16 augustus 2015 Denali N.P.
Heerlijk uitgeslapen en daarna genoten van een uitgebreid ontbijt. Ook hebben we broodjes gemaakt voor lunch. Er lagen allemaal zakjes zodat we mooi wat mee konden nemen. Altijd handig voor vanmiddag in de bus. Om tien uur komt de taxi dus we kunnen rustig aan doen. We hebben gezorgd dat de spullen allemaal in de tassen zitten zodat we direct kunnen gaan als de taxi komt. We zitten wat te lezen als Sonja plotseling de taxi al voor ziet staan. Oeps dat is iets eerder dan afgesproken maar geen probleem we zijn al klaar. We nemen afscheid van Theresa.
We worden afgezet bij het treinstation, daar vandaan is het een klein stukje lopen naar het Visitor Center van Denali N.P. Daar kijken we wat rond en 'hacken' wat portals van het spel Ingress. Geen geocache in de buurt dus een schat kunnen we niet vinden. Om twaalf uur lopen we weer richting het station. Het duurt nog even voordat de bus komt maar we willen wel op tijd zijn.
Om een uur is de bus van Kantishna Roadhouse er. En dat is niet zomaar een bus nee dat is Charlie die morgen 106.000 miles oud wordt. De chauffeur is Kristy en Kristy heeft Charlie vanaf klein babytje (17 miles op de teller) heeft opgegroeid. Je snapt nu hoe het ongeveer in elkaar zit. We zijn maar met elf mensen dus we hebben ruimte genoeg. Het is verstandig om aan de linkerkant te gaan zitten in de bus want daar is het meeste te zien. Charlie is eraan gewend om bij het ingaan van het park een beetje naar links over te hangen en op de terug weer naar rechts te hangen dus dat is geen probleem.
Kristy verteld de hele weg van alles over het park, haar relatie met Charlie maar ook veel over de beesten die we eventueel zouden kunnen zien. We hopen natuurlijk allemaal op mooi wildlife en dan het liefst aan de kant van de weg. In het begin is er niet echt veel te zien en de omgeving zegt ook nog niet zoveel dus af en toe dommelen we wat weg.
Dan zien we een moose helaas erg ver weg maar je kunt duidelijk het enorme gewei zien. Verderop liggen drie karibous op een heuvel. Grappig drie enorme geweien steken boven het gras uit. Vijftig meter naar links loopt een karibou wat rond dus kunnen we hem goed zien. Jammer genoeg is het allemaal wel een eind weg maar met de 400 mm lens kan Martin ze toch nog goed vast leggen. Dan zien we de eerste beer op een heuvel lopen. Het is een blonde grizzly beer. En wat direct opvalt deze grizzly is een stuk lichter dan de grizzlys in Katmai. Hij loopt lekker rond te snuffelen en eet van de bessenstruikjes op de grond. Het is een mooie rond beer dus die is al goed bezig voor zijn winterreserves.
Onderweg stoppen we drie keer voor een plaspauze. Onderweg mogen we de bus niet uit dus de pauzes gebruiken we ook om de benen even te strekken. En dan komen nog een paar beren tegen. Altijd lopen ze alleen. Soms zien we er twee tegelijk waarvan we ons afvragen of ze ook van elkaar weten. Moet haast wel want beren schijnen een enorm goed reukvermogen te hebben.
Karibous zien we echt heel veel deze hebben een prachtig mooi gewei en als we goed hebben begrepen hebben zowel de mannetjes als de vrouwtjes zo'n gewei. Bij mooses geldt dit alleen voor de mannelijke exemplaren. Onderweg klaart het weer behoorlijk op zodat we mooi zicht hebben op de Alaska range. We zien af en toe besneeuwde bergen maar Mount Denali laat zich nog niet zien.
Na een kilometer of 50 wordt de omgeving echt prachtig. Eerst een weide vallei met een snel stromende rivier dan mooi gekleurden bergen met daar weer achter de besneeuwde toppen van de Alaska range. En dat met een bewolkte lucht waar af en toe de zon door heen komt. Echt fantastisch.
