28 oktober 2017  

Op zoek naar de Aye Aye bij het Kanaal van Pangalanes 

Martin heeft zijn wekker om kwart over vijf gezet om de zonsopkomst te fotograferen. Ja veel te laat natuurlijk de zon is allang op. Nou dan morgen maar een nieuwe poging. Het was vannacht best wel warm maar toch prima geslapen in onze door waai kamer. Alleen is de wind ook weg zodra de zon onder is. Dat is wel jammer.

Om half acht gaan we ontbijten waarna we afscheid nemen van de drie andere gasten die er nog waren. Wij zijn nu de enige gasten nog, maar vanmiddag komen er weer 12 nieuwe gasten. We doen vandaag lekker niets. Gisteren kwam Stephen nog vragen of we mee zouden willen naar een dorpje. Hij had het over een Zebu die geslacht zou worden en dat we daar getuige van mochten zijn. In eerste instantie hadden we zo iets van ja, wel interessant om het 'echte traditionele' leven hier mee te maken. Maar gisterenavond hoorde we van de Zwitserse die er was geweest dat het ging om de ceremonie 'van het herbegraven van de doden' waarbij de dorpsoudste 'dromen van de overledene' gaat vangen en waarna het hele dorp in trance raakt. Zij had het heel bijzonder gevonden om daar getuige van te mogen zijn. Wij vinden het niet echt ons ding en denkden dan ook nog aan het puntje van gezondheid. Dit is wel heel erg terug naar... ja, naar wat eigenlijk. We zien er dus toch maar van af. Een heel dorp wat in een soort meditatie gaat en waar je dan deel van mag uitmaken nee, niet ons ding. Ga je alleen maar raar van dromen, toch?

Martin heeft hier een boek gevonden en gaat lekker in de hangmat liggen en Sonja maakt een puzzeltje. We lopen een stuk langs het strand, nu het nog niet zo heel erg warm is. Nou ja, het zal even goed wel al 30 graden zijn. Maakt niet uit. Toch nog iets actiefs. Sonja zoekt wat foto's uit zodat alles klaar gezet kan worden om op de website te zetten zodra we weer een beetje internet hebben.

 

 


WiFi is hier niet en beter nog zelfs.. er is hier helemaal geen bereik. De mensen zelf hebben hier hun mobieltje op hoge punten op de rand van het restaurant gelegd en af en toe gaat er een telefoon af. Waait het bereik zeker weer plotseling langs of zo.

Om één uur gaan we lunchen. Wat hebben we het slecht zeg. Rijst met garnalen in gewokte groente, ja je kan het slechter treffen. Inmiddels komen de nieuwe gasten ook binnen. Een viertal Spanjaarden, een drietal Fransen en een groep van zes Duitsers die we al 2x eerder hebben ontmoet. Ze lopen waarschijnlijk een dag achter ons aan.

Het begin van de middag brengen we net zo relaxt door als de ochtend. Om drie uur stappen we op een bootje en bezoeken een vissersdorpje hier verderop. Het is een klein dorp met zo'n 130 inwoners. De burgemeester loopt met ons door het dorp wat op de smalle landstrook ligt tussen de oceaan en het meer. Hij vertelt dat ze leven van de visvangst. In dit seizoen vissen ze voornamelijk op de oceaan maar tijdens het cycloon seizoen (nov-feb) vissen ze op het kanaal. Ze varen in uitgeholde boomstammen wat er best wel stabiel uitziet. Maar ons niet gezien want de Indische Oceaan is hier erg wild en er schijnen rare stromingen te staan.

 

 

 

Vorig jaar is het halve dorp weggeblazen door de stormen en gelukkig is het schooltje nu weer herbouwd. De dokterspost helaas niet, dus de dokter die hier dienst had is ook vertrokken. Als er nu iets ernstigs is met een dorpsbewoner nemen ze contact op met één van de lodges hier in de buurt en dan worden ze naar een volgend dorp gebracht waar nog wel een dokterspost is. Vlak voordat we weggaan mogen we nog iets in een groot boek schrijven en wordt ons de 'pot' gewezen waar we iets in kunnen achterlaten. Uiteraard doen we een duit in het zakje voor het dorp.

