Madagaskar

Details

Gepubliceerd: 02 november 2017

24 oktober 2017  

Ranomafana NP naar Antsirabe 

Vandaag weer een reisdag. Het is niet helemaal helder er hangt een soort van smog van de vele brandjes die overal gestookt worden. Is het niet voor het bakken van de stenen dan wel voor het maken van houtskool. Of gewoon een stuk land platbranden om te kunnen gebruiken als landbouwgrond. We vallen regelmatig in slaap maar af en toe een gat in de weg zorgt er weer voor dat we wakker worden.

Het blijft fascinerend om te zien wat de mensen allemaal langs de weg verkopen. En het grappige is dat het altijd allemaal dezelfde spulletjes zijn. Zo komen we op een gegeven moment een vijftal kraampjes (verspreid over een kilometer) tegen met allemaal Mariabeelden variërend in grote van 20 cm tot 2 meter hoog. Maar ook allemaal van hout gemaakte vrachtwagentjes in felle kleurtjes geschilderd.

 

Kinderen die een klein bakje met kleine besjes ophouden zodra er een auto voorbij rijdt en dan weer kraampjes waar ze aardbeien verkopen. Het is duidelijk dat we hier weer in het meer vruchtbare gedeelte van Madagaskar zijn. Stalletjes vol met ananassen en groente.

 

In de dorpjes wordt er vooral veel gefrituurd eten verkocht maar ook een stalletjes met 4 uitlaatpijpen hangend boven de kraam. Sponzen en gekleurde emmers, of gewoon een 'winkel-van-sinkel' met van alles en nog wat.

We komen ook weer in het gebied met de vele rijstvelden. Hele dorpen zijn bezig met het inzetten van de jonge rijstplantjes. Een mooi gezicht, maar..... Monnikken werk; de hele tijd voorover gebogen op je blote voeten in de modder.

In Ambositra lunchen we bij dezelfde tent waar we op de heenweg ook hebben gezeten. We eten een lekkere pizza en hebben goed en snel werkend internet zodat we weer een dag kunnen 'uploaden' op de website. Ook zetten we alvast de uitgezochte foto's op de website want dat is vaak een probleem als de snelheid te wensen overlaat.

Het is nog twee uur rijden naar Antsirabe. Al snel komen we de eerste 'pouche pouche' weer tegen. De tanige mannetjes die al lopend een soort van tuk tuk over de weg trekken. Dit zijn een soort taxi's waar je gebruik van kan maken. Ze bestaan ook met een fiets ervoor.

Als we wat langzamer rijden bij een brug waar ook weer een aantal mensen lopen begint een meisje naar ons te zwaaien, als we dichterbij komen gaat ze mooi staan te poseren. Ze wil graag op de foto wat we dan ook doen. Vol trots staat ze erbij. Leuk deze ontmoetingen.

Dan rijden we het terrein op van Cafe Couleur. Wat een paradijsje zeg. In een mooie tuin staan allemaal huisjes. Wij krijgen ook zo'n huisje, een prachtige ruime kamer en nog een aparte kamer met nogmaals twee bedden. Jeetje wat een ruimte. Ook een prachtige badkamer zit erbij. Heerlijk. Maar jammer dat we hier maar één nacht verblijven en het op de heenweg vol zat zodat we ergens anders moesten verblijven.

We installeren ons en na een verkwikkende de douche maken we dankbaar gebruik van het prima werkende internet en zetten nog een aantal dagen online. Zo, het thuisfront heeft weer genoeg te doen.

Er wordt nog even geskyped met het thuisfront en de ouders vinden het allemaal prachtig. Het internet werkt zo goed dat Martin even een rondje tuin en kamer doet en ze dus kunnen zien dat wij nog lekker in de korte broek hier rondlopen terwijl het in Nederland nu al echt herfst is.

We eten in het restaurant. Het ziet er allemaal prima uit hier. Helaas valt het eten tegen of eigenlijk alleen de kip. Sonja snijdt de kippenpoot aan er stroomt gewoon bloed uit. Nou dat hebben we nog nooit gezien met kip. We nemen het risico niet en laten de kip de kip. De gekookte aardappelen eten we met smaak en de boontjes zijn ook prima. De chocomousse is heerlijk.



