14 september 2016
Het is behoorlijk afgekoeld vannacht en ook vanmorgen is het niet echt warm te noemen. De thermometer komt niet hoger dan 18 graden en het is toch al tien uur, de fleece trui maar mee. Nog even naar de supermarkt voor kaas en ham en water zo dat is weer geregeld.
We gaan vanmorgen naar de Dolménico El Pozuelo. Dit ligt zo'n 18 km naar het Zuiden. We rijden een klein weggetje in wat steeds smaller wordt en op een gegeven moment alleen nog maar een gruis pad is. Maar uiteindelijk komen we bij een parkeerplaats waar een aantal borden staan. Deze zijn gelukkig nog te lezen want de meeste zijn helemaal verweerd. Vlakbij de parkeerplaats staat een boertje en Martin vraagt of we goed zitten. Ja hoor, hier naar boven lopen en dan loop je zo een rondje.
Het is een klein stukje lopen de heuvel op. Er zijn hier 13 plekken waar dolmen zijn en hier staan we bij nummer 9. Het is dat er een bordje bij staat anders was het niet eens opgevallen er staan een paar stenen op z'n kant en dat is het dan. Nou dat valt behoorlijk tegen. We lopen naar boven naar nummer 8. Zo dat is even andere koek een heel hunnebed met steencirkel er omheen. Nooit geweten dat die dingen ook buiten Drente te vinden waren. Ja we weten van de grafstenen in Carnac, Bretagne, Frankrijk en Stonehenge in Engeland maar nu dus ook in Huelva, Spanje.
Hier staan de stenen in een soort kruis met zelfs nog twee grote dekstenen erop. We lopen terug naar de auto want aan de andere kant van het pad liggen er nog een paar. Nummer 6 en 8. Nummer 6 kunnen we snel vinden. Dat is niet zo moeilijk boven op een heuvel zien we heuvel van stenen/keien helemaal begroeid maar dan blijkt het een halve cirkel te zijn want aan de andere kant zien we weer de grote stenen op z'n kant staan met hier zelfs 4 kamers afgedekt met van de grote dekstenen. We lopen er tussendoor en erin. Dan oeps vleermuizen ze fladderen om je hoofd. Het zijn er maar twee maar in een ruimte van 2 vierkante meter schrik je dan toch wel. En als Sonja er één ziet hangen dan moet de flits er even bij gepakt worden. Zo'n kans krijg je niet vaak. Het is nog erg lastig om scherp te stellen in het donker maar hij staat erop. Het beestje zal wel verblind zijn want op één van de foto's lijkt het erop dat ie met wijd opengesperde ogen kijkt naar wat er gebeurd. Dolmen nummer 8 kunnen we niet vinden dus die laten we voor wat het is.
We lopen weer terug naar de auto en rijden een stuk verder want daar liggen er nog een viertal. Inmiddels is de zon behoorlijk gaan schijnen dus het wordt ook weer wat warmer. We zijn nu bij de nummers 1 t/m 4 en er is een wandelpaadje dat je langs alle vier brengt. De auto weer aan de kant en de fototassen op de rug. Het is erg mooi hier en we kijken zo het heuvellandschap in. Een mooie blauwe lucht met veel witte wolkjes, je zou er zo een foto van maken ;-) Dolmen nummer vier is ook weer een mooi kruisdolmen alleen de dekstenen ontbreken. Martin legt ze allemaal mooi vast.
Sonja heeft ondertussen haar aandacht gelegd op een paar mooie libellen. Stenen zijn maar stenen toch;-) Het is nog lastig om de libellen (eerst een rode en daarna een gele) scherp op de foto te krijgen want het waait behoorlijk en de beestje zitten zo wie zo niet zo lang op één plek.
Dan lopen we weer verder naar nummer 1 en deze is echt heel mooi boven op de top en dan een deksteen van wel drie meter lang. Dat is een mooie plek voor een zonsondergang. Het is jammer dat het een behoorlijk eind weg is en dan ook nog zo'n kiezelpad niet echt wat voor in het donker.
