17 oktober 2015
De wekker ging op tijd en na een rustig ontbijt stoppen we alle spullen in de auto. Ondanks dat we maar 5 dagen weg gaan is het heel veel. Behalve de normale reisbagage, een fagot, trompet, fagotstandaard en twee muziekstandaarden en niet te vergeten de bladmuziek. Dit heeft er voor gezorgd dat de koffer erg zwaar is want al dat ijzerwerk moet wel in de ruimbagage. We hebben mazzel dat we met de KLM vliegen en dus 23 kilo ruimbagage mee mogen per persoon. Om even over negen uur rijden we weg. We parkeren op P3 lang parkeren en door een druilerige miezerregen worden we naar de vertrekhal gebracht. Het is hier echt mega druk. Het is dan ook de eerste zaterdag van de herfstvakantie dus we zijn niet de enige die op vakantie gaan. We vliegen met de KLM waar we thuis al ingecheckt hebben dus we hoeven alleen de ruimbagage nog af te geven. En dat gaat dus ook heel gemakkelijk. Tegenwoordig regel je dat zelf. Je zet je koffer in een hok, dan scan je je zelf uitgeprinte boardingpas. Het systeem geeft je naam en vluchtgegevens en dan OK en er komt een mooi kofferlabel uitgerold. Deze bevestig je zelf aan je koffer en dan gaat het hokje dicht en je koffer verdwijnt in het onzichtbare labyrint wat zich onder de vloer van de vertrekhal bevindt.
Dan kunnen we door de scan en de muziekinstrumenten gaan gewoon mee. Geen probleem, geen vragen alleen de fototas wordt apart gehouden en die mogen we even open doen. De beambte pakt de camera en waarschijnlijk is de 'bodylanguage' de sleutel want met een vriendelijke lach mogen we verder.
In de vertrekhal drinken we een koffie en een choco en eten een broodje waarna het alweer tijd is om te boarden. Daar komen we ook de andere orkestleden tegen. Voor het instappen wordt Martin nog omgeroepen en het blijkt dat hij een andere plaats heeft gekregen. Nu zaten we toch al achter elkaar maar nu met een rij of zes er extra tussen. Geen probleem een vlucht van nog geen drie uur nou dat overleven we ook wel op onszelf.
Onderweg krijgen we nog wat te drinken en zelfs een warm broodje. Prima verzorgt allemaal. Om vijf uur landen we in St Petersburg waar het zonnetje net ondergaat. Het is een moderne grote luchthaven maar het lijkt wel of we het enige vliegtuig zijn wat is aangekomen. Rustig bij de paspoort kontrole waar we toch heel minitueus gecheckt worden. Maar alles oké. De koffers komen ook snel aanrollen en dan door de douane. De groene lijn volgen en stoïcijns doorlopen. Later bleek dat er verschillende instrumentalisten er uit gepikt werden die naar de 'rode' doorgang van 'iets' aan te geven moesten. De enige vraag die gesteld was wat heb je bij je? En na het antwoord viool. Wat is ie waard? Werd de aankoopnota o.i.d. getoond konden ook deze mensen gewoon doorlopen. Maar waarschijnlijk waren ze het na tien muzikanten zat en hadden wij dus de mazzel dat we direct door mochten. Helaas niet voor de vijf cellistes. Zij mochten even apart en mochten maar liefst vier formulieren invullen waar ze vooral veel stempels op kregen. Maar daarna mochten ze ook verder.
