Tongariro Crossing
11 december 2013
Om zes uur gaat de wekker en we staan op. Het bed laten we liggen want waarschijnlijk willen we als we terug zijn toch weer direct plat. De kleren liggen al op een stapeltje op de voorstoelen dus die kunnen zo aan. Een boterham en een glaasje jus. Het laatste toiletbezoek en daar staat de bus al klaar. Om 7 uur vertrekken we.
Om half acht zijn we op het vertrekpunt waar nog een toilet staat. Dus nog maar even gebruiken want alles wat je kwijt bent hoef je niet mee te sjouwen toch? Aan het beginpunt ligt ook nog een cache dus die pakken we direct even op.
Dan gaan we echt van start. De jas hoeft nog niet aan want het is wel fris maar niet koud en warm worden we vanzelf wel. We maken nog een vóór de Crossing foto nu we nog kunnen lachen en daar gaan we. We starten op 1100 meter hoogte. Het eerste stuk is nog vrij vlak ook al stijgt het toch al wat. De route staat prima aangegeven en het pad is ook goed. Soms ligt er zelfs een boardwalk een pad van allemaal planken. Prima verzorgd hier door de DOC, de Nieuw Zeelandse Staatsbosbeheer zeg maar.
Na vier kilometer (1350 m hoogte) begint het toch wel flink te stijgen. Het pad loopt nu steil omhoog en als het even te steil is ligt er een trap. Dit gedeelte wordt ook wel de Devils Staircase genoemd en ja een beter woord kan je er niet voor verzinnen. Soms moeten we echt even stoppen voor een slokje water en om weer op adem te komen. Niet zo gek want in hemelsbreed 1 km stijgen we 300 meter. We hebben overigens mazzel met het weer. Af en toe een wolk voor de zon dus we lopen niet in de snikhete zon.
Dan komen we op een vlakte. Waarschijnlijk de bodem van een oude vulkaan. Rechts naast ons staat de Mt Ngauruhoe oftewel Mount Doom uit de Lord of the Rings triologie. De vulkaan waar het hele verhaal om draait. Hier moest Frodo de ring ingooien van zijn opa om de vloek van de ring eindelijk te kunnen laten verdwijnen. Soms hangt ie in de wolken en vlak daarna zijn de wolken weer verdwenen en hebben we een prachtig zicht op deze vulkaan.
Dan volgt er weer een steile klim 1650 naar 1900 meter hoogte hemelsbreed weer in een kilometer tijd dus dat is een stijgingspercentage van bijna 30%. Halverwege kunnen we de eerste blik werpen op de Red Crater. Echt een pracht gezicht, overigens kunnen we ook heel ver om ons heen kijken want het lijkt wel of we boven de bewolking zitten. Dan volgt er een nog een restklimmetje naar de top van de Red Crater.
Boven aan de top zien we voor het eerst de Emerald Lakes. Een viertal kleine meertjes in het prachtigste groenblauw. Eigenlijk niet te beschrijven zo'n mooie kleur. We lopen nl. al een tijd door het donkerbruin en zwart van lava en ander gesteente. De afdaling van de Red Crater is nog even speciaal. Je kan het vergelijken met het klimduim in Schoorl maar dan een pad van 2 meter breed met allemaal los gruis. Naast het pad moet je niet komen want dan rol je waarschijnlijk zo de vulkaan af. Kortom we hebben keurig het pad gevolgd anders zouden we dit niet kunnen typen ;-)
Dan zijn we bij de Emerald Lakes en inmiddels bevinden we ons weer op 1700 meter hoogte. Hier eten we een broodje en rusten wat uit. We voelen de kuit en boven been spieren al behoorlijk en dan hebben we er nog maar negen kilometer op zitten dus nog ruim tien te gaan.
Er volgt nog een laatste klimmetje naar Blue Lake een groot vulkanisch meer hier. Dan is het alleen nog maar dalen. Maar ook dat begin je behoorlijk te voelen in je benen. Niet zeuren we zijn er immers zelf aan begonnen.
Tijdens de daling komen we nog in vulkanisch actief gebied. We hebben een brief meegekregen mocht er vulkanische activiteit ontstaan dan moeten we direct terug ..... nou maar hopen dat het niet hoeft. We zien uit de vulkaan wel stinkende rook komen. Dit is de rook die we gisteren onderweg ook al zagen. We lopen nu dwars door het gebied waar vier maanden geleden de uitgespuwde lava en as van de vulkaan Tongariro heen vloog.
