8 mei 2017
Gisterenavond laat aangekomen in ons hotel aan de Noordkust van Sao Miguel. Sonja is al vroeg wakker en gaat kijken of er een mooie zonsopkomst is. Snel wat kleren aan en wandelen. Zo het hotel uit naar de kust. Het is half bewolkt dus het lijkt een mooie zonsopkomst te worden dus toch maar even doorlopen naar het strand. Of.... wat daar voor door moet gaan. Stranden zijn er hier op de Azoren niet echt veel te vinden. Het zijn allemaal lavaresten die in de branding liggen en verder vooral hele grote keien. Het is prachtig hier en de vogels vliegen om de oren. De steile klif die hier toch ook al gauw 40 meter hoog is, zit vol met vogelnesten. De mussen, merels en zwaluwen vliegen dan ook druk heen en weer.
Na een uurtje weer terug naar de kamer waar Martin inmiddels ook een beetje wakker is geworden. Aankleden en naar het ontbijt. En dat is hier ook weer prima verzorgd. Keuze genoeg waar we rustig van genieten.
We stappen weer in de auto en halen eerst weer wat te drinken voor onderweg en op de kamer. We gaan naar het Westen van het eiland naar Sete Cidades. Maar ook op dit eiland blijkt het hoger in de bergen weer erg bewolkt te zijn. We rijden dan ook snel door een dikke mist. Hopen dat de meren waarnaar we onderweg zijn iets lager zijn gelegen zodat we net onder de wolken laag zitten.
En ja hoor, we hebben mazzel. Als we bij het uitzichtpunt komen zien we door de wolken de twee meren liggen. Het zijn Lagoa Azul en Largo Verde. De meren verschillen van kleur omdat het groene meer erg ondiep is en dichtgegroeid met algen en het blauwe meer is dieper en weerspiegeld (bij de juiste weersomstandigheden) de blauwe lucht. Helaas is het vandaag bewolkt en het verschil tussen de beide meren is niet heel goed zichtbaar maar toch is het een prachtig uitzicht. We rijden verder naar beneden en steken de dam over tussen de beide meren. We zijn nu op de 'bodem' van de voormalige vulkaan Caldeira das Sete Cidades.
In het dorpje kijken we wat rond maar behalve de kerk en het 'Heilige Geest' kapelletje is er weinig te zien. Dan weer een klim naar boven, we moeten immers de krater uit. Als we boven staan hebben we een prachtig uitzicht over de zonnige Zuidkust van Sao Miguel. We rijden verder naar beneden.
Via een heel steil en smal weggetje komen 
we bij Ponta da Ferraria. Hier heb je een natuurlijk verwarmd zwembad in de zee. Net in zee borrelt er warm water of lucht naar boven en bij eb en rustig water zit je hier dus in een verwarmd baaitje. Helaas voor ons is het hoog water en een vreselijk wilde zee. Dit is dan wel weer een prachtig gezicht maar zwemmen zit er helaas niet in vandaag. Toch jammer, want het is natuurlijk wel bijzonder om dat te kunnen ervaren.
Via de Zuidkust rijden we langs Ponta Delgada naar het Lagoa das Furnas. Hier staat een prachtige ruïne van een kerk, de Capela de Nossa Senhora das Vitorias. En als alles nou mee zou zitten zouden we hier zijn tijdens het zg. blauwe uurtje. Maar helaas het is zwaar bewolkt en dan ziet alles er toch een beetje troosteloos uit. Ook een ruïne van een voorheen prachtige kerk. De kerk staat overigens wel op een mooie plek, weer een kratermeer met mooie bossen omringd.
Jammer, dat het plannetje wat we van te voren hadden bedacht niet door kan gaan vanwege het mindere weer. Maar ja, je kan niet altijd mazzel hebben.
9 mei 2017
Vandaag gaan we zwemmen, nou niet echt, een beetje badderen maar dan wel in de natuur. Na het ontbijt rijden we naar Caldeira Velha. Hier stort midden in de bossen een vijf meter hoge waterval naar beneden in een bassin. En het lekkere hiervan is, de waterval heeft warm water. Ergens boven in de berg komt er warme lucht vanuit het binnenste van de aarde omhoog wat het kleine stroompje verwarmd. Als je het kunstmatig gevormde bassin instapt denk je nog. Hmm dat is helemaal niet zo warm. Maar je realiseert je direct dat het toch een stuk warmer is dan al het andere stromende water hier op het eiland. Je bent dan ook direct door. Achterin tussen de meters hoge varens valt de waterval omlaag. Hier kan je onder gaan staan of liggen en een aangename warmte masseert je rug. Heerlijk gewoon. Na een kwartiertje lopen we naar een wat lager gelegen bassin. Dit is stilstaand water en er komt via een gootje heel heet water ingelopen. De temperatuur van dit bassin is dan ook een stuk hoger zo'n 38 graden en dat is warm. In het zonnetje zitten we lekker te genieten. In een nabij gelegen hokje kunnen we douchen. Dat is ook wel nodig want je zit toch in 'natuurlijk' water. En niet geheel onbelangrijk het stinkt toch behoorlijk naar zwavel. Het water in de douche is koud, zo dat is koud. Gelukkig hebben we lang genoeg in het warme bad gezeten.
