations gaan we wel af. Via een hele lange steile roltrap glijden we naar beneden. De metro van St Petersburg is de diepst liggende ter wereld, het laagst gelegen station Admiralteyskaya ligt 86 meter onder de grond.

 

We rijden eerst helemaal naar het Zuiden en stappen uit bij station Avtovo. Dit station is in 1955 geopend en ontworpen door architect Ye.A. Levinson. Hier staan op het centrale midden perron allemaal zuilen van glas en wit marmer. Op de eindmuur bevindt zich een prachtig mozaiek. Dit station ligt overigens niet zo erg diep onder de grond maar een meter of twaalf.

 

   

 

Dan stappen we weer in en rijden één station terug naar Kirovskiy Zavod wat op 50 meter diepte ligt. Hier vinden we op het station allemaal zuilen van grijs marmer met daarboven de schilden van metaal. Het is wel een grappig detail dat het omroepen in de metro richting het stadscentrum gedaan wordt door een mannenstem en als je de stad uit gaat door een vrouwenstem.

 

 

 

Het volgende station waar we uitstappen is Narvskaya. Dit heeft op het eerste gezicht een modernere uitstaling maar als je dan verder kijkt. Zie je in pilaren van wit marmer allemaal sculptures. Het zijn allemaal verschillende die mensen voorstellen die bezig zijn met verschillende activiteiten. Zo zie je doktoren, leraren maar ook bouwvakkers aan het werk. Kortom het volk aan het werk. Erg mooi ook. De vloer bestaat uit rood marmer. We stappen weer in en rijden door tot Plosjtsjad Vosstanieja dit is een metrostation met een mooie klassieke uitstraling. Hier nemen we de roltrap weer naar boven.

 

 

 

We zijn nu in het centrum van de stad en lopen naar de Kerk op het Bloed. De mooie gekleurde kerk met de uienbollen die we een paar dagen terug ook even hebben mogen bekijken. Deze Russisch-Orthodoxe Kerk van de Verlosser op het Bloed is gebouwd op de plaats waar tsaar Alexander II werd vermoord in 1881. Zijn opvolger, Alexander III, schreef een prijsvraag uit voor het ontwerpen van een passend  gedenkteken. Het winnende ontwerp was van Alfred Parland en Ignati Malisjev. De kerk is met zijn kleurrijke verschijning en drukke decoratie één van de opvallendste gebouwen van Sint-Petersburg. Het staat in schril contrast met de neoklassieke en barokke bouwstijl in de omgeving. In het gebouw werden talloze verschillende materialen verwerkt. In het interieur zijn meer dan twintig verschillende soorten mineralen verwerkt. Op de klokkentoren staan 144  wapenschilden in mozaïek, die de verschillende regio’s van Rusland voorstellen, als symbool voor de rouw van alle Russen na de dood van hun tsaar. Na de Revolutie is de kerk geplunderd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd ze ingezet als opslagplaats van levensmiddelen. De kerk lijkt op de wereldberoemde Basiliuskathedraal in Moskou. De officiële naam van de kerk is ‘Kerk van de Wederopstanding van Jezus Christus’.

 

   

 

 

Jammer genoeg is het niet helemaal windstil dus het lukt niet een foto te maken met een mooie spiegeling in het water wat langs de kerk loopt. Wel hebben we nu de tijd om de kerk goed te bekijken aan de buitenkant. Het zonnetje schijnt ook lekker dus de kleuren en het goud komt allemaal goed tot zijn recht. Jammer genoeg is de kerk gesloten en kunnen we hem niet van binnen bezichtigen. De kerk is één dag in de maand gesloten en wel de derde woensdag van de maand en laat dat dus net vandaag zijn. We lopen een rondje om de kerk en leggen hem vast op de gevoelige plaat. Spelen nog wat met de kristallen bal om hem ook ludiek te fotograferen. Het is vandaag echt een paar graden kouder dan de dagen hiervoor. Het is zo rond het vriespunt dus we lopen even de Starbucks binnen voor een Latte en een Choc. Zo even opwarmen.

