The Catlins
26 december 2013
Vanochtend iets langer geslapen en wat rustiger opgestaan. We hoeven niet zo heel veel te rijden vandaag. Om negen uur rijden we weg van de camping. Het is erg bewolkt en af en toe miezert het ook. Niet echt gezellig weer. En van ons voornemen 'in korte broek lopen tijdens Kerst' komt weinig terecht.
We rijden door het glooiende landschap van het Zuiden van het Zuidereiland. Het schiet dan ook lekker op. De dorpjes waar we doorheen rijden lijken allemaal nog in diepe slaap, zo uitgestorven is het overal. Pas in Gore is er wat leven op straat. Dit is dan ook een iets grotere stad daar halen we ook boodschappen en een lekker bakje koffie en chocolademelk.
We besluiten om de Catlins de zuidoostkust af te rijden. Eerst gaan we naar Waipapa Point met een beetje mazzel liggen daar zeeleeuwen en zeehonden. En ja hoor, als we het strand oplopen zien we daar een zeeleeuw liggen. Wat een kolossaal beest zeg en dat ligt gewoon te snurken op het strand. Voor niets en niemand bang want heeft ons donders goed in de gaten. We kunnen een paar (of iets meer) mooie foto's van hem maken en dan laten we hem weer met rust.
We rijden verder naar Curio Bay, oeps niet vertellen aan mevrouw Kea hoor maar het is een gravelroad die daarheen gaat. Hier is een prachtige baai met een mooi strand met een woeste zee. Een mooi gezicht alles bij elkaar. Er zouden hier ook dolfijnen kunnen rondzwemmen maar waarschijnlijk door de woeste zee laten ze zich niet zien vandaag. Ook is er hier een 'petrified forest'. 180 Miljoen jaar geleden was er hier een bos wat werd overspoeld met zand. Door de eeuwen heen is dit zand gesedimenteerd tot zandsteen. Waardoor de bomen (het hout) bewaard is gebleven. Dit zijn fossielen geworden. De laatste jaren heeft de zee het zandsteen weer terug gewonnen en zijn deze fossielen bomen en varenbladeren zichtbaar geworden tussen de rotslagen.
Dan begint het weer lekker te regenen en rijden we verder. Het doel voor vandaag is Nugget Point. Nu nog een camping in de buurt. Niet veel te vinden in het boekje en ook niet op de kaart. Om vijf uur zijn we in Kaka Point het plaatsje vlakbij Nugget Point. Hier is een campside. Het is niet veel maar ach we kunnen wel staan dus we besluiten het maar te doen.
We rijden echter direct weer weg want we gaan naar Nugget Point kijken of de pinguïns vandaag aan land willen komen.
Bij Roaring Bay is een strand waar ze aan land schijnen te komen dus daar rijden we heen. We parkeren de auto en lopen richting het strand. Onderweg komen we al een aantal teleurgestelde mensen tegen die dus niets hebben gezien. Wij weten dat je geduld moet hebben en dat die beestje tegen het vallen van de avond aan land komen.
Als we bij de schuilhut aankomen staan daar nog twee mensen, ssssssttt er is net een Yellow-Eyed-Pinguïn het strand opgerold. En ja hoor daar loopt het beestje een beetje waggelend over het strand. Dan stopt ie weer en staat zichzelf een beetje op te poetsen om vervolgens weer verder te lopen. Als ze bij de rotsen komen hopen ze van de ene steen naar de andere steen een koddige gezicht dan lopen ze het hoge gras in en verdwijnen in de struikjes. Het is nu de tijd dat ze jongen en hebben en 's avonds komen de ouders terug naar het nest om de jongen na een dag vissen op zee te voeren.
En dan als een duiveltje uit een doosje pinguïn nummer twee komt uit het water. Eerst lijkt het nog op een aalscholver als ie nog in het water ligt maar dan staat ie op en loopt het strand op. De beestje zijn een 40 centimeter groot en helaas staan wij op een behoorlijke afstand maar we kunnen ze zien en dat is fantastisch. Na anderhalf uur en tien pinguïns verder houden we het voor gezien. Het blijft leuk. Op een gegeven moment waren er drie tegelijk dus genieten.
Omdat het al laat is besluiten we te kijken op er in Kaka Point een restaurant is of zo want als we nu nog moeten gaan koken eten we pas om half negen. Als snel zien we een eetgelegenheid. Het is binnen gezellig druk (de pub) en er is nog een tafeltje voor ons. Daarna naar de camping. Kacheltje aan, verhaaltje typen en foto's op de laptop zetten.
{flike}
Doubtful Sound
25 december 2013
Allereerst voor al onze volgers, Hele gezellige Kerstdagen!! Wij hebben er hier maar één dus morgen weer gewoon donderdag oh nee vakantie!!
