9 december 2014
Na heerlijk te hebben geslapen gaat om zeven uur de wekker, vroeg ja, maar we willen deze dag optimaal gebruiken. We halen verse broodjes bij de bakker hier 30 meter verderop en ontbijten in onze eigen keuken met een heerlijk kopje thee. We smeren twee broodjes voor tussen de middag en klaar zijn we.
We hijsen ons in onze winterse outfit. Dit houdt in; eerst een laag thermokleding daarna een skipulli, een wollen shirt en dan nog een skibroek of een joggingbroek+regenbroek en uiteraard de winddichte winterjassen. Ja een hele dag languit liggen op het strand in december daarvoor moet je je wel warm aankleden (zeker als je nog 40 dagen kinkhoest te gaan hebt ;-)
We lopen naar de haven waar vandaan een klein bootje ons in 10 minuten naar het eilandje Düne zal brengen. Van de bemanning horen we dat vanmiddag de voorlopig laatste veerboot naar het vaste land gaat. Dit betekent dat we vast zitten. Onze geplande terugreis dag is donderdag maar dat gaat dus niet lukken. Dit omdat er een mega storm aankomt vanuit Engeland met windkracht 9 à 10 met stevige windstoten en ja dan vaart de veerboot niet meer.
Maar ja dat is zorg voor later eerst naar Düne waar we om kwart over negen aan land stappen. Het is een eilandje van zo'n 0,8 vierkante kilometer dus niet echt heel groot. De grijze zeehonden schijnen rondom het eiland te liggen dus het maakt niet uit hoe om je loopt. We gaan naar de Noordkant en zodra we op het strand zijn, zien we de eerste zeehonden al liggen. Sommige liggen lekker in de branding en laten zich heerlijk schoonspoelen, ze spelen en zwemmen wat en zo komen ze hun dag ook weer door. De jongen nog niet want hun vacht/huid is nog niet dik genoeg tegen de kou van de zee.
Bij de eerste zeehonden zien we ook direct al zo'n klein wit donzig jong beestje liggen. Oh oh, wat vertederend. Direct languit op het meegebracht yogamatje wat nu dus prima dienst doet. Lekker makkelijk je rolt het af en gaat liggen en voor de camera heb je ook direct iets ter bescherming tegen het zand. Martin fotografeert met de grote lens vanaf statief dus dat is weer een ander verhaal.
Oh dit is genieten zeg. Met een flauw opkomend zonnetje is het ook nog eens prachtig weer, voor winterse begrippen dan he en afgezet tegen de hagelbuien van gisteren. Op een klein miezer buitje 's ochtends na blijft het de hele dag droog. Met af en toe de zon. Echt hoog komt de zon niet aan de hemel omdat we hier een stukje Noordelijker zitten en het ook al weer bijna de kortste dag van het jaar is.
De hele dag lopen we van zeehond naar zeehond en leggen ze in de mooiste poses vast. De beestjes zijn erg nieuwsgierig, soms komen ze helemaal naar je toe gekropen. Niet te dichtbij natuurlijk want moeders ligt meestal ergens verderop en houdt de kleine donders goed in de gaten.
Officieel moet je op 30 meter afstand van de zeehonden blijven maar er liggen er zoveel dat je soms even een strategische route moet plannen om door te kunnen lopen. Later ontdekken we dat als je langs een volwassen exemplaar wilt lopen dat je het beest maar het beste kan negeren dan komen ze niet grommend overeind.
Op 12 november is het eerste zeehondje geboren (dit jaar) maar ook vandaag zijn er een paar ter wereld gekomen. Je ziet dan nog bloed op het strand liggen en na de regenbuien van gisteren zou dat anders al helemaal weggespoeld zijn dus het moet van een geboorte van vandaag zijn. Helaas hebben we het niet live mee mogen maken. Maar je ziet wel welke nog maar een paar uur oud zijn. Dan is de vacht nog geel van het vruchtwater en de navelstreng is ook nog niet ingedroogd. Die hele kleintjes zijn evengoed al erg beweeglijk en draaien zich om en kruipen over het strand. Het is ook heel grappig als zo'n kleintje zijn eigen poot ontdekt en in zijn bek steekt of naar je zwaait. Dat maken wij er dan weer van.
De meeste jongen hebben natuurlijk altijd honger maar als ze echt om moeder gaan zeuren is dat een grappig gezicht. Ze kruipen dan dicht na
ar mams toe en dan moeten ze eerst wachten totdat mama een beetje op haar zij gaan liggen. Daarna begint de zoektocht naar één van de twee tepels die aan het achtereind van de moeder zitten maar de kleine begint te zoeken tussen de voorpoten. En heb je de tepel eindelijk gevonden dan wil moeders zich graag weer even een rondje omdraaien. Kan je er weer achteraan en erger nog begin je weer met je bek vol met zand.
Martin vind het om een uur of een wel genoeg (we zijn immers al vier uur op strand). Sonja weet hem toch te overtuigen te blijven. Het kan wel eens de laatste en enige keer zijn dat we hier deze week komen. Het gaat heel hard stormen en er komt veel regen aan. Dus pakken wat je pakken kan.
De mannetjes zijn erg 
agressief naar elkaar toe, als de één te dicht in de buurt komt van de ander wordt kruipen ze naar elkaar toe en beginnen te 'blaffen' en bijten naar elkaar. Je ziet dan ook veel zeehonden die beschadigd zijn rondom de kop. Dit doen ze waarschijnlijk om hun vrouwtjes of harem te beschermen dat is ons niet duidelijk, dat het om de vrouwen gaat wel. De vrouwtjes zijn nl. direct na het bevallen weer vruchtbaar. Ook zagen we dat een moeder een alleen liggend jong (mama was even vissen) wat te dicht in de buurt van haar eigen jong kwam weg joeg dit was wel een beetje zielig voor het kleintje.
Om drie uur gaan we weer terug met het bootje. De zon staat al heel laag en is vaak verdwenen achter de vele wolken dus het wordt ook snel donker en dat is weer lastig voor de foto's.
Via de supermarkt voor wat drinken gaan we terug naar het appartement waar Martin de foto's verzameld. Blijkt dat we er samen toch weer ruim 900 hebben geschoten en ja, er zitten plaatjes tussen. Want je kan zo'n mooi wit bont vachtje het beste schieten met een camera i.p.v....
Na het douchen dineren we in hetzelfde restaurant als gisteren waar we ditmaal voor vlees kiezen en ook dat smaakt prima. De eigenaren van het restaurant blijken toevallig ook nog Nederlanders te zijn.
{jcomments on}
{flike}