 

We lopen weer verder langs de Nevskiy Prospekt want we willen naar de Izaäkkathedraal. Deze kerk, die in 1818 ontworpen werd door architect Auguste de Montferrand, is de op twee na grootste sacrale koepelkerk ter wereld. Het reusachtige gebouw is opgetrokken uit rood graniet en grijs marmer. In 1858 werd de kerk gewijd, maar in het sovjettijdperk werd het gebruikt als atheïstisch museum. De bouw van de kolos op zich al was een hele prestatie. Er waren in totaal 24.000 boomstammen nodig voor de grondfunderingen. De bodem was er namelijk heel moerassig. Dat is ook de reden dat de metrolijnen zo diep onder de grond liggen. Het gebouw zelf weegt 300.000 ton en biedt plaats aan 14.000 mensen. Het interieur van de kathedraal beslaat maar liefst vier km?. In de koepel hangt een zilveren duif, die de Heilige Geest symboliseert. Rond de koninklijke deuren hangen drie rijen iconen. De binnenmuren zijn versierd met veertien kleuren marmer, halfedelstenen en mineralen. Officieel is de kerk nog altijd een museum, met talloze 19de eeuwe kunstvoorwerpen. Voor de kathedraal ligt het enorme Izaäkplein. Jammer genoeg is de kathedraal gesloten, we kunnen geen kaartje daarvoor kopen. We kunen we de koepel beklimmen. Dit doen we dan ook. Van bovenaf heb je een mooi uitzicht over de stad en we zien alle bezienswaardigheden die we de afgelopen dagen hebben bezocht. Dan weer de 250 treden naar beneden.

 

 

 

Dan lopen we langs de Admiraliteit deze stamt uit de tijd van tsaar Peter de Grote. De tsaar wilde een eigen Russische marine creëren om zo meer toegankelijkheid te krijgen tot zee. In de beginjaren deed de Admiraliteit vooral dienst als scheepswerf. Duizenden arbeiders werkten er aan de marineschepen. Het huidige gebouw van de Admiraliteit, een gebouw in Empirestijl, werd voltooid in 1806. De voorgevel van het grote gebouw is meer dan 400 meter lang. sinds 1925 huisvest de Admiraliteit de School voor Scheepsbouwkunde. De vergulde spits van de Admiraliteit, die bekroond wordt door een windwijzer in de vorm van een fregat, steekt overal bovenuit.

 

Via het park gaan we nog even naar het paleisplein met aan de Noordkant de Hermitage (het Winterpaleis) en aan de Zuidkant zie je het indrukwekkende geel-witte gebouw van de Generale Defensiestaf. Tussen 1819 en 1829 gebouwd door de Italiaanse architect Carlo Rossi. In het midden wordt het gebouw onderbroken door een poort in de vorm van een klassieke triompfboog. Op dit grote plein werd op 'Bloedige Zondag' de kiem gelegd voor de latere Russische Revolutie. Op 9 januari 1905 trokken meer dan 100.000 arbeiders naar het plein om betere arbeidsomstandigheden af te dwingen. Ze werden onthaald met kogels. Dat bracht een schok teweeg onder de arbeiders en sindsdien groeide de aanhang van de bolsjewieken (de communisten). In 1917 bestormden arbeiders, boeren en matrozen de Hermitage. De tsaar werd verdreven en de communisten grepen de macht. Het ontwerp van het plein is van de neoklassieke architect Carlo Rossi. In het midden van het plein staat de Alexanderzuil, die opgedragen is aan Tsaar Alexander I, die Napoleon overwon. Op de zuil, die bestaat uit rood graniet en 600 ton zwaar is, staat een standbeeld van een engel met kruis die een slang vertrapt. Dit staat symbool van de overwinning van het goede op het kwade.

 

   

 

Met de metro rijden we weer terug naar het hotel waar het inmiddels een zooitje is met alle koffers die in de hal staan. Gelukkig staan onze eigendommen nog in het hok en we verzamelen alles dan gaan we lekker buiten staan en genieten nog even in het zonnetje. Dan komt de bus ook al en stappen we in. In een klein uurtje rijden we naar de luchthaven. Daar gaan eerst alle spullen door een scan en daarna kunnen we inchecken. We zitten weer achter elkaar in het vliegtuig. De bagage hebben we goed verdeeld over de koffer en de tas dus geen probleem. Dan verder en dan mag de handbagage nogmaals door een scan. Daar moeten de instrumenten koffers open en uiteraard wordt er gevraagd naar de waarde. Nou die weten we niet. Oké het goede antwoord we mogen verder. Weer langs de douane waar we weer vooral veel stempels in ons paspoort krijgen. We gaan nog wat eten en dan kunnen we naar de gate. Het vliegtuig is wat vertraagd aangekomen dus het duurt nog even maar dan kunnen we instappen.

