Details

Gepubliceerd: 31 augustus 2015

28 augustus 2015

 

Vandaag heerlijk uitgeslapen, Sonja werd pas om kwart voor tien wakker. Rustig aan ontbijten en douchen. Gisterenavond was er geen stroom en dus ook geen warm water in toiletgebouw. Het bleek dat er in heel Seward stroomstoring was, dit heeft de hele avond geduurd. Daarna maken we ons klaar voor de wandeling. We gaan klimmen naar het Harding Icefield het is een wandeling van 8,6 miles wat staat voor bijna 13 kilometer. Dat is nog niet zo'n probleem maar het is steil omhoog. In totaal zullen we zo'n 1000 meter in hoogte stijgen.

 

Om kwart over twaalf zijn we bij het Visitor Center van de Exit Glacier. Hier begint de klim naar het Hardings Icefield. We nemen maar één fototoestel mee met de 18-200 mm lens anders sjouwen we een hoop kilos waarschijnlijk voor niets mee naar boven. En er moet nog veel meer mee. Vooral genoeg water, brood en snoepjes. En dan nog de regenjacks, fleece truien, mutsen en shawls. Je weet het immers nooit met het weer hier in Alaska. Maar we moeten toegeven de drie weken dat wij hier nu rondrijden is het overwegend prachtig weer. Een zonnetje en een graad of 13, veel en veel beter dan we van te voren hadden bedacht. Het is volgens de inwoners van Alaska die we onderweg spreken dan ook een uitzonderlijk goede en warme zomer. Nou warm willen wij het niet echt noemen want vooral 's nachts koelt het behoorlijk af, zo tegen het vriespunt.

 

Om kwart over twaalf lopen we dus het pad op. We registreren ons in het 'register book' en lezen dat we niet de enige zijn vandaag. Omdat we door berengebied lopen is het aan te raden om vooral genoeg herrie te maken. Maar omdat het direct behoorlijk steil is komt er van praten of zingen niet echt veel. Martin roept af en toe 'hallo beer' om toch maar iets te laten horen. Het eerste gedeelte gaat door het bos en we krijgen behalve bomen en struiken niet echt veel te zien. Af en toe schiet er een vogeltje een kant op en dan schrik je toch wel. Het zal toch niet die zwarte beer zijn? Eigenlijk hopen we nog steeds op een ontmoeting met een zwarte beer maar doe dat maar als we in de camper zitten of op veilige afstand staan en niet op een smal, steil bospad.

 

Na anderhalf uur klimmen wordt de begroeiing minder hoog en de bomen veranderen in struiken dat betekent dat we bijna boven de bomengrens zijn. En dat had de meneer in het Visitor Center ook gezegd als je gaat, probeer dan in ieder geval boven de boomgrens te komen want dan heb je al een mooi uitzicht op de gletsjer. En dat klopt. We zijn nu halverwege de gletsjer en ver beneden ons zien we het parkeerterrein. Wat is die gletsjer groot als je er zo van bovenaf op kijkt. Mooie spleten en geulen zien we.

 

We blijven niet te lang staan want we moeten nog een stuk. Inmiddels lopen we over de Marmot Meadows waar allemaal lage bessenstruikjes staan. We praten dus maar wat harder want dat is het voedsel van de beer. Gelukkig schrikken de marmotten niet van ons en hun hoge gefluit verraad waar ze zich bevinden. Er ligt er één heerlijk op een rots in het zonnetje en daaronder staan er twee in het rond te kijken. Na een paar foto's klimmen we weer verder.

 

 

We beginnen de kuiten al behoorlijk te voelen, dat zal wat worden morgen. Maar dan staan we op de rand en zien we de bovenkant van de Exit Glacier. Of ja bovenkant? Het is waar de gletsjer naar beneden gaat hij komt voort uit een heel groot ijsveld. Dit moet het begin van het Harding Icefield zijn. We genieten even van het prachtige uitzicht en maken de nodige foto's.

