Scottish Border
- Details
9 juni 2016
Laatste ontbijt bij B&B Springwood in Seahouses. Rustig aan gedaan alle spullen weer in de auto want vandaag rijden we verder naar het Noorden. De zon is alweer te zien en van zeemist is vandaag geen sprake. Het is gewoon warm.
We rijden eerst naar Kelso Abbey. Het is nog even zoeken want we hebben niet het exacte adres bij ons maar als we het stadscentrum in rijden komen we er eigenlijk vanzelf. De Abdij staat (nu) midden in de stad. Het was vroeger de meest rijke abdij van Schotland, dit kan je zien aan de versieringen uitgehakt in de stenen. King David besloot de abdij vlak op de grens te laten bouwen om de Engelsen de ogen uit te steken en te laten zien hoe goed ze ontwikkeld waren. Maar daardoor lag het ook in de frontlinie tijdens de ruzies tussen beide landen. Als grootste van de grensabdijen heeft Kelso erg geleden tijdens de oorlogen. In 1545 heeft het Engelse leger onder leiding van de Earl of Hertford de abdij systematisch gesloopt. Toen de Earl twee jaar later terug kwam vond het 15 dapperen monnikken die de West toren nog steeds verdedigden. Dit is ook het gedeelte wat nog duidelijk herkenbaar te zien is.
Hemelsbreed een vijftal kilometer verderop ligt Dryburgh Abbey ook aan de Tweed River (nu de grensrivier tussen Engeland en Schotland). Deze abdij (of wat er van over is) ligt midden tussen de weilanden en is omgeven door een prachtig park met mooie oude bomen, de oudste boom is een 'yew tree' geplant in 1100 dus nog ouder dan de abdij. Er staat nog best veel van overeind.
De eerste gegevens over deze abdij stammen uit 1150. Eerst was het een houten gebouw wat tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog in 1322 door Edward II's Engelse leger in brand is gestoken. In 1786 worden de overblijfselen opgekocht door de Earl of Buchan die er abdij weer veranderd in een plaats van romantiek en praal. Martin vermaakt zich prima met zijn nieuwe groothoeklens (10-24mm). Sonja heeft het al gauw gezien met al die oude stenen. Maar het piepen van een klein vogeltje wat een jong vinkje blijkt te zijn lokt toch weer om het fototoestel te pakken en te kijken of we het beestje kunnen vastleggen. Het blijft mooi zitten op een grafsteen dus hebbes. Daarnaast staat een prachtig oud beeld en als er dan een mooie goude regen in bloei staat moet die ook vastgelegd worden.
Onderweg stoppen we nog even bij een standbeeld van William Wallace. Er staat hier bovenop de berg een zes meter hoog standbeeld. William Wallace was een Schotse strijder.
In een half uurtje rijden we naar Melrose Abbey in het plaatsje Melrose. Als we het dorp inrijden zien we al dat het erg druk is met auto's die langs de weg geparkeerd staan. He daar is een plekje, blijkt dat we letterlijk op de stop staan bij de abdij. Zo dit is een grote abdij. Er staat best nog wel veel overeind.
De kerk is gebouwd in de 12e eeuw en is in 1385 vernietigd door het Engelse leger, hiervan staat nog één muur overeind. Datgene wat we nu nog zien is gebouwd in 1400 en is gewijdt aan de maagd Maria. Er zijn nog mooie gewelven te zien en open gewerkte ramen (zonder glas uiteraard). Je kan ook nog helemaal naar boven klimmen via een smalle wenteltrap vanaf het dak heb je een prachtig uitzicht op het inmiddels zonovergoten Schotse landschap.
Om half zes rijden we Edinburgh in. Het is wel druk maar vooral met verkeer wat de stad uit rijdt. De tomtom op de telefoon brengt ons keurig naar ons nieuwe B&B Mayfield 23. We worden hartelijk ontvangen in een mooi statig huis. De kamer is op zich wel ruim alleen niet echt een kast waar we spullen of tassen in kunnen zetten dus alles staat verspreidt over de grond.
We gaan eten bij de Old Bell Pub hier 10 minuten lopen vandaan. Heerlijk gegeten Martin had zalm en gamba's met risotto en Sonja had een overheerlijke pie met stoofvlees. 's Avonds de tekst voor op de website weer een beetje bijgetypt. Helaas kunnen we niet uploaden want het internet ligt er hier in deze wijk uit. Dat was weer een zonovergoten dag in Engeland/Schotland.
{flike}
Holy Island and castles
- Details
8 juni 2016
Geen vogels vandaag maar een tochtje langs bezienswaardigheden in de buurt. De wekker ook een half uurtje later en rustig ontbeten. We gaan naar Holy Island. Dit eiland is alleen bereikbaar tijdens eb want tijdens vloed staat de toegangswerg onder water en kan je er dus niet komen. De getijdentabel nagekeken en vandaag is het best gustig. Tussen tien en drie uur is het eiland te bereiken. We rijden er dan ook direct heen. Het is al duidelijk eb als we in de buurt komen als je langs de kust kijkt lijkt het wel op een soort drooggevallen wad. We zijn niet de enige die naar het eiland gaan maar er is gelukkig een groot parkeerterrein dus geen probleem.