Al met al zien we onderweg zeven beren, vier mooses, drie eekhoorn, een aantal kleine loopvogels en een heleboel karibous. Daarvan hebben we er zoveel gezien dat we de tel kwijt zijn.
Om kwart voor acht zijn we bij Kantishna Roadhouse. Wij hebben hutje 2 toegewezen gekregen waar we een kijkje nemen onze tassen in ontvangst nemen. Het is een ruim hutje met twee queensize bedden. Een toilet, bad en wastafel allemaal met warm en koud stromend water. Goed geregeld hier hoor en dat midden in 'the middle of knowwhere'.
Om acht uur worden we in de diningroom verwacht voor het diner. We komen aan tafel te zitten bij een paar Amerikanen en samen genieten we van een frisse salade met als hoofdgerecht een grote pasta rol gevuld met iets in tomatensaus. Als toetje een soort cremecake maar wel lekker.
Na afloop halen we een grote kop thee en gaan terug naar ons hutje. Daar ruimen we de kamer wat in en nemen een heerlijk warme douche voordat we gaan slapen.
17 augustus 2015
We hebben ons ingeschreven voor een 'moderate' walk en die om negen uur vertrekt. De wekker staat dan ook op half acht en we staan uitgerust op. Sonja heeft een stijve nek. Waarschijnlijk de kou erop gehad want echt warm was het niet vannacht. Vanavond toch maar een extra dekentje erop.
Na het ontbijt klaar maken voor de wandeling. Niet te veel aan maar ook niet te weinig. Jeetje wat een dilemma's. Het is droog weer met veel bewolking maar niet echt heel dicht. De regenpakken gaan wel mee. Want een regenbroek werd zo wie zo aangeraden omdat we hele stukken door struiken moeten lopen en vannacht schijnt het wel geregend te hebben dus dan wordt je al nat van de druppels op de bladeren alleen.
Om negen uur staan we klaar en rijden we met een busje naar het beginpunt. We lopen de Quigley Ridge wandeling. Een wandeling van 4,5 miles maar wel met veel hoogte verschillen. In het begin lopen we nog op de oude mijn weg wat nog prima gaat maar dan gaan we de bush in dus de regenbroek kan aan. Niet echt prettig maar het kan boven op de rim behoorlijk waaien en met een natte broek is dat niet fijn. We klimmen steeds hoger en krijgen al een klein stukje van Mount Denali te zien. De wolken breken af en toe net een beetje zodat we hem net aan zien. Nog lang niet in volle glorie maar we zien iets.
We klimmen weer verder en af en toe stoppen we om van het uitzicht te genieten. We hebben mooi zicht op de Alaska Range en op de Kantishna Hills. Wildlife hoeven we hier niet te verwachten omdat er in Kantishna, zoals deze omgeving heet, altijd veel mensen zijn trekken de beesten naar verderop. Dan zijn we op het hoogste punt waar we van de meegebrachte lunch genieten. Helaas zit Mount Denali helemaal in de wolken. We zitten we heerlijk in het zonnetje en geen wind te genieten van de omgeving. Onderweg zien we ook veel bloemetjes en mossen waar onze gids Emily veel over weet te vertellen.
Na een half uur lopen we weer verder. Het is nu alleen nog maar heuvel af en al snel zijn we op de oude mijnroad wat het lopen helemaal makkelijk maakt. Het is best wel steil naar beneden dus we voelen de bovenbeenspieren best wel. Dan zijn we weer terug bij het busje wat ons weer bij de lodge brengt. 's Middags wat rond gehangen bij de lodge.
Om half vier een poging gedaan in het zoeken naar goud. Er is hier in het begin van de 20ste eeuw heel veel goud gevonden en eigenlijk is het zoeken daarna nog doorgegaan tot in de jaren tachtig. Tegenwoordig mag er in het National Park niet meer worden gegraven naar goud. Maar je mag nog wel zoeken naar goud in de rivier.