Bij de Ketetahi hut (1400 meter hoogte) drinken we nog een slok water en eten een muesli reep. Laten de voeten even luchten en dan na 20 minuten weer verder. Het is nog 6,4 kilometer te gaan. Dit laatste stuk slingert steeds verder omlaag. Eerst lopen we nog door kale vlaktes (of eigenlijk vulkaanhellingen) en daarna beginnen er bosschages te verschijnen. Uiteindelijk lopen we door het bos waar het natuurlijk ook niet vlak is. Dan zijn we net lekker aan het dalen om dan bij een klein stroompje uit te komen en daarna weer stijgen. Hmmm de benen vinden dit toch niet meer zo prettig. Er is ook nog een omleiding want door de vulkaan uitbarsting is er een rivier een totaal andere weg gaan zoeken en moeten we er ergens anders lettelijk doorheen. We stappen van steen naar steen en gelukkig houden onze wandelschoen het droog.
Uiteindelijk zijn we even na vieren op de parkeerplaats. We zijn dan 19,4 kilometer in ruim acht uur verder en staan op een hoogte van 700 meter. We drinken ons laatste water op en wachten op de bus die ons weer terug brengt naar de camping. Tijdens deze trip hebben we nog 10! geocaches gevonden en natuurlijk een hoop foto's gemaakt.
Om vijf uur in de bus en om half zes weer terug op de camping. Eerst maar eens onder de warme/hete douche want we hebben vieze stinkkleren aan en daarmee ga je niet op bed liggen natuurlijk. En natuurlijk het koude witbiertje voor Martin en een cola voor Sonja.
We gaan eten bij de pub want om eten te koken, daar hebben we helemaal geen puf meer voor. Martin gaat aan de Burger Speciaal en Sonja aan een overheerlijke pittige pizza. Het is heerlijk warm in de pub en we zitten op een lekker zachte bank ze draaien er allemaal jaren zeventig muziek met de bijbehorende videoclips dus we blijven nog even zitten. En bestellen nog een glas appelsap.
We kijken terug op een schitterende dag en zijn behoorlijk trots op onszelf dat we het toch maar volbracht hebben!!!
{flike}
Relax stukje rijden
10 december 2013
Vanmorgen na het ontbijt een tweetal zaken geregeld: de excursie naar de Gannet Kolonie op Cape Kidnappers en dat we op een camping vlakbij de Tongariro Crossing terecht kunnen. Ook maar direct het vervoer voor de Crossing geregeld. Nu kunnen we niet meer terug. We begonnen nl. wel erg te twijfelen of we hem wel of niet zouden gaan lopen. Maar nu kunnen we niet meer terug, we gaan!
We doen rustig aan want we hoeven niet zo heel erg ver vandaag. In Taupo gaan we eerst op zoek naar een lekker bakkie koffie voor Martin, wat helaas weer tegenvalt. En een hoog gesloten shirt voor de wandeling van morgen. Sonja komt terecht in een winkel waar ze allerlei shirt verkopen van Meringi wol en na overleg met de verkoopster die verteld dat het tijdens de Crossing ook gewoon koud kan zijn omdat je op een behoorlijke hoogte loopt komt er een dun truitje uit met hoge sluiting. Martin vindt dat ook wel wat dus een tweetal truitjes gekocht. We rijden verder langs het Taupo meer. Dit meer is 50 km in doorsnee dus we volgen lang de slingerweg langs het meer. We stoppen even bij een picknick plek om even heerlijk te kijken naar het meer en de vogels. Op de kant staat een zwarte Zwaan die uiteraard weer uitgebreidt op de foto wordt gezet.
Aan de Zuidkant van het meer in het plaatsje Turangi doen we boodschappen. Er moet nl. nog al wat worden ingeslagen. Eten voor vanavond maar ook genoeg water en brood voor morgen en ook een flesje energiedrank. Ook al is het maar voor de psyche. We laden alles in de camper en rijden weer verder.
Al gauw hebben we het eerste zicht op Tongariro met zijn vulkanen. Uit één vulkaan dampt nog behoorlijk veel rook en later blijkt dat deze in augustus jl. nog is uitgebarsten.
Op de camping in Whakapapa zoeken we een plekje en deze liggen allemaal tussen de bomen dus helaas geen uitzicht rondom. Jammer, want als naar de weg loopt kan je al mega ver kijken. Ook naar het skigebiedje hier 6 km vandaan.
