28 mei 2023 Dahlgletsjer en Eidembukta
Na een rustige nacht is de wind helemaal gaan liggen en het zonnetje staat al weer lekker te schijnen. Wat een verschil met de eerste twee dagen van storm, regen en sneeuw. In de baai zwemmen twee baardrobben, een moeder en haar kind. De baardrobben maken een fantastisch geluid wat buitenaards klinkt als een soort sirene. Baardrobben zijn bij de geboorte al bijna 1,20 meter lang en terwijl de moeder maar twee meter lang is. De twee zwemmen tussen de brokken ijs door. Komen af en toe boven om weer snel onder te duiken. Helaas speelt dit tafereel zich ver weg van de boot af zodat we het alleen met de verrekijker kunnen volgen.
Na het ontbijt gaan we wandelen op de morene voor de gletsjer. We hebben de sneeuwschoenen al uitgeteld per setje (links en rechts) als we te horen krijgen dat ze aan boord kunnen blijven. We redden het ook wel op onze laarzen. De landing gaat ook prima op een zwart stukje strand waar ook allemaal ijsbollen liggen maar ook nog veel gruis in hoopjes. Echter als je zo'n hoopje grind opzij trapt zie je dat eronder nog allemaal ijs ligt.
|
|
 |
Via de morene lopen we een rots op. Als we boven komen hebben we een waanzinnig uitzicht over het de Dahlgletsjer met de Antigua op de voorgrond.
Aan de grote rotsen (die door de morene omhoog steken) kan je zien dat de gletsjer hier vroeger overheen geschuurd heeft. Allemaal krassen die dezelfde kant op gaan veroorzaakt door het grind, stenen die door de onderkant de gletsjer naar voren zijn geduwd over de rotsen. De morene zelf bestaat uit keien, grind in allerlei soorten, maten en kleuren. In het overwegend zwart-witte landschap wat Spitsbergen deze tijd van het jaar is erg verrassend.
We horen ook verschillende keren dat er iets afbreekt van de gletsjer, het klinkt als gedonder tijdens een onweersbui. Helaas gebeurd dit aan de binnenkant van de gletsjer en niet aan de voorkant. Eén keer wel een klein stuk valt naar beneden en doordat het schip in de baai ligt zie je dat het een behoorlijke golf veroorzaakt.
 |
 |
Bovenop de rots nemen we even een 'five-minutes-of-silence' even genieten van de overheersende stilte. We staan boven op de rots en kijken met gemak over de 30 meter hoge masten van de boot heen. De gletsjervoorkant is nog ruim 2x zo hoog dus de wand is zo'n 60 meter hoog.
Vanaf het hoogste punt zien we ook dat de baardrob met haar jong nog steeds in de baai zwemt. Als we terug lopen naar de landingsplaats zien we dat de twee op een stukje ijs zijn gekropen.
Deze ankerplaats in deze baai is uniek omdat een aantal jaren terug de gletsjer hier nog lag staat het nog niet op de zeekaarten aangegeven en omdat de Antigua maar drie meter diep steekt kan je er dan al snel invaren.
 |
 |
Als we weer terugvaren naar de boot zien we dat er nog steeds een Baardrob op het ijsschotsje ligt. We varen er nog even stilletjes langs om het van dichterbij te kunnen fotograferen.
Terug op de Antigua direct naar beneden gerend om de grote lens te halen om nog even te kunnen inzomen op dit prachtige beest wat zo mooi daar ligt.
 |
 |
Baardrobben legen alleen in ondiepe Arctische kustgebieden bij het pakijs dus rond de Noordpool. Ze worden 220 tot 250 cm lang en 200 tot 360 kilo zwaar. Vrouwtjes worden meestal iets groter dan de mannetjes. Ze hebben een lang lichaam met een kleine kop.
Ten opzichte van de gewone zeehonden hebben ze veel langere kleurloze snorharen die ze gebruiken voor het zoeken naar voedsel onder water. Hij heeft tenen aan zijn achterflippers en sterke voorflippers met lange schopvormige nagels waarmee hij zich kan voortbewegen over het ijs door deze naar voren te strekken en zijn lange lichaam voort te slepen.
 |
 |
Het voedsel van de baardrob bestaat uit mossel en kreeftachtigen welke ze met hun voorpoten opgraven maar een vis of inktvis staat ook op het menu.
De baardrob kan tot 30 meter diep duiken en dan 20 minuten onder water blijven. Baardrobben leven solitair. De paartijd valt in mei, eigenlijk direct na de geboorte van het jong.
