23 oktober 2017
Ranomafana NP
De wekker gaat om 06:00 uur want om 7 uur vertrekken we met een gids voor de wandeling door Ranomafana NP, op zoek naar de lemuren die overdag te zien zijn.
We ontbijten snel en staan klokslag 07:00 uur buiten waar de gids ook al staat te wachten. Nog even de chauffeur Bema halen, maar dan gaan we ook direct, want hoe vroeger we in het park zijn hoe actiever de lemuren nog zijn en ook hoe minder warm het is.
We zijn al snel bij de ingang en daar wacht een tweede gids (de voor-loper of scout/spotter) die dus voor onze gids vooruit loopt en dus een extra paar ogen is. Via de gsm hebben ze contact met elkaar. We dalen eerst af naar de rivier waar we via een loopbrug naar de overkant kunnen. In een struik zit een Girafkever. Dit is een kevertje van het formaat lieveheersbeestje maar zijn kop zit op een 1 cm lange nek (vandaar de naam ;-).
Aan de overkant moeten we al snel de steile klim inzetten. Pfiieeuw... dat is flink zweten. De spiertjes zijn nog voelbaar van de wandeling eergisteren in Andringitra. En na een paar minuten krijgt de gids een belletje dat er lemuren gespot zijn. Hij twijfelt even of we terug gaan of door maar hij kiest er voor om dwars door de lianen steil omhoog te klimmen langs iets dat op een paadje lijkt.... We duiken dus het pad af en gaan dwars door de lianen steil omhoog klauterend via een 'kortere weg'. Nou...... het duurt wel even want dit is echt steil en vol met slierten die je tegenhouden. Maar na een kwartiertje klauteren komen we weer op een redelijk pad uit en zien we andere gidsen waaronder ook onze scout. Ze wijzen onze gids op de plek waar ze iets gespot hebben en we duiken het pad weer af en nu naar beneden want er zijn blijkbaar golden bamboo lemuren gespot dichtbij.
We zweten inmiddels als otters (niet voor niets regenwoud he...) maar dan zien we ze ook echt. Zoooooo gaaf! Er zitten er drie vlak bij elkaar in de buurt. Goudkleurige vacht en ze zijn druk met eten en storen zich niet aan ons. Martin haalt zijn grote lens uit de tas en volgt de scout die goed door heeft wat de mooie foto plekjes zijn. Klauterend tussen de boomstammen en lianen door en herhaaldelijk vast zittend vinden we zo een mooi plekje.
Inmiddels zijn meerdere toeristen gearriveerd en wordt het aardig druk tussen de bomen op de steile helling. Sonja was met de gids bij de eerste spot gebleven en dat was slim want ze stuurden iedereen achter Martin met de scout aan terwijl er bij haar in de buurt ook gewoon een paar zaten die ze zo rustig kon fotograferen. Na een half uurtje worstelen voor de mooie plaatjes vertrekken we naar een volgende plek in het woud. Nu op zoek naar red bellied lemuren, oftewel met een rode buik.
Blijkbaar zitten de verschillende soorten regelmatig op dezelfde plekken (logisch, waar hun eten is..) dus we komen al gauw (met wat zweetdruppels extra) bij de red bellied lemuren. Hier herhaalt zich het patroon. Van het pad af de bush in en zoeken naar een goed fotoplekje zodat de lemuren mooi in beeld komen. En tussendoor natuurlijk genieten van de prachtige beesten. Ze hebben zo een hoog aai-gehalte met hun prachtige vacht! Het is wel lastig om ze knap op de foto te zetten want ze zitten natuurlijk hoog in de bomen en laat daar nou ook net de zon staan. We schieten (foto's) wat af. Lang leven het digitale tijdperk.
Na deze red bellied lemuren gaan we op zoek naar de red front head brown lemuren. Hele mond vol, maar ze hebben dus een rood voorhoofd. Nou, ook deze vinden we gelukkig en hierbij ook vrouwtje met jong dat prachtig poseert. Hier staat echter een hele grote groep toeristen en dat werkt niet echt fijn. Als een groot deel daarvan weer doorgaat blijven we nog even wachten in de hoop dat de lemuren terugkeren, maar helaas gebeurt dat natuurlijk niet...