 

 

We besluiten om door te lopen naar het einde van de trail. We zijn nu al zover dan kan die laatste twee mijl klimmen er ook wel bij. Het is nu minder steil maar nog wel steeds omhoog. Het is wel minder klauteren en dat is wel fijn. We lopen nu langs grote sneeuwvelden en moeten soms over de keien door kleine stroompjes maar dan zien we eindelijk de schuilhut staan. Het is nog wel even een tippel maar als je een eindpunt in zicht hebt, loopt het altijd een stuk prettiger.

 

Het waait wel erg hard hierboven soms sta je helemaal schuin tegen de wind in en moet je zelfs even stoppen met lopen om niet om te vallen. In de schuilhut komen we even op adem. Het is een hutje van twee bij twee meter maar je staat er uit de wind en dat is wel prettig. Hierna is het nog 5 minuten lopen naar het echte eind. Dat doen we, maar eerst doen we de jassen aan en handschoenen aan want de wind is hier snijdend koud.

 

We klimmen weer verder en als we een bocht omgaan worden we plotseling gegrepen door een enorme windstoot. We kunnen ons nog net staande houden. We maken ons klein door te knielen dan heeft de wind minder vat op je. Daarna lopen we weer verder en dan komt de volgende windstoot weer. Afhankelijk van hoe stevig je kan staan soms loop je op een smal richeltje langs een berg zetten we ons schrap of gaan op de knieën zitten. Dan zijn we op het eindpunt waar we een prachtig uitzicht hebben. Maar weer een stormvlaag dus we gaan er maar bij zitten. Maar goed ook want de kleine steentjes (0,5 cm groot) gieren langs je heen. Capuchon over je hoofd en met je rug in de wind. Oeps dit is heftig zeg. Maar dan is de vlaag weer weg en kunnen we weer kijken. Het is een enorme ijsvlakte zo voor ons. Op sommige plekken zie je nog gladde sneeuw liggen en op andere plekken zie je de grilligheden van in elkaar geplette sneeuw wat gletsjers worden.

 

 

Het Harding Icefield is een ijsveld van 780 vierkante kilometer als je de gletsjers niet mee telt die eruit voortkomen. Deze gletsjers, zo'n 40 in totaal in allerlei soorten, lopen alle kanten op en als je die mee telt heb je het over een oppervlakte van zo'n 2.849 vierkante kilometer. Het is het grootste ijsveld van Amerika en er valt zo'n 1000 meter sneeuw per jaar. Het is zo enorm groot dat we met de spiegelreflex camera niet eens alles op één foto krijgen. Voorlopig plaatsen we dan ook een panorama foto gemaakt met een app op de telefoon. Geeft wel een mooi beeld.

 

 

We genieten van het prachtige uitzicht en proberen tussen de stormvlagen wat foto's te maken maar dat is nog niet zo makkelijk met die enorme wind en mee geblazen steentjes.

 

 

 

Na een minuut of tien lopen we weer terug naar het schuilhutje. Daar eten we onze boterham en drinken wat water en kan de terugtocht beginnen. En ja dan begin je andere spieren aan te spreken. Het zijn nu vooral de bovenbeen spieren die een training krijgen. Maar het gaat een stuk vlotter. Ook nu zien we weer een paar marmotten. In het bos wordt er nu luidkeels gezongen en allerlei liedjes komen langs. Soms met totaal andere teksten. Maakt niet uit als je maar geluid maakt. Het heeft geholpen want we hebben geen één beer gezien. Dat is eigenlijk ook wel jammer maar je wilt toch niet plotseling oog in oog staan met zo'n beer op een smal paadje waar je geen kant heen kan.

 

 

Om zeven uur zijn we weer bij het registratie boek en we schrijven ons uit en onder de kolom 'of we de hut hebben bereikt' komt een grote YES te staan. Dat is niet bij iedereen zo die de wandeling is begonnen, zien we.

