15 juli 2013 Brunssummerheide

De zomer van 2013 stond voor Sonja in het teken van het Wereld Muziek Concours. In januari was de vraag gekomen van St Caecilia uit Heemskerk om de fanfare te komen versterken tijdens hun deelname aan het WMC in Kerkrade. Zo gezegd, zo gedaan. Na een zeer intensieve repetitie periode, een vijftal try-out concerten en de laatste week elke avond repetitie. Hebben we op zondag 14 juli ons programma uitgevoerd. Met een zeer tevreden gevoel kwamen we het podium af en uiteindelijk werden we beloond met 87,17 punten. Toch bijna een negen op de schaal van één op tien.

>Tijdens dit weekend sliepen wij, Martin en Sonja, in de Oliemolen in Heerlen. Een fantastisch Bed and Breakfast van de familie Reesink. Het gebouw is een geheel gerenoveerde oliemolen uit 1502. We hebben hier heerlijk geslapen en er nog een nachtje aan vast geplakt om na al het muzikale geweld ook nog wat te kunnen zien van de omgeving.

We besloten te gaan wandelen op de Brunssummerheide. Eerst maar eens naar het bezoekers centrum waar we mooi kunnen wandelen. Er zijn verschillende mogelijkheden maar dan zien we in het foldertje een plaatje van een ‘vleesetende’ plant. Die willen we ook wel eens zien. En ja, deze komt hier voor. Het gaat om de Zonnedauw en is nu aanwezig. Het plantje blijkt niet groter te zijn dan 15 mm en groeit voornamelijk bij de Rode Beek in het Noorden van het gebied

Dat wordt dus ons doel. Het is nog even zoeken hoe we bij de juiste parkeerplaats kunnen komen maar uiteindelijk konden we de auto ergens kwijt. We wandelen door een mooi bosgebied en lopen al snel langs een klein beekje.

>Dan komen we bij de zandverstuiving, dat is best raar. Zo loop je nog in het bos en plotseling een grote zandvlakte met een klein vennetje. Het kraakhelder water in het vennetje en op het zand liggen verschillende mensen op een handdoekje. Zo hebben ze dus in Zuid-Limburg hun eigen strand.

Hier zou de Zonnedauw moeten groeien. We lopen richting de waterkant en ja hoor. Een ieni-mini vleesetende plant grappig hoor. Deze moeten uiteraard op de foto gezet worden en al snel liggen we lang uit op de grond. Er komen al snel mensen vragen wat we aan het doen zijn want het ziet er best wel raar uit. Plat op de grond met een grote camera in je handen. Als je dan verteld dat je vleesetende planten aan het fotograferen bent, zie je de mensen wel raar op kijken. Zo komt er ook een jongetje van een jaar of elf op ons aflopen op zijn blote voeten en in zijn zwembroek. Als we vertellen van de vleesetende planten weet hij niet, hoe snel hij weer terug naar zijn handdoek moet gaan op het zand. We hebben er maar niet bij verteld dat zwemmende kinderen het lievelingseten van de Zonnedauw is. Had hij nog harder gerend

Een kleine biologie les. De Zonnedauw, (Drosera) is een geslacht van vleesetende planten in de Zonnedauwfamilie (Droseraceae).

Op de blaadjes van de Zonnedauw zit kleverige vloeistof. Deze vloeistof lijkt als twee druppels water op dauw. Zo lokt de plant insecten naar zich toe. Landen die op de plant, dan zitten ze meteen vastgeplakt. Het blaadje rolt zich op en de Zonnedauw zuigt de insecten leeg

   

Let op het plantje is niet groter dan 15 mm (dat is incl steeltje). Het schijfje waaraan de tentakels zich bevinden was 7 mm in doorsnede. De vloeistof was met het blote oog bijna niet te zien maar op de macro foto’s des te beter. En blijkt maar weer er gaat een hele wereld voor je open met de macrofotografie.