16 oktober 2017
Fietsen bij Antsirabe
Na een 'frans' ontbijtje met lekker vers stokbrood en een soort rabarberjam en kleine banaantjes kunnen we er weer tegenaan. Om acht uur zet Bema ons af bij de fietsverhuur. Nou ja, fietsverhuur het is een bloemenwinkeltje waar op het terras een drietal fietsen staan voor ons en onze fietsgids.
We nemen afscheid van Bema en hij zal onze route ook rijden zodat we hem ook onderweg tegenkomen en dus niet alle flessen water hoeven mee te sjouwen. We fietsen de stad uit en hebben veel bekijks. Martins fiets heeft helaas een draaizadel. En even later zakt het zadel helemaal op het frame. Geen probleem vastzetten met de snelkoppeling en verder fietsen maar een paar hobbels later weer precies hetzelfde. De schroef nu eerst maar even vaster vastdraaien en met dat de mannen dat doen breekt er iets in de moer. Oeps. Fietsen op zadelhoogte kinderfiets gaat hem niet worden. Maar gelukkig 20 meter verderop een fietsenmaker langs de kant van de weg. We lopen er heen en leggen hem het probleem voor. Hij rommelt wat in een blikje met van alles en nog wat en ja hoor een schroef met handel waarmee de zadelpen weer vastgezet kan worden. Nog even het juiste moertje erop en we kunnen weer verder.
Al snel zijn we de stad uit en rijden we door het achterland. Het is voornamelijk klimmen wat we doen en met 30 graden plus wat het nu al is, is het behoorlijk zwaar. Maar we laten ons niet kennen en het is tenslotte maandag Sonja's vaste spinningdag dus het moet lukken met het beetje basisconditie die we hebben.
Het is leuk om de mensen te begroeten met 'Salama' wat hallo betekent. Vooral de kinderen liggen dan in een deuk zo'n blanke 'Vahaza' die je in het Malagassisch gedag zegt dat is toch wel heel bijzonder.
Dan komen we bij een groot kratermeer. Hier doen de vrouwen de was. Ze gebruiken daarvoor zeep en op een grote kei wordt alles weer helemaal schoon. Op het meer zijn verschillende bootjes met daarop op ieder 2 vissers. Met stokken slaan ze op het water in de hoop dat de vissen daarvan schrikken en in het net zwemmen wat ze onder de boot hebben hangen. Of ze zo wat gevangen hebben, hebben we helaas niet gezien. Maar er schijnt wel genoeg vis te zitten.
We stoppen even bij het meer op een plek waar vroeger de Franse hun vrije tijd doorbrachten. Een badhuis, restaurant, badhokjes en zelfs een hoge duiktoren. Het blijkt 10 meter van de kant af al direct ruim tien meter diep te zijn. Het is een beetje een vervallen boel en de badhokjes zijn inmiddels ingenomen door mensen die er hun spulletjes verkopen. Al snel worden we aangesproken en moet Sonja komen kijken. Ze verkopen van alles maar vooral alles kettinkjes met mooie gekleurde stenen. En ja, Sonja is de eerste klant van vandaag dus wat doe je dan je gaat overstag. Voor 2000 Araiy een mooie steen aan een veter gekocht. Haar dag weer goed. Martin heeft ondertussen een drietal IJsvogeltjes gespot aan de kant van het meer. Maar die zijn natuurlijk gevlogen als Sonja er weer terugkomt. In het meer kan nu overigens niet meer gezwommen worden. Er schijnt één of andere bloem te groen die als je die aanraakt je kunnen verlammen en daar kan je aan
overlijden.
We gaan niet zwemmen maar fietsen weer verder. Achter de bocht volgt een hele steile klim en na flink beulen stappen we toch maar af. De gids heeft (gelukkig) ook niet zo'n berenconditie dus dat komt goed uit. Als we weer eens stil staan om even bij te komen, komen de mensen nieuwsgierig naar ons kijken. We vragen of we een foto van ze mogen maken en dat is geen probleem.
Dan komen we bij de laatste klim die te steil is om te fietsen. We worden aangesproken door jonge meisjes die hun Engels op ons oefenen. Het blijkt dat ze op een 'private' school zitten in Antsirabe zo'n 17 km verderop. Hun Engels is echt heel goed en na zo'n 2 minuten met inmiddels zo'n zestal meisjes te hebben gekletst gingen de handjes open met de vraag of we een mooie steen aan een kettinkje wilde kopen. Hun prijs is maar 25.000 Aiary. We weten inmiddels beter dus laten ons niet gek maken. Ze zijn niet weg te slaan en er wordt direct nog even duidelijk gemaakt wie er nu als eerste bij ons liep.
We gaan eerst lunchen. We lopen naar een huisje van een Fransman die voor ons gaat koken. We krijgen lekkere nasi met naanbrood en toe gebakken banaan met karamel. Ondertussen zien we de meiden op gepaste afstand ons nauwlettend in de gaten houden of we al klaar zijn.
