28 december 2018
Het eerste concert
Een paar keer wakker geweest maar prima geslapen. Het ontbijt ziet er prima uit, lekkere toast en zoete cakejes maar ook een yoghurt met cereals. Thermoskan gevuld met heet water en dus lekker veel thee.
Met een goed gevulde maag gaan we de stad nog even in. We lopen naar een straatje verderop want daar hebben we gisteren vanuit de bus een klein marktje gezien.
We komen in de hal waar het nog heel stil is en de kooplui zijn druk bezig hun waar uit te stallen. We lopen eerst langs de vleesmarkt, de varkensoren, staartje, en darmen hangen boven de kraam. We zijn een bezienswaardigheid dus dat breekt al snel het ijs zodat we ook makkelijker foto's kunnen maken van de mensen achter hun kraam. Als we dan de foto even laten zien is er altijd een gulle lach.
Ook weer grote kippen die hier per helft worden verkocht. De kip wordt echt overdwars door midden gehaald zodat ie mooi opengevouwen neergelegd kan worden. Verderop staat een man een grote lange staart in kleine brokken te hakken, de spetters vliegen in het rond. We weten niet van wat voor dier de staart is maar lang is ie wel.
In het pad met groentes gaat het er wat rustiger aan toe. De groente ligt mooi per soort opgestapeld en de verkopers zitten rustig te wachten op klandizie.
We proberen samen wat portretjes te maken, Sonja met de flitser in de hand en Martin met de camera. We raken aardig op elkaar ingespeeld met het fotograferen van diverse kippenslachters en groenteboeren en staan bij de vishakkers even te kijken en zien een 'echte oude karakteristieke chinees' aan komen schuifelen.
Lopen kun je het echt niet noemen, want deze oude baas schuifelt over de natte en gladde vloer, een beetje kromgebogen voorzichtig voorwaarts.
Bij de viskraam blijft hij even staan kijken en we proberen heimelijk een foto van hem te maken met Sonja strategisch opgesteld met de flitser. Maar helaas, dat lukt niet, want hij staat een beetje verkeerd gedraaid.
En opeens draait hij naar me toe en schuifelt voorzichtig verder en tsja, wat doe je dan? In je beste chinees vraag je of je een foto van hem mag maken en dat mag! Hij stopt met schuifelen en Sonja springt in de juiste positie en we hebben de mogelijkheid om deze - we noemen hem een Mandarijn chinees, maar waarom weten we eigenlijk ook niet - prachtige man te mogen fotograferen. We zijn helemaal opgetogen en laten hem ook zijn portret zien en hij vindt het zelf ook prachtig.
Dan lopen we weer naar buiten en komen in een smal straatje waar ook weer allerlei eetstalletjes staan.
Op de hoek staan ze iets te roerbakken. Het is vlees maar allemaal in kleine mootjes gehakt. Het afwegen gaat ook op een prachtige manier. Een stokje met daaraan een touwtje en een gewicht. Aan de ene kant wordt het bakje gehangen en dan wordt het gewicht verschoven als het dan in evenwicht is weten ze dat er genoeg in het bakje zit. Zo staan we wat met de mensen te kletsen die ons ook een bakje willen verkopen. Dat lijkt ons niet zo'n goed plan en we proberen ze via gebaren uit te leggen dat onze maag daar niet zo goed tegen kan en dat we dan aan de race gaan. Het lijkt erop dat ze de gebaren niet begrijpen dus google translate erbij gepakt en dan ..... het lachen gaat door de hele straat. Dat zeg je toch niet. Dan zien we op hetzelfde kraampje een stuk gerookt vlees liggen een poot met de teentjes er nog op. En ja, hoor het echt wat je denkt van al het vlees hier in China. Hond. Google translate er weer bij en ja hoor er wordt bevestigd geknikt. Het lugubere is dat er om het stalletje de hele tijd een jong hondje nieuwsgierig rond loopt.