{flike}

Details

Gepubliceerd: 30 oktober 2017

23 oktober 2017

Ranomafana NP

De wekker gaat om 06:00 uur want om 7 uur vertrekken we met een gids voor de wandeling door Ranomafana NP, op zoek naar de lemuren die overdag te zien zijn.
We ontbijten snel en staan klokslag 07:00 uur buiten waar de gids ook al staat te wachten. Nog even de chauffeur Bema halen, maar dan gaan we ook direct, want hoe vroeger we in het park zijn hoe actiever de lemuren nog zijn en ook hoe minder warm het is.

We zijn al snel bij de ingang en daar wacht een tweede gids (de voor-loper of scout/spotter) die dus voor onze gids vooruit loopt en dus een extra paar ogen is. Via de gsm hebben ze contact met elkaar. We dalen eerst af naar de rivier waar we via een loopbrug naar de overkant kunnen. In een struik zit een Girafkever. Dit is een kevertje van het formaat lieveheersbeestje maar zijn kop zit op een 1 cm lange nek (vandaar de naam ;-).
Aan de overkant moeten we al snel de steile klim inzetten. Pfiieeuw... dat is flink zweten. De spiertjes zijn nog voelbaar van de wandeling eergisteren in Andringitra. En na een paar minuten krijgt de gids een belletje dat er lemuren gespot zijn. Hij twijfelt even of we terug gaan of door maar hij kiest er voor om dwars door de lianen steil omhoog te klimmen langs iets dat op een paadje lijkt.... We duiken dus het pad af en gaan dwars door de lianen steil omhoog klauterend via een 'kortere weg'. Nou...... het duurt wel even want dit is echt steil en vol met slierten die je tegenhouden. Maar na een kwartiertje klauteren komen we weer op een redelijk pad uit en zien we andere gidsen waaronder ook onze scout. Ze wijzen onze gids op de plek waar ze iets gespot hebben en we duiken het pad weer af en nu naar beneden want er zijn blijkbaar golden bamboo lemuren gespot dichtbij.

We zweten inmiddels als otters (niet voor niets regenwoud he...) maar dan zien we ze ook echt. Zoooooo gaaf! Er zitten er drie vlak bij elkaar in de buurt. Goudkleurige vacht en ze zijn druk met eten en storen zich niet aan ons. Martin haalt zijn grote lens uit de tas en volgt de scout die goed door heeft wat de mooie foto plekjes zijn. Klauterend tussen de boomstammen en lianen door en herhaaldelijk vast zittend vinden we zo een mooi plekje.

Inmiddels zijn meerdere toeristen gearriveerd en wordt het aardig druk tussen de bomen op de steile helling. Sonja was met de gids bij de eerste spot gebleven en dat was slim want ze stuurden iedereen achter Martin met de scout aan terwijl er bij haar in de buurt ook gewoon een paar zaten die ze zo rustig kon fotograferen. Na een half uurtje worstelen voor de mooie plaatjes vertrekken we naar een volgende plek in het woud. Nu op zoek naar red bellied lemuren, oftewel met een rode buik.

Blijkbaar zitten de verschillende soorten regelmatig op dezelfde plekken (logisch, waar hun eten is..) dus we komen al gauw (met wat zweetdruppels extra) bij de red bellied lemuren. Hier herhaalt zich het patroon. Van het pad af de bush in en zoeken naar een goed fotoplekje zodat de lemuren mooi in beeld komen. En tussendoor natuurlijk genieten van de prachtige beesten. Ze hebben zo een hoog aai-gehalte met hun prachtige vacht! Het is wel lastig om ze knap op de foto te zetten want ze zitten natuurlijk hoog in de bomen en laat daar nou ook net de zon staan. We schieten (foto's) wat af. Lang leven het digitale tijdperk.

Na deze red bellied lemuren gaan we op zoek naar de red front head brown lemuren. Hele mond vol, maar ze hebben dus een rood voorhoofd. Nou, ook deze vinden we gelukkig en hierbij ook vrouwtje met jong dat prachtig poseert. Hier staat echter een hele grote groep toeristen en dat werkt niet echt fijn. Als een groot deel daarvan weer doorgaat blijven we nog even wachten in de hoop dat de lemuren terugkeren, maar helaas gebeurt dat natuurlijk niet...

De Black and White roughed lemur is de volgende die gespot wordt. Dus met weer een aantal hoogtemeters extra (want deze zit helemaal aan de top van de bergketen) inclusief de bijbehorende zweetdruppels komen we daar aan en vinden dit werkelijk prachtige exemplaar en al zit deze vrij hoog lukt het toch om er een paar mooie plaatjes van te schieten. Deze lemuur laat zich ook van zijn beste kanten zien (ook de onderkant, waterend boven de toeristen....) maar na een kwartiertje schiet deze door de boomtoppen en verliezen we deze uit het oog.

