Sevilla
- Details
16 september 2016
Om half acht gaat de wekker want we gaan vandaag naar Sevilla. Snel opstaan, ontbijt en hup de auto in. Met het zonnetje pal op het voorruit rijden we in vijf kwartier naar Sevilla. We zetten de auto in de parkeergarage Alfonso XIII dat is dichtbij alle bezienswaardigheden dus lekker makkelijk.
Om even voor tien lopen we dan ook in de stad, de temperatuur begint al lekker op te lopen. We gaan eerst naar het paleis Real Alcázar buiten staat al een lange rij dus we sluiten maar aan. Het gaat om tien uur open en dan schuifelen we ook langzaam naar voren. Dit is een koninklijk paleis. Alcázar is een Spaans woord voor (versterkt) kasteel, afgeleid van het Arabische al-qasr, dat "vesting", "slot" of "paleis" betekent. Het is gebouwd volgens de Mudéjar-architectuur wat sterk beïnvloed is door de Moorse cultuur die er daarvoor heerste. Eerst stond er op deze plek een Romeins en later een Visigotisch fort. In 913 gaf Abd-ar-Rahman III opdracht tot de bouw van een kasteel op deze plek. In de loop der eeuwen werd het kasteel steeds verder uitgebreidt.
Binnen is het vooral heel veel kleine versieringen op de plafonds en hoge muren. Allemaal gebeeldhouwd in de stenen. Gotische doorkijkjes die allemaal uitbundig versierd zijn.
De muren zijn betegeld met keramieke tegeltjes. Vaak dezelfde voorstelling die steeds terugkomt. Dan zijn er nog de koninklijke vertrekken maar daar mogen we geen kijkje nemen. We lopen nog de gigantische tuinen in. We vinden het niet echt wat. Er staan vooral heel veel grote bomen wat wel voor lekkere verkoeling zorgt maar verder is er niet veel bijzonders te zien.
We verlaten het paleis en gaan naar de Kathedraal die hier vlakbij staat. Ook hier staat weer een lange rij met wachtende, we sluiten aan en staan heerlijk een twintigtal minuten weg te branden in de zon. We waren wel zo slim om nog even wat te drinken te halen. In de kathedraal is het heerlijk koel.
Dit is een megagrote kathedraal, hij is gebouwd in de vorm van een vijfkantige kruiskerk met verschillende kapellen aan de zijkanten. Hij is 127 m lang, 83 m breed en binnenin 43 m hoog.
De kerk is gebouwd op de plek waar vroeger de Moorse hoofdmoskee van de stad stond. In de 13e eeuw heeft men hier een kerk neergezet en in 1401 werd besloten tot de bouw van deze gigantische kathedraal, dit duurde tot 1506. Als we binnenkomen staan we direct voor het praalgraf van Christoffel Columbus. Een kist gedragen door vier dragers. De plafonds zijn prachtig bewerkt.
In het midden van de kathedraal bevindt zich het koor wat afgesloten is door prachtige hekwerken. Aan weerszijde van het koor bevinden zich twee identieke kerkorgels, of het daardoor ook stereo klinkt in de kathedraal hebben we helaas niet mogen horen. Het hoofdaltaar is rijkelijk versierd met verguld houtsnijwerk wat een tirrelantijnen allemaal. Ook dit is weer afgesloten met een gigantisch gotisch hekwerk.
Er zijn wel 75 grote glas in lood ramen ronddom. En als er geen raam is, is er wel een kapel of hangt er wel een mooi schilderij.
We beklimmen nog de Giralda toren, deze 105 m hoog. Deze kun je in vanuit de kathedraal maar hoort niet echt bij de kathedraal. Dit was oorspronkelijk een minaret en is gebouwd in 1184. Het zijn geen trappen waarmee we omhoog gaan maar schuin geplaveide hellingen. Het verhaal is dat dat voor de paarden was die de mensen omhoog konden brengen. Wij gaan te voet en na 35 hellingen staan we op 2/3e van de toren (hoger kan niet). Boven hebben we een mooi uitzicht over de stad. Hier hangen ook hele grote kerkklokken. De grootste is zo'n 120 cm hoog. Er hangen er zo'n 20 stuks in verschillende formaten. We zijn er niet om exact 12 uur (gelukkig maar) maar we zijn wel benieuwd hoe dit zal klinken als ze allemaal gaan klingelen.
