7 mei 2017

 

Na het ontbijt de tassen weer inpakken, hier worden we gelukkig steeds meer bedreven in dus snel gedaan. We checken uit en gaan eerst even langs het vliegveld om te vragen of het klopt dat we op de late vlucht zitten. Ja, helaas wel de laatste vlucht (al de anderen zitten helemaal vol). De vlucht staat gepland om 17:55 uur maar heeft nu al een vertraging van een uur. We moeten er toch om vijf uur zijn om in te checken.

 

Nadat we in de supermarkt weer wat drinken en een broodje hebben gekocht gaan we weer de bergweg op. Hopelijk is het nu beter weer bij de vulkaan meren maar helaas. Zodra we op 300 meter hoogte zit belanden we in de wolken en gaat het ook weer regenen.

 

We besluiten door te rijden naar de Poça das Patas het regent nu dan wel maar misschien is het niet zo mistig. Je weet immers maar nooit. En ja hoor, vanaf het uitzichtpunt kunnen we de watervallen al zien liggen. We parkeren weer bij het bordje Poço da Ribeira do Ferreiro. De regenjassen maar weer aan want het zijn steeds regenbuien die vallen. Het pad is inmiddels bekend terrein dus we pakken beiden één van de stokken die aan het begin van het pad keurig tegen een boom verzameld staan. Dit loopt toch een stuk makkelijker. Omdat het veel heeft (en nog steeds) regent zijn de stenen nog gladder en onze wandelschoenen hebben dan niet echt grip meer op de grote gladde keien. Een stok zorgt dan net voor een beetje extra evenwicht. In een half uurtje zijn we dan ook bij het meertje. En niet voor niets. Ondanks dat de zon niet schijnt is het een prachtig gezicht van de hoge steile want aan de overkant van het meertje komen zo'n 15 watervallen in verschillende afmetingen naar beneden gestort. Helaas is het meertje niet helemaal spiegelend omdat er net een klein beetje wind staat.

 

 

We gaan eten bij Jonah een klein restaurantje in Faja Grande. En het is prima eten daar. De keuze is niet groot maar het is heerlijk en alles wordt trots geserveerd door het (eigenaar) echtpaar van het restaurantje. Na afloop krijgen we nog een borrel. Martin iets wat niet echt lekker is maar voornamelijk uit alcohol bestaat. De anijsdrank die Sonja krijg is wel lekker.

 

We rijden nog even naar de kust waar ook hier tussen de lava brokken zwembaden zijn aangelegd in zee.

 

Via de bergweg rijden we weer terug naar het hotel waar we onze tassen weer uit de bagage kamer oppikken. Weer inruimen voor de vlucht en nog even rustig wat lezen in de lobby.

 

Martin wil graag op tijd zijn dus we gaan maar naar het vliegveld. De vlucht staat nog steeds een uur later gepland dus we zijn erg vroeg.  Sonja kan niet blijven wachten en loopt nog even het dorp in op zoek naar een geocache die ook snel gevonden wordt. Het zonnetje schijnt nog even dus het is een prettige wandeling.

 

We vertrekken uiteindelijk pas om half zeven dus dat wordt echt een latertje. De vlucht verloopt soepel en na een half uur komt het eiland Terceira al in beeld. Als we zijn geland moeten we allemaal het vliegtuig verlaten en de aankomsthal in. Direct de trap op naar boven en we staan weer in de vertrekhal. Na een minuut of twintig kunnen we weer instappen. Het bijzondere aan deze vluchten tussen de eilanden is, is dat het in het vliegtuig allemaal vrije zitplaatsen zijn.

 

De vlucht naar Sao Miguel duurt ook weer drie kwartier maar gelukkig komen de tassen al weer snel nadat we geland zijn naar ons toe gerold over de bagageband zodat we weer naar de autoverhuur Ilja Verde kunnen. Om half tien stappen we in een nieuwe Ford Fiesta en zoeken we in het donker de weg naar het hotel Pedros do Mar Resort & Spa.

 

Gelukkig werkt onze navigatie op de telefoon prima en rijden we er zo heen. Het is best wel een groot hotel en ziet er luxe uit. Toch jammer dat we hier nu maar vier i.p.v. zes nachten kunnen blijven.

 

 

 

{flike}