Motueka naar Kaikoura (reisdag)
17 december 2013
Na een prachtige dag gisteren hebben we toen al besloten om vandaag niet de omweg via de Lewis pas te maken. Het is zonder die omweg al een flinke reisafstand naar Kaikoura en we willen bij aankomst in Kaikoura nog wel op tijd zijn om tours te boeken voor de volgende dag. We willen echter niet terug dezelfde weg naar Nelson en bijna naar Picton waar we met de boot aangekomen zijn, dus besluiten we om we de weg langs de Motueka rivier naar het zuiden te nemen. We vetrekken om een uur of 8 en na het halen van coffee-2-go in Motueka bij een kraampje langs de weg waar een rij wachtenden voor staat (en terecht, blijkt!). Het blijkt een prima weg te zijn en we hebben prachtig zicht op de bergen. Bij Saint Arnaud komen we langs Lake Rotoiti en dat uitzicht is zo weggelopen van een ansichtkaart: bergketens met nog een beetje sneeuw 'on top' op de achtergrond, groene hellingen en een prachtig meer er voor.
Martin leeft zich uit met statief en camera, onder andere met 10-stops ND filter (lange sluitertijden voor glazig meer) terwijl Sonja de eenden lokt met sneden oud brood en zo het water vlak houdt.
Na een half uurtje spelen met de camera rijden we weer verder. De zon schijnt inmiddels ook al fel lekker.
We volgen de weg 63 naar Blenheim door het dal van de Wairau rivier. Een mooie weg met prachtige vergezichten en veel schapen. We zien een schaapskudde bij elkaar gedreven worden door honden en over de weg verplaatst worden naar een andere wei.
Prachtig gezicht zo'n kudde die door honden bijeen wordt gebracht op basis van een paar fluitjes van de herder. Het gaat nog bijna mis als er auto's blijven staan die eigenlijk gewoon door moeten rijden, maar het levert wel prachtige plaatjes op.
Op een gegeven moment rijden we langs een groot opgesteld vrachtvliegtuig, vlak bij de luchthaven van Blenheim en basis van de RNZAF. Er blijkt een restaurant bij te zijn en we gaan maar even lunchen en het blijkt dat we hier niet alleen zijn. Waarschijnlijk krijgen ze van de ouderenbond hier korting, want het restaurant zit vol met bejaarden. Maar, waar bejaarden eten is het vaak goed en wat we op de borden zien liggen ziet er goed uit, dus we besluiten te gaan eten. Martin aan een bord fettucini met zalm en Sonja aan de vis met aardappels en veel groente. Kogelrond rijden we weer verder en bij Blenheim komen we op de snelweg nr. 1 naar het zuiden. Het weer is inmiddels omgeslagen en ziet er dreigend uit. Het blijkt achter de bergketen flink te regenen en als we aan de kust komen bij Wharanui barst het echt los. Grijze gordijnen zijn het gewoon. Maar het is Nieuw Zeeland, dus het kan ook weer omslaan houden we ons maar voor.
We hebben thuis al gelezen dat bij Ohau Point een kolonie seals is gehuisvest dus ondanks de regen draaien we even van de weg af naar een uitzichtpunt. We komen aan de rand van de rotsige kust met de auto en zien inderdaad in de stromende regen de seals zitten en zwemmen. Met de camper even goed gedraaid op de wind en regen maken we evengoed even een paar foto's.