We krijgen een 'goudzoekpan' een platte schaal met opstaande randen erin. Daarin doe je een hoop zand/gruis uit de rivier en dan begint het zogenaamde zeven van het geheel. Je doet water bij erbij en dan moet je de pan ronddraaien. Goud is veel zwaarder dan zand of steen dus zakt naar de bodem. Het is dus de bedoeling dat je al het viezigheid er uit gooit en steeds de onderste laag laat liggen. We zijn nog erg voorzichtig met het 'uit de pan' gooien maar uiteindelijk houden we alleen wat zand over. Dat moet je dan op een bepaalde manier ronddraaien en als je mazzel hebt, zie je een klein flintertje goud. Wij hadden geen mazzel maar een ander vrouw had wel twee splintertjes goud gevonden. Hmm jammer, geen vakantie terug verdiend.
Om zes uur is het weer dinnertime vanavond eten we riblap met een gepofte aardappel. Niet helemaal zoals wij het zouden klaar maken maar het was goed te eten. Het toetje was wel overheerlijk een soort cheese cake.
Na het eten rijdt het busje nog even naar Wonder Lake hier drie miles verderop om te kijken of Mt Denali zich misschien laat zien. Helaas voor ons niet, wel een stukje van een regenboog en verder mooie wolken en een frisse avondwandeling om de beentje even te ontzien van spierpijn.
We hebben ons namelijk ingeschreven voor een andere wandeling morgenochtend. Iets langer maar minder hoogte verschillen. Kijken hoe dat gaat.
Verder hoorde we net dat er vannacht Noorderlicht is gezien. He dat willen wij ook. We hebben dan ook gevraagd aan degene die het gezien had of hij vannacht op onze deur wil kloppen als hij het weer ziet. Dat zou wel erg gaaf zijn. Zelf zetten we de wekker ook even. Het kan nooit kwaad om even je hoofd om de hoek van de deur te steken om in ieder geval te kijken of het helder is. Dat is namelijk een eerste vereiste om het Noorderlicht te kunnen zien. Verder 's avonds het verhaal voor op de website bijgewerkt zodat we dat kunnen uploaden zodra we weer 'connected' zijn.
18 augustus 2015
Geen Noorderlicht vannacht want het heeft de hele nacht geplensd. Om acht uur dat we naar het ontbijt liepen was het net even droog maar het is zwaar bewolkt. We ontbijten lekker en dan gaan we weer terug naar ons hutje om ons klaar te maken voor een wandeling. We kiezen dit weer voor een McKinley Bar route een 'moderate' wandeling met een hoogteverschil van 100 feet (gisteren was dat 1400 feet dus flink meer steigen en dalen). Het is een 'moderate' wandeling omdat het wel een behoorlijk aantal kilometers is. We hebben dan wel spierpijn van gisteren maar dat kunnen we er vandaag dan mooi weer uitlopen. De wandeling staat omschreven als een vlakke wandeling over een pad door toendra, bossages en soms over stroompjes water. Het zonnetje probeert er wel doorheen te prikken maar het wil niet echt lukken. Het begint zelfs te regenen dus ook wij doen de regenbroek maar aan. We proberen dat zo lang mogelijk uit te stellen want van lopen in een regenbroek terwijl het droog is zorgt ook voor een natte maar dan zweterige broek. Emily onze gids weet heel veel over van alles wat hier groeit en bloeit. Het zijn voornamelijk heel veel mossen en kostmossen. In allerlei soorten, vormen en maten. Ook zijn er al opvallend veel paddenstoelen. Dat is voor ons apart omdat we denken dat het nog zomer is. Maar hier in Alaska zal de winter al over een week of zes haar intrede doen. De herfst is dan ook al in gevallen en veel struiken beginnen dan ook al te verkleuren. Veel loofbomen zijn hier niet te vinden het zijn voornamelijk smalle dennenbomen ook wel 'spruce' genoemd.
