Bye Bye Shanghai
- Details
4 januari 2018
Laatste dag in Shanghai
Om negen uur vertrekt de bus. Het is nog drie uur rijden voordat we in Shanghai zijn. Het is de pech van deze reis want helaas regent het nog steeds. De ramen zijn nog steeds beslagen en ondanks verschillende pogingen om ze droog te krijgen lukt dat niet echt. Om 12 uur worden we los gelaten en Shanghai met het verzoek om om zeven uur weer terug te zijn bij de bus. Het regent pijpenstelen dus de verkoper van kleine plastic parapluutjes doet goede zaken als er twee bussen met Westerlingen uitstappen.
Shanghai is de grootste stad van China en heeft sinds 2004 de grootste haven ter wereld. Wij gaan via de Bund, het uitzichtpunt van Shanghai, de stad in. We zien direct dat het iets helderder is dan twee jaar terug. De smog is waarschijnlijk naar beneden geslagen door de regen. Dus zo heeft regen ook wel weer voordelen. We lopen eerst naar de Linyin Road, de straat met tientallen muziekwinkels naast elkaar. We zien een prachtige piano met geïntegreerde touch screens. Daar staat de bladmuziek op. De piano kan dit zelf spelen als een pianola en op de bladmuziek zie je waar je bent. Tegelijkertijd kan je ook meespelen. Je hebt ook een optie om de muziek te spelen en dan worden de noten rood en groen al gelang je ze goed of fout speelde. Zo drukken we nog op allerlei verschillende mogelijkheden. De verkoper zelf weet ook nog niet echt hoe het werkt en keek zijn ogen al uit hoeveel wij eruit haalden. Al met al zien we genoeg instrumenten en in één winkel hebben ze zelfs een fagot liggen. Merk onbekend. P-Bones (plastic trombones) zien we ook nog maar omgerekend niet echt veel goedkoper dan dat je ze in NL kan kopen.
We lopen verder naar de Nanjing Road, de grote winkelstraat met veel neonreclame hier in Shanghai. We zijn nog steeds op zoek naar een computerwinkeltje maar helaas niet gevonden. Telefoonwinkels in overvloed maar iets met snoertjes, batteriepacks nee niet te vinden. Het is inmiddels al vijf uur dus we gaan maar wat eten. We gaan naar de Pizza hut. De laatste dag in China dan maar wat westers eten. De pizza is op een andere manier klaargemaakt maar smaakt toch wel goed. We warmen ook weer een beetje op want het is hier echt wel koud (maar twee graden) en de regen maakt het er ook niet warmer op.
Na het eten lopen we naar de Bund waar we nog wat mooie foto's proberen te maken.
Toch jammer van de regen want ook nu komt de goede camera niet eens uit de tas. Alle dagen meegesjouwd op mijn rug en amper gebruikt. Ach ja, vandaag heeft hij ervoor gezorgd dat ik geen koude rug had.
Een leuke anekdote is nog dat we van te voren gewaarschuwd waren om altijd wc-papier bij je te hebben in China. In de meeste toiletten is dat namelijk niet aanwezig. Wij hebben door het vele reizen wel geleerd dat als je ergens in een grote stad bent en van een toilet gebruik moet gaan maken. Ga dan niet naar een openbaar toilet maar loop gewoon hondsbrutaal een luxe hotel binnen. En zo ook hier in Shanghai. Een prachtig hotel waar in de lobby een keurige heer achter een balie staat. Hij verwijst ons naar de derde etage waar de lobby van het hotel is. Wij naar het toilet. En dat was een goede. Een verwarmde toiletbril met een automatisch schoonmaaksysteem met allerlei knopjes. En dan allebei wat langer blijven zitten omdat je zo koud bent geworden van het buiten lopen en dan toch tegelijkertijd lachend naar buiten stappen met heerlijk verwarmde billen.
Het blijft prachtig om te zien, en de meeste neon reclame wisselt ook nog. Zo komt er plots aan de overkant 'Love Shanghai' langs. Dat moet natuurlijk wel even worden vastgelegd dus wachten tot het weer langskomt en ja hoor na vijf minuten daar is ie weer. Snel een foto en in looppas terug naar de bus.