.

 

 

Als we weer terug zijn in ons hutje weer even lekker zitten en dan is het douchen. Net als Martin onder de douche stapt, kijkt Sonja even op de klok. Oeps vijf voor vijf en om vijf uur vertrekt de boot voor de avond excursie. Opschieten! Om vijf uur staan we op de steiger maar alles wat er komt geen boot. Uh? Toch maar even vragen, blijkt de boot pas om zes uur te vertrekken. Oh, dat is handig dan maar weer terug naar het hokje en in de relaxstand. Een uur later staan we er weer maar helaas weer tevergeefs. We vragen de manager of zes uur wel klopt. Ja hoor de boot komt met een paar minuutjes.

Inmiddels is het al helemaal donker en wij zitten op het uiteinde van de steiger. Af en toe vaart er wel een bootje op het meer maar komt niet onze kant op. Uiteindelijk een kwartier later komt er een boot toch onze kant op. Het is iemand van het Palmarium Resort hier even verderop en hij brengt ons naar een eilandje tussen ons meer en de oceaan. Daar aangekomen zien we nog een tweetal boten liggen dus we zijn niet de enigen.

De gids vertelt ons dat we niet mogen flitsen, wel heeft hij hele felle lampen waarmee hij de beestjes zal verlichten. We gaan namelijk op zoek naar de Aye-Aye. De grootste van de lemuren die 's nachts actief zijn. Er bleken hier nog een klein aantal te leven waarna ze het eilandje eigenlijk kunstmatig gemaakt hebben zodat ze hier ook blijven. Er zitten er nu zeven waarvan er één een jong heeft dus acht in totaal. De Aye-Aye is een monogaam dier en er zijn een aantal stelletjes dus dat biedt hoop voor de toekomst.

In het donker lopen we achter de gids aan het bos in. Al snel zien we de lampen van de andere toeristen en ja hoor daar zit ook een Aye-Aye. Wat een maf beest. Waar alle andere lemuren die we tot nu toe gezien hebben een heel hoog knuffeldier gehalte hebben, heeft deze het uiterlijk van een spookje. Gremlin of Smeagol (uit de Lord of the Rings) zijn de associaties die het beestje bij ons oproepen. Hij is voornamelijk zwart van kleur met een grijs kopje. Verder wat losse grijze haren op zijn rug, heeft hij hele grote spitse oren die wat naar beneden wijzen en fel oranje grote ronde ogen. Een lange zwierige staart met lange pluizige haren. Wat verder opvalt is dat hij hele lange vingers heeft aan zowel zijn voor- en achterpoten. Daarom wordt het in het Nederlands het Vingerdier genoemd. Het beestje is in staat om een kokosnoot open te bijten met zijn tanden. Zowel boven als onder heeft hij twee hele grote snijtanden. Daarna pulkt hij het vruchtvlees eruit met zijn hele lange slanke vingers/handen. De gidsen hebben dan ook verspreid over het bos een aantal kokosnoten neergelegd zodat de Aye-Aye die kunnen openmaken en opeten. Per nacht verslindt een Aye-Aye de inhoud van wel twee kokosnoten.

Als we aankomen lopen zien we de Aye-Aye dan ook prima zitten maar als we een foto willen maken, klimt hij snel weg het bladerdek in van de boom. We lopen met onze gids naar een andere plek en daar herhaalt zich tot drie keer toe hetzelfde. Hoe de gids de Aye-Aye ook lokt met een lekkere banaan. Nee hoor, hij blijft lekker verscholen zitten. De gids stelt ons gerust en zegt dat hij volhoudt totdat ook wij een mooie foto hebben van de Aye-Aye. En zo gebeurt het dan toch dat er op zo'n twee meter afstand een Aye-Aye heerlijk zit te smullen van een kokosnoot. Hij heeft inmiddels een groot gat geslagen in de noot zodat zijn hele kop er zowat in verdwijnt maar af en toe kijkt hij op of er geen gevaar dreigt. Behalve een gids met een grote lamp en een tweetal toeristen met een raar ding in hun handen niks, dus hij eet lekker door. Soms haalt hij een heel stuk kokos eruit dat hij even hoger, rustig op gaat zitten eten. Dat zijn de plaatjes die we willen zien natuurlijk. Wat is dit leuk zeg. Dan komt de Aye-Aye uiteindelijk ook nog af op de banaan die lekker op een tak is gesmeerd. Helemaal mooi.

