14-15 oktober 2017
Half vier ging de wekker en om kwart over vier stonden Co & Lia voor de deur. Het is het begin van de herfstvakantie en er werd alweer gewaarschuwd voor erge drukte op Schiphol dus je kan maar beter op tijd zijn. Geen problemen onderweg zodat we om even over vijf op Schiphol stonden om onze bagage af te geven. Vervolgens door de security wat best wel vlot ging. Tijd voor een koffie en een chocolademelk even zitten.
Om zeven uur naar de gate waar inmiddels het vliegtuig al klaar staat. Er zijn herhaalde oproepen om je handbagage in te leveren zodat dat als ruimbagage mee kan gaan. Geen denken aan met de fotoapparatuur en we nemen het dan ook mee het vliegtuig in. Het vliegtuig zit helemaal vol. De zon komt prachtig op vanmorgen en de hele vlucht hebben we zicht op de aarde. Na drie kwartier wordt de landing ingezet en zijn we op Charles de Gaulle. We lopen door en gaan hier pas door de douane immers hier gaan we Europa uit.
Het is een groot vliegveld maar al snel zijn we bij de juiste gate. Een half uurtje wachten en we kunnen al weer instappen. We hadden even hoop dat het vliegtuig niet vol zou zitten maar helaas geen lege stoel naast ons. We hadden wel mazzel dat we de meneer van de rij achter ons niet naast ons zat. Wat kan iemand stinken zeg. De walm komt af en toe zo weer langs gewaaid, bah.
We hebben prachtig uitzicht vanuit het vliegtuig. In de dalen zie je overal de grondmist opstijgen wat ook van boven een mooi gezicht is. Als we boven Zwitserland vliegen zien we het Mont Blanc massief en de Matterhorn. Het is echt kraakhelder. Niet zo heel veel sneeuw meer maar dat zal over een aantal maanden hopelijk weer anders zijn. We zien het Garda meer en via Venetië vliegen we langs de Oostkust van Italië naar het Zuiden. Langs Kreta en zo komen we boven het Afrikaanse continent. We zien zand, veel zand maar ook af en toe een kleine nederzetting. Dan gaat het zonnetje al weer onder en is het donker. Het is een rustige vlucht, geen luidruchtige mensen of kinderen die niet willen. We vermaken ons een aantal filmpjes en een spelletje op het schermpje in de stoel voor ons. Slapen wat en dan zijn we boven Madagaskar. Toch nog wel redelijk snel gegaan deze ruim tien uur durende vlucht.
We zitten helemaal achteraan in het vliegtuig dus het duurt nog wel even voordat we kunnen uitstappen. Gelukkig gaat de achterdeur open en kunnen we eruit. Er moeten nog een aantal tijdrovende VISA verplichtingen gedaan worden dus we zetten de looppas erin. Toch al snel tientallen mensen ingehaald, dat scheelt een hoop tijd.
Binnen staan we eerst in de rij voor een loket waar we ons ingevulde VISA formuliertje inleveren, de helft wordt eraf gescheurd en de andere helft krijgt een stempel waarmee we verder kunnen. Waar we nog twijfelden wat we bij de vraag over de Gele Koorts in moesten vullen en het dus maar leeg hadden gelaten, wordt er niet eens naar gekeken. Zo dat is dan weer prettig. Nu wachten in de rij voor het loket waar we ons VISA krijgen.
We krijgen een prachtige stempel/sticker in ons paspoort gedrukt waarmee we na het betalen van 25 EUR per persoon weer een loket verder kunnen. Hier zitten een zestal mannen van de "Police" waarschijnlijk marechaussee de eerste kijkt of je het wel bent. En dan moet Sonja niet Martin's paspoort laten zien, dat klopt niet. De 2e scant het paspoort, de 3e kijkt of je het wel echt bent, de 4e zet er een stempel in, de 5e zet er een krul door, de 6e zet een hele grote handtekening en de laatste roept je naam en kijkt of hij je herkent van de foto. Maar dan is deze procedure doorlopen en kunnen we kijken of onze bagage ook is meegekomen.