Om zeven uur zijn we weer terug bij de bus en even later zijn we weer helemaal compleet. Geen mensen verdwaald in deze miljoenen stad. Het is nog een uurtje rijden naar de luchthaven Pudong. Daar proberen we automatisch in te checken wat niet lukt dus we mogen in een rij gaan staan. We geven onze paspoorten en ja hoor, we staan gewoon geboekt op de vlucht. Koffers afgeven en gaan. Ja dat denken we. De koffer gaat direct door een scan en het blijkt dat één koffer niet wordt goedgekeurd. Dus we mogen naar een apart hokje. Daar mogen we de koffer openmaken en hij gaat op zoek. Ja, naar wat eigenlijk. Uiteindelijk blijkt het te gaan om de multitool die Martin in zijn toilettas heeft zitten. We krijgen de koffer weer mee en kunnen we naar de balie. Daar gaat de koffer opnieuw door de scan en weer niet goed. Dus weer terug naar het hokje. Waar inmiddels meerdere passagiers staan die hun koffer open mogen maken. Gelukkig zijn we ruim op tijd want zo kan het nog wel even duren. Weer een teken op de plek waar dezelfde toilettas zit en nu blijkt het om de bus scheerschuim te gaan. Akkoord gegeven en weer terug naar de aardige mevrouw aan de balie. En ja, hoor drie maal is scheepsrecht. De koffer wordt weer afgekeurd. Nu is ze het zat en loopt met ons mee. Ze laat de jongen onze koffer opzoeken op het scherm. Nu staat er een teken om de GoPro die we in de koffer hebben zitten. Ze wil het niet eens weten. Ze dwingt de jongen om op de groene oké knop te drukken. Zelf doet ze dit niet. De koffer zou nu door moeten gaan en we krijgen onze instapkaart. De koffer komt niet het hokje ingedraaid maar daar ligt het inmiddels ook al helemaal vol met koffers.
Dan gaan we naar het volgende loket en dat is de douane. Hier krijgen we een mooi stempel in ons paspoort en wordt het kaartje wat we op de heenweg al hadden ingevuld ingenomen. Zo wij zijn in niemandsland. Nog even langs de handbagage security en dan kunnen we ergens gaan zitten. Het is niet zo'n grote luchthaven of waarschijnlijk zijn dit net zoals de meeste luchthavens ter wereld allemaal losse terminals. We zoeken een plekje en lezen wat.
Om half één kunnen we boarden. Sonja valt blijkbaar als een blok in slaap want als Martin me wakker maakt omdat het eten wordt gebracht, is de eerste vraag; zijn we al opgestegen dan? Ja joh, we vliegen al twee uur. Zo moe dus. De vlucht van in totaal elf-en-half-uur voornamelijk slapend doorgebracht. Het is ook heerlijk rustig in het vliegtuig daar hebben we ook deze reis heel veel mazzel mee. Om kwart over vijf landen we op Schiphol en als we alle spullen hebben, ja ook mijn trompet ;-) nemen we om zes uur afscheid van de groep. Vast een keer tot ziens ergens tijdens een concert en anders misschien op de reünie. De bus staat al klaar die ons naar P3 brengt waar we snel in de auto stappen en voor de files nog naar huis rijden.
{flike}
Laatste concert maar waar?
- Details
3 januari 2018
Laatste concert, maar waar?
Heerlijk geslapen na de ontspannende voetmassage van gisterenavond. Rustig opgestaan en na het ontbijt nog even de tijd om de webverslagen te typen. Dat is nog lastig want concertdagen lijken toch erg op elkaar en wanneer zaten we ook al weer in welk theater maar het is toch gelukt. Om half twaalf vertrekt de bus naar Zhuji een kleine stad ten Zuiden van Hangzhou. Bij het instappen de spullen weer op de plek. Uh, ik stop toch altijd mijn trompet daar. Oeps, waar is die eigenlijk. Nou niet in mijn hand. Shi.... Snel terug naar de kamer in de hoop dat ik hem daar ben vergeten. En ja, daar ligt ie nog keurig op het bed.