We lopen weer de berg af naar een plekje waar kort tevoren een duivelse bladstaart gecko in een struikje zat. De gids wijst hem aan, want die zie je niet zomaar. En terwijl hij hem aanwijst valt de gecko van zijn takje en verdwijnt in het gebladerte. Paniek bij de gidsen, want er zijn meerdere groepen die deze nog niet gezien hebben. Maar de gecko is niet gek en laat zich niet meer zien. Ook goed.

 

We lopen naar een uitzicht punt en rusten daar wat uit voordat we op zoek gaan naar de laatste soort, de Sifaka. Die wordt niet zo vaak gespot omdat zijn territorium een veel groter gebied bestrijkt dus misschien hebben we mazzel, maar misschien ook niet. Nou, dat laatste dus, want de Sifaka wordt niet gespot en we lopen langzaam (mura mura) naar beneden.

Onderweg komen we toch nog een duivelse bladstaart gecko tegen en lukt het maar moeilijk om dat kleine beestje goed op de foto te krijgen. Uiteindelijk blijkt de mobiele telefoon het beste in staat om een beetje foto te produceren..... het moet toch niet gekker worden he...

Moe maar voldaan komen we weer bij de uitgang van het park waar natuurlijk nog een kraampje met snuisterijen staat waar we dit keer maar voorbij lopen. We nemen afscheid van de gidsen en onze chauffeur Bema brengt ons naar een restaurant in het dorp waar hij voor ons het beste tafeltje heeft gereserveerd. Top geregeld! We eten een lekkere spies gegrilde Zebu biefstuk met nasi of patat en na het toetje met verse ananas (jammie!!!) gaan we terug naar het hotel Grenat.

Lekker douchen, even kletsen met de Vlaamse buren, foto's op de laptop zetten en een stuk voor de website typen. Zo. De dag zit er weer bijna op. Terwijl Martin in het restaurant zit te typen is Sonja aan het fotograferen rond het terras. Er zitten nl. allemaal felgroen gekleurde gekko's en die moeten natuurlijk wel geportreteerd worden, wat na vele pogingen ook nog lukt. Meestal schieten ze direct weg als je te dichtbij komt of gaan in de schaduw zitten.

Thuis gekomen blijkt het de Madagascardaggekko (Phelsuma madagascariensis) te zijn. Dit is een hagedis uit de infraorde gekko's en de familie Gekkonidae. De kleur is felgroen, met rode vlekken op de kop en op de neusgroeven, en op de rug, bij jongere dieren is de staart vaak rood gestreept en deze soort kent geen blauwe tekening, hoewel de juvelnielen (jonge exemplaten) soms blauwe vlekjes hebben. De buik is wit en deze daggekko heeft zoals vrijwel alle gekko's geen oogleden.



Er zat ook nog een zwart met gele stippen kikkertje op het terras van de buren. Deze zit er al een hele tijd een mooi macro object natuurlijk maar een rode balk als achtergrond is toch wat raar. Dus maar een blaadje gepakt en geprobeerd of het kikkertje daarop wil zitten en wat doet het kikkertje springen natuurlijk. Hoeps zo op de grond daarbij worden zijn fel oranje pootjes mooi zichtbaar dus Sonja direct languit op de stenen. Oef, de stenen zijn gloeiend heet. Nou ja, alles voor de foto. Het beestje blijft rustig zitten maar springt uiteindelijk toch via mijn schouder de struiken in en is niet meer te vinden. Thuis maar even opgezocht wat voor kikkertje het was en het blijkt de Heterixalus Alboguttatus (White Spotted Red Frog) en behoord tot de familie van de rietkikkers. De kikker komt alleen voor op Madagascar, in de subtropische bossen en dus ook in Ranomafana en is zo'n 4 cm groot.



We eten weer bij Le Grenat en gaan op tijd slapen en morgen om 08:00 uur op weg naar Antsirabe voor een nacht tussenstop vanwege de grote afstand naar Andasibe NP.

{flike}

Details

Gepubliceerd: 30 oktober 2017

22 oktober 2017

Andringitra gebergte naar Ranomafana NP

We vertrekken vandaag niet vroeg (09:00 uur) want de afstand naar Ranomafana is niet heel groot. Dus nog even tijd om met het fototoestel door de tuin te lopen. En niet voor niets. Er zit een grote wandelende tak in het struikje voor de deur. Wat een rare beestjes zijn dat. Iemand kan zeggen dat ie er zit en ook al hoef je maar in een heel klein stukje te zoeken. Ze zijn echt heel moeilijk te vinden.