 

Toch wel erg trots op ons zelf staan we om kwart over zeven weer bij de camper. Precies zeven uur. Dat is toch mooi. Het was een fantastische wandeling met een prachtig uitzicht op de top. Alaska op en top.

 

We zijn helemaal af en halen in het dorp een broodje bij de Subway want koken daar hebben we geen energie meer voor. Op de terugweg naar de camping ziet Sonja plotseling een Porkeypine in de berm. Dus proberen te stoppen en keren. Steekt dat beest de weg over. Als we er vlakbij zijn zit it ie inmiddels in de struiken. Sonja loopt er heen en kan hem nog net tussen de takken door fotograferen. Hebben we dit beest ook nog gezien. We hadden er al een paar dood langs de kant van de weg gezien maar nog niet levend. Op de camping nemen we een hete douche hopelijk houdt dat de spierpijn wat tegen.

 

 

 

 

 

{flike}

 

 

 

 

 

Details

Gepubliceerd: 30 augustus 2015

27 augustus 2015 Kenai Fjords N.P. vanaf het water

 

De wekker ging vroeg vandaag. We moeten nl. om acht uur al in Seward zijn bij het gebouw van Kenai Fjords Tours. Dus een snel ontbijt en de spullen bij elkaar zoeken. Extra fleece, regenjacks, mutsen, shawls en handschoenen. Er is voor vanmiddag veel wind voorspeld dus dan kan het extra koud zijn. De dramamine slikken we ook maar meteen en hopelijk voor niks.

 

We zijn op tijd bij het gebouw waar we onze instapkaarten ophalen. We zien al snel dat het op deze boot veel drukker zal zijn dan in Valdez. En dat blijkt later ook. Het maximale aantal passagiers gaat mee. Nou en dat is veels te veel. We gingen voor een stoel op het buitendek maar binnen was er niet eens meer ruimte. Je spullen moet je onder je stoel neerleggen en je mag ook niet meer van stoel wisselen. Jeetje dat wordt nog wat straks als er wat te zien is onderweg. En hopelijk gaat het niet regenen.

 

Om negen uur varen we de haven uit. Bij de eerste zeeotter die we zien houden we halt en er wordt van alles verteld over het mooie beestje. Alleen jammer dat we daar buiten weinig van verstaan. Een zeeotter kan anderhalve meter groot worden en de mannetjes wegen 45 kilo. De vrouwtjes 1,2 m en 34 kilo. Meestal zijn ze aan het eten dit moet wel want ze verbruiken per dag 25% van hun lichaamsgewicht. Hun voedsel bestaat uit krabben, schelpdieren, octopussen en zeekomkommers. Als ze niet eten dobberen ze wat op hun rug in het water, luierend of hun vacht verzorgend. Dat moet ook wel want ze hebben de dichts behaarde vacht van heel het dierenrijk. Wel een miljoen haren per vierkante inch.

 

Dan varen we hoog speed de Resurrection Bay uit. We zien veel vogels, voornamelijk meeuwen in allerlei soorten maar soms ook puffins. Helaas allemaal ver weg. Maar dan zien we een spuit de lucht in, een bultrugwalvis. We varen er heen maar behalve zijn bult en af en toe een fontein van water/lucht krijgen we hem niet te zien. Die spuit moet je zien als het uitademen door je snorkel als je net weer boven water komt. Als je ondergedoken bent komt je snorkel nl. ook vol met water en voordat je weer adem kunt halen moet je die eerst leegblazen. Dat doen walvissen dus ook. Deze fontein kan je van een mijl afstand al zien dus het duurt dan nog wel even voordat we met de boot in de buurt zijn. Een bultrugwalvis kan 17 meter lang worden en weegt dan 40.900 kilo. Van juni tot september bevinden ze zich in deze wateren waarna ze migreren naar Hawaï of Californië (10.000 kilometer verderop) waar de jongen geboren worden en weer opnieuw gepaard wordt. Het zijn balein walvissen en met deze baleinen filteren ze kleine scholen vissen en het krill uit het zeewater. Ze eten ruim 1.300 kilo voedsel per dag.

