22 oktober 2017
Andringitra gebergte naar Ranomafana NP
We vertrekken vandaag niet vroeg (09:00 uur) want de afstand naar Ranomafana is niet heel groot. Dus nog even tijd om met het fototoestel door de tuin te lopen. En niet voor niets. Er zit een grote wandelende tak in het struikje voor de deur. Wat een rare beestjes zijn dat. Iemand kan zeggen dat ie er zit en ook al hoef je maar in een heel klein stukje te zoeken. Ze zijn echt heel moeilijk te vinden.
Na afscheid van de heel gezellige Camp Tsara manager met veel Nederlandse woorden die ze (zonder spieken) uitspreekt (!) vertrekken we over de hobbelige 4x4 weg naar de hoofdweg RN7. Onderweg passeren we een klein dorpje met een aantal kerkjes. Het is zondag dus deze zitten vol. Als we mooi gezang horen, vragen we of we kunnen stoppen en binnen mogen kijken. Ja hoor, geen probleem. We staan in de deuropening en de priester gebaard; "Kom binnen!". Er zijn maar zo'n 30 mensen binnen maar het klinkt fantastisch. Daarna volgt de preek en Bema weet ons te vertellen dat de priester ons een mooi verblijf wenst op Madagascar en voor ons bidt dat we weer veilig thuis komen.
We slaan rechtsaf naar Fianarantsoa waar we een klein fabriekje bezoeken waar zijde wordt gewonnen uit cocons die in de natuur gevonden worden. Natuurlijk worden we even rondgeleid door het productieproces en dat ziet er leuk uit! We eindigen zoals gebruikelijk in de winkel en besluiten ook hier de lokale bevolking maar weer (met afdingen) te sponsoren en kopen een mooi souvenir.
Dan worden we door Bema gebracht naar een fabriekje waar papier wordt gemaakt op natuurlijke wijze. Uit takken van een struikje wordt pulp gemaakt door het hout te koken en fijn te slaan. Het pulp wordt vermengd met water en uitgestreken op een linnen doek en na een tijdje worden er verse bloemblaadjes op gelegd in het nog natte, dunne uitgestreken pulp. Met een laagje water er overheen wordt het geheel vervolgens te drogen gehangen in de felle zon.
Als het goed gedroog is kan het zo van het linnen doek afgetrokken worden en heb je prachtige papieren kaarten om te versturen. Die vinden we wel mooi en in het gebruikelijke winkeltje nemen we er daar een paar van mee. Man, wat een toerist zijn we deze vakantie.
We hebben in onze reisbeschrijving van Better Places gelezen dat er in dit dorp goed gelunched kan worden bij Soafia Tea Room, dus we vragen Bema ons daar heen te brengen. Het gebruikelijke Engels/Frans/Malagassisch lachen en niet duidelijk of hij nou begrepen heeft waar we heen willen (zonder te weten wat het is) brengt hij ons daar heen. Hij zei al iets over Chinees in de auto maar dat snapten wij weer niet. Hij zet ons er af en gaat zelf even tanken en ook ergens lunchen. Nou, we komen dus aan bij een publiek zwembad waar de discostamper vol op 10 staat en het restaurant grenst daar direct aan. Zitten we wel goed? Het heeft wel restaurant/bar Soafia dus dat zal wel kloppen.
Ach, het ziet er verder prima uit en bij andere gasten ziet het eten er ook goed uit, dus we bestellen maar (veilig) een pizza. Die is heerlijk en na de lunch verlaten we het restaurant weer en zien bij de oprit de Soafia Tea Room...... hmmmm.... dat moet hem dus geweest zijn, maar dat was ook niets geworden want die was vandaag dicht blijkbaar. Ach wat maakt het uit... we hebben lekker gegeten en van het uitzicht in het zwembad genoten van de blitse jeugd...
Onderweg komen we veel jongens/mannen tegen met een kudde varierend van 10 tot 30 zebus. Ze lopen van Ambovaloa (de wekelijkse Zebu markt waar ze hun nieuwe veestapel hebben gekocht) terug naar hun huis in Antananarivo. Een wandeltocht van twee weken!!
Dan slaan we rechtsaf de weg in naar Ranomafana dit is een wat smallere weg wat de loop van de rivier volgt. De rivier heeft soms een heel diep ravijn uitgesleten en dan weer een wijd gebied. We stoppen even bij de Cascade Namorona, hier zit echt een groot verval in de rivier. Bema vertelt ons dat de rivier nu erg laag staat. In het regenseizoen zijn de keien amper meer te zien en staat de rivier zo'n 20 meter hoger. We geloven het niet helemaal maar het zal het gebrekkige Engels wel zijn. Dit is in ieder geval een mooie plek.
