Woensdag 27 januari 2010 – Tortuga naar Cerro de la Muerte Quetzals paradise
Vanmorgen rond een uurtje of 7:30 uur opgestaan, want we hoeven niet belachelijk vroeg weg. Het is tenslotte niet zo ver rijden, maar aan de andere kant... het is wel de bergen in en we hebben geen idee hoe de wegen daar zijn. We ontbijten bij het hotel en betalen de rekening met onze creditcard. Gelukkig doet die het, want gisteren lag de creditcard machine eruit en dat zou niet handig geweest zijn, want contant geld is ook maar beperkt en een bank is ver weg. We nemen afscheid van Rob en Roos, die morgen vliegen naar New York en we vertrekken rond 10 uur naar de bergen. We gaan nog even langs de supermarkt, want die is in de bergen vast niet aanwezig. De weg is goed geasfalteerd en ook de routebeschrijving klopt (bijna). In plaats van voor de brug over de rivier afslaan is de afslag NA de brug over de rivier, maar gelukkig hebben we de GPS mee en die weet de weg nog steeds erg goed te vinden hier. De weg is vrij smal en kronkelig, ondanks dat het de Panamericana is, wat de doorvoerweg door Midden Amerika is. Er gaan grote vrachtwagens moeilijk en dus langzaam tegen de berg op en remmen vol op de motor met veel kabaal als ze van de berg afzakken.
Na een aardig eind gekronkeld te hebben houden we even een plasstop ergens in het bos. Je wordt gek van alle bochten en even rechtuit kijken is ook wel lekker. De temperatuur is inmiddels van 33 graden bij vertrek gedaald tot 13 graden. Dat is best een groot verschil en de airco kan hier ook echt wel uit.
We komen in de wolken terecht en soms breekt het open en zijn er prachtige vergezichten. We komen uiteindelijk na ongeveer 140 kilometer aan op de plaats van bestemming. Bij kilometerpaal 70 linksaf klopt aardig en er staan voldoende borden naar Quetzals Paradise. We parkeren de auto en merken echt de temperatuurschok, want in onze korte broek en dun hempie is het hier toch echt wel wat te fris. Wat een verschil met vanmorgen, toen we zwetend de auto inlaadden.
We krijgen een eigen houten huisje op de berghelling toegewezen en pakken de auto uit. Het huisje is klein maar voor een nachtje redden we het hier best. Geen verwarming en de wind heeft vrij spel om het huisje, dus het wordt hier vannacht vast wel koud! Er ligt gelukkig een dikke stapel dekens op het reservebed.
Na in het restaurantje even wat gegeten te hebben besluiten we om een trail te gaan lopen. De Sendero Dante is volgens de eigenaar ongeveer 2 uur lopen, dus dat moet kunnen. Op de routebeschrijving staan diverse 'Quetzal viewpoints' dus misschien vinden we er zonder gids ook een? De trail daalt heel snel steil naar beneden en we denken al direct aan de weg terug straks.... dat wordt weer klimmen omhoog.
Nadat we bij een waterval geweest zijn gaat het inderdaad weer omhoog. We hebben helaas geen quetzals gevonden, maar morgenochtend om 06:30 uur gaan we met een gids op pad en die hebben vandaag 10 quetzals gespot, dus dat moet morgen toch ook lukken?
Wel zijn er hier vele soorten kolibrie's te vinden die gelokt worden met suikerwater. Hoe langer je staat te kijken, hoeveel meer verschillende soorten je ziet en je blijft dan ook foto's schieten. Die vogeltjes zijn ook zo snel. Het is prachtig als je ze met hun vliegensvluggen vleugelslagen ziet stil hangen in de lucht.
We douchen in ons houten hutje onder een bijzondere douche met bijzonder weinig water. Ze hebben hier een douchekop met een electrisch verwarmingselement of iets dergelijks. Er komt dus gewoon koud water bij de douchekop en dan wordt het daar pas verwarmd. Vreemde constructie en de hoeveelheid is ook niet echt bijzonder dus in ons inmiddels koude hutje in de wolken is er weinig warmte meer te vinden, behalve onder de dekens. We zitten met de spijkerbroek aan en drie lagen kleding inclusief fleece trui, de GPS-tracks en foto's op de laptop en typen dit verslag. Om 18:30 uur is het diner. Pollo (kip dus, wat ze hier blijkbaar in overvloed hebben want je vindt overal pollo) en beef. Van tevoren bestellen want dan kunnen ze dat alvast klaar maken of zo....? Het eten viel wat tegen het was al snel koud, maar ja, de openhaard brandde lekker en als je ervoor stond en je om de halve minuut omdraaide werd je weer lekker warm. Omdat het in het restaurant ook niet al te warm is en je niet de hele avond voor de openhaard kan blijven staan besluiten we terug te gaan naar ons huisje. We lopen al weg en dan worden we weer terug geroepen, krijgen we twee hete waterkruiken mee. Wat een service, ze weten waarschijnlijk dat het hier echt heel koud is.
Enfin, na het eten gaan we een filmpje kijken op de laptop. Surf's up, het vervolg van Happy Feet, waarbij een pinguin heel goed kan boardsurfen. Het is wel lachen omdat we net zelf ook in Samara dat hebben geprobeerd. We hebben de kruiken alvast bij het voeteneind neergelegd en zitten ingepakt in de fleecetruien en dekens de film te kijken. Om half negen gaan we slapen, althans dat is de bedoeling. Het is inmiddels echt bokkoud en als je dan je gewone kleren verruild voor je nachtpon dan lig je wel in een deuk. 's Ochtends is het bloedheet met 33 graden en 's avonds vriest het gewoon. We gaan liggen onder de zeven dekens die er inmiddels op het bed liggen. We liggen helemaal in een deuk, het bed is een meter tachtig lang en ongeveer anderhalve meter breed. Je snapt al hoe die twee Hollanders in dat bed gepropt liggen. Het is echt lachen. De kruik is wel heerlijk warm en na ongeveer twee uur te hebben liggen dommelen wordt het Martin letterlijk te heet onder de voeten. Hij ligt klem tegen de muur, kan zijn benen niet strekken en heeft het te warm. We ruilen van plekje, dat gaat wat beter. Alhoewel we worden 's nachts veel wakker en hebben dan uitzicht op de sterrenhemel. Het voordeel is dat het vanzelf weer ochtend wordt