 

 

Wel zien we Dall Porpoises (Bruinvis), dit is een dolfijnen soort met een wit-zwarte tekening. Als je niet beter zou weten zouden wij ze door kunnen laten gaan voor orka's maar hun koppen zijn veel smaller. Dit zijn erg speelse dieren die voor de boot uit zwemmen en dat doen ze snel. Ze schieten van links naar rechts en het is nog lastig om ze op de foto vast te kunnen leggen. Ze zijn circa twee meter groot en wegen 165 kilo.

 

Wat we hier op de kust ook heel veel zien zijn gletsjers, eigenlijk overal waar je naar de kust kijkt hangt wel een gletsjer. Deze komen allemaal van het Harding Icefield. Verder zijn er hier veel eilanden voor de kust waar we vlak langs kunnen varen.

 

Dan weer een walvis en hij ligt wat te spelen met zijn staart. Telkens slaat hij zijn staart op het water dus de boot vaart er vol gas heen. Dan duikt de walvis onder maar komt ook snel weer boven en begint met zijn flippers te slaan op het water een machtig gezicht. Alleen jammer dat we drie rijen dik op de boot staan (en helaas achteraan, verkeerd gegokt). Maar wel gezien en dat is het belangrijkste. Bultrugwalvissen worden herkend aan hun staart. De onderkant van hun staart heeft een zwart-wit tekening die voor iedere walvis uniek is. Het valt op dat de walvissen vaak vlak voor de kust zwemmen daar zal dan ook wel het meeste voedsel zijn te vinden.

 

Dan varen we het Northwesternfjord in waar we al snel verschillende gletsjers zien hangen. Telkens gaan we weer een hoek om en dan zien we de Northwestern Glacier wat een machtig gezicht en weer heel anders dan de gletsjer waar we bij Valdez heen voeren. Deze hangt in verschillende megagrootte druppels boven en in het water. Soms brokkelen er stukken ijs af en op verschillende plekken zie je het water er langs en onderdoor stromen. Bovenop is de gletsjer heel grillig gevormd met allemaal scherpe punten en spleten. Ook heel veel blauw ijs is er te zien. Het blauwe ijs ontstaat omdat blauw de enige kleur is die niet geabsorbeerd wordt door ijs en dus zichtbaar blijft. Alle andere kleuren worden eruit gefilterd door het zonlicht.

We blijven een half uurtje voor de gletsjer liggen en varen dan weer weg. Het waait hier behoorlijk en het is ook een erg koude wind. Dit komt omdat de wind over het Harding Icefield aankomt en dan via de gletsjer afdaalt. We krijgen dan ook de volle koude wind in ons gezicht. Maar het zonnetje erbij maakt weer veel goed. We varen nog langs de Anchor en Southwesternglacier. Waar we van veraf nog denken dat er mooie strepen in de rotsen/berg zitten blijken het allemaal ijslagen van de gletsjer zelf te zijn.

 

 

Op de terugweg zien we nog een aantal keer een bultrugwalvis, meestal in de verte en maar het blijft bij een sproei of de rug van de walvis. Dan varen we nog langs een paar eilanden waar veel vogels zitten. Meeuwen, alken, puffins van alles wat. We zien veel Kuifpapgaaiduikers (puffins) rondvliegen en zwemmen maar het is nog lastig om deze kleine maar prachtige vogels vast te leggen. Maar met goed geluk is het toch geslaagd. Deze vogels leven altijd op zee behalve om te nestelen (en die tijd is al ruim voorbij). Het nestelen doen ze gewoon op de rotsige grond tussen wat plukken gras. Ze krijgen één jong wat door beide ouders wordt gevoedt. Hun voedsel bestaat uit kleine visjes en als je mazzel hebt dan zie je ze met een bek vol terug komen van zee.