We verlaten de kathedraal en lopen de stad in. Op zoek naar een restaurantje waar we wat kunnen eten. Keuze genoeg en we belanden op een terras in een klein straatje. Het is lekker en we kunnen er weer even tegenaan. We gaan nog even naar de Kerk El Salvador. Ook in deze kerk is weer rijkelijk versierd.
Het is bloedheet maar we lopen toch nog even naar Parc d'Espagne. In de digitale reisgids staat een mooie foto van gekleurde keramieke zuilen en die is daar gemaakt. Langs de rivier en door een groot park komen we er aan. Het is een prachtig rond plein met een gebouw in de vorm van een halve cirkel. In de cirkel ligt een slootje waarop bootjes varen als in een soort Venetië.
Maar wat mooier is heel veel keramiek. Zelf de lantaarnpalen zijn versierd met de kleine steentjes en ook de balustrade om het water heen. Over dat water gaan dan weer bruggetjes die weer helemaal versierd zijn met voorstellingen van bloemen gemaakt van keramieke steentjes.
Langs het gebouw zijn allemaal bankjes met daarop voorstellingen van alle grote steden in heel Spanje. Allemaal in keramiek en in de meest felle kleuren. Echt heel mooi. We lopen het hele gebouw/plein rond op zoek naar de grote keramieke zuilen. Helaas we kunnen ze niet vinden. Zou het dan gesloten zijn. Geen idee trouwens wat zich binnen het gebouw bevind. Buiten is het in ieder geval prachtig.
We vragen het nog even bij een mannetje van de bewaking. We laten het plaatjes zien en hij begint al te lachen. Het blijken dus gewoon de bankjes te zijn maar dan onder een bepaalde hoek gefotografeerd. Nou dan zijn we er al de hele tijd langs gelopen. Dat kunnen wij ook fotograferen. Het is alleen even wachten op een momentje waarop er net niemand zit. En dat lukt wij hebben ook de mooie plaatjes.
Het is inmiddels al zes uur geweest dus we gaan weer terug naar de auto. We rijden het stuk weer terug naar Zalamea met wederom het lage zonnetje in ons gezicht. Zo dat was een lange dag slenteren maar wel veel gezien. We nemen een verfrissende douche en gaan kijken of we de Nederlandse televisie kunnen ontvangen. Douwe, ons neefje, komt op tv met zijn cello in het programma Superkids. De wifi is gelukkig stabiel en we zien hoe hij door is naar de halve finale, leuk hoor. Het is al laat we gaan slapen, ons laatste nachtje hier in Cortijo Zalamea.
{flike}
Berrocal en relax
- Details
15 september 2016
Oh wat was het koud vannacht dubbele badhanddoeken op de lakens om nog een beetje warm te worden. Bijkomend voordeel is dat je dan wel goed slaapt en het is dan ook al half negen geweest als de ogen opengaan. Rustig ontbijten. Het zonnetje is er weer bij dus dat wordt weer een mooie dag.
We gaan nog een keer terug naar de Rio Tinto bij Berrocal. We parkeren de auto en lopen naar de rivier. Het is duidelijk te zien dat het een paar dagen terug erg hard heeft geregend de rivier staat een stuk hoger. De mooie uitgedroogde stukjes grond zijn nu allemaal onder gelopen. Er is hier voor de rest helemaal niemand te zien heel af en toe komt er een auto of fietser voorbij over de brug, wat een stilte.
We fotograferen een uurtje keien en ondergelopen stukjes grond maar ook kleine watervalletjes. Het is even zoeken hoe we erbij kunnen komen maar via een paar grote keien komen we aan het stroomversnellinkje. Even uitkijken dat we het statief niet in de natte grond zetten maar op een droge steen.
We lopen nog een stukje verder stroomafwaarts daar is het voormalig station van Berrocal. Nu is het helemaal vervallen en de spoorrails is ook voor een groot gedeelte weggehaald. In de ruïne ligt een geocache die we ook nog even vinden. Sonja loopt nog even verder naar een stuk rails want dat moet toch ook even vastgelegd worden.
Dan hebben we het wel gezien en rijden we terug naar Cortija Zalamea. We gaan in de relaxstand. We nemen een duik in het zwembad en laten ons lekker verwarmen door het zonnetje. Het betere leven lekker relaxt op een zonnebedje onder een rieten parasol.