 

Na een goede vlucht landen we om acht uur op een regenachtig Schiphol. De koffers komen ook snel aanrollen over de band dus we zijn compleet. Op naar P3 en even na negenen zijn we weer thuis.

 

 

 

{flike}

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Details

Gepubliceerd: 22 oktober 2015

20 oktober 2015

 

Gelukkig vannacht wel goed geslapen na de vreselijke hoestbui. Deze dag begint weer hetzelfde opstaan, ontbijt en om negen uur in de bus. Vandaag hebben we een excursie naar de Petrus en Paulus vesting aan de Noordkant van de rivier de Neva. Eerst stoppen we op een brug waar vandaan we een uitzicht hebben over een deel van de stad. Aan de overkant staat de Hermitage, jammer genoeg aan de kant van de zon dus geen mooie overzichtsfoto kunnen maken. Op de plek waar we stoppen staan een tweetal rode pilaren. Later blijken dit vuurtorens te zijn. Als je goed kijkt zie je bovenin ook een stalen mand waar vroeger het hout brandde om de boten te waarschuwen.

 

   

 

We zijn nu op het grote eiland ten Noorden van de stad. Hier wonen zo'n 5 miljoen mensen dat is eenderde van het totaal aantal inwoners van St Petersburg. Deze mensen hebben wel een probleem als ze 's nachts de stad uitwillen. Van twee tot vijf uur in de nacht staan nl. alle bruggen open voor het scheepvaart verkeer. De mensen kunnen dan ook niet van het eiland af. Niet een heel groot probleem want alle voorzieningen zoals bv. een ziekenhuis zijn aanwezig op het eiland.

 

We rijden verder naar de Peter en Paulus vesting. Het begin van de bouw van deze vesting geldt als de officiële stichting van de stad Sint-Petersburg. Peter de Grote ontwierp zelf de plannen voor deze vesting, die Rusland in het noorden tegen de Zweden moest beschermen. Tijdens de bouw ervan hebben honderden dwangarbeiders het loodje gelegd. De hoofdingang van de vesting wordt gevormd door twee totaal verschillende poorten. De Johannespoort is een sobere neorenaissancistische poort. Daarachter ligt de Peterspoort, een indrukwekkende barokke poort met gebogen vleugels. De Nevapoort staat ook wel bekend als Doodspoort en komt uit op de Commandantspier, waar gevangenen die ter dood veroordeeld waren, door werden weggevoerd. In het Ingenieurshuis uit 1749, lopen nu tentoonstellingen over het dagelijke leven in de stad voor de Revolutie. Het Commandantenhuis is een eenvoudig, barok gebouw uit 1740, dat dienst deed als gerechtsgebouw. Nu is het een historisch museum over de middeleeuwse nederzettingen in de buurt van de stad. In het Artilleriemuseum, een arsenaalgebouw uit 1860, staan meer dan zeshonderd artilleriestukken en militaire voertuigen. Het Troebetskoj-bastion was eind 19e,  begin 20e eeuw een gevangenis voor staatsvijanden. In deze gevangenis hebben onder meer Leon Trotski, de schrijver Dostojevski en de anarchist Pjotr Kropotkin vastgezeten. Sinds 1924 herbergt het gebouw een museum. Op de  bovenste verdieping kun je de isoleercellen zien in hun oorspronkelijke staat. Iedere dag om twaalf uur lost men hier een kanonschot in het Narisjkin-bastion, een traditie die al bestaat sinds de 18de eeuw.

 

De kathedraal is het belangrijkste gebouw van de vesting. De kerk werd in 1712 ontworpen door Domenico Trezzini, in opdracht van Peter de Grote. De tsaar wilde breken met het traditionele uitzicht van de Russische kerken. Het  opvallendste element is de slanke, vergulde klokkentoren met de scherpe, hoge spits. De toren is met zijn 122,5 meter nog steeds het hoogste gebouw van de stad. De spits wordt bekroond door een drie meter grote engel die een kruis van zeven meter vasthoudt. In 1830 sloeg de bliksem in in de toren. Over dat voorval doet een legende de ronde. De lijfeigene Tjoloesjkin zou met al zijn kracht de engel gered hebben. Als beloning kreeg hij een bokaal, waarmee hij in alle  cafés van de stad gratis mocht drinken. Maar hij verloor de bokaal en liet ter vervanging een stempel in zijn hals zetten. Hier zou later het drinkgebaar van de Russen uit voorkomen: met twee vingers tegen de hals kloppen.