We lopen naar Lindesfarne Priory dit is een ruïne van een klooster. Er staan nog hoge ronde doorgangen overeind maar het is veel lezen van de bordjes wat het vroeger allemaal voor moois is geweest.
Ernaast staat een klein kerkje met prachtige glas in lood ramen. In één raam zien we een mooie Papegaaiduiker weergegeven dat is dan best wel bijzonder.
We lopen verder naar de andere kant van het eiland naar Lindesfarne Castle. Dit is een groot robust kasteel op een hoge rotspunt aan de zeekant. We lopen er een rondje om heen en weer terug richtig het dorpje. Daar nemen we een lekkere capuccino en warme chocolademelk want door de laag hangende bewolking is het niet echt warm.
We besluiten verder te rijden naar een aantal kastelen hier in de buurt. Dan zien we een oude brug dus even kijken. Hier zijn in het verleden grote veldslagen geweest tussen de Schotse en Engelse legers. Met een beetje verbeelding zie je de soldaten zo van de brug afvallen.
Daarna komen we bij Norham Castle. Door de vele veldslagen is er weinig meer van over. Wel zie je nog duidelijk het hoofdgebouw en de daar omheen liggende muren. Dit was de meest gevaarlijke plek in Engeland omdat het precies op de grens ligt. Van de zeven aanvallen is het vier keer veroverd door de Schotten.
We rijden door naar het plaatsje Etal waar ook een oud kasteel staat. We bezoeken dit niet maar de buitenkant is wel weer duidelijk te zien dat het vroeger een groot en machtig kasteel moet zijn geweest.
In het stadje Wooler halen we bij de supermarkt een stokbroodje met wat ham en kaas. We hebben geen zin om straks weer uit eten te gaan. En besluiten dat we dan wel in het avond zonnetje kunnen gaan picknicken het is namelijk helemaal opengetrokken en in het zonnetje is het heerlijk warm.
We rijden terug naar de kust richting Bamburgh Castle. Daar staan in de duinen allemaal klaprozen en deze zijn leuk in combinatie met het kasteel te fotograferen.
Helaas blijkt er aan de kust weinig meer over van het mooie weer dus van picknicken in de duinen komt niet. Sonja is al gauw uitgekeken op de combi klaproos met kasteel. Het kasteel staat toch wel erg ver weg. Dan maar de bloeicyclus van de klaproos proberen vast te leggen. Het zijn trouwens prachtige volle dubbele klaprozen met een bloemdoorsnede van wel 10 cm.
Om acht uur zijn we pas weer terug in het B&B dus een laat diner met een stokbroodje.
{flike}
Inner Farne II
- Details
7 juni 2016
Voor vandaag hebben we ook een All Day Tour geboekt. De vraag is alleen kunnen we nu wel naar Staple Island. Gelukkig hebben we gisteren een telefoonnummer gekregen dat we om acht uur kunnen bellen om te vragen of de tour door gaat. Om acht uur iemand aan de lijn, nee ze kan nu nog niets zeggen; ze doet net het kantoortje open. Nou dan heeft je collega ons verkeerd voorgelicht. Over een paar minuten nog maar eens proberen. Ondertussen zitten we aan ons ontbijtje. Nog een belletje, nee ze kan het nog niet zeggen er is een boot onderweg naar Staple om te kijken bel over 20 minuten nog maar een keer. Nou ja, schiet lekker op zo. Een half uurtje later kunnen ze ons vertellen dat er vandaag nog niet naar Staple Island wordt gevaren maar ze kunnen wel dezelfde tour aanbieden als gisteren. Dat dus maar geboekt.
We kunnen dus lekker rustig aan doen en Sonja heeft dan ook even de tijd om de website bij te werken. Dat is nogal een klus want we hebben gisteren wel heel veel foto's gemaakt.
Om kwart over elf rijden we naar het dorp. We halen het ticket en betalen de National Trust voor de bescherming van de eilanden. We kunnen direct doorlopen naar het einde van de pier. Er gaan een tweetal boten en er staan dan ook al heel veel mensen op de pier te wachten.
We stappen op het bootje wat weer net zo vol is als gisteren. We zitten nu wel direct aan de zijkant dus hebben een iets beter zicht vanuit de boot. Het weer is wel iets anders als gisteren, scheen op het vaste land de zon nog, op zee is het mistig. We varen langs de eilanden en zien de vogels wel maar toch allemaal door een waas. De verste eilanden liggen echt in een dikke mist, de vuurtoren is niet eens duidelijk te zien.
Dan leggen we aan op Inner Farne en inmiddels weten we onze weg en we gaan dan ook beide onze kant op. We proberen weer mooie portretten te schieten van de verschillende vogels.
Omdat het nu bewolkt is, zit je met wat langere sluitertijden omdat het licht ook minder is en dat is dan weer een nieuwe uitdaging met die snel vliegende vogels.