Dan wordt het tijd om weer terug naar de auto te gaan want we willen nog naar Riotinto.
We gaan naar het Museo Minera 'Ernest Liuch', dit is een museum over de mijnbouw in Riotinto. We komen even voor drieën aan en dan blijkt het net even dicht te gaan voor de lunch. Een uurtje, nou dan gaan wij ook maar lunchen. We belanden bij Galàn 200 meter verderop. Een soepje en een hoofdgerecht. Het gaat er prima in. Het museum gaat over de geschiedenis van de mijnbouw hier. Deze is begonnen in de tijd van de Romeinen, die hadden al door dat er hier allerlei kostbaarheden in de grond zaten. Het is echt rendabel geworden door de Engelsen die hier hele coöperaties hebben opgezet van 1890-1970. In het museum ontdekken we dat er hier echt fantastische gesteenten en edelstenen uit de grond zijn gehaald. Wat een rijkdom. Het is alleen jammer dat alle teksten alleen in het Spaans zijn dus het is meer plaatjes kijken. We hebben ook niet heel veel tijd want om half zes gaan we met het toeristentreintje het mijngebied in. Onderweg stopen we nog even bij een mooie afgraving langs de weg. Je ziet allemaal verschillende kleuren van de verschillende gesteenten.
Het treintje heeft twee open wagonnetjes en het is gelukkig niet heel erg druk. We rijden door het mijngebied heen en er wordt van alles via een megaharde box uitgelegd in het Spaans. De tekst hebben we al gekregen in het Engels dus we hebben al een beetje kunnen lezen wat er zoal te zien is onderweg. Zo komen we langs een berg van donkerbruin gestold ijzererts. Je zien de ronde vormem van de mijnwagentjes terug in de het afval. De Rio Tinto zien we ook steeds onder ons kronkelen dus genoeg mooie uitzichten. We komen ook langs een rangeerstation waar alle oude locomotieven, treintjes en goederentreintjes staan weg te roesten. Het is werkelijk een treinkerkhof hier. Erg mooi om te zien.
Op het eind van de rit stoppen we even een kwartiertje. Hier kunnen we foto's maken bij de rivier en daar zijn we wel voor te vinden natuurlijk. Het is een mooi stukje met mooie spiegelingen en gekleurde keien.
Na een tiental minuten zit iedereen al weer in de trein maar wij hebben gelezen dat er gefloten wordt door de loc dus dus zolang kunnen wij doorfotograferen. Dan gaan de fluit en pakken ook wij in. Dezelfde weg weer terug.
Bij de auto bedenken we wat we kunnen gaan doen. Terug naar het huisje of nog even de bergen in. We kiezen voor het laatste het kan een mooie zonsondergang worden een aantal wolkjes en de zon schijnt. Bij Minas de Riotinto rijden we naar het Noorden richting Aracena. Al snel komen we langs gigantische mijnbouw, hier is ook een uitkijkpunt 'Mirador de Cerro Colorado' dus daar stoppen we even.
Jeetje wat is dit gigantisch groot zeg. Er rijden vrachtwagens met wielen van zo'n twee meter doorsnede als kleine mieren door de mijn. Langs de wanden van de mijn zien we alle verschillende kleuren gesteente. Als je de nijverheid zou weglaten dan zou je denken dat je aan de Grand Canyon stond (nee hoor, niet helemaal ;-)). Naast de mijn zien we ook de grote fabrieken waar de voornamelijk ijzererts wordt gewonnen.
We rijden er langs want we willen kijken of we in de bergen een mooie plek kunnen vinden voor de zonsondergang. De plek hebben we niet helemaal gevonden en helaas was de zonsondergang niet helemaal wat we ervan verwacht hadden de wolken waren iets te stevig aan de horizon.
En zo kwam er aan deze lange dag ook weer een eind. Terug in het huisje de weblog weer bijgetypt want die liep alweer twee dagen achter. Martin probeert zijn Spaans bij te spijkeren met het kijken van een film op de tv.
{flike}
{jcomments off}