Madagaskar
Andringitra Gebergte
21 oktober 2017
Tsara Camp - Andringitra gebergte - Wandeling Cameleon
Gids George staat op ons te wachten als we na het eenvoudige ontbijt in Camp Tsara op pad gaan voor een flinke wandeling die niet dagelijks gedaan wordt, zo begrijpen we. Dus we begrijpen ook dat ons wat te wachten staat. Na de gebruikelijke controle of we wel genoeg water mee hebben (3 x 1,5 liter... is dat genoeg...?) brengt onze chauffeur Bema ons naar het vertrekpunt.
George geeft aan dat we 'mura mura' zullen gaan, wat zoveel betekent als 'slow slow'. Nou, dat lijkt ons een prima plan want het is weer bloedjeheet en we zien de berg waar we tegenop gaan klimmen hoog boven ons uit rijzen. Waar beginnen we aan...?
George blijkt leraar geschiedenis op de plaatselijke middelbare school en vindt het erg leuk om iets over de omgeving en de plantjes te vertellen. We wandelen al snel langs een tombe van een van de stammen ('tribes') die hier leven. De Betsileo's leven hier naast de Barra. Ze leven ook werkelijk in een dorpje gemixed door elkaar maar toch zie je de verschillen in bouwstijl. Enfin, daarover later.
De tombe is van de stam Betsileo en is een holte in een rots die afgesloten wordt door eeen grote grafsteen en bevat resten van vele jaren geleden. Niet goed verstaan hoeveel jaren, maar ik meen duizenden.
We klauteren langs een gestaag klimmend paadje en komen bij een 'natural pool', waar keurig op een rijtje redelijk kleine kinderen zitten te wachten op toeristen die langs komen. Ze hebben allemaal een stokje tussen twee handen met daaraan zelf gemaakte kettinkjes met kralen. De een houdt het stokje nog parmantiger hoog dan de ander, zonder opdringerig te zijn. George legt ook uit dat elke bijverdienste die de kinderen op deze manier ontvangen, direct wordt besteedt aan schoolspullen, want dat is erg duur.
We besluiten de lokale bevolking - en vooral die lieve snoetjes - te sponsoren en kopen 5 kettingen bij vijf verschillende kinderen. Geen idee wat we er mee moeten, maar we kunnen ze niet zo laten zitten. Natuurlijk maken we ook foto's die we dan weer aan ze laten zien en dat vinden ze toch weer erg leuk.
We gaan weer op pad en George vertelt over de geschiedenis van Tsaar en Nour, twee dochters van de koning van de Betsileo stam alhier, wat speelde rond 1880. Het was de tijd waarin er een oorlog heerste tussen een stam uit Tananarivo en de Betsileo en er werd erg honger geleden. De Betsileo werden belegerd vanuit de heuvel waar we nu op klimmen en de Betsileo hadden zich verscholen in het woud waar we net doorheen geklommen zijn. De dochters Tsaar en Nour hadden zoveel honger dat ze bij de vijand eten gingen vragen en ook kregen.
Maar teruggekomen bij de koning werd die woedend en joeg zijn dochters het kamp uit. Hevig verschrikt vluchten de beide meisjes de bergen in en pas 15 jaar later zijn de overblijfselen van hen gevonden. De koning was nog steeds boos en heeft besloten de meisjes apart van elkaar te begraven op de plek waar ze gevonden waren, hoog in de bergen en daarvan zie je de tombes liggen, vanaf de plek waar we dit verhaal aanhoren. Hoog in de bergen, op een richel zie je twee tombes van gestapelde stenen vlak bij elkaar staan. Het moesten per se twee losse tombes worden in opdracht van de koning. Poeh. Wat een verhaal, maar best leuk om zo'n verhaal te horen van een docent geschiedenis die in de weekenden als gids werkt.
We lopen weer verder en George geeft ineens aan... hup en nu gaan we omhoog. Eeeh... maar dat deden we toch al? Nou,zeker maar nu nog iets meer.... Sonja kijkt vertwijfeld of we nog wel door moeten maar we besluiten toch verder te gaan. De GPS geeft aan dat we per saldo nog maar 100 meter gestegen zijn en dat zullen er uiteindelijk ruim 600 moeten worden. We hebben de tijd dus Mura Mura....
Halverwege hebben we een prachtig uitzicht en maken we wat foto's. George wordt dan ineens gebeld en hij krijgt een niet zo leuk bericht, namelijk dat zijn jongere broer van 45 jaar net overleden is. Vreselijk nieuws natuurlijk en we condoleren George maar hij zegt, 'no problem we continu!'. We vragen nog even wat er nou echt aan de hand is en het blijkt dat zijn broer (zoals velen in de omgeving blijkbaar) alcoholist was en zwaar verslaafd. Het is voor George dus geen verassing, maar toch. Het is wel zijn broer.