Gelukkig zien we al snel onze tassen ronddraaien en hebben we alles compleet. In de hal op zoek naar het geldwisselkantoor. Malagassisch geld mag niet worden uitgevoerd en kan dus alleen hier worden gewisseld. Er kan minimaal gepind worden, als het al kan alleen in de hoofdstad en met je creditcard. Dus maar een paar honderd EURO omgeruild voor een paar miljoen Malagasische Ariary. Een hele stapel, snel even verdelen over verschillende plekken en op zoek naar onze chauffeur.
Bij de uitgang staan een heleboel mannetjes met borden met daarop namen en ja hoor. Sonja Jansen dat zijn wij dus de chauffeur is snel gevonden. Zodra je laat merken dat je je chauffeur hebt gezien wordt je belaagd door een tiental kruiers die allemaal je tas willen dragen. Onzin want alles staat op een karretje. Uiteindelijk lopen er een stuk of vijf mee naar de auto op het parkeerterrein. Als we bij de auto aankomen komt de fooi. Omdat we alleen maar groot geld hebben geeft Martin het aan één die het onder zijn vrienden zal verdelen. Nee dus, want er blijven er uiteindelijk nog twee bij de auto staan wachten op geld. Dus uiteindelijk ook nog maar een EURO gegeven en de zogenaamde vriend een weeksalaris gekregen van een overblufde toerist die na een lange vlucht net is aangekomen. Daar moeten we nog wel even aan wennen.
Door een donker Antananarivo rijden we in een half uur naar het Sakamanga Hotel. We hebben een lekker ruime kamer en na een verfrissende douche duiken we ons bedje in. Slapen.
Zondag 15 oktober 2017
Van Antananarivo naar Antsirabe
Voordat de wekker ging waren we al wakker en we hebben best goed geslapen. Het ontbijt in het hotel stelt niet veel voor en we hebben om 09:30 uur afgesproken want dan komt onze chauffeur Bema ons weer ophalen.
We vertrekken na het snel uitchecken en stoppen even bij een benzinestation/supermarktje voor flessen water en zo. Terwijl Sonja in de winkel rondloopt, ziet Martin aan de overkant van de weg de productie van stenen. De klei wordt in mallen gedaan en daarna in grote (vandezelfde stenen gebouwde) ovens gedaan. Daarna worden ze naar de kant van de weg gedragen zodat ze verkocht kunnen worden. Het valt op dat het sjouwwerk veelal aankomt op de vrouwen.
Al snel laten we Antananarivo achter ons en komen we in minder bevolkte gebieden, maar het is langs de hoofdweg eigenlijk overal wel aardig druk met lopende en fietsende mensen.
Zo nu en dan stoppen we ergens voor een foto maar ook uit de auto wordt aardig wat geklikt door het open zijraampje. Een beetje opletten met de sluitertijd en belichting en dan levert dat soms leuke plaatjes op als je langs stalletjes rijdt. De mensen zien er best wel fleurig en netjes uit. Dit komt omdat het zondag is en dan ga je in je zondagse kleren naar de kerk. Dit geldt niet voor een grote groep jongens die op een trapveldje aan het rugby-en zijn. Met een echte scheidsrechter is het een heuze wedstrijd maar wij kunnen geen teams onderscheiden behalve dat ze allemaal onder de bagger zitten hebben ze ook allemaal verschillende kleding aan waaruit wij geen teams halen. De jongens wel en het gaat er fel aan toe. Moeders zal er niet blij mee zijn want die is waarschijnlijk al de hele dag bezig met de was. We weten het nog niet, het is immers onze eerste dag op Madagaskar, maar zondag lijkt wel wasdag.
Bij een stalletje met puur toeristische spulletjes die van raffia gemaakt zijn stoppen we even en kopen we dan ook maar een paar dingetjes van raffia. Hebben die mensen ook weer iets verkocht.