De andere vluchten zijn er ook allemaal en dus zijn we compleet en kunnen we naar de bus. In totaal zijn we met zo'n 135 man/vrouw op pad. Het is een klein uurtje rijden maar met een praatje door de plaatselijke gids Katja (een Russische die met een heerlijk accent Nederlands spreekt) over St Petersburg en wat we onderweg allemaal zien. En info over het programma door Theo de gids van CS Production uit Nederland. De paspoorten worden allemaal ingenomen (en verzameld in een plastic zak) want dat is nodig voor het hotel. Nou ja, raar een paspoort mag je nooit afgeven maar het moet maar een zorg minder dat kan dan wel weer bij vertrek als we hem weer terug krijgen. Dan zijn we bij het Dostoevsky Hotel aan de Vladimirsky 19. In de kleine foyer staan al veel medemuzikanten en koorleden te wachten op één van de twee liften. Maar wij krijgen eerst nog een sleutel. De stapel sleutels wordt aan de gids gegeven en de namen worden één voor één opgenoemd. Al snel heeft iedereen een sleutel en dan moeten er nog 80 man/vrouw naar boven met al hun bagage. Er moet toch ook een trap zijn en ja hoor die is er dus wij gaan met de trap. Met koffer en handbagage (zware instrumentkoffers) lopen we de trap op. We moeten naar de zevende en wat zijn die verdiepingen hier hoog. We hebben ons er iets in vergist. Nou ja, dat was de cardio en fitness dan maar weer voor vandaag. Met een paar tussenstops bij de laatste twee verdiepingen komen we aan bij onze kamer. Het is een mega groot hotel en we hebben een kamer aan een binnentuin. Gelukkig hebben we een raam wat we kunnen openen dus lekkere frisse buitenlucht die 's nachts naar binnen kan komen. Is wel prettig met dat vele gehoest van ons. We hoesten wat af een flinke kriebel die maar niet weg wil, speelt ons al een week parten. Nou ja, daar komen we ook wel weer overheen.
Als we ons geïnstalleerd hebben gaan we naar het restaurant op de vijfde. Daar staan al grote tafels gedekt. Het voorafje bestaande uit tomaat met rode ui staat al uitgeserveerd. We wachten tot we de tafel zo'n beetje vol hebben en we zitten toch weer met de blazers bij elkaar. Meest hout maar oké Sonja (koper) mag blijven zitten... Als hoofdgerecht krijgen we een varkenslapje met gebakken aardappelen daar overheen zat een kaas/meel bedekking en het geheel smaakte eigenlijk best wel. Als toetje een bolletje ijs wat lekker koud was goed voor de keel en met de warmte die hier in het hotel hangt is het ook wel fijn. We horen dat de mensen die met het busje met grote instrumenten en het slagwerk nog steeds vast staan bij de grens. Ze zijn vanuit Duitsland met de boot naar Helsinki gevaren en staan vandaag al vijf uur vast bij de grens, niet echt fijn. Later hoorden we dat ze zo'n acht keer naar een ander loket zijn gestuurd waar ze steeds weer naar een ander werden verwezen omdat de beambten het carnet niet konden lezen of zo. Een typisch geval van 'Van het kastje naar de muur'. Waarschijnlijk wilden ze allemaal stuk voor stuk de verantwoording niet nemen en stuurden die Hollanders steeds maar weer naar een ander. Totdat er een beambte was die m.b.v. internet achter bepaalde zaken kwam en toen mochten ze zomaar door.
Om half tien gaan we van tafel want we willen nog even wat drinken halen in de supermarkt hier vlakbij. Het hotel grenst aan een soort winkelcentrum met allerlei losse winkels en in de kelder bevindt zich een mega grote supermarkt waar ze van alles hebben. Wat een verschil met 26 jaar terug toen Sonja in Moskou was met de Alkmaarse Big Band. Toen was het 'Geen keuze is de leuze' een schap vol met blikken sperziebonen en zes slecht geoogste (lees dwars doormidden gesneden) bloemkolen. En dat was het dan wat er te krijgen was. Zo was er toen ook een schoenen winkel waar precies zes paar schoenen in stonden en alle zes in een andere maat en soort. Met daarvoor een giga rij van 100 mensen die stond te wachten of het een paar schoenen voor hun misschien was. In 1989 (voor de val van de muur) was het probleem ook niet het geld maar het tekort aan goederen. Nou dan is er in die 26 jaar echt heel veel veranderd. In de supermarkt is er echt van alles te krijgen en overvloedige keuze.
Als we het drinken in het koelkastje hebben gezet gaan we nog even naar buiten. Kijken of we nog een mooie avondfoto kunnen maken. Er staan hier allemaal prachtige gebouwen en heel veel daarvan zijn ook verlicht. Zeker aan de Nevskiy Prospekt. We maken foto's van de bebouwing en proberen wat uit met lange sluitertijden om de verlichting van de auto's in lange strepen te krijgen. Om twaalf uur hebben we het koud en lopen weer terug naar het hotel. Nog even een warme douche en dan slapen.
{flike}