Het is nog even rijden en er moet ook nog ergens geluncht worden dus daarom vertrekken we op tijd. Helaas is het weer regenachtig en beslaan de ramen ook weer dus onderweg is er weinig te zien. Het is wel raar want het stadje Zhuji is al best wel in de buurt en ze zeggen dat het drie uur rijden is. Dan stoppen we even bij een wegrestaurant voor een sanitaire stop en wordt er gezegd dat het daarna nog anderhalf uur rijden is. Uh, het stadje Zhuji zijn we al voorbij. Hoe zit dat dan? Het blijkt dus dat we heel ergens anders concert hebben. Raar hoor. Bij het wegrestaurant is weer een Starbucks en deze doet deze ochtend goede zaken.
Het is wel jammer dat ook vandaag de ramen van de bus weer ontzettend beslagen zijn. Martin doet nog een poging om de ramen schoon te maken maar helaas. De omgeving waar we nu doorheen rijden is echt wel anders dan de afgelopen dagen. We rijden nu meer door de bergen en als we de ramen even droog maken ziet we mooie groene heuvels en de smog is ook opgetrokken. Er hangen nu gewoon wolken voor de bergen. De plaatsen waar we de afgelopen week waren, liggen in de delta tussen de twee grote rivieren de Yangtze (die uitmondt in zee bij Shanghai) en de Qiantang Jiang die door Hangzhou stroomt.
Uiteindelijk stoppen we in Dongyang bij het Zhejiang Dongyang Theatre. Buiten staat een hoge zuil met daarop allemaal reclame en..... ook van ons een aankondiging. Het duurt even voordat alle reclame voorbij is, zodat we onze 'aankondiging' even vast kunnen leggen. Via allerlei gangetjes komen we in de zaal. Daar is nog niet veel gebeurd, behalve dat er zo'n 50 stoelen midden op het grote toneel staan. Het blijkt dat de vrachtauto met al het slagwerk, celli en bassen nog niet is gearriveerd en met de vrachtauto ook de 'mannetjes' die alles keurig opstellen. We zijn dus ook eigenlijk te 'vroeg'.
We kunnen onze spullen 'achter' kwijt maar wat is het hier een bende en het stinkt hier echt vreselijk. Getver. We zoeken een tafel waar we de spullen op kunnen leggen. Op de vloer ligt een laag stof van wel 3 cm. Ongelooflijk wat een bende. We hangen wat rond want repeteren kunnen we toch nog niet. Het is een zaal met zo'n 1.100 stoelen. We nemen een banaantje want we hebben best wel trek.
De lunch onderweg is niet gekomen, maar nu wordt er gezegd dat er straks hamburgers worden bezorgd. Uh. Nou ja we zien wel. Inmiddels weten we dat iets hier in China pas zeker is, als het gebeurt. Van te voren zaken plannen en ook communiceren naar de mensen, daar hebben ze in China nog nooit van gehoord.
Ondertussen wordt het toneel verbouwd. Gordijnen komen omlaag uit het plafond. Toch al snel gordijnen van zo'n 12 meter hoog en die hingen dus nog hoger want eerst zagen we daar helemaal niets van. Het podium wordt ook in verschillende etages verdeeld en zo komt het podium er plots heel professioneel uit te zien. De vrachtwagen is inmiddels ook gearriveerd en alles wordt in gereedheid gebracht.
We hangen wat rond als er grote dozen met inderdaad hamburgers met cola van de KFC worden binnengebracht. Nu ben ik zelf niet zo'n fan van die kleffe broodjes van de grote hamburger ketens maar dit smaakt na een week Chinees wel lekker. Later blijken er ook yoghurtjes te zijn maar die zijn helaas al op. De mierzoete taartpunten - allen apart verpakt - zijn dan wel weer lekker. Genoeg zoetigheid om lekker actief en wakker de repetitie in te gaan.