 

We komen niet echt dichtbij land dus het blijft bij het bekijken van de vogels op zee en in vlucht. De vogels zijn ook al een stuk minder dan een paar weken terug toen hier alles nog aan het nestelen was.

 

Onderaan de rotsen zien we een Steller Zeeleeuwen kolonie. Dit zijn grote beesten waarbij de mannetjes wel 1.100 kilo kunnen wegen en 3,3 meter groot kunnen worden. Vrouwtjes zijn een stuk kleiner maar nog altijd goed voor 360 kilo en 2,7 meter. De meeste liggen lui te slapen en af en toe wordt er naar elkaar gehapt omdat de ander te dichtbij komt.

 

Het is steeds harder gaan waaien en er komen ook dreigende wolken aan. Het begint ook een beetje te regenen dus de tassen gepakt en binnen gaan staan. Het is daar ook een stuk warmer gelukkig. We varen weer terug naar Seward waar we om zeven uur de haven weer binnen varen. Daar zien we Menno en Marjon ook op de kade staan. Dit zijn ook twee Nederlanders die we een paar dagen terug hebben ontmoet bij de Bald Eagles in Valdez en eigenlijk zijn we elkaar daarna elke dag wel tegen gekomen. Menno fotografeert ook veel en dan heb je direct een hoop aanknopingspunten voor een leuk gesprek. We spreken dan ook af om gezellig samen uit eten te gaan want om nog wat te koken vanavond, nee niet zo'n zin in. We zijn ook best wel gaar, negen uur op het water waarvan we de meeste tijd hebben gestaan of rondgelopen maakt dat we het idee hebben nog behoorlijk heen en weer te schommelen. We belanden in het Resurrection Roadhouse waar we ons te goed doen aan een heerlijke burger. Na een gezellige avond rijden we om half tien de camping weer op.

 

 

 

 

 

{flike}

 

 

 

 

 

 

Details

Gepubliceerd: 29 augustus 2015

26 augustus 2015 Seward

Vanmorgen om 08:45 uur gingen de luiken open. Prima geslapen dus en geen vroege tours die we willen doen, dus rustig ontbijten.
We vertrekken rond 10 uur van de Ptarmigan campsite en rijden in een half uurtje richting Seward.

Onderweg stoppen we even bij Bear Creek want daar is een 'weir', een kunstmatige zalmtrap waar zalmen dus tegenop springen maar waar zalmen ook worden losgelaten. Een soort kwekerij dus en daar kunnen wel eens beren zitten.

 

 

 

Nou, nu even niet, dus we rijden even door naar de mogelijke campsite van vanavond Stoney Creek RV Park en dat ziet er goed uit. Ook even de tank volgooien, boodschappen doen en dan het dorp even in. Er is een Starbucks aanwezig en Wifi in de supermarkt dus met een bakkie koffie weer even online sinds een tijdje.

Bij het visitor center hebben we nog even gevraagd waar beren of bald eagles te vinden zijn, maar daar werden we niet veel wijzer. Wel dat de waterfront campsite in het dorp mooi gelegen is en dat vanaf daar zee otters, zeeleeuwen en zeehonden te zien zijn en soms walvissen. We kijken dus even bij de waterfront campsite of dat ons iets lijkt en of de douches iets voorstellen. Want na een nacht op een 'staatsbosbeheer' camping zonder voorzieningen willen we wel douchen. Het ziet er naar onze smaak niet uit dus we besluiten vannacht bij Stoney Creek te gaan overnachten.