Al snel rijden we weer door, want de tijd tikt voort en we willen nog de dolfijnentour boeken en de walvistour. We komen om 16:40 uur aan bij de Top10-camping in Kaikoura en proberen meteen daar - met Top10-korting natuurlijk, want we blijven Hollanders - de gewilde tours te boeken. En dat de tour van het zwemmen met dolfijnen gewild is, blijkt al snel want we komen er achter dat die tot zondag is volgeboekt! Beetje domper wel. Hadden we nog niet verwacht en tot nu toe nog nergens meegemaakt. We moeten nu toch echt vooruit gaan boeken blijkbaar tours, zoals Milford Sound met Kerstmis bijvoorbeeld..... Enfin dat is voor later. We worden op de reservelijst geplaatst van de dolfijnentour voor morgen en overmorgen en we kunnen dan gebeld worden als er mensen afzeggen. Vervolgens boeken we de tour waarmee we de zee op gaan om walvissen te gaan bekijken. Morgenochtend vroeg om 07:15 uur vertrek! Want die kon nog wel geboekt worden en de tip van de receptie is om die gewoon dan vast te leggen en als we dan alsnog met de dolfijnen mogen gaan zwemmen, dan de walvissentour te verplaatsen, omdat daar nog voldoende aanbod is.
Helaas is de drogist al gesloten zodat voor zeeziekte middelen we elders iets moeten zien te vinden, misschien bij de supermarkt? We besluiten dus naar de supermarkt te gaan (een of ander anti-zeeziekte middel gevonden!), daar gratis even te Wifi-en, soepie te eten en dan de camper klaar te maken en op tijd te gaan slapen, want morgen dus vroeg dag. We zitten net in de auto uit de supermarkt weer terug en triiingg, trrrrring: telefoon. Blijkt dat we mee kunnen met de dolfijnentour van 12:30 uur morgen! Gaaf natuurlijk! Dus die boeken we meteen en zo zitten we morgen dus 2 keer op zee. Om 07:15 uur gaan we de zee op om walvissen te bekijken, zijn we om 10:30 uur weer terug en om 12:30 uur gaan we weer de zee op om met dolfijnen te kunnen zwemmen. Mooi besteed dagje dus! Zo gaaf! En nou maar hopen dat we niet zo erg zeeziek worden...... anders krijgen de vissen fettucini met zalm te eten..!
{flike}
Abel Tasman N.P.
16 december 2013
De wekker ging vandaag weer op tijd. Het is wat als je wat van een land wilt zien ;-) Snel ontbijten, omkleden, de camper aan kant en de spullen bij elkaar zoeken.
We gaan naar het Abel Tasman National Park. We hebben een trip geboekt bij The Sea Kayak Company. 's Ochtends gaan we kajakken en 's middags gaan we wandelen. We worden om 8:15 uur bij de camping op gepikt en rijden naar het park. Drie kwartier later zijn we in Kaiteriteri het Zuidelijkste puntje van het Abel Tasman N.P.
Hier worden de kano's 16 in totaal op de watertaxi geladen. Een grote speedboot waar normaal zo'n 16 personen in kunnen maar nu dus 16 kano's dwars opgestapeld liggen. Twee touwtjes er om heen het ligt vast. Zelf stappel we in een andere watertaxi die per tractor het water in wordt gereden. We racen over het water en zien de mooie kustlijn aan ons voorbij schieten. Een half uur later zijn we op Onetahuti Beach. Daar wordt alles uit- en afgeladen.
We krijgen uitleg over de kajak. Zoals bijvoorbeeld de waterdichte componenten. Het zijn tweepersoons kajaks en in het midden zit een groot waterdicht gedeelte. Hier stoppen de rugzak in en andere spullen die we onderweg niet nodig hebben. Voor en achter op hebben we nog twee kleinere bakken waar mooi de wandelschoenen inpassen. Voor de camera (we hebben de spiegelreflex mee) hebben we een waterdichte zak gekregen. Een grote rubber/plastic zak die je flink moet omrollen en aan de kajak bevestigt. Over de kajak lopen allemaal elastieken waarmee je je spullen kan vastbinden. Zoals je fles water, zonnebrand, en uiteraard de camera. Zelf krijgen we naast uiteraard een zwemvest een soort rok aan die je om de zitopening bevestigt zodat je geen spatwater (van het peddelen) op je krijgt. Deze kajaks hebben een klein roertje en degene die achterin zit bestuurd dat met zijn voeten. Erg handig.