 

   

 

Op Madagascar leven nog een stuk of 1000-2000 exemplaren en wordt dan ook met uitsterven bedreigd.  Dit komt voornamelijk door de ontbossing maar er zijn zoveel creepy legendes over het beestje dat hij op veel plekken op Madagascar direct wordt afgemaakt zodra er een gespot wordt. Het helpt hem waarschijnlijk niet echt dat hij helemaal niet schuw is, en dus vaak doodgemoedereerd een dorp binnenwandelt, waarna de dorpelingen hem doodmaken en op de kop ophangen om de kwade geesten te verdrijven.

De Aye-Aye heeft hele lange vingers. De middelvinger van zijn voorste poten is echt extreem lang, deze is echt 2x zo lang en een stuk dunner.  Volgens de Madagascaraanse legendes is de vinger het instrument waarmee het vingerdier je vervloekt: als je ooit ongelukkig genoeg bent om door het lange heksenvingertje van de Aye-Aye aangewezen te worden, ben je de volgende die eraan gaat. De legende vertelt bovendien dat het beest ‘s nachts je huis binnensluipt om met die gore vinger je halsslagader open te pulken.

 

 


In werkelijkheid is daar natuurlijk allemaal niets van waar. Het diertje leeft zoals een specht, en voedt zich voornamelijk met insecten die in boomstronken leven. De vinger is daarbij een handig stuk gereedschap: eerst tikt hij zachtjes op de boomstam om te luisteren naar holle plekken, waarna hij met zijn lange vinger in de boom wroet om er sappige insecten en wormen uit tevoorschijn kan trekken. Wij hebben gezien dat het beestje zich ook tegoed doet aan kokosnoot en banaan.

 

Het vingerdier is een lemuur, die net zoals wij mensen en de apen onder de primaten vallen – een verre neef van onze soort dus. Hij is daarmee meteen de enige primaat die gebruik maakt van echolocatie om zijn prooi te spotten (net zoals de vleermuizen), en tegelijkertijd het engste familielid dat we hebben.

 

 

We lopen weer terug richting boot waar we nog even getrakteerd worden op een Dwarf Lemur die heerlijk zit te smikkelen van de resten van een banaantje. Deze dwergmaki's zijn net zoals de Aye-Aye 's nachts actief en gaan dan op zoek naar voedsel. Overdag verstoppen ze zich in een holte van een boom om te slapen. Het grappige aan deze beestjes is dat ze een zomerslaap houden. In de warme zomer gaan ze in een lange zomerslaap en leven dan van opgebouwde vetreserves.

 

   


Om half negen varen we in het pikkedonker weer terug naar het Bush house en onderweg leert Martin nog even tellen in het Malagassisch. Rei, Rua, Telu, Evacha zo die woorden kunnen we ook weer toevoegen aan onze Malagassische woordenschat. De gids leren we natuurlijk van een, twee, drie. Altijd leuk natuurlijk.

In het restaurant staat ons diner al klaar. Zebu steak met pasta met gewokte groente en een custard taartje toe. We proberen nog een foto te maken van de sterrenhemel. Helaas is het wat bewolkt en al bijna halve maan zodat het eigenlijk te licht is. De melkweg zien we ook niet. Jammer. Martin probeert nog met licht te schrijven maar dat is toch wel erg lastig. Een mooi rondje draaien lukt bijna.

 

 


Zo nu eerst een verfrissende douche en lekker naar bed. Het is al tien uur geweest zo laat zijn we de hele vakantie nog niet gaan slapen.



{flike}