Aan het eind van het pad stroomt een brede rivier. Deze komt rechtstreeks van één van de gletsjers van Mt Denali en is dus ijskoud en
door de vele regenval staat de rivier extra hoog. Daar eten we onze lunch op die bestaat uit een wrap waarin salade en kipfilet is gepakt. Dan begint het weer te druppen. Sonja heeft haar regenbroek uit gedaan want het is veel te heet. We lopen hetzelfde pad weer terug maar dan begint de zon te schijnen en zien we hele stukken blauwe lucht. Het ziet er direct een stuk vriendelijker uit.
Wel zien we in de verte een pikzwarte lucht aankomen dus het zal wel en ja hoor grote druppen komen naar beneden eerst zijn we nog optimistisch en doen we het zonder regenpak maar dan wordt het toch te erg en besluit Sonja haar regenbroek maar weer aan te doen. Dan gaat het nog even harder dus ook de regenjas maar aan. Net op tijd want het begint nu echt keihard te regenen en soms zien we zelfs hagelstenen. Oeps, ja zo snel kan het dus gaan hier. We lopen een stukje verder en als we omkijken zien we plots de top van de Mt Denali boven de wolken uitsteken. Dat is apart zeg we staan in de regen en dus eigenlijk in de wolken en zien de top van DE berg. Dat gebeurd niet vaak maar wij hebben hem gezien vanaf de grond. Zo snel als ie te voorschijn kwam is ie ook weer verdwenen dus we lopen weer verder.
Dan zijn we weer terug bij het busje en rijden we weer terug naar de lodge. We zijn net op tijd om de sledehonden nog even te bekijken. Ze laten als demonstratie die honden twee rondjes om het hoofdgebouw rennen met daarachter een quad. Deze rijdt uiteraard zelf maar de huskys kunnen wel even vooruit op deze manier. Zo trainen ze de honden hier in de zomer als er geen sneeuw ligt.
Dan gaan we ons hutje in en hangen alle natte bende uit om te drogen. Vanavond moet alles de tassen weer in dus het is wel zaak dat het droog is allemaal. Een lekkere warme douche zorgt er voor dat we weer opwarmen. Daarna de foto's die vandaag allemaal zijn genomen met de telefoon even op de laptop gezet en het verslag weer bijgewerkt.
Om even over vijf naar de saloon waar ze een aperitiefje hebben voordat we gaan dineren. Gezellig gekletst met andere vakantiegangers. Voor diner krijgen we vanavond na de standaard salade van sla wat tomaat, komkommer en croutons, gegrilde zalm daarbij risotto. Het is wel lekker alleen de zalm is helaas iets te droog, jammer. Als toetje een parfait van peanutbutter met chocolade saus. Ondanks dat we geen pindakaas liefhebbers zijn is het wel lekker. Na het eten de drankbonnetjes afrekenen want morgenochtend gaan we weer vertrekken.
Daarna is er een presentatie van één de gidsen. Vanavond vertelt Emily, waarmee we toevallig ook beide wandelingen op pad zijn geweest, over 'Adapt or die' (aanpassen of overlijden). Het gaat erom dat dieren maar ook planten veranderen om te kunnen overleven in de Artic. Sommige dingen zijn aangeleerd zoals het samen jagen en het maken van diepe holen. Andere aanpassingen zitten in de dieren of planten zelf. Zoals bijvoorbeeld bij de beren. In juni is de paringstijd, het kan dat het vrouwtje dan wordt bevrucht alleen het bevruchte eitje wacht met ontwikkelen totdat de beer in winterslaap gaat. Als de beer daarvoor genoeg vetreserves heeft opgebouwd zal het eitje zich verder ontwikkelen tot een embryo en als het goed gaat de geboorte van babybeertjes. Als een vrouwtjes beer niet genoeg reserves heeft zal het eitje afsterven is raakt ze dus niet zwanger. Om zo vet te worden (een laag van 10 cm vet rondom) moeten de beren hier in Denali heel veel bessen eten. Er is een onderzoek geweest en daaruit bleek dat een beer op één dag 200.000 bessen eet. Deze bessen groeien niet aan trossen maar allemaal apart aan lage struikjes. De beer loopt dat ook de hele dag te eten. Er groeien hier genoeg bessen soorten zoals cranberrys, blauwe en rode bessen. Veel daarvan kunnen wij ook gewoon eten en hebben we tijdens de wandelingen ook geproefd. Alleen de blauwe bessen waren al lekker zoet de rest niet echt.