Om vijf uur rijden we nog even naar Camino de Valvelde een plaatsje naar het Zuiden. We kijken wat rond en halen boodschappen. Lekkere pizza gehaald welke we thuis mooi in de oven kunnen doen. We hebben tenslotte vakantie.
De avond brengen we door met wat lezen, uploaden van de verslagen op onze website. Inmiddels een deken op het bed gegooid dan hebben we het komende nacht in ieder geval niet koud.
{flike}
Dolmen El Pozuelo en treintje Rio Tinto
- Details
14 september 2016
Het is behoorlijk afgekoeld vannacht en ook vanmorgen is het niet echt warm te noemen. De thermometer komt niet hoger dan 18 graden en het is toch al tien uur, de fleece trui maar mee. Nog even naar de supermarkt voor kaas en ham en water zo dat is weer geregeld.
We gaan vanmorgen naar de Dolménico El Pozuelo. Dit ligt zo'n 18 km naar het Zuiden. We rijden een klein weggetje in wat steeds smaller wordt en op een gegeven moment alleen nog maar een gruis pad is. Maar uiteindelijk komen we bij een parkeerplaats waar een aantal borden staan. Deze zijn gelukkig nog te lezen want de meeste zijn helemaal verweerd. Vlakbij de parkeerplaats staat een boertje en Martin vraagt of we goed zitten. Ja hoor, hier naar boven lopen en dan loop je zo een rondje.
Het is een klein stukje lopen de heuvel op. Er zijn hier 13 plekken waar dolmen zijn en hier staan we bij nummer 9. Het is dat er een bordje bij staat anders was het niet eens opgevallen er staan een paar stenen op z'n kant en dat is het dan. Nou dat valt behoorlijk tegen. We lopen naar boven naar nummer 8. Zo dat is even andere koek een heel hunnebed met steencirkel er omheen. Nooit geweten dat die dingen ook buiten Drente te vinden waren. Ja we weten van de grafstenen in Carnac, Bretagne, Frankrijk en Stonehenge in Engeland maar nu dus ook in Huelva, Spanje.
Hier staan de stenen in een soort kruis met zelfs nog twee grote dekstenen erop. We lopen terug naar de auto want aan de andere kant van het pad liggen er nog een paar. Nummer 6 en 8. Nummer 6 kunnen we snel vinden. Dat is niet zo moeilijk boven op een heuvel zien we heuvel van stenen/keien helemaal begroeid maar dan blijkt het een halve cirkel te zijn want aan de andere kant zien we weer de grote stenen op z'n kant staan met hier zelfs 4 kamers afgedekt met van de grote dekstenen. We lopen er tussendoor en erin. Dan oeps vleermuizen ze fladderen om je hoofd. Het zijn er maar twee maar in een ruimte van 2 vierkante meter schrik je dan toch wel. En als Sonja er één ziet hangen dan moet de flits er even bij gepakt worden. Zo'n kans krijg je niet vaak. Het is nog erg lastig om scherp te stellen in het donker maar hij staat erop. Het beestje zal wel verblind zijn want op één van de foto's lijkt het erop dat ie met wijd opengesperde ogen kijkt naar wat er gebeurd. Dolmen nummer 8 kunnen we niet vinden dus die laten we voor wat het is.
We lopen weer terug naar de auto en rijden een stuk verder want daar liggen er nog een viertal. Inmiddels is de zon behoorlijk gaan schijnen dus het wordt ook weer wat warmer. We zijn nu bij de nummers 1 t/m 4 en er is een wandelpaadje dat je langs alle vier brengt. De auto weer aan de kant en de fototassen op de rug. Het is erg mooi hier en we kijken zo het heuvellandschap in. Een mooie blauwe lucht met veel witte wolkjes, je zou er zo een foto van maken ;-) Dolmen nummer vier is ook weer een mooi kruisdolmen alleen de dekstenen ontbreken. Martin legt ze allemaal mooi vast.
Sonja heeft ondertussen haar aandacht gelegd op een paar mooie libellen. Stenen zijn maar stenen toch;-) Het is nog lastig om de libellen (eerst een rode en daarna een gele) scherp op de foto te krijgen want het waait behoorlijk en de beestje zitten zo wie zo niet zo lang op één plek.
