17 juni 2016
Vandaag schijnt de zon! Hoera! Die hebben we al een tijdje niet gezien! We besluiten om naar Quiraing te gaan en daar de wandeling te gaan lopen. Het is een wandeling die van ongeveer 9 mile rondom, maar of we die helemaal gaan lopen zien we daar wel. We rijden via de supermarkt in Portree naar het noorden langs de nu prachtig verlichte Man of Storr (eeeeeh... hadden we hier gisteren niet in een hoosbui gewandeld?) maar volharden en rijden noordwaarts.
Hoe Noordelijker we komen, hoe grijzer de lucht wordt. Het zal toch wel droog blijven he.... niet weer zo'n druilerige dag toch? We rijden over het mooie weggetje naar boven naar de start van de Quiraing en gelukkig klaart het weer hier toch prima op. Het waait wel vrij hard, maar dat is niet zo erg. Gewoon een goed windjack aan en wandelen maar. Langs het track komen we langs de mooie bezienswaardigheden.
Het schijnt dat hier opnamen gemaakt zijn voor Lord of the Rings films en werkelijk zie je hier met een beetje verbeeldingskracht de Orks zo achter de rotsen vandaan komen. Met wolken die langswaaien en de zonnestralen over het landschap doen bewegen (of juist de schaduw, maar het is maar hoe je het bekijkt...) is het erg mooi hier. De wandeling is niet heel zwaar, al zitten er steile stukjes in en wat plaatsen waar het even puzzelen is hoe je verder komt door de juiste voet op de juiste plek te zetten.
We wandelen lekker door maar nemen ook genoeg pauze om flink foto's te maken. Het is nu tenminste droog en het landschap prachtig.
Op een gegeven moment twijfelen of er ook een eindpunt aan deze wandeling is, want we hebben eigenlijk helemaal geen kaart en weten dus eigenlijk helemaal niet of we al op de helft zijn of niet.
Sonja heeft de activity tracker op de telefoon aan staan en met behulp van een kaartje van een andere groep wandelaars die ook twijfelden, komen we er achter dat de route wel een round-trip is van 9 mijl, maar dat het tweede gedeelte bovenlangs de rand van de bergketen gaat. De gids van een ander groepje adviseerde ons om dat gewoon niet te doen, omdat het wel prima te doen valt, maar er is geen extra uitzicht en je loopt midden in de harde wind zonder enige beschutting. Niet lekker gewoon. We besluiten om naar een natuurlijk 'halverwege punt' te lopen en dan terug te keren over hetzelfde pad.
Inmiddels lopen we door een mooie beschutte vallei en hier hebben we ook helemaal geen last van de wind. Hier hoor je ook vogeltjes en zie je ze ook. We blijven dus even zitten en al snel zien we mooie 'pietjes', waarbij we dus geen idee hebben van welke vogeltjes dit zijn. Een andere wandelaar met een goeie verrekijker op zijn borst maar eens gevraagd of hij het wist en hij vertelde ons dat het de Stonechat is. Stonechat. Steen-kletsen. Nou, dat klopte wel met het geluid van het vogeltje. Bovenop een steen zitten en maar "klets, klets" als geluid maken. We besluiten eerst maar even door te lopen naar het natuurlijke 'halverwege punt' en dan straks de camera maar even tevoorschijn te halen met de zoomlens. We zien verder op het track iemand zitten met een verrekijker en een groen 'vogelkijkers'-jasje aan, dus die besluiten we maar eens aan te spreken waar hij naar kijkt. Hij ziet een Ringoasel (of zoiets) en die schijnen best zeldzaam te zijn. We mogen even door zijn kijker gluren en 'gezien' gaat in het boekje! De man is erg enthousiast en dat is altijd leuk om mee te maken.
We lopen nog even door want we zijn er echt bijna. Het blijkt dat we helemaal aan de Noordkant van Isle of Skye zitten. Beneden aan de berg zien we de begraafplaats van Flora Macdonald. Hierna besluiten we af te dalen naar de beschutte plek met de Stonechats. Helaas zit daar nu een grote groep te lunchen dus het is er veel te druk. En terwijl we even verder gaan zitten (we hebben geduld...) zien meer mensen dit dan ineens als een leuke lunchplek... :( En ja lunchen we hebben niets mee zelfs geen flesje water lekkere voorbereiding weer eens van ons. People flock together....
