21 oktober 2017
Tsara Camp - Andringitra gebergte - Wandeling Cameleon
Gids George staat op ons te wachten als we na het eenvoudige ontbijt in Camp Tsara op pad gaan voor een flinke wandeling die niet dagelijks gedaan wordt, zo begrijpen we. Dus we begrijpen ook dat ons wat te wachten staat. Na de gebruikelijke controle of we wel genoeg water mee hebben (3 x 1,5 liter... is dat genoeg...?) brengt onze chauffeur Bema ons naar het vertrekpunt.
George geeft aan dat we 'mura mura' zullen gaan, wat zoveel betekent als 'slow slow'. Nou, dat lijkt ons een prima plan want het is weer bloedjeheet en we zien de berg waar we tegenop gaan klimmen hoog boven ons uit rijzen. Waar beginnen we aan...?
George blijkt leraar geschiedenis op de plaatselijke middelbare school en vindt het erg leuk om iets over de omgeving en de plantjes te vertellen. We wandelen al snel langs een tombe van een van de stammen ('tribes') die hier leven. De Betsileo's leven hier naast de Barra. Ze leven ook werkelijk in een dorpje gemixed door elkaar maar toch zie je de verschillen in bouwstijl. Enfin, daarover later.
De tombe is van de stam Betsileo en is een holte in een rots die afgesloten wordt door eeen grote grafsteen en bevat resten van vele jaren geleden. Niet goed verstaan hoeveel jaren, maar ik meen duizenden.
We klauteren langs een gestaag klimmend paadje en komen bij een 'natural pool', waar keurig op een rijtje redelijk kleine kinderen zitten te wachten op toeristen die langs komen. Ze hebben allemaal een stokje tussen twee handen met daaraan zelf gemaakte kettinkjes met kralen. De een houdt het stokje nog parmantiger hoog dan de ander, zonder opdringerig te zijn. George legt ook uit dat elke bijverdienste die de kinderen op deze manier ontvangen, direct wordt besteedt aan schoolspullen, want dat is erg duur.
We besluiten de lokale bevolking - en vooral die lieve snoetjes - te sponsoren en kopen 5 kettingen bij vijf verschillende kinderen. Geen idee wat we er mee moeten, maar we kunnen ze niet zo laten zitten. Natuurlijk maken we ook foto's die we dan weer aan ze laten zien en dat vinden ze toch weer erg leuk.
We gaan weer op pad 
en George vertelt over de geschiedenis van Tsaar en Nour, twee dochters van de koning van de Betsileo stam alhier, wat speelde rond 1880. Het was de tijd waarin er een oorlog heerste tussen een stam uit Tananarivo en de Betsileo en er werd erg honger geleden. De Betsileo werden belegerd vanuit de heuvel waar we nu op klimmen en de Betsileo hadden zich verscholen in het woud waar we net doorheen geklommen zijn. De dochters Tsaar en Nour hadden zoveel honger dat ze bij de vijand eten gingen vragen en ook kregen.
Maar teruggekomen bij de koning werd die woedend en joeg zijn dochters het kamp uit. Hevig verschrikt vluchten de beide meisjes de bergen in en pas 15 jaar later zijn de overblijfselen van hen gevonden. De koning was nog steeds boos en heeft besloten de meisjes apart van elkaar te begraven op de plek waar ze gevonden waren, hoog in de bergen en daarvan zie je de tombes liggen, vanaf de plek waar we dit verhaal aanhoren. Hoog in de bergen, op een richel zie je twee tombes van gestapelde stenen vlak bij elkaar staan. Het moesten per se twee losse tombes worden in opdracht van de koning. Poeh. Wat een verhaal, maar best leuk om zo'n verhaal te horen van een docent geschiedenis die in de weekenden als gids werkt.
We lopen weer verder en George geeft ineens aan... hup en nu gaan we omhoog. Eeeh... maar dat deden we toch al? Nou,zeker maar nu nog iets meer.... Sonja kijkt vertwijfeld of we nog wel door moeten maar we besluiten toch verder te gaan. De GPS geeft aan dat we per saldo nog maar 100 meter gestegen zijn en dat zullen er uiteindelijk ruim 600 moeten worden. We hebben de tijd dus Mura Mura....
Halverwege hebben we een prachtig uitzicht en maken we wat foto's. George wordt dan ineens gebeld en hij krijgt een niet zo leuk bericht, namelijk dat zijn jongere broer van 45 jaar net overleden is. Vreselijk nieuws natuurlijk en we condoleren George maar hij zegt, 'no problem we continu!'. We vragen nog even wat er nou echt aan de hand is en het blijkt dat zijn broer (zoals velen in de omgeving blijkbaar) alcoholist was en zwaar verslaafd. Het is voor George dus geen verassing, maar toch. Het is wel zijn broer.
Terug is net zo ver als door, dus we beklimmen de rest naar de top en hebben daar echt een heel mooi uitzicht.
George laat in niets merken dat hij bedroefd is of zoiets dus we laten het maar voor wat het is.
We kijken rond, eten een stuk slap geworden chocola, voeren een hagedis een stukje koek en proberen George op zijn handen te laten fluiten.
Nou, nog even oefenen voordat hij de koekoek na kan doen.
We verlaten de top en zoeken in de schaduw van een grote rots een rustplek waar we de lunch opeten die George voor ons naar boven heeft getild. Een grote bak pastasalade met tonijn die we met z'n drieën niet op krijgen en ook nog lekkere ananas. Met een prachtig uitzicht eten we de lunch en dalen vervolgens af. Beneden aangekomen lopen we langs het huis van George, waar zijn vrouw en schoonzus met kinderen buiten zitten. Een - voor deze omgeving - prachtig huis wat hij zelf gebouwd heeft. Zijn oudste dochter zit op de universiteit en dat kost serieus geld, laat George weten (hint...) maar zo te zien heeft hij met zijn baan en de gids werkzaamheden voor deze omgeving een goed inkomen.
Na een korte stop bij een ander hotel aan de voet van de heuvel voor een koude coca cola vervolgen we door een Betsileo dorpje ons pad naar de auto waar chauffeur Bema op ons staat te wachten en die ons weer terugbrengt naar Camp Tsara.
We kijken - een extra fles water leegdrinkend - onderweg nog even terug naar de berg die met wat fantasie inderdaad wel de vorm van een Cameleon heeft. Wow.... daar zijn we bovenop geweest.... best trots op onze prestatie komen we in het kamp weer aan en nemen nog maar een cola. We leren de manager van Camp Tsara nog wat Nederlands en dan gaan we maar eens douchen en uitpuffen voor onze tent. De kikkertjes worden nog even vastgelegd en als er ook nog een groene kameleon (vrouwtje) ergens in een boompje blijkt te zitten moet die ook nog even worden gefotografeerd.
Het was een mooi dagje. Morgen vertrekken we pas om 09:00 uur want de afstand is niet heel groot naar Ranomafana.
{flike}