 

Wij bezoeken alleen de kathedraal op het eiland en ook deze is weer rijkelijk versierd met vooral heel veel goud. In de kathedraal staan allemaal graftombes van de tsaren en tsarinas van de Romanov familie. Ze liggen allemaal begraven in de grond maar bovenop het graf staat voor iedereen een aparte marmeren tombe. Er is een verschil in de graven want niet alle tsaren zijn ook werkelijk aan de macht geweest.

 

   

 

Bij de uitgang worden we een klein kapelletje ingeloost waarvan de deur wordt gesloten. Staan we daar met 50 man in dat hok. Een vijftal Russische mannen begint heel mooi te zingen. Dit is best wel indrukwekkend vooral de bas wat kan dit vreselijk laaaaag. Voordat ze begonnen werd er een bordje in de lucht gehouden dat je niet mocht fotograferen. Maar dat iedereen zo ongeveer staat te filmen met z'n telefoon hebben ze 'niet' in de gaten.

 

   

 

Dan brengen we nog een bezoek aan een souvenier winkel. Het is een winkel ergens in een buitenwijk en van de buitenkant kan je niet eens zien dat het een winkel is. Het is een megagrote winkel die helemaal vol staat met allerlei soorten matrouskaas en andere typische Russische souveniers. We zijn toch al niet van de souveniers maar wat we wel zien is dat de prijzen hier ook ongeveer 3x over de kop gaan. Dan kan je beter iets kopen in een stalletje in de stad. Wij nemen een bakje koffie en thee uit een B20 van Bravilor. Deze wordt natuurlijk even vastgelegd voor de rubriek "Speur mee, naar Mondo Matic of HP" in dit geval dus een B20 D van Bravilor. Kan mooi in het personeelsblaadje.

 

De lunch hebben we in het restaurant Stroganoff. We beginnen met een aardappelsalade met doperwtjes, vervolgens een champignonnensoep en als hoofdgerecht kopfilet met rijst. Weinig stroganoffs aan, wel raar als je wel in een restaurant zit wat die naam draagt en je krijgt een groep van 135 toeristen. Het is wel lekker en na een uurtje lopen we naar buiten om nog even van het zonnetje te kunnen genieten. Dan is het weer tijd om terug te rijden naar het hotel. Vandaag krijgen we precies 15 minuten om ons om te kleden en de instrumenten en spullen bij elkaar te zoeken. Het lukt allemaal en dan zitten we alweer in de bus naar de Smolny Kathedraal.

 

Wat jammer dat zo'n beetje de hele kathedraal in de steigers staat. Van de kathedraal die prachtig moet zijn aan de buitenkant is weinig te zien. We proberen nog wel een foto te maken van Sonja met instrument voor de kathedraal. Dat gaat nog niet zo gemakkelijk omdat we zelf in de schaduw staan en de bovenkant van de enige toren (die niet in de steigers staat) in het zonnetje staat te blinken. En al snel loopt er een aasgier vlakbij rond te kijken naar onze spullen en de tas uit te zoeken om te pakken dus we stoppen al snel en pakken alle spullen weer op. We zullen niet de eerste zijn die worden beroofd tijdens het maken van een foto in een grote stad dus dan maar een minder geslaagde foto. We hebben het geprobeerd.

 

De Smolny Kathedraal, oftewel de Opstandingskathedraal heeft een 83 meter hoge kruiskerk in is gebouwd door Rastrelli. Van buiten is de kerk en bijgebouwen op gebouw in blauw, wit en goud. In 1748 is men gestart met de bouw i.o.v. tsarina Elizabethe (de dochter van Peter de Grote). Zij wilde er niet alleen een kerk bouwen, maar ook een nonnenklooster en een meisjesschool. Toen Elizabeth in 1761 overleed, werd de bouw stilgelegd. Haar opvolgster Catharina de Grote had geen belangstelling voor het project en ontsloeg Rastrelli. De kerk werd in 1835 door de architect Stassov voltooid. Hij voegde vier klokkentorens toe met de karakteristieke uivormige koepels. Helaas is er van het ooit schitterende interieur van de kerk weinig overgebleven. Na de Russische Revolutie werd het complex het hoofdkwartier van de bolsjewieken. In 1922 werd de kerk leeggeplunderd en een jaar later helemaal gesloten. Vijftig jaar later werden de laatste beelden uit de kerk verwijderd en kreeg het gebouw een bestemming als museum. De kathedraal is van binnen omgetoverd in een echte concertzaal want tegenwoordig worden er concerten gegeven. En vanavond dus door ons. Het Philharmonisch Orkest 's Hertogenbosch samen met een projectkoor o.l.v. dirigent Martin van der Bruggen. Van de oorspronkelijke kathedraal zie je aan de binnenkant niet echt veel meer. Op de vloer ligt een tapijtje en er staan mooie stoelen voor het publiek het is dan ook een echte concertzaal.