Zodra we het pad aflopen zijn ze er weer. Hun prijs is nog steeds belachelijk hoog maar ze blijven aanhouden. We hebben verteld wat we er 10 kilometer verderop voor hebben betaald dus dat weten ze. Nou dat kan toch niet en dan maken ze verlies en wat al nog meer. Nou dan niet. We gaan wandelend naar het Lac de Tritri. Er is nog even gedoe want onze gids heeft tekort geld mee want er moet nu een gids bij gehuurd worden. Hij komt er 3x per week met toeristen en dan zou het nu anders zijn. Raar maar waar? Het zijn de centen niet dus oké. We lopen naar boven nog steeds gevolgd door drie meisjes die hun stenen toch echt aan ons kwijt willen.
Het is een stomboli vulkaan die nu gevuld is met water. Het water is 300 meter diep en mooi aqua kleurig blauw. Je kan een heel rondje er omheen lopen maar vanwege de hitte doen we dat maar niet. We lopen naar een uitzichtpunt, maken een foto en ook dat hebben we weer gezien.
De meiden lopen weer met ons mee terug en ze hebben inmiddels door dat als ze iets willen verkopen nu moeten dealen want in het dorp zijn de andere meiden en ook weer zo als de kippen bij. Degene die bij Sonja loopt, Marian van 27 jaar, gaat overstag en verkoopt een kettinkje voor 2000. Het meisje wat bij Martin loopt is wat volhoudender. Ze gaat niet lager dan 5000. Nou dan niet. We verstaan niet alles maar de gids zegt waarschijnlijk tegen haar. Je kan beter wel iets verkopen want dan heb je wat, nu heb je niets. Maar ze houdt toch vol en gaat niet lager met haar prijs. Dat is ook wel prijzenswaardig en dapper natuurlijk als je zo jong bent maar wel een goede handelsgeest.
We stappen weer op de fiets en de grote afdaling terug naar Antsirabe kan beginnen. Nu blijkt pas hoeveel we hebben geklommen. Veel was ook valsplat dus we vliegen naar beneden. Dit natuurlijk alleen als de weg dat een beetje toe laat. Af en toe kom je een auto, vrachtwagen of zebu kar tegen dan kan je maar beter zorgen dat je niet zo hard gaat. Het moet wel te beremmen blijven. En smal is het want verderop staan een bus en een vrachtwagen met de zijkanten tegen elkaar. Het busje had voorrang (want stijgende) en staat helemaal naast de goot. De vrachtwagen heeft nog een ruimte van een meter naast zich maar toch boem. Dit kan nog wel even duren. Inmiddels staat er aan beide kanten best al wat verkeer en ook het dorp is uitgelopen. Wij kunnen onze weg vervolgen en dalen weer verder.
Dat het elke dag wasdag is blijkt maar weer. Tussen de sla plantjes staan de dames de was te doen. Vullen de mannen de jerrycans met water en spelen de kinderen met elkaar.
Dan rijden we Antsirabe weer in en groeten de fietsenmaker nog even die nog steeds op zijn kleedje aan de klus is. Omdat Bema waarschijnlijk achter het ongeluk vast staat en ons nog niet kan oppikken rijden we nog even de stad door naar een werkplaats.
In deze werkplaats maken ze dingetjes, lepels, beeldjes, schaakstukken en wat eigenlijk niet van de hoorn van de Zebu. De hoorn wordt eerst gekookt waarna het bot loslaat van de buitenkant. Alleen het topje van de hoorn is massief en de rest is dus hol (zat het bot). De buitenkant bewerken ze op een slijpmachine tot allerlei voorwerpen. Toch grappig hoe ze hier in Madagaskar van alles iets weten te maken.
We rijden weer terug naar het startpunt waar Bema inmmiddels ook staat en ons met de auto weer terugbrengt naar het Soa Guesthouse.
We zijn helemaal pikzwart van het stof en stappen onder de douche om ons weer tot Vahaza om te toveren. Dit gaat nog niet zo gemakkelijk. Sonja gaat eerst en heeft één piepklein straaltje water. Dat wordt veel met de handen overal wrijven en uiteindelijk toch wel schoon geworden.
Als Martin onder de douche stapt, komt er helemaal geen water meer uit. Even vragen, ja wordt geregeld. We zien in de tuin twee mannetjes bij de waterput in de weer en even later staat één van de twee bij de deur met een tweetal emmers met water. Ach ja, dat kan ook. Heb je nog een schep of zo? Ja hoor, hier is een halve waterfles. Werkt allemaal prima en zo zit Martin even later ook schoon aan het diner.
We krijgen weer een heerlijke maaltijd die door de lachende en zingende dochters van de eigenaar wordt bereidt en uitgeserveerd. We zitten een gezellig te kletsen met een stel andere gasten en als we klaar zijn, vraagt de eigenaar of we het leuk vinden als ze een dansvoostelling geven. Ja natuurlijk. De ruimte wordt verbouwd, de tafels en stoelen aan de kant. En de hele familie en klusmannetjes doen een paar folkloristische Malagassische dansen. Erg leuk.
Zo wordt het toch nog laat. Want we willen het eerste verhaal ook nog even op de website plaatsen. Nou ja, morgen toch een reisdag dus weinig inspanning.
{flike}