Maar eerst de tour voor morgen maar even boeken. We gaan met Kenai Fjords Tour naar het gelijknamige National Park en kiezen voor de lange route.
Zoveel mogelijk tijd op zee biedt meer kans om wildlife te zien en fotoproject 'orca' mag nog wel een betere versie krijgen dan wat we tot nu toe hebben gezien.
Nog even leuk staan kletsen met de meiden achter te balie over tulpen en natuurlijk even wat foto's laten zien. Ze willen allemaal naar Nederland :)

We lopen daarna nog even in de haven rond op zoek naar otters, maar die zien we nu niet, wel een mooie kwal die even wordt vastgelegd.

 

 

Daarna besluiten we naar Exit Glacier te rijden. Dat is een gletsjer die vlak in de buurt ligt en waar je met de auto vrij dicht bij kunt komen. Vanaf het parkeerterrein is het een mijl klimmen. Met jaartal-bordjes langs het pad naar de rand van de gletsjer is aangegeven waar in dat jaar de rand van de gletsjer lag. Indrukwekkend om te zien hoe snel deze gletsjer kleiner wordt!

Onderweg komen we onze inmiddels bekende Nederlanders Menno en Marion tegen die we ook in Valdez tegenkwamen bij het fotograferen van de bald eagles. Leuk om elkaar zo regelmatig tegen te komen. We hebben tenslotte dezelfde fotografie hobby en komen dus snel op dezelfde plekken. De gletsjer zelf valt een beetje tegen. Niet dat het niet mooi is, maar je mag niet naar de rand lopen en dat is wel even anders dan bij de Worthington gletsjer van een paar dagen geleden.
We lopen dus weer terug en gaan langs het water even kijken of we iets kunnen spotten aan wildlife onder het genot van een muffin.

Vlak naast ons zit een paar Britten en daar hebben we vervolgens een leuke tijd mee zitten kletsen over reizen. IJsland natuurlijk, maar ook over Australie want een van hun zonen is daar blijven hangen na een vakantie dus ze waren er al 3 keer geweest.Altijd leuk om ervaringen uit te wisselen. We hebben ze lekker gemaakt voor Costa Rica bijvoorbeeld. Geinig.

Daarna naar de campsite. Maar, onderweg in de haven ziet Sonja een paar otters zwemmen, dus stoppen en de camera eruit. Het is mooi licht met een beetje zon en het water staat bijna stil. En wie zien we daar met de telelens sjouwen.... Menno natuurlijk. Lachen hoor! We liggen vervolgens met z'n drieen op de buik op de havenvlonders een lange tijd de zee otters te fotograferen. Eerst liggen de otters een beetje te slapen en drijven op het beetje wind wat er staat steeds een stukje verder weg. 

 

Maar dan krijgt er één weer honger en besluit om eten te gaan zoeken. Hij duikt onder en komt boven met een joekel van een krab die hij vervolgens lekker luid kauwend op eet. Dit herhaald zich verschillende malen en de otter verplaatst zich daarbij ook dus wij ook naar een volgende aanlegsteiger. We hebben hem nu vlak voor ons en kunnen prachtige foto's maken. Inmiddels wordt het lekker druk op de steiger met mensen die het beest komen fotograferen. Hij trekt zich er niets van aan en gaat vrolijk verder met het zoeken en eten van krabben en grote schelpdieren. Leuk hoor om het van dichtbij te kunnen volgen.

 

 

 

Als we besluiten weg te gaan zwaait de zeeotter ons nog even gedag, zo lijkt het wel ;-)

 

Maar dan is het wel tijd om de camping op te zoeken en eten te koken. Het kantoortje van de campsite is al gesloten, maar we worden even aan een plekje geholpen door een vriendelijke mede kampeerder. Morgen maar even inchecken, al moeten we vroeg weg want om 09:00 uur vertrekt de boot en inchecken is vanaf 08:00 uur. Dus.... dat wordt een briefje achterlaten.

Sonja kookt lekkere pasta, we werken een deel van de website bij, laden de batterijen voor de camera's weer op en kopieren de foto's naar de laptop. Zo, weer klaar voor morgen.




{flike}