26 mei 2023 Mayrgletsjer en Lilliehöökgletsjer
Sonja wordt 's nachts meestal een paar keer wakker en heeft dan de gewoonte om even uit het raam te kijken. Nu op de boot betekent dat dat je op je bed moet klimmen om door de patrijspoort te kijken. Het is een uur of twee en het is een strak blauwe lucht met een fel schijnende zon. Dus warm aankleden en het dek op.
Het is nu helder en je weet maar nooit of dat de komende dagen nog eens gebeurd. Slapen kan thuis wel weer, zeggen we altijd. Aan beide zijden van de boot prachtig strijklicht op de wit besneeuwde bergen langs het Krossfjorden waar we nu in varen. Het is echt schitterend.
Het lijkt heel smal maar je verkijkt je er behoorlijk op omdat de bergen zo'n 600 tot 1000 meter uit het water oprijzen. Het fjord is een kilometer of vijf breed dus varen we toch zo'n 2 kilometer van de kant af. Dit kan je je helemaal niet voorstellen omdat je helemaal geen referentie kader hebt geen huizen of zo op de kant zodat je de verhouding kan zien.
Zo houdt Sonja Douwe de stuurman twee uur gezelschap en geniet van de prachtige omgeving. Het waait nog steeds behoorlijk met een windkracht 5 met een temperatuur van net onder vriespunt is het niet echt comfortabel. Rond lopen op het dek en maar foto's maken en af en toe weer even uit de wind opwarmen in de kajuit waar Douwe mij op de digitale kaarten alles laat zien over de grootte van het fjord maar ook over de hoogtes van de bergen die we om ons heen zien. Om vier uur zijn we aan het einde van het fjord wat inmiddels het Mjollerfjord heet met zicht op de Mayrgletsjer. Het anker kan uit. Douwe de schipper kan gaan slapen en Sonja duikt ook nog een paar uurtjes het bedje in.
's Morgens blijkt Martin er ook een paar keer uit te zijn geweest. Dit is niet voor niets want inmiddels is er weer een grijs wolkendek. Na het ontbijt gaan we wandelen. We tellen de sneeuwschoenen uit die we meenemen om straks weer te wandelen.
Saskia en Andreas zijn op voorverkenning om te kijken waar we veilig aan wal kunnen en waar we kunnen wandelen. Op onderstaande foto zie je onze gidsen gedurende onze 9-daagse zeilreis rond Spitsbergen. Andreas Umbreit is al bijna 40 jaar gids op en rond Spitsbergen. Hij was één van de eerste die in de jaren 80 zag dat Spitsbergen een prachtig gebied is wat bij meer mensen bekend moest worden. Hij zette dan ook het eerste toeristische bureau op in Longyearbyen. Saskia van der Mey is wat dat betreft een nieuwkomer na jarenlang gewerkt te hebben bij Askja (het reisburo waar we deze reis hebben geboekt) besloot ze het roer om te gooien en na bijscholing is ze nu gids in de Arctische gebieden. Samen vormen ze een prima duo wat ons veilig laat genieten van dit prachtige gebied.
Dan krijgen we te horen dat de sneeuwschoenen niet nodig zijn dus alles kan weer terug. Niet erg, we beschouwen het maar als een extra work-out. Omdat het nog steeds hard waait gaan we met maximaal 8 personen in de zodiacs naar de wal.
We wandelen op de muckboots naar boven. Soms behoorlijk steil maar prima te doen. We klimmen tot boven de gletsjer en zien een heel mooie gletsjer in vele kleuren blauw/wit en alle tinten er tussenin.
Het zonnetje komt ook weer een beetje tussen de wolken door dus prachtig licht. Omdat de gletsjer al een stuk terug getrokken is, zien we hier ook de krassen die de morene op de rotsen heeft achter gelaten door het schuiven van de gletsjer.
Waar je eigenlijk op hoopt: is ook gebeurd. Er is een stuk van de gletsjer afgebroken. We hebben het niet gehoord of gezien alleen waar net nog een strak donkerblauwe zee te zien was voor de gletsjer ligt nu allemaal afgebroken ijs.
We klimmen nog wat hoger de morene op en zien nu ook dat de gletsjer om een hoekje aankomt kruipen. Het is echt fantastisch hier.
Dan weer naar beneden klimmen wat iets meer moeite kost omdat het natuurlijk wel glad is op de aan gevroren sneeuw.
En zo varen we Krossfjord weer uit om een fjord naar het westen weer naar het Noorden te gaan het Lilliehöökfjord. Op de kop van het landeinde tussen de twee fjorden ligt een rots/berg waar alle sneeuw al is gesmolten. Hier beginnen dan ook al de eerste vogels een plekje te zoeken om te nestelen.