Terug is net zo ver als door, dus we beklimmen de rest naar de top en hebben daar echt een heel mooi uitzicht.
George laat in niets merken dat hij bedroefd is of zoiets dus we laten het maar voor wat het is.
We kijken rond, eten een stuk slap geworden chocola, voeren een hagedis een stukje koek en proberen George op zijn handen te laten fluiten.
Nou, nog even oefenen voordat hij de koekoek na kan doen.
We verlaten de top en zoeken in de schaduw van een grote rots een rustplek waar we de lunch opeten die George voor ons naar boven heeft getild. Een grote bak pastasalade met tonijn die we met z'n drieën niet op krijgen en ook nog lekkere ananas. Met een prachtig uitzicht eten we de lunch en dalen vervolgens af. Beneden aangekomen lopen we langs het huis van George, waar zijn vrouw en schoonzus met kinderen buiten zitten. Een - voor deze omgeving - prachtig huis wat hij zelf gebouwd heeft. Zijn oudste dochter zit op de universiteit en dat kost serieus geld, laat George weten (hint...) maar zo te zien heeft hij met zijn baan en de gids werkzaamheden voor deze omgeving een goed inkomen.
Na een korte stop bij een ander hotel aan de voet van de heuvel voor een koude coca cola vervolgen we door een Betsileo dorpje ons pad naar de auto waar chauffeur Bema op ons staat te wachten en die ons weer terugbrengt naar Camp Tsara.
We kijken - een extra fles water leegdrinkend - onderweg nog even terug naar de berg die met wat fantasie inderdaad wel de vorm van een Cameleon heeft. Wow.... daar zijn we bovenop geweest.... best trots op onze prestatie komen we in het kamp weer aan en nemen nog maar een cola. We leren de manager van Camp Tsara nog wat Nederlands en dan gaan we maar eens douchen en uitpuffen voor onze tent. De kikkertjes worden nog even vastgelegd en als er ook nog een groene kameleon (vrouwtje) ergens in een boompje blijkt te zitten moet die ook nog even worden gefotografeerd.
Het was een mooi dagje. Morgen vertrekken we pas om 09:00 uur want de afstand is niet heel groot naar Ranomafana.
{flike}
Isalo NP naar Andringitra Gebergte
20 oktober 2017
Isalo NP naar Andringitra Gebergte
Heerlijk uitgeslapen en de tassen weer ingepakt. Lekker ontbeten waar we nu wel rustig van konden genieten want we vertekken pas om negen uur. Heerlijk rustig dus vanmorgen.
Om negen uur stappen we in de auto en rijden weer Noordwaarts over de RN7. Het eerste stuk is weer het grote niets, laag glooiend landschap met veel geel helmgras. We slapen af en toe nog wat zodat de kilometers vanzelf gaan. In de dorpjes proberen we al rijdende weer leuke plaatjes te schieten van de bevolking die meestal erg blij kijken als we ze fotograferen.
Om elf uur zijn we in een wat groter plaatsje en Bema stelt voor om te gaan lunchen omdat we verderop geen goed restaurant meer tegen zullen komen. Het is nog anderhalf uur rijden naar Tsara Camp en voor de lunch vinden we het nog wat vroeg. We geven dan ook aan om te willen lunchen in Tsara Camp. Oké ook goed.
Om twaalf uur slaan we af de 4x4 weg in het Andringitra Gebergte in. Het is echt 4x4 rijden en Bema geniet zichtbaar. Na drie kwartier schudden komen we aan in een prachtig kamp gelegen midden tussen de bergen. Boven de bergen hangt een onweersbui en af en toe horen we gedonder.
We worden welkom geheten met een lekker drankje en krijgen een mooie safaritent. Het is een tent met een groot rieten afdak zodat het lekker in de schadus ligt. Daarachter een stenen gebouwtje met toilet en een douche. Warm water op zonne-energie en pas op want het kan echt heet zijn. De zon schijnt hier behoorlijk. Nadat we onze spullen in het tent hebben gelegd kunnen we lunchen. We krijgen lekkere nasi en vers fruit toe. Echt lekker.
Daarna heerlijk in een grote overdekte tent de teksten voor de website zitten typen terwijl Martin even lekker heeft liggen slapen. De eigenaresse, die overigens uitstekend Engels spreekt, wil graag Nederlands leren. En ze schrijft het ook direct op en samen met een collega hoor je ze dan samen oefenen.
Erg grappig als ze twee uur later een nieuwe groep Nederlanders met een hartelijk goedemiddag welkom heet. De duim gaat trots naar ons omhoog. Het was een succes.
Als om half vijf de zon wat minder fel wordt gaan we op pad met de fotoamera. Martin legt de omgeving vast en Sonja zoekt de kleine beestjes op in de tuin. Zo zit er een heel klein wit kikkertje met een gele streep (Mantela Betsileoinses) op een struik. Raar midden in de zon.