 

 

We beginnen met repeteren en het is allemaal nog een beetje rommelig we vliegen door de verschillende delen heen. Ook zijn we nog niet compleet. De invallers zijn pas een uur later besteld en ook moet het koor nog aangevuld worden met 30 man/vrouw. Om half vijf is iedereen er, de Russische muzikanten, koorzangers en solisten dus doen we de doorloop van de 25 delen tellende Carmina Burana van Orff. Het klinkt hier erg goed. Om even over zessen zijn we klaar.

 

 

 

 

Achter het podium staat een tafel met allerlei heerlijkheden beschikbaar gesteld door het Rode Kruis, de organisatie waarvoor deze benefit avond is georganiseerd. Een broodje, bakje  yoghurt, flesje water en een cakeje. Lekker opgepeuzeld en ondertussen de spullen een plekje geven. Sonja heeft bedacht dat we die mooi onder het podium kwijt kunnen. Er hangt een mooi gordijntje voor dus niemand die het ziet en lekker dichtbij. Achter het podium is ruimte voor de koffers/jassen etc. Maar met 135 mensen heb je dus heel veel spullen en het is dan ook erg vol daar. Op deze manier hoeven we daar dan niet heen en hebben we het ook nog in het 'zicht'. De eerste bezoekers komen ook al binnen en al snel zijn alle stoelen bezet. Na afloop horen we dat er ruim 1.100 bezoekers waren. Er moesten zelfs stoelen en bankjes worden bijgezet.

 

Dan nemen we plaats op het podium en begint de aankondiging. Of dat typisch Russisch is weten we niet maar ook vanavond wordt ongeveer iedereen persoonlijk welkom geheten en duurt het bijna een half uur voordat we kunnen beginnen. De Carmina begint met een overweldigend openingsdeel 'O Fortuna' en het publiek begint direct te klappen zodra het deel is afgelopen. Hmmm geen echt concertpubliek dus. Nou ja, relaxt mee om gaan en het laten gebeuren. Het klinkt erg mooi hier in de kathedraal geen hele lange echo dus dat is prettig. De solisten zingen prachtig en ook het koor klinkt als een klok, dit komt zeker ook door de aanvulling van de 30 m/v Russen. De dirigent Martin van der Bruggen zie je gewoon genieten op de bok en dat werkt erg stimulerend. Na deel 25 wat weer hetzelfde is als het openingsdeel barst het publiek los in een staande ovatie en dat is toch wel erg mooi. Trots nemen we het in ontvangst.

 

Dan wordt alles weer in gepakt en stappen we in de bussen die al klaar staan. Terug naar het hotel waar we nadat we de spullen op de kamer gezet hebben nog even hebben afgesproken in het restaurant. Daar proosten we met champagne en een jus d'orange op de mooie concert en met mooie worden van de beide dirigenten over de twee concerten. Komen we tot de slotconclusie dat het een intensieve maar vooral prachtige tournee is geweest. Morgen is het voorbij en vliegt iedereen weer naar huis.

 

 

 

{flike}

 

 

 

 