Eerste Kerstdag en vandaag helaas geen kerstbrood, duivenkater, kerstboom en wat je je nog meer kan bedenken. Nee, het enige wat ons hier vanochtend aan kerst doet denken is de kerstmuziek in het toiletgebouw op de camping. Na het ochtendritueel starten we de camper en rijden we naar Manapouri 20 kilometer verderop.
We gaan op Wilderness Cruise op de Doubtful Sound. Om acht uur gaan we aan boord van een boot die ons eerst over het Lake Manapouri brengt. Dit is het een na diepste meer van Nieuw Zeeland. Lake Taupo was het diepste. Dan stappen we over in een bus die ons over de Wilmot Pass naar Doubtful brengt.
De Wilmot Pass is de duurste weg aangelegd hier in Nieuw Zeeland. De weg van in totaal 22 kilometer lang kostte 2 dollar per vierkante centimeter. Al het materiaal moest ook over het meer worden aangebracht voor het verwerkt kon worden. Maar daardoor kunnen wij wel een boottochtje maken op de Doubtful Sound. De Wilmot Pass is ook weer één van de passen (van oost naar west) die over de Alpine Range gaat. Niet zo erg hoog dit keer 663 meter.
Helaas hebben we weinig uitzicht want het is wederom bewolkt. Dan komen we aan bij de boot die ons over de Doubtful Sound zal rondvaren. Hij ligt aan wal in Deep Cove die is één van de uitlopers van de Sound. Het is een luxe catamaran. We pakken een kopje thee/koffie en gaan er eens goed voor zitten.
Het is mooi donker water en de bergen rijzen omhoog uit het water. Af en toe een waterval en vooral heel veel groen. De bomen groeien hier tot bijna in het water. Er valt hier 8 meter regen per jaar en al dat water stroomt zo de Sound in. Omdat zoet water lichter is dan zout water is de bovenste laag van drie meter zoet. Dit lijkt raar maar het schijnt toch zo te zijn. Daarom kunnen de planten en bomen van het regenwoud ook gewoon direct groeien aan de vloedlijn. Op de bodem van de Sound schijnt ook nog een heel mooi diepzee koraal gebied te liggen.
We varen door tot aan de monding van de Doubtful Sound en zien de onstuimige Tasman Zee. Je ziet hier ook direct dat de begroeiing hoger begint omdat dit water uiteraard wel zout is.
Helaas is er weinig wilderness te beleven behalve een zwemmende blauwe pinguïn, die dan net een eend lijkt en een op zijn rug drijvende zeehond. De Yellow Crested pinguïn die je hier ook zou kunnen zien is er in december helaas niet meer. Hadden we twee maanden eerder moeten zijn. We vragen maar meteen even of we deze pinguïn soort wel aan de Oostkust kunnen zien want dat is ons doel voor morgen. Ja daar zouden ze nog zijn omdat ze daar een maand achterlopen met nestelen.
Als we weer terug zijn in de haven zoekt Sonja nog even snel een geocache en stappen we weer in de bus. Dit keer stoppen we wel op het uitzichtpunt waar we de Doubtful Sound vanaf de pass kunnen zien.
De bus brengt ons naar het Manapouri Underground Power Station. Ze hebben hier namelijk een elektriciteitsopwekkingscentrale gebouwd onder de grond. De elektriciteit wordt opgewekt d.m.v. turbines. Hiervoor wilde ze eerst het waterniveau van het Lake Manapouri met 30 meter laten stijgen omdat via de turbines het water te laten stromen naar de Sound. Maar omdat deze 30 meter stijging voor te veel problemen zou zorgen is er in 1973 voor gekozen om dan de hele centrale maar onder de grond te bouwen. Het hoogte verschil tussen het Lake en de Sound was er toch wel.
Het Power Station ligt 200 meter onder de grond en via een 2 kilometer lange tunnel rijden we erheen (omlaag dus). We kunnen kijken naar een hal waar een zevental turbines staan. Deze zijn drie meter in doorsnede en 12 meter hoog. Door het verval van het water wekken deze turbines de stroom op voor alle inwoners van Nieuw Zeeland en een aluminium fabriek in Bluff. Toch wel een staaltje van vernuft.
Om vier uur zitten we weer in ons campertje en rijden we terug naar de camping. We drinken wat lekkers en eten wat chips want op kerstdag (waar) mag je snoepen. We maken ons kerstdiner (aardappelen, boontjes, salade en een lekker lapje vlees) klaar en eten dit op in de camper. 's Avonds website bijwerken en foto's op de laptop en kijken waar we morgen heen rijden. Op naar de Oostkust misschien is daar de zon. Zodat we tenminste tweede Kerstdag in korte broek kunnen lopen want dat hebben we ongeveer driekwartjaar lopen vertellen en dan is het gewoon koud (14 graden hier).
{flike}
Water .... falls
24 december 2013
Vandaag gaan we de Milford Sound Road rijden. Dit is 120 kilometer lange scenic road van Te Anau naar de Milford Sound. Het regent vandaag en niet een beetje maar echt aan één stuk door plenzen. De eerste 65 kilometer van de weg zijn vrij relaxt. Door glooiende weidevelden met om ons heen hoge bergen. Het schiet dan ook lekker op.