Verderop zit er een grijze kameleon bovenin een struik. De uitdaging wordt om er een mooi portret van te schieten, het beestje zit er laag genoeg voor. Verder vliegen er genoeg grote libelles (Dragon Flys) rond maar dat is nog lastig fotograferen met een wind die continu rondwaait.
Dan wordt ik nog gewezen op een Rainbow Locust de grote gekleurde sprinkhaan ook dit is een vrouwtje met haar fel rode vleugels.
De zon begint al achter de bergen te raken dus we nemen een douche en deze is lekker in de buitenlucht. Wel met een muurtje er omheen hoor maar je kijkt zo naar de wolken. De douche is heerlijk er komt voldoende water uit, prima.
Met de lange broek aan en ingesmeerd met deet gaan we lekker voor onze tent zitten en kijken wat rond dan is het tijd om te eten.
Voor het eten komt iemand uitleg geven over de verschillende wandelingen die we eventueel kunnen doen. Waar we vanmiddag nog dachten we doen de korte (vanwege de hitte) gaan we dus de lange doen die ons bovenop de berg (de kameleon) brengt. Zes uur netto en daar komen de fotostops dan nog bij. Nou ja, we zien wel. Dan zien we wel mooie dingen.
{flike}
Isalo N.P.
19 oktober 2017
Isalo N.P.
Vandaag staat de wandeling door Isalo N.P. op het programma. We hebben goed geslapen alleen was het ook hier warm toen de airco uitgegaan was. We kunnen pas van zeven uur ontbijten dus een beetje haast is geboden. Jammer want het is een overheerlijk ontbijt met vers fruit, croissant en pain au chocolat en nog geroosterde broodjes met jam. Nou ja, daar genieten we morgenochtend dan maar dubbelop van.
We smeren ons goed in met factor 50 en om half acht stappen we in de auto bij Bema die de auto alweer helemaal heeft schoongemaakt. We rijden eerst naar het dorpje waar we onze gids voor vandaag oppikken. Het Tina, hij spreekt echt heel goed Engels wat hij overigens zichzelf heeft aangeleerd met behulp van een woordenboek en door veel te kletsen met de toeristen waarmee hij dagelijks een wandeling door Isalo N.P. maakt.
Met de 4x4 rijden we door tot aan het startpunt van de wandeling. Alles mee? Ja hoor, de camera en 4,5 liter water en het zwemgoed. We beginnen met een behoorlijke klim van zo'n 500 meter. Hier waren we al voor gewaarschuwd. Onderweg staan er bordjes hoe ver je bent dus weet je waar je bent.
Isalo ligt op de rand van het hoogland en is ongeveer 820 vierkante kilometer groot. Het wordt ook wel het Colorado van Madagaskar genoemt. In het park liggen vele grafen van de Bara stam. Als iemand is overleden wordt deze ingewikkeld in doeken en in een grot gelegd. De grot wordt afgesloten met keien en daarvoor komt een hele grote steen. Dit is een natuurlijke grot die aan de binnenkant wel wat wordt uitgehakt om het ruimer te maken. Het is ook een familiegraf. Na een aantal jaar wordt de overledene naar het dorp gedragen en gedurende een twee dagen durend feest wordt degene omringd door familie ge-eerd. Daarna worden de botten herbegraven in een kleine opening hoger in de rotsen gelegen. Deze wordt ook weer afgesloten met stenen. Hier blijft de overledene voor altijd.
Het is overigens uit den boze om met je wijsvinger te wijzen naar een graf. Overigens nergens mag naar gewezen worden. Aanwijzen doen ze met een vuist.
Dan stopen we bij een dor struikje en aan ons de taak om het dier te vinden wat zich hier schuil houdt. We staan er met onze neus boven op maar het is toch lastig om de twee wandelende takken te vinden. Het vrouwtje van de wandelende tak is overigens een stuk groter dan het mannetje. Ze voeden zich met blaadjes maar zitten het meest van de tijd gewoon stil op een stokje.
Dan komen we bij een hoge rots uit waar we op kunnen klimmen. Hier hebben we rondom uitzicht over het hele park en de daar omheen liggende laaglanden. Prachtig de rotsen zijn hier in alle kleuren rood, geel, grijs maar ook zwart en bruin. Ook in allerlei vormen en de verschillende lagen zijn ook goed te zien.
We lopen weer verder over de vlakte, de begroeiing bestaat hier uit een soort helmgras. Plotseling ziet onze gids een bijzonder dier, de Rainbow Locust. Het is een prachtig beestje wat lijkt op een grote sprinkhaan maar dat niet is. Hij heeft prachtige rode vleugels waarmee zij overigens niet kan vliegen. Ja het is een zij want het mannetje heeft blauwe vleugels in is een stuk kleiner. Het lijf is ook prachtig gekleurd en is overigens giftig. Dat komt door de plant waarvan ze eten. Als er een aanvaller komt spreidt ze haar vleugels uit om de aanvaller af te schrikken.