We rijden verder naar Lagoa do Fogo en ja hoor. Het regent weer eens. Je zit 100 meter hoger en hup in de wolken en regen. Dus behoorlijk veel fog en weinig uitzicht. Jammer, want het moet hier prachtig zijn. Als de mist net even optrekt zien we iets meer van het meer.
Weer terug naar de kust en zodra we weer een aantal hoogtemeters zijn gedaald komt de zon er ook weer bij. Wel zien we boven zee nog verschillende buien hangen en vallen.
We gaan naar Cha Porto Furmoso. Dit is naast Cha Goreanan de enige plaats in Europa waar thee wordt verbouwd. In het begin van de 19e eeuw zijn er theestruiken door de Chineze keizer geschonken aan de Portugese koning. Omdat de sinasappelteelt erg tegenviel is men overgegaan op de productie van thee. Met als hoogtepunt 14 theeplantages op het eiland Sao Miguel. Met de gemiddeld milde temperatuur en vele neerslag is het hier net zoals in China een prima klimaat voor het verbouwen van thee. In de kleine fabriek worden nog steeds de theeblaadjes verwerkt tot thee.
Op de terugweg naar het hotel nemen we nog even een afslag naar Caldera de Ribeiro Grande. Dit is een voormalige badplaats midden in de bergen. Dus niet aan de kust. Maar de vele warmwaterpotten zorgen voor warme natuurlijke baden. En niet geheel onbelangrijk aan het warme water worden heilzame krachten toebedeeld. Het badhuis uit 1811 is nog steeds in gebruik. In het grote stenen bassin ernaast borrelt kokendheet thermaal water. En verderop borrelt de zware klei. Het geheel heeft veel gelijkenissen met hetgeen we op IJsland hebben gezien alleen is hier alles omringd met prachtig groene bomen en struiken.
Even buiten het dorp zien we op een pleintje een aantal houten deksel van zo'n 80 cm doorsnede op de grond liggen.Hieronder zitten diepe gaten in de hete grond. Hiervan wordt nog steeds gebruik gemaakt om het plaatselijke gerecht 'Cozido' te maken. In een pan gaan groente en grote stukken vlees. Vervolgens wordt de pan met doeken en touw omwikkeld. Dit geheel wordt een aantal uur in het gat gaar gekookt.
Wij rijden weer terug naar het hotel waar we met een prachtig uitzicht op de Atlantische Oceaan genieten van een heerlijk diner.
10 mei 2017
Onze laatste dag op de Azoren, wat gaan we doen? Aan de kust schijnt de zon dus misschien is het wel zo leuk om daar een beetje te blijven. Vandaag is het een mooie dag om wat geocaches te zoeken hier op het eiland. We rijden een smal weggetje in waar er een paar zouden moeten liggen. We vinden ze ook nog maar we zien het weggetje steeds smaller worden. Ook is het geen asfalt weg meer maar een zandpad. Wel staan er hier prachtige huizen met dito tuinen er omheen. Uiteindelijk komen we weer uit bij een doorgaande weg, waar een schitterend aangelegde golfbaan ligt.
We rijden verder naar Reserva Florestal de Recrejo do Pinhal da Paz een prachtig aangelegd bos/recreatiegebied. Hier liggen er ook een aantal verstopt dus we gaan een stuk wandelen. Er staan hier verschillende 'aangeplante' bomen. Zo komen we ook in een heus bamboebos erg grappig de bamboe groeit letterlijk kaarsrecht omhoog. Alleen jammer dat er geen panda's hier zitten. We krijgen nog even een plensbui maar net kort genoeg om te kunnen schuilen onder een andere boom met een kruin vol met bladeren.
Na twee uurtjes komen we weer bij de auto uit en rijden we verder. Het lijkt erop dat het in de bergen ook wat helderder is dus we besluiten naar het Westen te rijden. Misschien hebben we nu wel een mooi uitzicht over de gekleurde meren. De bewolking hangt inderdaad een stuk hoger vandaag maar helaas geen zonnetje erop dus de verschillende kleuren zijn niet duidelijk te zien.
Onze GPS stuurt ons verder over een heel smal pad wat uiteindelijk de kraterrand blijkt te zijn. Zo rijden we over een zandpad van 3 meter breed met aan beide zijden een steile bergwand naar beneden. Om de paar honderd meter stoppen om even een schat te zoeken en vele vinden we dan ook. Toch grappig. Het is al vaker gezegd. Met 'Geocaching kom je nog eens ergens' en ook dat gaat hier weer op. Een prachtig weggetje en uiteindelijk komen we weer bij de gewone weg uit.
We rijden verder langs de Noordwest kust terug richting het hotel. Na een snelle douche gaan we een burger eten in de bar van het hotel en dan zit de laatste dag er ook weer op.
11 mei 2017
Toch maar de wekker gezet. Zodat we op tijd aan het ontbijt zitten. De tassen inpakken en dan alles in de auto. Het is 40 minuten rijden naar het vliegveld waar we dan ook ruim op tijd aankomen. De auto inleveren. Geen probleem gelukkig en dan naar de incheckbalie. Deze blijkt nog niet open te zijn en er staat ook een mega lange rij voor. Nou ja, komt vanzelf goed. Inchecken en door naar de gate. Het vliegtuig komt op tijd en ook wij vertrekken op tijd. We hebben weer mazzel. De rij voor ons is leeg dus Martin gaat snel daar zitten, zodat we allebei drie stoelen voor onszelf hebben. Lekker relaxt en in vier uur zijn we weer in Nederland.
{flike}