Dan staat er een bordje Mirror Lake, we weten dat er weinig te spiegelen valt als het regent maar we nemen toch maar een kijkje. Ja het zou mooi kunnen zijn door de laag hangende bewolking zien we de hoge bergen aan de overkant met op de toppen zelfs nog wat sneeuw. We lopen over de mooi aangelegde boardwalk en dan weer terug in de camper.
Verderop is een mooi veld wat helemaal vol staat met allemaal lupines. Dit groeit hier als onkruid net zoals in IJsland. Een mooi gezicht een snel stromend beekje er dwars doorheen.
Plotseling verandert de omgeving we zijn omgeven door hoge steile bergen. En wat is nou de mazzel als het veel regent? Er zijn watervallen en niet een paar. Nee, we denken dat we er wel duizenden hebben gezien. Aan alle kanten stort het water recht naar beneden. Het is jammer dat het zo zwaar bewolkt is want we vermoeden dat we de helft of misschien maar een kwart zien van wat er te zien zou zijn bij helder weer. Maar ja, dan zou je waarschijnlijk niet zoveel watervallen hebben.
Het is echt een pracht gezicht overal stort het water naar beneden om verder te gaan in snel stromende beekjes die weer uitmonden in een rivier.
Bij de Chasm stoppen we even om te gaan wandelen. De poncho's en paraplu worden opgezocht en gaan. We lopen door een prachtig stuk regenwoud en dan komen we bij een gigantisch snel stromende rivier. Het water heeft hier de rotsen helemaal rond uitgesleten. En het is een pracht gezicht. Met de camera onder de plu proberen we nog wat foto's te maken maar echt gemakkelijk gaat dat niet. We lopen weer terug naar de camper. De schoenen en sokken zijn doorweekt en Martin zijn broek is zeiknat geworden. De poncho's komen niet helemaal tot op de grond. Sonja was zo slim om haar broek op te rollen en de natte kuiten zijn zo weer droog. We leggen de plu en poncho's in het wasbakje en zetten de kachel op hoog en rijden weer verder. Het is maar goed dat we weer terug zijn bij de camper want ondertussen zit er een Kea de rubbers van onze KEA-camper los te rukken. Om de één of andere manier doen die vogels dat altijd, waarschijnlijk slopen een leuke hobby;-)
Zo'n 5 kilometer voor de sound moeten we door de Homer tunnel. De tourist radio vertelt ons dat deze tunnel door vijf mannen in 18 jaar met pikhouwelen is uitgehakt. We moeten wachten voor een rood stoplicht wat keurig aan geeft hoe lang het nog duurt. Maar dan staat er al snel 'prepare for go' en dan kunnen ook wij door deze 'one-lane-tunnel'. Een grappig detail is dat er hier eens per jaar (ik dacht 1 april) doorheen gelopen wordt en dan wel bloot. Een aparte traditie, maar het blijven dan ook kiwis hier in Nieuw Zeeland.
Aan de andere kant van de tunnel die 1,2 kilometer lang is, stort het water nog net zo hard naar beneden als daarvoor. Echt ongelooflijk.
Dan zijn we op het eind punt. Hier is het best wel druk. Er liggen verschillende boten in de haventerminal en het is een komen en gaan van mensen en auto's. We kijken hier wat rond (vanuit de camper) en eten een broodje.
Dan gaan we weer terug het is inmiddels al half drie. We zien al snel dat de lucht wat begint te breken en soms zien we zelfs een top van een berg. De watervallen blijven nog steeds stromen en het regent soms toch ook weer.
Op sommige plekken is het net even droog, dus als we weer langs het veld met lupines rijden stoppen we toch even om een knappe foto te maken. Een zonnetje op één of andere berg staat toch net even gezelliger. Ook zien we soms net de zon schijnen op een waterval dus dan ook snel even stoppen. Dat kan hier trouwens op heel veel plekken langs de weg dus geen probleem.
De lucht breekt steeds meer open en geeft prachtige wolkenluchten. We zien ook nog een regenboog die heel laag aan de horizon staat met opvallend veel paars erin. Hoe dat komt geen idee dat moeten we maar eens opzoeken.
Om half zeven zijn we weer terug op de camping waar de zon lekker schijnt. Alle natte bende naar buiten en droog laten waaien. We maken lekkere pasta en eten in de campkitchen want inmiddels is het weer gaan regenen. Daarna alle foto's weer op de laptop en op de extra harde schijf want de geheugenkaartje beginnen nu toch een beetje vol te lopen. We hebben dan ook al ruim 6500 foto's genomen. Wordt weer een behoorlijke uitzoekklus thuis. 's Avonds de website nog even bijgewerkt en de spulletjes klaar gelegd voor morgenochtend. Na een hele warme douche stappen we weer het bedje in.
{flike}