5 juni 2014
Een relaxt dagje vandaag. Na het ontbijt zijn we naar de kust gereden. Hier zo'n 10 kilometer naar het Noorden ligt een prachtig stuk kust; Scala dei Turchi. Dit zijn witte rotsen die zich bevinden aan de zee. Het was een behoorlijke klim naar beneden en dan weet je natuurlijk dat je ook weer omhoog moet straks.
Als we beneden op het strand aankomen zien we de witte rotsen al glinsteren in de zon. Het is wel een heel apart gezicht. Het is uiteindelijk maar een klein stukje waar je over kan lopen en bovenop gaan we dan ook maar even zitten net zoals vele andere toeristen. Het is heel apart en je ziet het verderop ook nog wel een beetje maar dan houdt ook weer snel op.
Na een half uurtje hebben we het wel gezien en lopen we weer terug. Halverwege de klim zit een restaurantje waar we wat te drinken nemen en dan weer terug naar de auto. Nou dat was het dan voor vandaag want we gaan verder de hele dag lekker aan het zwembad liggen bij ons B&B. Ja want daarvoor hebben we ook vakantie.
's Avonds gaan we eten bij een Agriturismo Passo dei Briganti hier in de buurt. Op aanraden van de B&B eigenaresse die ook voor ons gereserveerd heeft. Om 20:15 uur dus dat komt goed. Nou dan heb je direct een heerlijk lange middag.
Om even voor achten rijden we weg en de gps brengt ons weer exact waar we zijn moeten. Dat is maar goed ook anders hadden we nooit dat hobbelige zandpad in gereden. Maar eerlijk gezegd staan er ook genoeg bordjes die de weg aangeven. Op het eind van het pad bevindt zich een groot leeg veld waar we de auto maar parkeren. We lopen om de agritourismu (boerderij) en zien helemaal niemand. Het ziet er ook allemaal erg leeg uit. Dan zien we door een deur de keuken en daar lopen wel mensen. Dus 'hallo volk!' uiteraard in het Italiaans/Engels en na drie keer een reactie.
Bona sera, we have made a reservation for dinner. No comprendo. Waarop we naar het restaurant gedeelte worden gebracht waar we al eerder hadden gekeken. Nu gaan de lichtjes aan en het wordt een stuk gezelliger. We kunnen overal gaan zitten geen probleem. We vragen of er nog meer gasten komen, en ja dat klopt. Die lange tafel wordt vanavond ook nog gevuld. De serveerster spreekt geen woord over de grens en als we zitten komt ze met een fles water en een fles wijn. De fles wijn mag retour want wordt vanavond toch niet genuttigd aan de tafel met 'rare Hollanders'. Wat op viel was dat de serveerster telkens als ze terug kwam zich meer en meer had omgekleed. En later nog de make-up bijgewerkt etc. We zijn ondanks dat het al bijna half negen is nog steeds erg vroeg blijkbaar.
Dan komt de vraag die wij opvatten in vertaling als 'kan ik het eten serveren?' Waarop wij natuurlijk antwoorden 'si'. Vervolgens wordt de hele tafel vol gezet met allerlei antipasti. Uiteindelijk staan er wel 8 bordjes met heerlijkheden voor ons. Ze heeft bij alles verteld wat het was maar ik denk dat we dat maar moeten proeven.
Daarna volgt de prime platti met risotto met een kaas erdoor heen. En een schaaltje waarvan we eerst dachten dat het sperziebonen waren maar wat na proeven pasta bleek te zijn. Overigens heerlijk met een pesto van amandelen, tomaten en weten wij wat nog meer. Daarna volgt de secundo platti met pittige worstjes, een gehaktschijf en wat gebakken aardappeltjes. Vervolgens krijgen we een fruitmand met mandarijnen en sinaasappels op tafel. Nou ja, dat is een raar toetje. Maar ook kregen we een nieuwe mes en vork. Hmm een sinaasappel eten met mes en vork. Nee hoor, er volgde ook nog een overheerlijk toetje. Een huisgemaakte limoncello voor Martin na. Zo dat was heerlijk. Martin heeft erg zijn best gedaan om alle bordjes leeg te krijgen en barst dan ook bijna uit zijn voegen. Maar lekker dat het was.
Overigens zijn we niet de hele avond allen gebleven. Om negen uur kwam er nog een groep van 13 Italianen binnen. Wij hadden ze gebombardeerd als collega's van elkaar door de samenstelling en het gebeuren/gesprekken.
Na afloop vroegen we om de rekening, wat ook weer een apart gebeuren was. De eigenaar van de agriturismo was al een paar keer langs gekomen en met zijn drie worden Engels waren we er achter gekomen dat hij de eigenaar was. Op onze vraag of we de rekening 'Il Conto' mochten verscheen er een heel groot vraagteken op zijn gezicht. Even vragen in de keuken; 400 euro was het antwoord. Dat werd met een lach snel gecorrigeerd tot 40 euro. Nou daar kan je nog eens voor komen eten. Wel kregen we het verzoek een waardering voor tripadvisor te schrijven. Dat hebben ze ook hard nodig want het is nog niet zo heel erg bekend maar overheerlijk eten hier.
{flike}