Het is bloedheet en regelmatig stoppen we even bij één van de weinige boompjes om iets af te koelen in de schaduw en wat water te drinken. De rotsen waren eerst voornamelijk geel maar inmiddels zijn ze donker rood de kleur van het hele eiland Madagaskar. We staan aan de rand van de hoogvlakte en kijken uit over het laagland een stuk lager.
Dan beginnen we aan de afdaling wat via grote keien gaat en uitgehakte traptredens. De knieën en bovenbenen krijgen het lekker te voorduren tijdens deze workout. Dat zal morgen wel spierpijn zijn.
Als we de lager in de vallei komen, komen we ook weer tussen de bomen wat gelukkig een stuk koeler is. Op de campside staat de familie van Toussiant al bij de barbecue om een heerlijke lunch te verzorgen. Maar eerst een heerlijk koel drankje. We krijgen eerst een groente salade en daarna een megaspies met stukken Zebu vlees en rijst. Het is zoveel dat we ons bordje niet leeg krijgen. De twee banaantjes toe gaan er nog wel in maar dat is meer omdat ze hun werking moeten gaan doen om de stoelgang weer iets beter voor elkaar te krijgen. De immodium pillen doen gelukkig ook wat ze moeten doen want het vreselijke borrelen in de darmen is opgehouden. Tijdens de lunch spelen om ons heen de Ringstaartmaki's in de bomen.
Na het eten lopen we weer verder en zien een tweetal Bruine Maki's helaas willen ze niet op de foto. Het is nog een stuk klimmen en klauteren langs een smal riviertje. Dit riviertje is het water voor het dorpje beneden in het dal. Het is grondwater uit een bron ergens hoog in de bergen en uiteraard het regenwater als het regent. Er is een pijpleiding aangelegt dat het water naar het dorp brengt. Na een kilometer of 2 klimmen en klauteren komen we bij het eindpunt. Hier zijn een tweetal plasjes. De Black en de Blue Pool beide gevoedt door een waterval. Nou daar kunnen we mooi even in afkoelen. En letterlijk want het is ijskoud. Maar als je doorbent heerlijk. De waterval is echt heel stevig het water plenst op de schouders en hoofd. Wel lastig om eronder te blijven liggen want je kunt er niet staan.
Na een half uurtje kleden we ons weer aan en lopen weer dezelfde weg terug naar het kamp. Vlakbij het kamp zien we weer twee Bruine Lemuren (Brown Lemur). Jammer genoeg zijn er Franse toeristen die de beestjes met hun telefoon van dichtbij willen fotograferen dus de grootste van de twee loopt snel weg. De hele kudde toeristen er achteraan maar Sonja blijft bij het andere beestje staan wat weer rustig op zijn takje gaat zitten zodat ie mooi op de foto komt.
We lopen over de campside en dan nog 2 kilometer naar een parkeerterrein. En daar staat Bema ons alweer op te wachten. De vraag is of er een mannetje mee terug rijden naar het dorp. Dat scheelt hem weer 5 kilometer lopen over het zandpad naar het kantoor met een zak vol potten en pannen op zijn nek. Natuurlijk in de achterbak staat een stoel en is genoeg ruimte voor zijn spullen. In het dorp nemen we afscheid van de gids en na weer een aantal nieuwe flessen water te hebben gekocht rijden we terug naar het hotel.
Zo dat was een mooi maar intensief dagje. We gaan nog een stukje lopen want in het hiernaast gelegen hotel blijkt één van de zeven geocaches (die er op Madagascar te vinden zijn) te liggen. De beide hotels zijn met een tuin langs de rotsen met elkaar verbonden maar wat hemelsbreed 550 meter is, is lopend al snel 800 meter en zo komt er voor vandaag nog anderhalve kilometer extra in de benen. En de geocache gevonden. Nou dan mogen we nu uitrusten. Eerst een duik in het zwembad en na een lekkere douche typen we het verslag voor de website en proberen dat te uploaden. Helaas het internet is, is vreselijk traag dus het lukt niet om de foto's op de website te krijgen. Misschien later op de avond.
Om half acht naar het diner waar we na een flink gevulde minestrone soep, kipfilet met boontjes en aardappeltjes krijgen. Het toetje is chocolade parfait prachtig versierd met een mooie muzieksleutel. Dus dat is goed voor de 'Thursday Musica' haha.
Na het eten proberen we nogmaals de foto's op de website te krijgen maar helaas geen stabiele verbinding dus dat gaat niet lukken.
{flike}