12 september 2016
Een weekje naar de zon, in juli was dat niet zo gek bedacht. Inmiddels is het in Nederland al een aantal weken prachtig weer met zelfs tropische temperaturen dus wat dat betreft hadden we net zo goed thuis kunnen blijven. Maar wij wilden nog een weekje naar de zon een beetje opwarmen. Maar waar ga je dan heen?
Andalusië staat al even op ons lijstje en dat zou nu mooi kunnen. Dan komt er op facebook een bericht langs van een fotografie reis naar de Rio Tinto. Zo dat ziet er mooi uit, prachtige foto's. Die willen we zelf ook maken dus ons verdiept in dit prachtige stukje natuur. De rivier ligt in het Westen van Andalusië dus dat zou een mooi doel kunnen zijn voor ons weekje zon. Een beetje struinen op internet levert ons een mooie plek om te verblijven en de vlucht naar Sevilla is ook geboekt.
En zo vertrekken we maandagochtend om half vijf naar Schiphol. Het was weer even stoeien met de ruimbagage, we hebben dan wel 2x 20 kg ruimbagage bijgekocht maar een tweetal grote statieven zijn mee en dat is toch een behoorlijk gewicht. De fototassen met camera's en lenzen nemen we mee als handbagage. We hebben mazzel want met Transavia mag je 10 kg handbagage mee. En zo staan we weer op Schiphol.
Als we het vliegtuig instappen komt de zon weer prachtig op. Het wordt weer een mooie dag in Nederland. We zitten achterin het vliegtuig en hebben de mazzel dat we drie stoelen met z'n tweeén hebben dus we zitten iets ruimer want oh wat is het krap allemaal in zo'n vliegtuig. We proberen nog wat te slapen en dan zijn we twee en half uur later al weer in Sevilla.
Het is er nu 's ochtends tien uur al 22 graden maar in de loop van de dag loopt dat op naar 36 graden. Warm is het dus wel. De bagage komt ook al weer snel aan rollen over de band en dan op naar de autoverhuur. Dat duurt even maar ook dan hebben we de sleutel en op naar de garage. We hebben een Renault Megane een iets nieuwer type maar lekker makkelijk je weet alle knoppen blindelings te vinden.
Alles in de auto en op pad. We rijden eerst dwars door Sevilla waar we bij een supermarkt de eerste boodschappen doen. Water, drinken, een broodje we hebben een appartement dus zelf voorzienend en het grote voordeel gewoon een koelkast dus we kunnen alles kwijt. Bij de auto eten we een bolletje ham/kaas, zo we kunnen er weer even tegen.
Als we de stad uit zijn rijden we door dorre vlakke omgeving maar als we afslaan naar het Westen komen we al gauw in de heuvel die gegroeid zijn met olijfbomen en krukeiken. Prachtig is het hier. Het wordt steeds groener. In het dorp Nerva hebben al het eerste uitzicht op de open mijnbouw die hier in overvloed plaats vindt/vond. De vele verschillende kleuren van de mineralen zijn goed te zien. Dat wordt mooi we hebben een vijftal overnachtigingen hier dus alle tijd om de omgeving rustig te verkennen.
Dan komen we aan in Zalamea la Real het dorpje waar ons verblijf is. De telefoon-tomtom stuurt ons er precies heen. Inmiddels hebben we ook ontdekt dat in de auto ook navigatie zit dus verdwalen zullen we hier niet.