Na afscheid van de heel gezellige Camp Tsara manager met veel Nederlandse woorden die ze (zonder spieken) uitspreekt (!) vertrekken we over de hobbelige 4x4 weg naar de hoofdweg RN7. Onderweg passeren we een klein dorpje met een aantal kerkjes. Het is zondag dus deze zitten vol. Als we mooi gezang horen, vragen we of we kunnen stoppen en binnen mogen kijken. Ja hoor, geen probleem. We staan in de deuropening en de priester gebaard; "Kom binnen!". Er zijn maar zo'n 30 mensen binnen maar het klinkt fantastisch. Daarna volgt de preek en Bema weet ons te vertellen dat de priester ons een mooi verblijf wenst op Madagascar en voor ons bidt dat we weer veilig thuis komen.



We slaan rechtsaf naar Fianarantsoa waar we een klein fabriekje bezoeken waar zijde wordt gewonnen uit cocons die in de natuur gevonden worden. Natuurlijk worden we even rondgeleid door het productieproces en dat ziet er leuk uit! We eindigen zoals gebruikelijk in de winkel en besluiten ook hier de lokale bevolking maar weer (met afdingen) te sponsoren en kopen een mooi souvenir.

Dan worden we door Bema gebracht naar een fabriekje waar papier wordt gemaakt op natuurlijke wijze. Uit takken van een struikje wordt pulp gemaakt door het hout te koken en fijn te slaan. Het pulp wordt vermengd met water en uitgestreken op een linnen doek en na een tijdje worden er verse bloemblaadjes op gelegd in het nog natte, dunne uitgestreken pulp. Met een laagje water er overheen wordt het geheel vervolgens te drogen gehangen in de felle zon.



Als het goed gedroog is kan het zo van het linnen doek afgetrokken worden en heb je prachtige papieren kaarten om te versturen. Die vinden we wel mooi en in het gebruikelijke winkeltje nemen we er daar een paar van mee. Man, wat een toerist zijn we deze vakantie.

We hebben in onze reisbeschrijving van Better Places gelezen dat er in dit dorp goed gelunched kan worden bij Soafia Tea Room, dus we vragen Bema ons daar heen te brengen. Het gebruikelijke Engels/Frans/Malagassisch lachen en niet duidelijk of hij nou begrepen heeft waar we heen willen (zonder te weten wat het is) brengt hij ons daar heen. Hij zei al iets over Chinees in de auto maar dat snapten wij weer niet. Hij zet ons er af en gaat zelf even tanken en ook ergens lunchen. Nou, we komen dus aan bij een publiek zwembad waar de discostamper vol op 10 staat en het restaurant grenst daar direct aan. Zitten we wel goed? Het heeft wel restaurant/bar Soafia dus dat zal wel kloppen.

Ach, het ziet er verder prima uit en bij andere gasten ziet het eten er ook goed uit, dus we bestellen maar (veilig) een pizza. Die is heerlijk en na de lunch verlaten we het restaurant weer en zien bij de oprit de Soafia Tea Room...... hmmmm.... dat moet hem dus geweest zijn, maar dat was ook niets geworden want die was vandaag dicht blijkbaar. Ach wat maakt het uit... we hebben lekker gegeten en van het uitzicht in het zwembad genoten van de blitse jeugd...

Onderweg komen we veel jongens/mannen tegen met een kudde varierend van 10 tot 30 zebus. Ze lopen van Ambovaloa (de wekelijkse Zebu markt waar ze hun nieuwe veestapel hebben gekocht) terug naar hun huis in Antananarivo. Een wandeltocht van twee weken!!



Dan slaan we rechtsaf de weg in naar Ranomafana dit is een wat smallere weg wat de loop van de rivier volgt. De rivier heeft soms een heel diep ravijn uitgesleten en dan weer een wijd gebied. We stoppen even bij de Cascade Namorona, hier zit echt een groot verval in de rivier. Bema vertelt ons dat de rivier nu erg laag staat. In het regenseizoen zijn de keien amper meer te zien en staat de rivier zo'n 20 meter hoger. We geloven het niet helemaal maar het zal het gebrekkige Engels wel zijn. Dit is in ieder geval een mooie plek.