We rijden weer door op weg naar Ranomafana 
en komen rond 17:00 uur in het hotel Grenat aan. Beetje vreemde ontvangst maar verder prima kamer. We installeren ons en relaxen wat. We kijken uit op de rivier waar de kinderen spelen, de vrouwen de was doen en aan de overkant zijn mannen aan het werk met één of andere stellage. Bij ons terras staan allemaal grote planten en bomen en wat hangt er in? Een mega grote spin, haar buik alleen al is 3 cm lang. Gelukkig is ze twee dagen lang niet van haar plaats geweest het zou wat vervelend zijn als ze aan de wandel gaat en je haar zo maar in je kamer tegenkomt. En hoe weten we nou dat het een vrouwtje is? Ja dat ik omdat het mannetje even verderop ook in het web hangt. Ongeveer 6x zo klein. Hij mag er bij blijven totdat hij heeft gezorgd voor nageslacht daarna wordt hij met huid en haar opgegeten door haar.
Om half zes hebben we een briefing met een gids voor de nachtwandeling in Ranomafana. Onze gids is Bertha en ook hij is stipt op tijd aanwezig. Van een briefing is geen sprake we gaan direct op pad. We rijden langs de weg waar we langs de kant stoppen. Hij smeert een banaan uit over een boomstam en als het goed is, komt daar wat op af. En ja hoor, niet veel later komt de Mouselemur af op de geur van de banaan en likt de stam schoon. Het is een heel klein beestje met gigantische ogen.
We proberen hem vast te leggen op de foto wat nog niet gemakkelijk is. We schijnen bij met een zaklantaarn om te kunnen scherp stellen. Dan pakken we de flits erbij. Kijk dat gaat een stuk beter. Het beestje zal wel verblindt zijn na onze flitsen maar ja, we zijn niet de enige die flitsen. Alle kleine toestelletjes van andere bezoekers flitsen automatisch.
We lopen verder op zoek naar kikkers en kameleons. We gaan af op het geluid en ja hoor, daar zit er één verstopt onder een tak natuurlijk maar onze gids weet ons zo te manouvreren dat we hem goed kunnen zien. En Martin kan met de grote lens prachtige plaatjes schieten zonder echt heel dichtbij te hoeven komen.
Ook vinden we nog een kleine groene kameleon (later ook een grijze). Ook van deze soort is het vrouwtje prachtig groen en heeft het mannetje een wat sobere grijs bruine kleur. Dat is toch andersom dan in de vogelwereld waar het mannetje meestal de show steelt met zijn prachtige kleuren.
De gids fluistert ons in dat we nog een stukje verder gaan rijden. Het is inmiddels heel er druk geworden met mensen want ook de mensen zonder gids (maar met chauffeur) weten deze plek te vinden. Ja dat heb je als het gewoon langs de kant van de weg is. Een kilometer verderop stoppen we weer en er worden weer twee bomen ingesmeerd met banaan. We lopen verder maar je weet nooit wat er zit als we straks terugkomen.
We zien nog een grote groene Kameleon die de Adidas Kameleon wordt genoemd of het z'n echte naam is zullen we niet weten en het aantal strepen heb ik ook niet geteld maar hij zit lekker in een boom. We zoeken nog even verder en vinden nog een boomkikker. Als we weer terugkomen bij de ingesmeerde bomen zien we dat die inmiddels bezoek heeft gekregen van de Dwarf Lemur. Het beestje is zo'n 25 cm groot (en uiteraard een net zo lange staart) en zit heerlijk de banaan van de boom af te likken. Wat een leuke beestjes zijn dit en met een heel hoog 'schattig' en 'knuffel' gehalte.
En het feest kan niet op want bij de andere boom zit ook nog een Mouse Lemur. Ook die heeft de avond van zijn leven met de lekkere banaan. Hij smikkelt er lekker van. Hij moet ook weer aansterken na een winterslaap van zo'n zes maanden.
Dan stappen we weer in de auto en plotseling zegt Bertha 'stop', hij ziet een kameleon met blauwe pootjes in de struiken langs de kant van de weg. Hoe hij dat doet... geen idee. We rijden met een gangetje van 50 km/per uur en de autolampen beschijnen de berm. Maar het beestje zit er echt. De kameleon is 7 cm lang en heeft een mooie opgerolde staart. En inderdaad blauwe pootjes en rode vlekken in zijn keel. We moeten snel zijn met fotograferen want onder invloed van het licht van de zaklantaarn veranderd hij al van kleur en wordt steeds donkerder en groener. Wat een feest.
Om acht uur zijn we weer terug bij het hotel waar we dineren. Het is niet zo spectaculair lekker maar ach ja, we hebben wat binnen.
{flike}