In het Noordelijke fjord ligt een heel grote gletsjer de Lilliehöökgletsjer. Deze is, waar hij in zee eindigt, wel twaalf kilometer breed.
Het zonnetje komt er steeds meer bij dus dat wordt genieten. En zo varen we langzaam naar de enorme gletsjer.
Echt niet te geloven. Een prachtige gletsjer met diepe inhammen en mooie kleuren blauw. Achter de 60 meter hoge rand zie je de achterliggende bergen er bovenuit steken.
We varen langzaam voor de gletsjer langs. Het lijkt erop dat we er dichtbij zijn maar we varen nog altijd op een afstand van 900 meter van de voorkant van de gletsjer.
Er zijn nog niet heel veel ijsblokken in het fjord en er kalft (het afbreken van het ijs) ook niets af.
In het Noorden van Noorwegen hadden we ze ook al gezien Eidereenden. Deze zijn een stuk groter dan de eenden zoals wij ze in Nederland kennen. Leven altijd als paartje en het mannetje en vrouwtje zijn duidelijk van elkaar te onderscheiden door het verenkleed. Het vrouwtje in de schutkleuren (als de sneeuw weg is ;-) ) en het mannetje een zwart/wit verenkleed. Inmiddels hebben we geleerd dat in grote groepen Eidereenden ook vaak een aantal Koningseiders rondzwemmen. Deze hebben een prachtig gekleurde kop. Dus wij elke keer als we Eidereenden zagen heel goed kijken of er ook Koningseiders tussen zaten. We waren een beetje teleurgesteld dat we ze niet hadden gezien. Maar bij het inzomen van onderstaande foto's bleken er in deze groep wegvliegende Eidereenden een aantal Koningseiders te vliegen. Toch leuk.
We varen langzaam het fjord uit naar Signehamna. In een kleine baai gaat het anker uit.
Hier gaan we een stuk wandelen met de sneeuwschoenen. De landing (het uitstappen uit de zodiacs aan de kant) is een uitdaging omdat er ijs ligt tot aan het water. De zodiac wordt tegen het ijs aan gevaren waarna je met een grote stap uit de boot moet stappen.
Ondanks het zonnetje is het door de harde wind guur koud.
We lopen bijna twee kilometer het land in. Er zouden hier overblijfselen van een werkstation van de Duitsers zijn echter door de hoeveelheid sneeuw die er nog ligt valt er niets te zien. De omgeving is daarentegen prachtig dus een heerlijke avondwandeling.
Op sommige plekken is de sneeuw al weggesmolten en dan zie je dat ook na 5 maanden van een dik pak sneeuw de natuur heel sterk is en er gewoon weer mossen groeien.
In een lange rij lopen we weer terug naar de boot. Het al wat lager staande zonnetje geeft mooie schaduwen op de sneeuw.
Weer terug op de boot staat het diner alweer klaar. Een heerlijke Marokkaanse tomatensoep en dikke frieten met groenten en een lekkerbekje. Heerlijk. Al het eten is overigens heerlijk. We blijven vannacht in deze baai liggen dus dat is heerlijk relaxed.
's Avonds nog lekker lang in de salon gezeten. We zitten nog maar met vier mensen wat te lezen, de rest ligt allemaal al te slapen. Tot plots wordt gezegd, kijk eens naar buiten allemaal vogels op de rand van het ijs echt een heel leuk gezicht. Snel kijken, alle vogels weg. Waar zaten ze dan? Nou ja daar. Geen vogels meer maar wel een poolvos. Een poolvos, ja een poolvos. Oeps snel de camera halen vanuit de kamer. Het dek op. Martin neem jij mijn jas mee? Het is inderdaad een poolvosje wat waarschijnlijk net alle vogels heeft weggejaagd. Het rent langs de waterkant. Helaas in de schaduw en steeds verder. De poolvos is al behoorlijk aan het verkleuren. Zijn kop en voorpoten zijn al bruin maar zijn achterlijf en staart zijn nog helemaal spierwit. Dit is ook een veel dikkere vacht. De staart is echt twee keer zo dik als zijn voorlijf. Echt een leuk gezicht.
Dan zien we in de verte een walrus. Deze komt steeds boven water. Na vijf keer boven water te zijn gekomen duikt ie voor een wat langere tijd onder. Om vervolgens iets dichterbij weer boven water te komen. Hij komt steeds dichterbij en kijkt steeds nieuwsgierig naar ons. Echt grappig. Helaas komt ie niet heel dichtbij maar we hebben er één gezien.
En zo komt er ook aan deze dag weer een einde.