Details

Gepubliceerd: 22 oktober 2015

19 oktober 2015

Vanochtend hetzelfde ritueel. Het ontbijt smaakt weer goed en om negen uur in de bus. Het is prachtig weer als we naar het Zuiden rijden. We gaan naar het plaatsje Poesjkin (vóór 1917 Tsarskoje Selo "Tsarendorp", geheten), waar het Catharinenpaleis staat. Het was de zomerresidentie van de Russische tsarina Catharina de Grote. Dit enorm rococopaleis is van de hand van architect Rastrelli, die het in 1752 ontwierp voor tsarina Elizabeth. Catherina de Grote schakelde de Schotse architect Cameron in om het paleis naar haar smaak vorm te geven. Cameron voegde heel wat neoklassieke elementen toe. Tijdens de Tweede Wereldoorlog liep het paleis grote schade op toen Duitse soldaten de gebouwen verwoestten. Het paleis werd daarna volledig gerestaureerd. Een van de bekendste zalen van het Paleis is de Grote Balzaal met zijn mooie plafondschildering ‘ De triomf van Rusland’, verguld houtsnijwerk en spiegels. Andere  zalen die zeker een bezoek waard zijn, zijn de Amberzaal , de Cavaliers-eetzaal en de Groene Eetzaal. Bij het paleis hoort een uitgestrekte Franse tuin.

 

Bij de parkeerplaats staat een klein groepje blazers te spelen. Als ze doorkrijgen dat we uit Nederland komen wordt er even gebladerd in het marsenboekje en vervolgens spelen ze 'Tulpen uit Amsterdam' erg grappig om zo ontvangen te worden. We lopen de lange oprijlaan richting het paleis waar we buiten nog even moeten wachten omdat er eerst kaartjes geregeld moeten worden. Het is een mega groot paleis met mooie trappen ervoor. Even een groepsfoto met de mensen die in de buurt lopen. Er is niet veel tijd voor dat soort zaken want vanmiddag is er een generale repetitie en vanavond concert. De dag zal dan ook moeten verlopen volgens een strakke tijdsplanning, gisteren twee uur te laat beginnen was niet echt prettig.

 

 

Als we uiteindelijk binnen zijn, moeten de jassen weer in de garderobe. Bij de poortjes waar je het paleis in gaat blijkt dat we de fototas niet mogen meenemen. Bah dat is balen. Al onze fotoapparatuur zit erin maar ook de paspoorten (die we net heel handig vlak voor het in de bus stappen retour kregen), portemonnees en telefoons. Nou ja dan alles maar in de broekzakken. En het fototoestel om de nek. De tas blijkt gelukkig in een kluis bij de garderobe te kunnen maar echt blij zijn we er niet mee. Het paleis bestaat uit heel veel zalen met vooral heel veel goud. Verder veel pronkstukken die de tsaren allemaal cadeau hebben gekregen toen ze aan de macht waren.

 

 

 

Het valt op dat de kamers hier allemaal een haard hebben. De een nog groter en protsiger dan de ander. Ze zijn allemaal bedekt met (van origine) Delfts blauwe tegeltjes wat nu schijnt te vervangen door plastic. Of te wel stickervellen van de Xenos.

 

   

 

Ook hier veel schilderijen aan de muren. Deze laten vooral veel afbeeldingen zijn waarop de tsaren in vol ornaat staan. De tsarina's in prachtige jurken en de tsaren uiteraard in legeruniform. Het verhaal zegt dat Tsarina Elizabeth 35.000 verschillende jurken had. Ze heeft nooit 2x dezelfde gedragen in haar leven. Dan valt het bij ons eigen koningshuis nog wel mee.

 

 

 

Na anderhalf uur zijn we er door heen en kunnen we naar buiten waar we even moeten wachten op de bus. Het is jammer dat je dan altijd bij de groep moet blijven en niet even een stukje kan lopen door de tuin of zo. Op de één of andere manier kan er niet gezegd worden hoe laat de bus waar geparkeerd staat. Het doet ons weer eens beseffen waarom 'groepsreizen' niet onze favoriet zijn. Maar het geeft wel de gelegenheid om 'over de grens' intensief met je hobby 'musiceren' bezig te zijn dus de nadelen nemen we er maar bij.

 

 

 

 

 

Met de bus rijden we naar een restaurant Podvorié in Pavlov even verderop. Het is een mooi gebouw helemaal opgebouwd van hout. We krijgen allemaal typisch Russische hapjes. Wat vooral heel zuur is. Maar het eigenlijk wel lekker allemaal. Het voorgerecht bestaat uit een rollade plak, komkommer, grote gekookte knoflooktenen, hele zure augurk en stevige draadjesvlees stukjes in een saus die we voor het gemak omdopen tot tzatziki. Kortom veel knoflook allemaal. Uiteraard wordt het eten weer gecomplementeerd met een wodka want dat kan hier overal bij gedronken worden. Bij het ontbijt nog niet gezien gelukkig. Heel toevallig komt er een groepje muzikanten binnen en wordt er weer vrolijk meegezongen en geklapt. Dan krijgen we een soep met heel veel reepjes paprika vervolgens een bakje wat wel op champignonnenragout lijkt en erg lekker is. Het hoofdgerecht is een pakketje van witte kool waarin zich een soort gehakt met stukjes bevindt. Als toetje een bolletje ijs en een bakkie koffie. De koffie is nog niet op als we weer vertrekken. Er moet ook een beetje haast gemaakt worden want we hebben vanavond concert. Bij het hotel hebben we precies 20 minuten om ons om te kleden en de instrumenten te pakken. En dan moet je bedenken dat we ook nog 7 hoog moeten met veel te weinig liften wat inhoudt dat je de trap pakt.