Doordat we al zijn opgevallen is het ijs bij de andere mensen achter de kraampjes verderop in de straat al gebroken. Dat is dan weer makkelijker om een foto te kunnen maken. Bij een kraampje waar levende kippen in een mandje zitten, blijven we ook even staan. Hier willen ze niet dat we een foto maken. Later zien we ook waarom. Een mevrouw zoekt een lekkere dikke kip uit en deze wordt direct de nek omgedraaid waarna ie nog even mag rondrennen in een prullenbak totdat ie neervalt. Dat willen we eigenlijk niet zien maar uit betrouwbare bron weet ik dat opa dat vroeger aan de Delistraat niet anders deed en de kip dan ook nog koploos rond holde over het straatje.
Verderop komt een mevrouw helemaal haar kraampje uit om even aan mijn armen te voelen. Wij lopen dan ook rond in een t-shirt terwijl de mensen hier allemaal diep weggedoken in hun winterjas zitten. Het is net even te fris maar als je flink doorstapt is het goed te doen. Normaal is het rond deze tijd van het jaar nog steeds een heerlijke temperatuur in deze provincie alleen wij zijn net in de koudste week hier, blijkt later. Verderop komt er een mannetje op ons af wat wel heel graag op de foto wil bij ons. Hij maakt zijn mooiste pose en lachen maar.
Om 12 uur zijn we weer terug in het hotel waar we de lunch nuttigen. Na de lunch kunnen we direct de spullen klaarmaken want we vertrekken naar het theater.
In de hal van het theater aangekomen hangt er weer een prachtige poster van Joop Boerstoel waarop we worden aangekondigd.
Vanavond hebben we concert voor vertegenwoordigers van de regering van deze provincie. Nu is dan ook direct de reden duidelijk waarom we maar één concert konden vinden op de website van het theater.
Wij zijn mee met de eerste bus naar het theater. Daardoor zijn we getuige van de ongemakken die de mensen die op huurinstrumenten spelen allemaal tegenkomen. Gelukkig is de temperatuur in het theater hier beter dan wat we vorig jaar over het algemeen hebben gehad. Het drumstel is van kwaliteit 0 'Made in China' zoiets wat je aanschaft voor een kind wat het hoogstwaarschijnlijk wel leuk vind om drumlessen te gaan volgen en na vijf weken er genoeg van heeft. Het klinkt echt als een natte vaatdoek. De vellen van de basedrum hangen zowat los in het frame. De jongens schroeven het vel los om tot een oplossing te komen, direct vijf Chinezen er omheen want dat kan toch niet. Er wordt een stuk vloerbedekking ingestopt om het geluid nog enigszins te dempen.
Van de celli zijn er drie wel redelijk maar één is echt vreselijk. De mensen hebben nog eigen snaren mee genomen en er wordt dan ook gewisseld. Het wordt wel iets beter maar echt fantastisch wordt het niet.
De contrabassen is echt een probleem. De pin aan de onderkant van de bas kan niet gesteld worden en één bas klinkt als een plastic gitaartje uit de speelgoedwinkel. Het huilen staat de mensen nader dan het lachen. Dit is niet wat je er van verwacht. Er wordt wel van te voren gezegd 'Be flexible' maar je moet toch wel kunnen spelen op een instrument dat functioneert. Er wordt naarstig gebeld naar de verantwoordelijke verhuur partij maar voor vandaag zijn er geen andere bassen beschikbaar. Ook ontbreekt er nog een xylofoon voor het slagwerk, toch wel noodzakelijk voor bepaalde stukken.
De harp ziet er prachtig uit maar als ze de snaren aan het stemmen is kan ze na het tweede octaaf eigenlijk alweer opnieuw beginnen omdat de schroeven terug lopen. En dan heb je nog een paar octaven te gaan. En dan staat er nog een electrische piano met een verlengsnoer van 3 meter. Ach dat maakt toch niet uit dat de pianist zo ongeveer in de coulissen zit.
