6 juni 2014
Vandaag gaan we naar Ruderi di Poggioreale. Dit ligt wel een eindje rijden hier vandaan maar schijnt wel de moeite van het rijden waard te zijn.
Het is nog even zoeken maar om half twaalf komen we aan bij Ruderi die Poggioreale, dat is mooi op het heetst van de dag met de zon recht boven je pannetje. Nou ja, kon niet anders want in je vakantie ga je natuurlijk niet om half zes opstaan. Eerst lijkt het dorp afgesloten te zijn maar het blijkt dat je het hek gewoon open kan duwen. Poggioreale was een klein stadje in het binnenland onder Palermo waar tot de nacht van 14 januari 1968 het leven voortkabbelt. Echter in die nacht sloeg het noodlot toe. Een heftige aardbeving van 6.1 vernietigde het hele stad. In eerste instantie niet echt een zware aardbeving maar wel zo heftig dat hele straten door de aarde naar beneden werden gezogen en alle huizen wel beschadigd waren. In Poggioreale en omgeving waren in totaal 370 doden te betreuren en 1.000 gewonden maar ook nog 70.000 mensen die op slag dakloos waren geworden.
Omdat alles zo heftig was beschadigd en het ook erg onveilig was om ook maar wat te doen in het stadje heeft men besloten de stad 10 kilometer verderop weer op te bouwen. Tegelijkertijd besloot men dat de oude stad zo zou blijven. En tot op de dag van vandaag staan alle ingevallen en beschadigde huizen er nog bij zoals na die bewuste nacht in 1968.
Uiteraard is dit voor ons met onze liefhebberij de fotografie een uitdaging om te kijken of we het vast kunnen leggen vandaar het route hierheen. Verder kunnen we volop spelen met het fotograferen in zwart wit wat je dus ook rechtstreeks met je spiegel reflex kan doen. En daarbij het contrast in de foto verhogen en verlagen. Het is allemaal nog niet zo gemakkelijk als je weet wat voor keuzes je allemaal hebt op zo'n toestel. De optie sepia komt ook nog even voorbij want dat hoort ook wel erg bij dit foto-object.
Voor het hek ligt een erg verwaarloosd hondje alsof het de enige bewoner is die nog over is van het stadje. Het arme beestje zit onder de teken en vlooien en later blijkt ie niet eens te kunnen blaffen. Meer als een schor geluid komt er niet uit z'n bek. Het beestje vergezeld ons de hele route door het stadje. Erg apart. We lopen rond en wat opvalt is dat alle huizen inderdaad zwaar beschadigd zijn. Ook zie je heel vaak dat de openslaande deuren bij de balkonnetjes echt recht naar voren zijn gevallen en nog leunen op de balustrade als die er nog was. Maar vaker zijn de hele betonplaten van het beton verdwenen. Ook zie je veel huizen waarvan het dak rechtstreeks naar beneden is gevallen. Je kan dan 3 verdiepingen omhoog kijken naar de blauwe lucht.
Het is hier doodstil en je hoort helemaal niets. Soms sta je in een huis te kijken en vliegt er een duif of kraai weg. Dat is dan goed voor een hartverzakking want je houdt toch de angst dat er alsnog wat naar beneden komt vallen. We zijn dan ook verder het dorpje ingelopen dan de afzetting met een rood-wit lint aan het begin van de straat.
Na een uur of twee hebben we het wel gezien en lopen we zwaar onder de indruk over wat natuurgeweld allemaal kan doen terug naar de auto.
Inmiddels is het al twee uur geweest als we weer in de auto zitten en over de bergweggetjes rijden. We besluiten ergens te gaan lunchen. We belanden in een bar en ook hier ontstaat weer een leuke spraakverwarring. Ze hebben vandaag pasta waarschijnlijk op twee manieren. De eerste snappen we niet 
maar de tweede wel. Dat is spaghetti con pesce. Nou dat is met vis. Nou zijn we niet echt een liefhebber van een visprutje door je eten en hebben we op een leeg bord al grote mosselschelpen zien liggen. Dus beide zeggen we doe ons maar de spaghetti NON pesce. Het is al wel duidelijk na een kwartier komen er twee borden met spaghetti met vis. Grote mosselschelpen, garnaaltjes en inktvisnapjes sieren de spaghetti en die geur.... Nou ja toch maar eten en wat blijkt mosselen zijn best wel binnen te houden...
Daarna rijden we verder naar het Noorden. Want 25 kilometer verderop bevindt zich Segesta hier staan nog een mooie Griekse tempel en een theater maar dan midden in de natuur. En inderdaad de tempel staat op een heuvel in een bergachtig landschap. Deze tempel is helemaal compleet met 14 kolommen langs de lange zijde en 6 op de korte kant. Deze tempel is waarschijnlijk nooit helemaal afgebouwd want er zijn geen sporen te vinden van een dak. Maar mooi is deze wel. Met een bus rijden we verder de berg op naar het Griekse theater. Deze is nog grotendeels in tact en met een prachtig uitzicht op ook nu weer het heuvellandschap van West Sicilië een mooie plek.
Om zes uur rijden we weer terug naar Vila Seta waar we om acht uur moe maar voldaan weer aankomen.
{flike}