Dan is het tijd om te gaan de kajak ligt half in het water en Sonja die voorin zit stapt in. Dan wordt het geheel iets verder de zee ingeduwd en kan Martin ook instappen. Dan krijgen we een zet en zijn we op volle zee (of eigenlijk de Tasman Zee om precies te zijn. We zijn met vier kajaks en de gids. We gaan eerst de oversteek maken naar Tonga Islands. Daar leeft een zeehonden kolonie en die willen we natuurlijk wel zien. Het is nog een eindje peddelen maar na een half uurtje zien we de eerste zeehonden zitten. Dan komt het moment dat de spiegelreflex te voorschijn kan worden gehaald. Toch spannend. Eerst de zak losmaken. Niet laten vallen! De zak loswikkelen en de camera eruit halen. De zak weer even zekeren. De camera omdoen. Waar doe ik de lenskap? Oh ja hier zit een rits in mijn zwemvest. Nog een hele riedel voordat er een foto gemaakt kan worden. En ja, dan ziet je in een bootje wat uiteraard niet stil blijft liggen en wil je beesten fotograferen die natuurlijk ook niet echt zitten te poseren.
Het is nog een heel gedraaid vastzitten en dan je romp toch maar zover mogelijk draaien omdat we er al weer voorbij zijn gegleden. Maar er zullen toch nog wel een paar plaatjes gelukt zijn hopelijk. We kajakken zo een uurtje om het eilandje en zien vele zeehonden. Grote bullen maar ook kleintjes met hun moeder. Erg grappig. Soms zijn ze aan het zwemmen en gaan ze als dolfijnen door het water of liggen gewoon wat te draaien en met hun flippers te wapperen.
Dan zetten we koers naar Bark Bay waar we weer aan land gaan. We peddelen zo snel als mogelijk naar de kust zodat we makkelijker kunnen uitstappen. De zwemvesten uit en we nemen een heerlijke duik in het brrrr ijskoude water. Maar het koelt wel lekker af. Het is gelukkig iets bewolkt vandaag zodat de zon niet de hele tijd op volop schijnt. We drogen ons af en eten een lekker broodje met jus en een stukje carrot cake. Heerlijk.
Dan is het tijd om de wandelschoenen weer aan te trekken want we gaan een stuk van de Abel Tasman Track lopen. Het is de bedoeling dat we om half vijf in Anchorage Bay zijn omdat dan de watertaxi ons weer komt ophalen.
Het begint met een stuk klimmen en dan voel je je benen direct weer. Maar het is niet meer zo'n vreselijk lange klauterpartij als tijdens de Tongariro Crossing. We lopen over de Swing Bridge over de Fall River. Dat is weer zo'n wiebelige brug aan van die staalkabels, dit keer een stukje langer. Het is een mooie route die overwegend door het bos loopt en dan heb je soms weer een prachtig zicht op een mooie baai. Bij Torrent Bay kunnen we gelukkig een stuk afsnijden omdat het laagwater is. Het is een grote baai en omdat hier een getijde verschil is van een meter of vijf ligt deze baai bij eb helemaal droog. Wel stroomt er een riviertje hier uit het bos zo de zee in. Dat houdt dus in dat we soms met grote passen door het water moeten stappen. Gelukkig zijn de schoenen waterdicht. Maar dan komen we bij een stuk waar we toch maar niet met de schoenen doorheen lopen omdat het water iets te hoog staan. Dan maar op blote voeten en aan de andere kant van het water de schoenen weer aantrekken. Dan is het nog één klimmetje en zijn we op Anchorage beach waar de watertaxi ons weer zou komen ophalen.
We lopen langs de vloedlijn (of eblijn maar dat noem je dan weer niet zo;-)) en zien nog twee verschillende zeesterren. Een grote rode en een kleine blauwe. Daar waar de watertaxi aan wal komt is ook een hut. Dus we lopen erheen om even aan een picknick tafel te kunnen zitten. We zijn er nog niet of het begint met grote druppen te regenen. Hup onder de veranda. Hebben wij even mazzel dat we op tijd zijn.