We besluiten nu maar alvast de tas in te pakken voor morgen. Sonja heeft al een briefje gemaakt van alles wat mee moet. De fototas halen we helemaal leeg want om nou de 70-200 mm lens van 1.7 kilo mee te gaan sjouwen over die vulkanen, nee dat hoeft ook niet. Op die plek kan mooi een waterfles. Dus alle extra lensen 70-200 mm, converter, macro, body+lens, flitser in de kluis. Uiteindelijk hebben we de fototas en rugzak helemaal vol gestopt met 5.5 liter water, 1.5 liter energiedrank, powerbars en 6 sneden brood. Verder nog de ponchos, droge sokken, droog shirt, jas cq fleecetrui kortom helemaal vol én eerlijk verdeeld.
We koken weer ons maaltje, nemen een douche en om half negen liggen we op bed. Het is hier overigens behoorlijk koud dus we hebben maar een extra dekentje op het voeteneind gelegd. De wekker staat op zes uur en we hebben een zware dag voor de boeg.
{flike}
Stinkende dampen from Middle Earth
9 december 2013
Na de camper nog even bijgevuld te hebben met water en de waste te hebben geloost vertrekken we rond een uur of 10 richting Rotorua.
De tomtom wijst ons de weg, maar het blijkt toch weer verder te zijn dan we eigenlijk dachten. We willen 2 dingen bezoeken vandaag, namelijk Waimangu en
Wai-o-tapu.
Rond een uur of 13:30 zijn we bij Waimangu. Dit is een - uiteraard - vulcanisch gebied waar een kokend meer te zien is. We besluiten niet de hele wandeling te gaan doen omdat je dan tot 17:00 uur bezig bent en de kaartverkoopster ook zegt dat 80% van de bezienswaardigheden op het eerste stuk liggen.
Dit stuk duurt ongeveer een uur lopen en dan kun je van daar af de bus terug pakken naar het visitors center, dus besluiten we dat te doen.
Het is een mooi gebied met inderdaad een kokend (al is het ongeveer 60 graden) meer waar de damp af slaat. Het is een mooie wandeling en we komen langs kleurrijke stroompjes met pruttelende warmwaterbronnen. Het stinkt hier natuurlijk vreselijk naar de rotte eieren maar dat mag de pret niet drukken. Op het punt waar we de track willen verlaten om de bus terug te pakken blijkt een prachtig blauw gekleurd meertje te liggen en we zijn hier helemaal alleen. Erg mooi! We lopen daarna snel naar de bus, anders moeten we 50 minuten wachten en daar hebben we geen zin in natuurlijk.
Bij de camper aangekomen besluiten we door te rijden naar Wai-o-tapu thermal wonderland, ook al wordt het wat later. We komen daar om 16 uur aan en krijgen te horen dat ze niet om 17 uur sluiten, maar 'iets later' omdat het zo mooi weer is. Nou, dat komt mooi uit! Even goed lopen we wel door, want het park dat vol zit met warmwaterbronnen en gele pruttelgaten van de sulfaat en gigantische kraters in de grond is toch best een eindje lopen.
Het is echt een prachtige plek met verschillende bezienswaardigheden. Een grote stroom van kalkhoudend water heeft bijvoorbeeld een prachtig terrasvormige stroom gemaakt en verschillende mineralen laten verschillende kleuren achter. Midden in een giftig en stinkend meertje zitten ook nog eens vogels te broeden. Het moet niet gekker worden hier. Het Champagne Lake en de daaromheen liggende gekleurde meertjes kleuren prachtig op als de zon ineens even doorbreekt. Staan wij even goed! Wow!
Om 17:15 uur hebben we de ronde gemaakt en bekijken we of we nog naar een Maori-show/eten kunnen. Dat blijkt kielekiele te worden omdat die om 18:30 uur begint en het zeker nog wel een uurtje rijden is vanuit Wai-o-tapu. Dat gaan we dus niet riskeren. Wel jammer, want dat was wel leuk geweest waarschijnlijk, maar dat gaan we dus overslaan. We besluiten vast richting Taupo te rijden en zoeken daar een Top10-camping.
Sonja kookt heerlijke nasi met bijzondere ingrediënten en we gaan nog even in het verwarmde zwembad liggen. Morgen weer een dag!
{flike}