We rijden weer door op weg naar Ranomafana en komen rond 17:00 uur in het hotel Grenat aan. Beetje vreemde ontvangst maar verder prima kamer. We installeren ons en relaxen wat. We kijken uit op de rivier waar de kinderen spelen, de vrouwen de was doen en aan de overkant zijn mannen aan het werk met één of andere stellage. Bij ons terras staan allemaal grote planten en bomen en wat hangt er in? Een mega grote spin, haar buik alleen al is 3 cm lang. Gelukkig is ze twee dagen lang niet van haar plaats geweest het zou wat vervelend zijn als ze aan de wandel gaat en je haar zo maar in je kamer tegenkomt. En hoe weten we nou dat het een vrouwtje is? Ja dat ik omdat het mannetje even verderop ook in het web hangt. Ongeveer 6x zo klein. Hij mag er bij blijven totdat hij heeft gezorgd voor nageslacht daarna wordt hij met huid en haar opgegeten door haar.

Om half zes hebben we een briefing met een gids voor de nachtwandeling in Ranomafana. Onze gids is Bertha en ook hij is stipt op tijd aanwezig. Van een briefing is geen sprake we gaan direct op pad. We rijden langs de weg waar we langs de kant stoppen. Hij smeert een banaan uit over een boomstam en als het goed is, komt daar wat op af. En ja hoor, niet veel later komt de Mouselemur af op de geur van de banaan en likt de stam schoon. Het is een heel klein beestje met gigantische ogen.



We proberen hem vast te leggen op de foto wat nog niet gemakkelijk is. We schijnen bij met een zaklantaarn om te kunnen scherp stellen. Dan pakken we de flits erbij. Kijk dat gaat een stuk beter. Het beestje zal wel verblindt zijn na onze flitsen maar ja, we zijn niet de enige die flitsen. Alle kleine toestelletjes van andere bezoekers flitsen automatisch.





We lopen verder op zoek naar kikkers en kameleons. We gaan af op het geluid en ja hoor, daar zit er één verstopt onder een tak natuurlijk maar onze gids weet ons zo te manouvreren dat we hem goed kunnen zien. En Martin kan met de grote lens prachtige plaatjes schieten zonder echt heel dichtbij te hoeven komen.



Ook vinden we nog een kleine groene kameleon (later ook een grijze). Ook van deze soort is het vrouwtje prachtig groen en heeft het mannetje een wat sobere grijs bruine kleur. Dat is toch andersom dan in de vogelwereld waar het mannetje meestal de show steelt met zijn prachtige kleuren.



De gids fluistert ons in dat we nog een stukje verder gaan rijden. Het is inmiddels heel er druk geworden met mensen want ook de mensen zonder gids (maar met chauffeur) weten deze plek te vinden. Ja dat heb je als het gewoon langs de kant van de weg is. Een kilometer verderop stoppen we weer en er worden weer twee bomen ingesmeerd met banaan. We lopen verder maar je weet nooit wat er zit als we straks terugkomen.

We zien nog een grote groene Kameleon die de Adidas Kameleon wordt genoemd of het z'n echte naam is zullen we niet weten en het aantal strepen heb ik ook niet geteld maar hij zit lekker in een boom. We zoeken nog even verder en vinden nog een boomkikker. Als we weer terugkomen bij de ingesmeerde bomen zien we dat die inmiddels bezoek heeft gekregen van de Dwarf Lemur. Het beestje is zo'n 25 cm groot (en uiteraard een net zo lange staart) en zit heerlijk de banaan van de boom af te likken. Wat een leuke beestjes zijn dit en met een heel hoog 'schattig' en 'knuffel' gehalte.

En het feest kan niet op want bij de andere boom zit ook nog een Mouse Lemur. Ook die heeft de avond van zijn leven met de lekkere banaan. Hij smikkelt er lekker van. Hij moet ook weer aansterken na een winterslaap van zo'n zes maanden.



Dan stappen we weer in de auto en plotseling zegt Bertha 'stop', hij ziet een kameleon met blauwe pootjes in de struiken langs de kant van de weg. Hoe hij dat doet... geen idee. We rijden met een gangetje van 50 km/per uur en de autolampen beschijnen de berm. Maar het beestje zit er echt. De kameleon is 7 cm lang en heeft een mooie opgerolde staart. En inderdaad blauwe pootjes en rode vlekken in zijn keel. We moeten snel zijn met fotograferen want onder invloed van het licht van de zaklantaarn veranderd hij al van kleur en wordt steeds donkerder en groener. Wat een feest.



Om acht uur zijn we weer terug bij het hotel waar we dineren. Het is niet zo spectaculair lekker maar ach ja, we hebben wat binnen.



{flike}