Martin besluit om met de zoomlens met converter er tussen even terug te gaan naar de groene-jas-vogelaar en te proberen de Ringoasel op de foto te krijgen. Sonja gaat met de macrolens proberen een wilde orchidee mooi op de foto te krijgen. Het lukt Martin zowaar om de Ringoasel te fotograferen, maar omdat het op grote afstand is en uit de hand is de foto niet lekker scherp. Maar.... hij staat er wel op. De groene-jas-vogelaar vind de foto in ieder geval echt fantastisch, waarna hij besluit er vandoor te gaan en hij loopt nog even bij Sonja langs die languit op de grond bij de wilde orchidee ligt. Die (orchidee) wilde hij ook wel even zien. Het was echt een miniorchidee, de bloemetjes waren per stuk niet groter dan één centimeter.
Op de plek waar de groene-jas-vogelaar een tijd gezeten had blijft Martin nog een tijdje zitten in de hoop dat de Ringoasel weer terugkomt, maar dat duurt toch te lang. Geduld is leuk, maar we moeten ook nog terug lopen. Toch nog even wat leuke foto's op afstand gemaakt van een nest van waarschijnlijk het vogeltje Wheatiers. De vogeltjes vliegen maar af en aan naar een plek onder een steen met de bek vol wurmpjes.
En ja hoor, daar komen de kleintjes het nest al uit gehuppeld met de bek wijd open piepend voor voer. Ondanks de grote afstand toch leuk om er even op te zetten.
Maar dan besluiten we om toch maar terug te wandelen. We moeten nog 4 mijl en we zijn er nog niet. Dezelfde weg terug en onderweg nog met een paar Nederlanders staan kletsen die met een camper hier rondrijden. Ook leuk.
Minder leuk is dat er een stukje verder ineens iemand naast het pad ligt met een groepje erom heen. Ingepakt in warmhoud-folie. Dat ziet er niet goed uit! Gelukkig hebben ze al contact met de ambulance en zijn er al Search en Rescue ambulance medewerkers op het track onderweg. Het blijkt later dat de vrouw haar enkel heeft gebroken. We kunnen niet helpen en gaan geen sensatiezoekende toerist zijn en blijven dus niet staan en lopen verder. Onderweg komen we de snel lopende ambulance medewerkers tegen en maken snel ruimte voor ze. Een met een stretcher-in-onderdelen op de rug, de ander met een wielen en een los onderstel, de derde met een medische rugzak en de vierde met een soortgelijke rugzak met radioverbinding lopen - nee rennen eigenlijk - over het pad. Respect hoor voor deze mannen! Even later komen er nog 2 langs lopen, met een soort opblaas plastic geval (spalk?) en nog even later weer twee. Het blijkt dat de vrouw recht naar beneden de berg af wordt vervoerd op de stretcher met daaronder de wielen. Niet loslaten dus..... Met 4 man aan de stretcher en het eerste steile gedeelte 4 man aan lange touwen er achter als zekering gaan ze naar beneden (zien we van grote afstand). Vooral sjouwen dus. Nogmaals: heel veel respect voor deze mannen! Geen simpel klusje zo. Even later komt er iemand met hond en al rennend over het pad teruglopen. Blijkt het een Nederlander te zijn en blijkt het ook nog de partner te zijn van de vrouw die haar enkel gebroken had. Hij komt even op adem bij ons en kan even zijn verhaal kwijt voordat hij door rent naar de auto. Gelukkig is hij rustig genoeg om ook rustig met de auto naar beneden te rijden naar de klaar staande ambulance.
We zijn inmiddels ook bij de auto en eten de lekkere beloning op die Sonja 's morgens in de supermarkt gekocht had. Hmmmmmm, daar kom je weer van bij! :) Omdat we nog redelijk vroeg zijn (zo rond 16 uur), besluiten we om naar Elgol te rijden. We hebben namelijk gelezen dat daar een haventje is, waar de zonsondergang mooi te fotograferen valt. De zon gaat zo rond 21:30 uur onder dus dat redden we makkelijk. Vandaag is het steeds verder opgeklaard, maar er zijn nog steeds wolken te zien dus het zou wel eens mooi kunnen worden. We gaan er maar van uit dat daar vast wel ergens fish and chips te halen valt, dus we zien wel. Omkomen van de honger zullen we vast niet :)
We rijden anderhalf uur naar Elgol over mooie weggetjes langs zee-armen. Veel single road weggetjes met dus regelmatig even uitwijken op 'passing places' voor tegenliggers. Maar een prachtige omgeving met schapen op de weg, Schotse hooglanders en mooie bergweggetjes. Uiteindelijk komen we rond zes uur aan in Elgol en bovenop de berg zien we het haventje beneden al liggen. We zien ook dat de coffeeshop bovenop de berg om 5 uur dicht ging..... dus daar valt in ieder geval niets te halen. Maar ze zullen beneden in het haventje toch wel iets hebben? Martin gaat in ieder geval boven even naar het toiletgebouwtje dat net is schoongemaakt, want de frisse chloordampen komen je buiten al tegemoet. Daarna rijden we naar beneden en parkeren aan de waterkant in het haventje. Strak vol in de wind daar, maar een prachtig zonnetje en een werkelijk fantastisch uitzicht op de bergketen aan de overzijde met bootjes op de voorgrond etcetera. Dat wordt mooi straks!