Dan lopen we weer verder naar nummer 1 en deze is echt heel mooi boven op de top en dan een deksteen van wel drie meter lang. Dat is een mooie plek voor een zonsondergang. Het is jammer dat het een behoorlijk eind weg is en dan ook nog zo'n kiezelpad niet echt wat voor in het donker.
Dan wordt het tijd om weer terug naar de auto te gaan want we willen nog naar Riotinto.
We gaan naar het Museo Minera 'Ernest Liuch', dit is een museum over de mijnbouw in Riotinto. We komen even voor drieën aan en dan blijkt het net even dicht te gaan voor de lunch. Een uurtje, nou dan gaan wij ook maar lunchen. We belanden bij Galàn 200 meter verderop. Een soepje en een hoofdgerecht. Het gaat er prima in. Het museum gaat over de geschiedenis van de mijnbouw hier. Deze is begonnen in de tijd van de Romeinen, die hadden al door dat er hier allerlei kostbaarheden in de grond zaten. Het is echt rendabel geworden door de Engelsen die hier hele coöperaties hebben opgezet van 1890-1970. In het museum ontdekken we dat er hier echt fantastische gesteenten en edelstenen uit de grond zijn gehaald. Wat een rijkdom. Het is alleen jammer dat alle teksten alleen in het Spaans zijn dus het is meer plaatjes kijken. We hebben ook niet heel veel tijd want om half zes gaan we met het toeristentreintje het mijngebied in. Onderweg stopen we nog even bij een mooie afgraving langs de weg. Je ziet allemaal verschillende kleuren van de verschillende gesteenten.
Het treintje heeft twee open wagonnetjes en het is gelukkig niet heel erg druk. We rijden door het mijngebied heen en er wordt van alles via een megaharde box uitgelegd in het Spaans. De tekst hebben we al gekregen in het Engels dus we hebben al een beetje kunnen lezen wat er zoal te zien is onderweg. Zo komen we langs een berg van donkerbruin gestold ijzererts. Je zien de ronde vormem van de mijnwagentjes terug in de het afval. De Rio Tinto zien we ook steeds onder ons kronkelen dus genoeg mooie uitzichten. We komen ook langs een rangeerstation waar alle oude locomotieven, treintjes en goederentreintjes staan weg te roesten. Het is werkelijk een treinkerkhof hier. Erg mooi om te zien.
Op het eind van de rit stoppen we even een kwartiertje. Hier kunnen we foto's maken bij de rivier en daar zijn we wel voor te vinden natuurlijk. Het is een mooi stukje met mooie spiegelingen en gekleurde keien.
Na een tiental minuten zit iedereen al weer in de trein maar wij hebben gelezen dat er gefloten wordt door de loc dus dus zolang kunnen wij doorfotograferen. Dan gaan de fluit en pakken ook wij in. Dezelfde weg weer terug.
Bij de auto bedenken we wat we kunnen gaan doen. Terug naar het huisje of nog even de bergen in. We kiezen voor het laatste het kan een mooie zonsondergang worden een aantal wolkjes en de zon schijnt. Bij Minas de Riotinto rijden we naar het Noorden richting Aracena. Al snel komen we langs gigantische mijnbouw, hier is ook een uitkijkpunt 'Mirador de Cerro Colorado' dus daar stoppen we even.
Jeetje wat is dit gigantisch groot zeg. Er rijden vrachtwagens met wielen van zo'n twee meter doorsnede als kleine mieren door de mijn. Langs de wanden van de mijn zien we alle verschillende kleuren gesteente. Als je de nijverheid zou weglaten dan zou je denken dat je aan de Grand Canyon stond (nee hoor, niet helemaal ;-)). Naast de mijn zien we ook de grote fabrieken waar de voornamelijk ijzererts wordt gewonnen.
We rijden er langs want we willen kijken of we in de bergen een mooie plek kunnen vinden voor de zonsondergang. De plek hebben we niet helemaal gevonden en helaas was de zonsondergang niet helemaal wat we ervan verwacht hadden de wolken waren iets te stevig aan de horizon.
En zo kwam er aan deze lange dag ook weer een eind. Terug in het huisje de weblog weer bijgetypt want die liep alweer twee dagen achter. Martin probeert zijn Spaans bij te spijkeren met het kijken van een film op de tv.
{flike}
{jcomments off}