De tweede bus zou een half uurtje later komen maar door een miscommunicatie is die bus ongeveer 45 minuten later. Die mensen hebben dus een hele tijd staan wachten in de hal van het hotel.
Maar uiteindelijk zijn we compleet en kan de repetitie beginnen. Toch altijd spannend, maar het klonk best wel goed. Een nadeel van dit theater was dat de lampen werden gekoeld door een ventilator en er hangen er nogal wat boven zo'n toneel. Dat geeft een continue zoem en is helaas ook duidelijk te horen in de zachtere stukken. Het Largo uit Dvoraks 'New World' wordt haast overstemt door het geluid van de ventilatoren. Maar ja, helaas uit doen is geen optie want dan zitten we in het donker.
Om half zes lopen we naar een restaurant hier in de buurt voor het diner. In tegenstelling tot de andere jaren beginnen de concerten hier om acht uur zodat we ervoor kunnen eten. Dat is toch wat prettiger en ook relaxter.
Het theater is trouwens prachtig versierd met voor het theater op de trap grote letters met daarop Happy New Year. Waarbij de N wel onderste boven is neergezet.
Binnen is het prachtig versierd met schitterende bloemen die ter plekke tot fantastische boeketten worden samengesteld. Binnen hangt er weer een groot billboard van ons met daarop een grote foto van Joop Boerstoel.
Het theater zelf is een zaal met zo'n 1500 stoelen eigenlijk recht met een groot balkon erboven. Op het randje van het toneel een bloemstuk van wel 25 meter lang. Prachtige lelies, rozen maar ook sierkolen.
Dan is het omkleden, de lange zwarte galajurk aan en we kunnen starten. Er is één aankondiging en daarna beginnen we. Het publiek is doodstil tijdens het concert wat in China niet altijd het geval is. Dvorak gaat best wel goed ondanks het geruis van de ventilatoren. Het probleem voor ons trompetten is dat we daarna direct de Sabeldans inzetten en we daar vanavond alleen het laatste stukje van doen. Wat gedempt en hoog start na ongeveer 10 minuten niet spelen. We slaan ons er doorheen en ook dat komt goed. Dan komt 'You raise me up' met onze zangsolist Martin Hurkens. En ja, hoor al die Chinezen reageren daar direct op. Hij komt op via de zaal en iedereen zit achterste voren te filmen. Het is wonderlijk maar hier in China is Martin werkelijk heel populair terwijl dat in Nederland niet het geval is. Als Martin op het toneel staat zie je alleen nog maar achterkantjes van mobieltjes in de zaal. Het hele publiek zit te filmen.
Gelukkig hebben we vanavond een kleine pauze zodat we even het toneel afkunnen. Maar als de trompet weer in de koffer ligt kunnen we eigenlijk al weer op. In de tweede helft van het programma zitten wat Chinese nummers en als we die inzetten is er na een paar maten herkenning vanuit de zaal en volgt er een applaus. Het publiek is overigens behoorlijk enthousiast ondanks dat het een 'bobo'-avond is. Ook bij de Jasmin Flower song prachtig gezongen door Marieke Visser volgt er een aanmoedigend applaus. Het is toch wat een Chinees liedje zingen. De Chinese klanken fonetisch uit je hoofd leren en dan is het ook nog een mateloos populair kinderliedje hier in China dus bij iedereen bekend.
We spelen dan ook alle toegiften. Na afloop is het weer handtekeningen zetten en op de foto.
Dan moeten we weer snel omkleden want de anti-climax hier in China is dat zodra het concert afgelopen is je letterlijk het theater wordt uitgeveegd even napraten is er niet bij. Jammer want daardoor zit je direct weer in een andere modus. In een kwartiertje rijden we weer terug naar het hotel. Waar we nog even gezellig nazitten in de lobby.
{flike}