We staan naast een Volkswagenbus-campertje en gekscherend vraagt Martin aan hen of zij weten of hier in het haventje nog iets te eten te halen valt. Maar zij zijn hier natuurlijk ook niet bekend en hebben bedacht om hier vanavond ook de zon onder te zien gaan en daar gewoon lekker te overnachten. Martin loopt vervolgens even naar de dame die boottochtjes verkoopt en vraagt lachend of ze ook Fish and Chips verkoopt, want het is we duidelijk dat hier niets te halen valt... Nou, ze heeft wel een paar marsen en blikjes cola, dus in ieder geval maar 2 marsen gekocht. En dat wordt verder dus andere chips (onze Lays chips dus zonder fish), een mars, een paar liga's en wat dropjes. Oh ja, en cola, want die hebben we ook nog. Ach, daar redden we het ook wel een avondje op.
We zakken wat onderuit want voorlopig is de zon nog niet onder. We hebben de Mars en de eerste liga net achter de kiezen, wanneer er ineens op het raam wordt geklopt: staat onze camper-buurman met een dienblad met twee dampende kommen met rijst en chili voor ons! Hebben ze voor ons extra gekookt, want ze vonden het erg sneu voor ons als we niets te eten hadden! Zo fantastisch! Dat is nog eens een plezierige verassing! Nou, daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen! De chili is echt heerlijk (en ook flink pittig!) dus we zweten er lekker op los maar oh wat is dit leuk en aardig van onze buren! We eten onze flink gevulde schaaltjes helemaal leeg en bedanken Ben en Sian (we hebben inmiddels kennisgemaakt) hartelijk. We hebben weinig om aan te bieden en zelfs de afwas doen hoeft niet. Echt fantastisch!
Na het eten raken we leuk een tijdje aan de praat en het blijkt dat Ben en Sian uit Wales komen en nu 3 weken vakantie hebben. Maar ze zijn ook echte globetrotters want ze hebben 3 jaar in Nieuw Zeeland gewoond, zijn naar de Galapagos geweest etc. etc. En volgend jaar willen ze naar Europa (ja, en geen Brexit hier!) met de camper. En natuurlijk zijn ze van harte welkom in Heerhugowaard (konden ze nog bijna uitspreken zelfs :)) om een maaltijd te komen eten! Nadat we toch maar weer even in de auto zijn gaan zitten om op te warmen (de wind over het water is best fris), nog een chloordampende toiletstop hebben gemaakt besluiten we om de camera en het statief maar eens te gaan pakken.
Het is nog wel vrij licht en de zon schijnt vrijwel recht de camera in, maar met een paar grijsfilters wordt het al aardig wat. Met Sian nog even gesproken over hoe je met langere sluitertijden het water 'stromend/melkachtig' kunt fotograferen, want daar had ze wel moeite mee. Dus even peilen of sluitertijd, diafragma (hoe heet dat ook weer in het Engels... juist: aperture) en dergelijke bekend zijn en dat wist ze wel. Ze blijkt flink te fotograferen maar dit lukte haar maar niet. Vaak te veel overbelicht met langere sluitertijd. Dus te vaak in vol daglicht willen proberen en dat wordt erg lastig (of zelfs onmogelijk). Zelfs met een heel klein diafragma. Een grijsfilter is dan onontbeerlijk, maar die had ze niet. Even gespeeld met een los filter voor haar Sony camera (bekend van Jeroen :)) en dat werd al wel wat. Maar of ze op haar lens met schroef- of voorzetfilters kan werken.... dat moest ze maar even uitzoeken.
We staan met z'n drieën tot ver na zonsondergang samen te fotograferen want Ben is de hond aan het uitlaten en lekker warm binnen gaan zitten. Maar als het dan toch echt over is, bedanken we nog een keer voor het heerlijke eten en nemen we met een 'hug' afscheid. Wat een leuke en verassende avond is dit geworden!
We rijden over de single-road weggetjes in de schemering (want echt donker wordt het niet) en na het uitwijken voor wat verdwaalde schapen en zelfs koeien midden op de weg die niet weg willen en zelfs aan de buitenspiegel komen likken, komen we rond 23:30 uur in ons B&B aan. Nog even douchen, een snelle foto even op facebook en slapen, want morgen is het weer vroeg dag want ontbijt tussen 07:45 en 08:30 uur... heerlijk vakantie :)!
{flike}