De draagtijd is circa acht maanden maar door een verlengde draagtijd (de blastocyste, de cel die het embryo zal vormen, nestelt zich pas zo'n twee maanden na de paring in de baarmoeder) worden de dieren pas na 11 maanden na de paring geboren in april of mei. Het jong wordt geboren op het pakijs en heeft dan een gewicht van 34 kilo.
Bij de geboorte heeft het jong een grijzig bruine wollige vacht welke op de rug lichter van kleur is. De pups blijven de eerste twee tot drie weken dichtbij de moeder en drinken dan ongeveer acht liter melk per dag, zo krijgen ze er elke dag ongeveer drie kilo aan lichaamsgewicht bij. Aan het einde van de zoogtijd (na 12 tot 18 dagen) is deze vacht ingeruild voor de kortere uit borstelharen bestaande vacht van de volwassen dieren. En zal het jong al zo'n 100 kilo wegen.
De baardrob is de grootste van alle arctische zeehonden soorten. Het akoestische 'zingen' van de een mannelijke baardrob kan worden gehoord tot op een afstand van wel 20 kilometer.
Prachtige plaatjes kunnen schieten want de schots kwam steeds dichter bij de boot gedreven. Het blijkt het jong te zijn wat op de ijsschots ligt. Het jong heeft de lichtere kringen boven zijn ogen en witte pootjes. Hij heeft nu al prachtige zilverwitte snorharen die zullen uitgroeien tot dé baard. Echt een prachtgezicht. Dan besluit het jong weer te gaan zwemmen en samen duiken ze onder het koude water in.
Omdat de wind nu bijna helemaal is gaan liggen toch maar even het statief en de 10-stops gepakt om te kijken of we het spiegelen van de gletsjer in het water kunnen vastleggen.
Niet helemaal omdat er verderop toch wel wat wind staat en de boot het anker ook alweer licht om te vertrekken. Het is ook heel bijzonder hier omdat je door de grote vlaktes waar je overheen kijkt de bolling van de aarde kan zien.
Bij het wegvaren uit deze prachtige baai zien we nog een tweetal walrussen op ijsschots liggen. Ze liggen helemaal tegen elkaar aangekropen en de koppen krijgen we niet te zien maar wel mooi.
 |
 |
We varen verder zuidwaarts naar Eidembukta waar we in een baai ankeren en weer gaan wandelen langs het strand. Dit is een baai een klein stukje ten westen van het grote Isfjord. We gaan aan land en slenteren een beetje over het strand. Aan de kust liggen een aantal rotspartijen die voornamelijk bestaan uit gelaagde kalkstenen rotsen die wel wat weghebben van leisteen.
 |
 |
 |
 |
Verder zien we bovenop een heuvel nog een vossenval. Hier vlakbij wonen nog mensen die deze vallen zetten om de vossen te vangen. Dit is niet verboden in Svalbard. Maar wij vinden dat uiteraard niet een echt prettig iets. De val is nu niet in werking. Het is een stapeltje houtjes waarop grote keien liggen. In de houtjes wordt een stok gestoken met daaraan aas in de vorm van een vogel of zo. De vos kan dan net onder het stapeltje komen en als hij aan het aas zit stort de hele installatie op zijn kop. Niet echt een fijne dood. Of dit ook de oorzaak is van het feit dat we tot nu toe nog maar één polvosje hebben gezien midden in de nacht heel ver weg, zullen we nooit weten. Maar het is jammer dat er nog steeds gejaagd wordt op die mooie beestjes.
 |
 |
We spelen nog wat met het perspectief en zien in de verte nog een rendier lopen.
 |
 |
 |
 |
Als we terugkomen op de Antigua wordt duidelijk waarom we op het strand zijn gaan lopen. We mogen nl. de salon niet in. Door de ruitjes van de deuren zien we wel keurig gedekte tafels. Er moest dus duidelijk iets geregeld worden.
Ondanks dat er bij de reisbeschrijving duidelijk stond dat dit een reis was waar je geen nette kleding hoefde mee te nemen, hebben we wel een captainsdiner. Heeft ook wel iets iedereen in zijn thermospul en jogging broek aan zo'n feestelijk gedekte tafel. Piet, de kok, heeft met zijn team de hele dag keihard gewerkt in de keuken en schotelt ons een fantastische driegangen menu voor.
Het voorgerecht, gerookte zalm op een bedje van komkommer en paksoi met gele biet en een groene pesto.
Hoofdgerecht: Rendier-haasje met geroosterde aardappelen, roergebakken wortel, rode biet
en spruitjes en een sausje van blauwe bessen en Noorse bruine kaas.
Dessert: een chocolade-lava cakeje met een bramensaus