We hebben allemaal een beetje een katerig gevoel over ons laatste concert. De stad zag er erg stil en saai uit en het theater valt tegen, vies en stoffig wat gaat dat worden vanavond. En dan na afloop nog drie uur terug naar het hotel rijden. Nou ja, we zien wel. We gaan er het beste van maken.
Het concert begint vroeg al om half zeven. Bij aanvang van het concert zitten er nog niet veel mensen in de zaal en dat komt ook doordat de zaal best wel groot is. Zit je in een zaal met zo'n 400 stoelen dan zit het gewoon stampensvol. Bij het eerste nummer blijkt het een ontzettend enthousiast publiek te zijn wat direct applaudiseert zodra ze horen dat wij een Chinees nummer spelen als openingsnummer. Als dan Peter, de zangsolist, het liedje Hongyan (Swan Goose) inzet, dan krijgt hij na elke zin een hartverwarmend applaus. Gedurende het concert komen er steeds meer mensen de zaal binnen. Dat gebeurt hier ook gewoon tijdens de nummers. De mensen lopen ook veel heen en weer tijdens de concerten. Halverwege het concert zit de zaal bijna helemaal vol.
Na afloop worden we uitgezwaaid door een enthousiast publiek. Zo te zien hebben ze genoten. Veel Chinezen komen ook naar voren naar het podium. Wij lopen ook allemaal naar de rand. Kinderen worden op het podium gezet om met ons op de foto te gaan en als de Chinezen door hebben dat wij dat geen probleem vinden. Klimmen ze zelf ook het podium op om met zo'n blanke Hollander op de foto te gaan. Het duurt dus ook iets langer dan het van te voren afgesproken kwartiertje voordat we allemaal weer in de bus zitten. Ach ja, moet kunnen toch.
We dineren weer in het hotel en dan is het slapen. De laatste nacht in China want morgen gaan we weer terug naar huis.
{flike}
Shangxi terug naar Hangzhou
- Details
2 januari 2018
Vrije dag in Hangzhou
Dachten we eerst nog dat we de laatste 3 nachten in dit hotel zouden verblijven, maar nee hoor. Vandaag weer een verplaatsing. Sonja had de wekker op 7 uur gezet zodat ze nog even van de Wifi gebruik kon maken terwijl alle andere tourneegangers nog liggen te slapen. Als iedereen in het hotel is, werkt de Wifi niet echt soepel meer en we wilden wel weer even wat uploaden voor de website. En ja als je dan bezig bent vergeet je zo de tijd. Want om kwart voor negen is het plots oeps over 45 minuten moeten we al met ons hele hebben en houden in de bus zitten. Dus Martin maar even wakker gemaakt die nog heerlijk verkouden ligt te snurken.
De koffers maar direct meegenomen naar de ontbijtzaal zodat we niet meer terug hoeven naar de kamer. Toch nog even een broodje gegeten. Dit keer zelfs lekker stokbrood. De meeste keren lag er ook een stokbrood maar daar kon je zo iemand de hersens mee inslaan. Maar deze was heerlijk. Zo zitten we dan weer om half tien in de bus op de weg terug naar Hangzhou.
Het blijkt dat we in hetzelfde hotel zitten als twee jaar terug. We hebben een mooie ruime kamer. Lekker, want hier blijven we de laatste twee nachten. Na de lunch brengt de bus ons naar het noordenwesten van West Lake vlakbij de tempel waar we twee dagen terug al zijn geweest. We bezoeken de Tempel Shang Wei Shan, deze valt behoorlijk tegen. Veel museumstukken met alleen maar Chinese uitleg dat schiet niet op.
We lopen over de Spring Dawn at Su Causeway naar Zuidkant. Dit is een 4,5 kilometer lang wandelpad met bomen erlangs dwars over het meer.
In het park wat eigenlijk langs het hele pad loopt staan veel beelden en mooie bomen. Op het West Lake varen ook bootjes. Helaas is het weer niet uitnodigend genoeg om ook een boottochtje te gaan maken. Met een zonnetje erbij zou dat echt prachtig zijn.