 

Uiteindelijk zijn we pas om vijf uur in de Lutherse kerk terwijl er drie uur in de planning staat. De Russische hulptroepen zitten dan ook al een tijdje wortel te schieten. We spelen het hele programma door. Niet zo gek natuurlijk met zoveel hulptroepen is het wel slim om in ieder geval elke maat even doorgenomen te hebben voor het concert. Het is toch wel erg grappig dat je samenspeelt met mensen die je totaal niet kent. Je hebt allemaal dezelfde prachtige hobby 'het bespelen van een instrument' en bladmuziek is universeel. Dus het maakt niet uit of je elkaars taal spreekt. De muzieknoten zijn voor iedereen hetzelfde. De eerste bezoekers zitten al lang in de kerk als we klaar zijn. We hebben nog net een half uurtje over voordat het concert begint. Snel een krentenbol en wat drinken naar binnen.

 

 

De presentatrice kondigt ons aan met een uitgebreid verhaal en dan komt er nog een Nederlandse man die iedereen welkom heet. Dit wordt direct in het Russisch vertaald door één van de gidsen die we mee hebben. Echt iedereen wordt welkom geheten van de directrice van de bibliotheken in St Petersburg tot vertegenwoordigers van verschillende liefdadigheidsinstellingen. Nou ja, het geeft ons de gelegenheid om nog meer op adem te komen. Vanavond staat het Russisch Programma op de lessenaar o.l.v. de dirigent Lex Bergink, de vaste dirigent van het Philarmonisch Orkest 's Hertogenbosch. We starten met de Ouverture van Goldmark en die gaat echt heel goed. Het klinkt toch wel erg mooi met zo'n compleet orkest. Sonja heeft af en toe een hoestbui maar het gaat nog redelijk. Na een langdurig applaus wat ons ten deel valt zetten we het Dodeneiland van Rachmaninov in. Dit is een voornamelijk uit klankkleuren bestaand heel erg langzaam nummer. Voor Sonja leek het er op het eind even op dat ze op het Dodeneiland zou blijven. Het hoesten werd namelijk steeds erger dat is nog te doen als er af en toe even forte (harder) gespeeld mag worden dan valt het niet zo op. Maar de kriebel bleef aanwezig. Op het einde van het stuk (zeg maar de laatste 60 seconden) is de spanningsboog van het stuk op zijn hoogtepunt met vreselijk zachte passages. De kriebel ging met dat hoogtepunt mee maar hoesten wil je dan niet doen. Je zit je dan letterlijk in te houden, ik stikte bijna en dan blijft het applaus door de mega spanningsboog die opgebouwd is ook nog lang uit. De Russische trompettist naast me begint zelf maar te klappen want die ziet het al gebeuren dat ik erin blijf. Van de staande ovatie heb ik helaas weinig mee gekregen want met het losbarsten van het applaus barstte ik ook los. Mijn rood paarse hoofd knalde bijna uit elkaar. Bah wat is dit vervelend zich. Je voelt je vreselijk opgelaten maar erger nog je voelt je gewoon hondsberoerd op zo'n moment. Gelukkig vertelt de presentatrice langs welke schilderijen we allemaal gaan lopen tijdens de Schilderijententoonstelling van Moussorgsky dus heb ik een minuut of tien extra om op adem te komen. Zo is het geven van een concert een heel avontuur en dan moet het heftigste trompetwerk nog komen. Ik sla me er doorheen en ben blij als we klaar zijn. Na afloop pakken we snel de spullen weer in en vertrekken met de bussen weer richting hotel.

 

Daar rustig bijgekomen op de kamer en wat aan de website gewerkt die we helaas niet kunnen uploaden vanwege een erg onstabiel internet.

 

 

 

{flike}