Martin stort zich weer op het vastleggen van de papegaaiduikers in volle vlucht en dan vooral degene met een hele berg vis in hun bek.
>
We hebben ons nog even afgevraagd hoe die vogels dat doen. Die visjes zullen niet allemaal synchroom zwemmen in zee op een rijtje. Nee, als ie een visje heeft klemt hij deze met zijn tong waarop weerhaakjes zitten tegen zijn gehemelte en vangt dan het volgende visje en dit nog een paar keer. We hebben Papegaaiduikers gezien met wel 10 visjes in hun bek.
De vogels komen vervolgens weer terugvliegen naar hun nest waar ze al opgewacht worden door de luie Kokmeeuween en Drieteenmeeuwen. Als ze zien dat er zo'n meeuw het op hun gemunt heeft vliegen ze snel door voor nog een rondje. We hebben een ongelukkige Papegaaiduiker wel acht rondjes over het eiland zien vliegen voordat hij/zij kon landen bij z'n hol. Als ze landen en het is een voltreffer dan ploffen ze vlak voor de ingang van hun hol op de grond en schieten dan zo het hol in. Als ze wat minder precies terrecht komen is het hollen naar de ingang van het hol. De aasgieren vliegen dan op ze af en als die mazzel hebben pakken ze de puffin bij een vleugen of zo net zo lang totdat deze de visjes laat vallen. Dat is wel erg sneu want het kost heel veel kracht voordat ze weer een maaltje bij elkaar gevist hebben. We hebben ook zien gebeuren dat een puffin aan z'n staart het holletje weer werd uitgetrokken door zo'n rover, dan heb je echt medelijden hoor.
De Kuifaalscholvers zijn ook erg grappig. Ze zitten echt vlakbij en soms waggelt er één vlak voor je voeten langs naar zijn nest. Ze zitten allemaal in verschillende fasen van het nestelen. De één heeft al kuikens zo groot als ze zelf zijn terwijl een meter verderop een stelletje nog bezig is met de takjes voor het nest en elkaar daarmee het hof aan het maken zijn. Het is bijzonder om te zien hoe het voederen gaat. Als een ouder terug komt van zee wordt deze eerst welkom geheten door de andere ouder die dan weer vertrekt richting zee. De kuikens beginnen direct te schreeuwen om voedsel, de ouder blijft dan een beetje stoicijns voor zich uitkijken. De kuikens beginnen hem/haar te prikken in de keel vlak onder de snavel aanzet. Dit zal wel zijn om het opbraken van het voedsel te activeren. Je ziet dit ook echt gebeuren bij de ouder. Vervolgens zoekt de ouder een jong uit en deze mag zijn kleine snavel in de bek van de ouder stoppen. Als de kuikens al wat groter zijn proberen de anderen degene die gevoerd wordt opzij te duwen door hun snavel erbij in te steken. Van één vlucht worden meerdere kuikens gevoerd. De meeste nesten bestaan uit twee kuikens maar er lijkt wel of er op één nest wel vijf kuikens zitten. Dit kunnen ook twee nesten vlak bij elkaar zijn maar we zien maar één ouder die door alle kuikens wordt aangevallen voor eten.
Op deze rotsen zitten ook Alken dit zijn ook zwart witte vogels met een prachtige zwarte kop en witte buik. Ze hebben een beetje een haaksnavel die van binnen ook geel is net zo als bij de Kuifaalscholvers. Deze hebben nog geen nesten en zitten nog in de paringsfase.
Deze vogels lijken van veraf weer erg veel op de Zeekoeten, deze zijn wat slanker in lijf en kop en zijn een beetje zwart/donker bruin.
Waar ik eerst dacht dat het de mannetjes waren (alleen waren er daar erg weinig van;-)) blijkt dat er ook een aantal van de 'Gebrilde'-variant zeekoeten zaten, bij deze zit er een sierlijk wit randje om hun oog.
En dan zat er nog een andere soort zeekoet. De Dikbekzeekoet, deze lijkt weer op de gewone zeekoet maar heeft een heel dun wit streepje van zijn snavel naar zijn oog lopen.
Toch wel handig dat we een vogelzakgids hebben gekocht dan weten we wat we zien en blijken minneskule verschillen te zijn en hup weer een andere soort.
Net zoals een paartje nestelende meeuwen wat dan weer de Drieteenmeeuw blijkt te zijn.
De Noordse Sterns zaten ook weer heerlijk te krijsen naar je als je even bleef stil staan. Met deze had ik mazzel want met een visje in je bek kan je lastiger krijsen en kan je ook niet op iemands hoofd prikken. Haha.
En zo komt er aan deze dag op de Farne Islands ook weer in een einde. Op de terugweg naar het vaste land begint het nog een beetje te regenen. Wat hebben wij een mazzel gehad zeg met het weer hier. Als het de hele dag plenst wordt het toch een ander verhaal om te kunnen fotograferen.
's Avonds hebben we heerlijk gegeten in The Old Ship Inn een pub aan de haven van Seahouses.
{flike}