Om twee uur rijden we het terrein op van Cortijo Zalamea. De auto kunnen we mooi parkeren onder een afdak en het appartement ligt er vlakbij. We hebben appartement Zarandas een vierpersoon appartement. De eigenaren kijken dan ook verbaast dat we maar met zijn tweeën zijn. Wij uitleggen dat we de ruimte erg waarderen. We hebben nu een hele grote woonkamer met lekkere banken en stoelen en een grote eettafel met bijbehorende stoelen en een keuken en uiteraard twee slaapkamers. Het is behoorlijk warm in het appartement maar alle ramen tegen elkaar op en de waaier aan zorgt al voor een beetje verkoeling. We installeren ons en besluiten om maar een paar uurtjes te gaan slapen. Vannacht was het erg kort en Martin is niet helemaal lekker (een buikgriepje). In de slaapkamer hebben we airco dus dat moet lukken. Nou ja niet helemaal Martin slaapt als een roos maar Sonja kan haar draai niet vinden dus alles maar een plekje geven en rustig buiten gaan zitten op de veranda in het windje.
Om half zes de fototassen gepakt en op naar Minos de Riotinto kijken of we de rivier al kunnen vinden. In het plaatsje nog even binnen gelopen bij het museum, het is nog een kwartiertje open dus dat maar op een andere dag. Wel even kunnen vragen waar we mooie foto's kunnen maken van de rivier. Nee we zijn geen professionele fotograven maar wel erg over-enthousiaste amateur fotograven dus we hebben de tijd. Het blijkt dat we bij het plaatsje El Berrocal een brug kunnen vinden over de rivier en daar kan je naar beneden lopen. Oké gaan we dat doen.
Het is nog een eind rijden blijkt, we kronkelen door de heuvels en de zon komt steeds lager te staan. Gaan we het redden? Straks is het al helemaal donker als we naar huis gaan. Doordat het zonnetje al zo laag staat hebben we een prachtig uitzicht over de verschillende heuvels. Snel even met de telefoon een foto want we rijden hier voor een ander doel. Dan zijn we in het plaatsje. De plaatsjes hier zijn allemaal prachtig verzorgt. Veel al witte huisje en vaak versierd met keramieke tegeltjes. Ook de straatnaambordje zijn vaak van keramiek erg leuk.
We rijden nog even verder en ja hoor daar is de rivier. We parkeren de auto en lopen naar de rivier. Door de river stroomt inderdaad rood gekleurd water en de stenen hebben allemaal verschillende kleuren gekregen. Rood/geel/wit/bruin overal waar je kijkt zie je prachtige plaatjes.
De zon is allang al verstopt achter de heuvel maar we kunnen toch nog een paar prachtige foto's maken op statief. Lang sluitertijd is nu ook geen probleem dat is dan weer een voordeel. Als het toch wel erg schemerig begint te worden stappen we op. Deze plek onthouden we daar komen we de komende dagen nog wel eens terug.
Het is inmiddels al negen uur geweest en donker dus we rijden door naar het restaurant wat ons is uitgelegd door de eigenaar van Cortijo Zalamea. We gaan naar El Stacioni langs de voetbalvelden en tennisbanen, oeps een off-road weggetje zullen we dat doen. Nou ja we kijken wel even en ja hoor daar ligt het al. Het is een oud gebouwtje op de heuvelrand. We zien het dorpje Zalamea met z'n verlichte kerktoren en verder kijken we een donker dal in.
Een mooi plekje we gaan zitten aan een tafeltje en de eigenaresse komt al naar ons toe. Het blijkt dat ze geen woord over de grens spreekt en ons Spaans is ook nog niet zo heel veel. Maar we begrijpen elkaar en weten dat we iets met tomaten vooraf krijgen en vlees als hoofdgerecht.
Niet veel later krijgen we een groot bord met in stukken gesneden tomaten met daarop zeezout en kruiden, heerlijk. Het blijkt dat we toch wel erg veel trek hebben het bord is snel leeg. Dan krijgen we ons hoofdgerecht plakjes dun gesneden varkensvlees in heerlijke kruiden gebakken met sla. Willen we nog een toetje is de vraag. Willen we flan? Geen idee wat het is en onze vertaalapp geeft ook geen uitslag ook heeft ze een citroenmousse. Nou dat vinden we wel lekker. Met een volgegeten buik rijden we weer terug naar ons appartement. We nemen een lekkere douche en welterusten.
{flike}