De Black and White roughed lemur is de volgende die gespot wordt. Dus met weer een aantal hoogtemeters extra (want deze zit helemaal aan de top van de bergketen) inclusief de bijbehorende zweetdruppels komen we daar aan en vinden dit werkelijk prachtige exemplaar en al zit deze vrij hoog lukt het toch om er een paar mooie plaatjes van te schieten. Deze lemuur laat zich ook van zijn beste kanten zien (ook de onderkant, waterend boven de toeristen....) maar na een kwartiertje schiet deze door de boomtoppen en verliezen we deze uit het oog.
We lopen weer de berg af naar een plekje waar kort tevoren een duivelse bladstaart gecko in een struikje zat. De gids wijst hem aan, want die zie je niet zomaar. En terwijl hij hem aanwijst valt de gecko van zijn takje en verdwijnt in het gebladerte. Paniek bij de gidsen, want er zijn meerdere groepen die deze nog niet gezien hebben. Maar de gecko is niet gek en laat zich niet meer zien. Ook goed.
We lopen naar een uitzicht punt en rusten daar wat uit voordat we op zoek gaan naar de laatste soort, de Sifaka. Die wordt niet zo vaak gespot omdat zijn territorium een veel groter gebied bestrijkt dus misschien hebben we mazzel, maar misschien ook niet. Nou, dat laatste dus, want de Sifaka wordt niet gespot en we lopen langzaam (mura mura) naar beneden.
Onderweg komen we toch nog een duivelse bladstaart
gecko tegen en lukt het maar moeilijk om dat kleine beestje goed op de foto te krijgen. Uiteindelijk blijkt de mobiele telefoon het beste in staat om een beetje foto te produceren..... het moet toch niet gekker worden he...
Moe maar voldaan komen we weer bij de uitgang van het park waar natuurlijk nog een kraampje met snuisterijen staat waar we dit keer maar voorbij lopen. We nemen afscheid van de gidsen en onze chauffeur Bema brengt ons naar een restaurant in het dorp waar hij voor ons het beste tafeltje heeft gereserveerd. Top geregeld! We eten een lekkere spies gegrilde Zebu biefstuk met nasi of patat en na het toetje met verse ananas (jammie!!!) gaan we terug naar het hotel Grenat.
Lekker douchen, even kletsen met de Vlaamse buren, foto's op de laptop zetten en een stuk voor de website typen. Zo. De dag zit er weer bijna op. Terwijl Martin in het restaurant zit te typen is Sonja aan het fotograferen rond het terras. Er zitten nl. allemaal felgroen gekleurde gekko's en die moeten natuurlijk wel geportreteerd worden, wat na vele pogingen ook nog lukt. Meestal schieten ze direct weg als je te dichtbij komt of gaan in de schaduw zitten.
Thuis gekomen blijkt het de Madagascardaggekko (Phelsuma madagascariensis) te zijn. Dit is een hagedis uit de infraorde gekko's en de familie Gekkonidae. De kleur is felgroen, met rode vlekken op de kop en op de neusgroeven, en op de rug, bij jongere dieren is de staart vaak rood gestreept en deze soort kent geen blauwe tekening, hoewel de juvelnielen (jonge exemplaten) soms blauwe vlekjes hebben. De buik is wit en deze daggekko heeft zoals vrijwel alle gekko's geen oogleden.
Er zat ook nog een zwart met gele stippen kikkertje op het terras van de buren. Deze zit er al een hele tijd een mooi macro object natuurlijk maar een rode balk als achtergrond is toch wat raar. Dus maar een blaadje gepakt en geprobeerd of het kikkertje daarop wil zitten en wat doet het kikkertje springen natuurlijk. Hoeps zo op de grond daarbij worden zijn fel oranje pootjes mooi zichtbaar dus Sonja direct languit op de stenen. Oef, de stenen zijn gloeiend heet. Nou ja, alles voor de foto. Het beestje blijft rustig zitten maar springt uiteindelijk toch via mijn schouder de struiken in en is niet meer te vinden. Thuis maar even opgezocht wat voor kikkertje het was en het blijkt de Heterixalus Alboguttatus (White Spotted Red Frog) en behoord tot de familie van de rietkikkers. De kikker komt alleen voor op Madagascar, in de subtropische bossen en dus ook in Ranomafana en is zo'n 4 cm groot.
We eten weer bij Le Grenat en gaan op tijd slapen en morgen om 08:00 uur op weg naar Antsirabe voor een nacht tussenstop vanwege de grote afstand naar Andasibe NP.
{flike}