In een plaatsje rijden we een marktje op. We blijken naar een aluminium smederij te gaan. Op een kleine binnenplaats ligt allemaal rest afval van aluminium wat in een hete oven wordt omgesmolten. In een schuurtje krijgen we een demonstratie van het maken van een pan. Een vierkante mal wordt gevuld met lava gruis, daar wordt een pan op zijn kop in geduwd en vervolgens wordt het weer helemaal aangevuld met lavagruis. Dit wordt met de blote voeten aangestampt. Dan wordt de bovenkant van de mal verwijderd. Hier zie je de afdruk van de pan. De pan die nog in de onderste mal zit wordt ook voorzichtig verwijderd en eventuele oneffenheden worden weggeblazen. Aan de zijkant wordt een pijpje neergezet en de bovenste mal wordt er weer opgezet. Dit wordt volgegoten met komende aluminium. Via een ontsnappinggaatje loopt het overtollige weer weg. Dit wordt direct weer in de kokende aluminium gegooid zodat niet verloren gaat. Dan wordt de mal alweer verwijderd en het lavagruis weer op de hoop voor de hergebruik en een nieuwe pan is geboren. Uiteraard kunnen we nog allerlei dingetjes kopen die ook gemaakt zijn van aluminium en met een kleine ringstaartmaki vertrekken we weer.
We lunchen bij een restaurant ergens onderweg want onze chauffeur weet zijn plekjes natuurlijk. Het blijkt er flink druk met allerlei touroperators die hier stoppen dus het zal er best goed zijn. Zebu steak is best goed en Sonja heeft een of andere vis. Ook lekker.
We vertrekken weer en opeens langs de weg een grote groep mensen verzameld om een klein veldje. Cagefight? We verstaan het niet goed. Cocq fight. Oftewel, hanengevechten. Nou... dat zie je bij ons (gelukkig) niet meer, maar hier is het heel gebruikelijk. Twee hanen worden tegen elkaar opgehitst en pikken elkaar de hersens in en trappen elkaar flink. En de menigte eromheen is erg enthousiast. Tsja, het hoort er hier bij, maar we vertrekken toch maar weer snel. Niet helemaal ons ding. Al zie je dat de eigenaren toch ook wel erg liefdevol met hun hanen omgaan. Heel erg contrast dus.
We rijden weer verder en (soms indommelend, warm, rijden, open raampjes...huh, wat zei je?) rijden we langs prachtige velden met rijst terrassen.
Het landschap verandert langzaam de rode grond heeft plaats gemaakt voor gelere grond en hier wordt ook meer groente verbouwd. We zien mais, casave, aardappelen en wortelen. Langs de kant van de weg staan dan ook veel kraampjes waar de groente keurig opgestapeld ligt. De foto maken we vanuit de rijdende auto want we voelen ons er niet prettig bij om uit te stappen om rustig een foto te maken en dan niets te kopen. We hoeven deze vakantie niet zelf te koken dus groente hebben we niet nodig.
We komen rond 15:30 uur aan bij ons Soa Guesthouse in Antsirabe en worden hartelijk ontvangen. Ze zijn al begonnen met de voorbereidingen voor het diner en of we mee willen eten. Nou, dat lijkt ons een prima plan.
We ruimen onszelf even in en besluiten toch nog even naar buiten te gaan naar het dorpje. Even wennen aan de cultuurschok door er ook echt even tussen te lopen.
We worden natuurlijk ook goed bekeken maar vriendelijk lachen 'Salama!' roepen levert vriendelijk 'Salama!' terug. Nou, we wennen al een beetje :) Vanuit de heup maken we op de gok een aantal foto's er zal er vast wel één van gelukt zijn. Antsirabe is ook de stad van de Pouche Pouche dit zijn handkarren (soort riskja's) welke door tanige mannetjes worden voortgetrokken.
Terug in het guesthouse tikken we de tekst voor de website en douchen we even. Om 18:00 uur spreken we onze gids voor morgen om afspraken te maken over tijdstip en zo. Morgen fietsen we ergens om een kratermeer oid. Mooi! Nog snel even douchen voor het eten en dan gaan we op tafel. Het diner wordt vol trots uitgeserveerd door de dochters? van de eigenaar. Het is allemaal even lekker. Vooraf een dikke groentesoep van aardappelen en wortelen, kip in een lekkere gembersaus met rijst en gebakken aardappeltjes als toetje krijgen we een overheerlijke fruitsalade.
We zoeken de foto's van vandaag nog even uit en zetten alles op de website. Op tijd naar bed want morgenochtend vertrekken we vroeg.
{flike}