Aan de overkant stappen we op de bus naar Hefang Street. Met de stadsbus rijden is hier vrij eenvoudig. In ieder geval het betalen ervan. Het maakt niet uit waarheen maar je betaald gewoon 2 yuan die je in een bak gooit. De Hefang straat, is een straat met allemaal kleine winkeltjes. Wat sjaaltjes gescoord en verder wat geslenterd langs de winkeltjes. Ook hier weer een grote lachende Boeddha met allemaal kleine mannetjes op zijn buik en lijf.
Plots zien we bij een soort eettent op een schaal grote gefrituurde krabben liggen. Toch maar even binnenkijken. Dat is nog best wel leuk er liggen de meest vreemde etenswaren gebakken schorpioenen, slangen, duizendpoten en vogelspin. Thuis de foto's nog even goed bekeken, blijken er ook gefrituurde gekko's en zeepaardjes tussen te liggen, Alle verkopers proberen hun waar aan ons te slijten maar nee, liever niet. 
Wat gaan we nu doen. Op de berg zien we dat het Town God Paviljoen prachtig verlicht is.
We klimmen de berg op. Oeps dat is nog een behoorlijke klim en we hebben al een paar uur wandelen in de benen zitten. Het paviljoen zelf valt erg tegen. Op elke verdieping een restaurant. Dus niet echt wat we ervan verwachtten. We proberen nog wat foto's te maken, maar helaas.
In de verte zien we nog wel de mooi verlichte Leifeng Pagode en het West Lake.
We pakken de stadsbus weer terug naar het hotel. De Y8 de toeristenbus gaat naar ons hotel dus dat komt goed uit. Dan komt bus 8 aan en we stappen in. Na 5 minuten gaat ie een andere kant op dan de route die hij zou moeten rijden. Zitten we dan in de gewone acht en niet de Y-8. Een Chinees ziet onze vertwijfeling en komt naar ons toe. Ja, dit is niet de bus die jullie willen. Hij loopt naar de chauffeur om te vragen of hij zijn deur even open wil doen. We staan toch stil voor een stoplicht. Nee helaas, dus nog iets verder mee en dan weer terug lopen. We komen weer op de doorgaande straat en komen tot de conclusie dat de Y-8 niet langs komt. Het zijn ook toeristische bussen en we hebben er nog geen één gezien tijdens onze wandelingen. Het zal wel buiten het toeristen seizoen zijn.
We besluiten een taxi te nemen. We houden er één aan en laten hem onze sleutelkaart zien van ons hotel. Hij scant de QR code en de Chinese tomtom brengt ons in 15 minuten terug naar het hotel. Voor 31 yuan zijn we er. Dit is nog goedkoper dan een grote koffie bij de Starbucks....
We hebben diner in het hotel en daarna gaan we voor de voetmassage. Vanochtend hebben we dat proberen af te spreken maar ze hebben niets genoteerd dus het is afwachten of het lukt. En ja hoor. We worden naar een kamertje gebracht waar lekkere relax stoelen staan en een schreeuwerige tv die een basketbalwedstrijd uitzendt. Dat is niet echt relaxt dus we vragen of die uit mag. Er komen twee dames met een ton heet water daar mogen onze voeten in. Oef, dat is heet maar met wat koud water erbij gaat het goed.
Ze beginnen met het voormasseren van de boven benen en kuiten. Kunnen de afvalstoffen straks gemakkelijker hun weg vinden. Het is best wel lachen. Via de vertaalapp vertellen we ze dat het sterke meiden zijn want ze hebben behoorlijk kracht. Het is niet echt een 'relax'-massage maar wel prettig voor onze vermoeide voeten. Op het eind gaat de stoel omlaag en worden de schouders, rug en billen ook nog even onder handen genomen. Op een gegeven moment zitten ze op je rug en masseren ze je met hun knieën.
We gaan nog even op zoek naar de groep, en komen op een verdieping KTV met allemaal schreeuwerige muziek. Wat een herrie hier zeg. Maar geen Hollander te vinden dus we gaan maar terug naar de kamer.
{flike}