Er zijn ook dieren die in de winter helemaal van kleur veranderen, hier in de artic wordt de vacht of veren dan helemaal wit. Zoals bij de marter, vos maar ook de loopvogels die we ook gefotografeerd hebben. Je ziet dat de poten al helemaal wit zijn. Verder was er nog een leuk voorbeeld van de ground squirrel of zeg maar eekhoorn. Deze laat zijn lichaamstemperatuur dusdanig zakken dat hij nog net genoeg hersenactiviteit heeft om te onthouden waar hij zijn voedselvoorraden verstopt heeft. Eens in de zoveel dagen schut ie zichzelf letterlijk wakker waarbij de temperatuur iets stijgt en hij op zoek kan gaan naar voedsel waarna hij zich weer wegstopt en laat afkoelen. Gedurende de winter gaat dit proces steeds moeilijker maar als het bijna niet meer lukt is het al weer bijna lente en heeft hij de winter overleefd. Het afkoelen van lichaamstemperatuur kan door het bloed te zuiveren van water en te vervangen door glucose wat dus als een soort antivries door het lichaam gaat.
En zo had ze nog meer voorbeelden en zijn we een stuk wijzer geworden over het leven boven de articcircle. Daarna door de regen teruggelopen naar het hutje en gaan slapen.
19 augustus 2015
Het heeft de hele nacht geregend en dat doet het ook nog als om vijf uur de wekker gaat. Ja echt, 5! uur. Om 5:20 moet de bagage buiten staan en wij ontbijten. Gisteren alles gelukkig droog gekregen en al in de tassen gepropt. Nu snel aankleden en de laatste spullen erbij en klaar. Lekker ontbijten en om zes uur in de bus. Sonja heeft al snel een plekje ingepikt vooraan in de bus dus dat is geregeld. Het is helaas potdikke mist dus van Mt Denali en de omgeving krijgen we de eerste uren niet veel te zien. We slapen dan nog maar wat. Om een uur of negen begint het wat op te klaren of het komt doordat we over de hoge bergen heen zijn dat kan ook. Als we even een plaspauze hebben wist Martin de ramen van de bus met een grote stok zodat de regendruppels weer weg zijn. Zodat we weer goed naar buiten kunnen kijken. Na een kop thee en een chocolade koekje rijden we weer verder.
Dan begint het gespur naar wildlife ook weer. Het is niet erg druk maar al met al hebben we wel een karibou, drie beren en een 'roadblock' van loopvogeltjes gezien. Een beer kwam al bessen etend steeds dichterbij maar nog altijd ruim 40 meter weg. Maar we hebben hem gezien. Wel
konden we heel duidelijk zijn grote klauwen zien met witte nagels. Deze nagels zijn per stuk zo'n 5 cm lang. Daar wil je niet door gekrabt worden.
Dan hebben we nog een laatste stop waar de chauffeuse Kristien de ramen gaat lapen. Martin gaat daarbij helpen want dan gaat het twee keer zo snel. De eigenlijke reden is dat hij dan een chocolade koekje extra krijgt;-)
Om half twaalf zijn we precies volgens schema bij het treinstation van Denali. Bij het uitstappen krijgt Martin een zak met allemaal chocolade koekjes in zijn hadden gedrukt, nou dat vinden we wel lekker. Toch leuk. Bij het restaurant bij het Visitor Center halen we een broodje en een warme chocomelk. Het broodje of eigenlijk is het een gevulde wrap is niet echt lekker maar ja het vult dus oke. Verder laten we via de social media weten dat we ook dit avontuur hebben overleefd.