Na een half uurtje komt de watertaxi en in speedvaart terug naar de opstapplaats waar een minuut of tien later de bus komt die ons weer keurig afleverd bij de camping. We kunnen weer terugkijken op een prachtige dag.
Na even wat te hebben gedronken gaan we in de hottub. 's Avonds weer bbq-en in de campkitchen en daarna de website tekst weer bijtypen en de foto's op de laptop zetten en de dag is ook weer voorbij.
{flike}
Overtocht naar het Zuidereiland
15 december 2013
De wekker ging vanochtend om 6:15 uur. Snel ontbijten en de camper aan kant. We gaan naar de ferry. Om half acht staan we ingecheckt in wel in de 'line' om de boot op te gaan. En wat duurt het dan lang maar met een puzzeltje en een boekje kom je de tijd wel weer door. Om kwart voor negen rijden we de boot op en we zijn één van de laatste maar krijgen wel te horen dat we als eerste de boot weer af mogen. Kijk dat is dan weer een voordeel.
De camper staat op de handrem en wij gaan naar boven. Daar zijn allemaal ruimtes met tafels en stoelen en je kan door een voorruit kijken maar als je achterop zit kan je ook door het grote achterruit kijken. In de baai van Wellington is de golfslag nog rustig maar zodra we op de Cookstrait zitten voelen we meer deining. Het valt mee gelukkig. Al snel zien we de eerste contouren van het Zuidereiland.
Om 11 uur varen we zo de Charlotte Sound in. Een pracht gezicht al die hoge begroeide bergen aan de kant van het water. Soms een klein huisje waar dan een heel steil weggetje heen loopt.
Om half een rijden we in Picton van de boot en kan het avontuur op het Zuidereiland beginnen. We slaan direct rechtsaf de Queen Charlotte Drive in. Deze weg is ons door velen aangeraden en niet voor niets. Het is een pracht (weliswaar slinger-) weg langs het fjord. Wat op valt is dat er hier een groot eb en vloed verschil is. In veel baaitjes staat er geen water meer en is een grote zandvlakte te zien.
Dan rijden we door Pelorus Bridge Martin herinnert zich dat er hier een suspension bridge zou moeten zijn. Als we de weg zijn overgestoken zien we inderdaad een bordje staan. Een kleine wandeling brengt ons er heen. Het is zo'n hangbrug aan stalen kabels en alleen voor voetgangers. Het ding begint ook lekker te wiebelen als je erop loopt. Er onder bevindt zich een klein snel stromend riviertje dat zich langs rotsblokken een weg zoekt. Een stel kano-ers neemt de stroomversnelling en dat is wel een grappig gezicht.
Dan rijden we weer verder en om half vier rijden we door Nelson. We besluiten hier te gaan lunchen. Het is al een lange dag en we hebben eigenlijk wel trek na die twee boterhammen van vanochtend vroeg. We belanden bij een restaurant aan de baai en eten heerlijk. Het is genieten met uitzicht op een baaitje waarin wordt gezeild. Vlak onder het restaurant zwemt er nog een stingray (zo'n meter doorsnede) voorbij in ondiep water.
Om even voor vijf zijn we in Motueka het plaatsje waar we willen overnachten. We besluiten eerst langs de i-site (VVV) te gaan om een excursie voor morgen in het Abel Tasman N.P. te boeken. Dat lukt we gaan de hele dag op pad. Dan rijden we door naar de Top 10 camping waar we een plekje mogen uitzoeken. Het is er nog lekker rustig dus het maakt niet uit waar we gaan staan. We halen nog even boodschappen want de voorraden begonnen alweer aardig te slinken.
Het diner bestaat weer uit fruit met yoghurt, heerlijk na zo'n warme dag. Om acht uur gaan we even lekker dobberen in de 'free' spa waar we een half uurtje gebruik van mogen maken.
{flike}