Dan horen we de claxon van de trein alweer en lopen we terug naar het station. Dit keer geen 'Goldstar' maar de standaard 'Adventure' klasse. De trein is lang niet vol en als we dan ook vertrekken stappen we een plaats naar voren waar we met zijn tweeën vier stoelen hebben met een tafel ertussen. Goed geregeld zeggen we dan.
Als we weg rijden klaart het steeds meer op en na een uurtje hebben we gewoon een vrij uitzicht op de Mount Denali in de verte. Wat een reus van een berg zeg. Dit komt vooral omdat hij eigenlijk helemaal vrij staat en de bergen om hem heen niet zo hoog zijn. Als er geen bomen of andere bergen in de weg staan kunnen we de berg heel lang nog zien.
Tijdens de reis kunnen we met ons pasje wat we op de heenweg als 'goldstar'-passagier hebben gekregen voor een alcoholisch drankje nu ook drinken halen. Eigenlijk mag dat niet maar ze kunnen niet zien op welke dag het pasje is afgegeven dus daar maken we handig gebruik van. We leggen het gewoon uit aan de mevrouw achter de bar en ze vindt het nog wel grappig ook. Jus d'orange is nl. veel goedkoper dan een alcoholische versnapering dus ze vindt het eigenlijk wel dom van ons. Maar wij hoeven geen wodka of wijn in de trein en vinden een juutje veel lekkerder, haha. Het voordeel van een tafeltje in de trein is dat Sonja mooi het verslag kan bij typen en de bijbehorende foto's kan uitzoeken. Zodat dat vanavond nog geüpload kan worden. Onderweg staan we nog een uur stil omdat er een tegemoet komende trein is met een defect aan zijn locomotief. Nu heeft onze trein er twee dus gaan ze er één geven aan de andere trein. Het duurt behoorlijk lang maar dan is het geregeld en het werkt ook allemaal dus beide treinen gaan weer hun eigen kant op. Dit is ook één van de regels die hier letterlijk in de wet staan. Als je iemand ziet met problemen moet je diegene altijd helpen. Zeker in de winter kan dat het verschil maken in overleven of de dood. Winters is het vandaag bij lange na niet. Er is inmiddels stralend blauwe lucht te zien met een fel schijnende zon. Heerlijk zo mag het de komende twee weken nog wel blijven van ons.
Mount Denali laat zich nog lange tijd zien. Soms hangen er een paar wolken voor maar net zo snel zijn deze weer verdwenen. Het is een machtig gezicht die berg boven alles te zien uitsteken. De hele reis blijft het prachtig weer en we kletsen wat met twee studentes die hier in Alaska op studiereis zijn. We horen hoe het Amerikaanse studiesysteem werkt en wij vertellen (voor zover we daarvan op de hoogte zijn) over het onderwijssysteem in Nederland. Grappig om de verschillen te horen.
Hier krijg je een studiebeurs als je bijvoorbeeld in het schoolteam zit van een bepaalde sport. Dus zolang je in het 1e zit wordt je studie betaald maar komt er een student die beter is dan kan dat direct betekenen dat je geen studietoelage meer krijgt en alles zelf moet betalen. De trein is helaas is erg vertraagd dus we halen een pizza in de restauratie. Wonderwel smaakt ie prima.
Uiteindelijk zijn we pas om negen uur weer terug in Anchorage. We hadden eerst bedacht om met de bus naar het B&B te gaan maar omdat het zo laat is pakken we een taxi. Tien minuten later zijn we bij Gardenside B&B aan de 515W 20th avenue. We hebben een hele verdieping tot onze beschikking echt heel ruim. Van alles voor handen. Dit is echt relaxt. De eigenaresse laat ons alles zien en verteld hoe alles werkt. Jammer dat we hier maar voor één nachtje zijn maar een prima verblijf voordat ons volgende avontuur begint.
{flike}