Details

Gepubliceerd: 10 december 2014

9 december 2014

Na heerlijk te hebben geslapen gaat om zeven uur de wekker, vroeg ja, maar we willen deze dag optimaal gebruiken. We halen verse broodjes bij de bakker hier 30 meter verderop en ontbijten in onze eigen keuken met een heerlijk kopje thee. We smeren twee broodjes voor tussen de middag en klaar zijn we.

We hijsen ons in onze winterse outfit. Dit houdt in; eerst een laag thermokleding daarna een skipulli, een wollen shirt en dan nog een skibroek of een joggingbroek+regenbroek en uiteraard de winddichte winterjassen. Ja een hele dag languit liggen op het strand in december daarvoor moet je je wel warm aankleden (zeker als je nog 40 dagen kinkhoest te gaan hebt ;-)

We lopen naar de haven waar vandaan een klein bootje ons in 10 minuten naar het eilandje Düne zal brengen. Van de bemanning horen we dat vanmiddag de voorlopig laatste veerboot naar het vaste land gaat. Dit betekent dat we vast zitten. Onze geplande terugreis dag is donderdag maar dat gaat dus niet lukken. Dit omdat er een mega storm aankomt vanuit Engeland met windkracht 9 à 10 met stevige windstoten en ja dan vaart de veerboot niet meer.

Maar ja dat is zorg voor later eerst naar Düne waar we om kwart over negen aan land stappen. Het is een eilandje van zo'n 0,8 vierkante kilometer dus niet echt heel groot. De grijze zeehonden schijnen rondom het eiland te liggen dus het maakt niet uit hoe om je loopt. We gaan naar de Noordkant en zodra we op het strand zijn, zien we de eerste zeehonden al liggen. Sommige liggen lekker in de branding en laten zich heerlijk schoonspoelen, ze spelen en zwemmen wat en zo komen ze hun dag ook weer door. De jongen nog niet want hun vacht/huid is nog niet dik genoeg tegen de kou van de zee.

 

Bij de eerste zeehonden zien we ook direct al zo'n klein wit donzig jong beestje liggen. Oh oh, wat vertederend. Direct languit op het meegebracht yogamatje wat nu dus prima dienst doet. Lekker makkelijk je rolt het af en gaat liggen en voor de camera heb je ook direct iets ter bescherming tegen het zand. Martin fotografeert met de grote lens vanaf statief dus dat is weer een ander verhaal.

 

Oh dit is genieten zeg. Met een flauw opkomend zonnetje is het ook nog eens prachtig weer, voor winterse begrippen dan he en afgezet tegen de hagelbuien van gisteren. Op een klein miezer buitje 's ochtends na blijft het de hele dag droog. Met af en toe de zon. Echt hoog komt de zon niet aan de hemel omdat we hier een stukje Noordelijker zitten en het ook al weer bijna de kortste dag van het jaar is.

De hele dag lopen we van zeehond naar zeehond en leggen ze in de mooiste poses vast. De beestjes zijn erg nieuwsgierig, soms komen ze helemaal naar je toe gekropen. Niet te dichtbij natuurlijk want moeders ligt meestal ergens verderop en houdt de kleine donders goed in de gaten. 

 

 

Officieel moet je op 30 meter afstand van de zeehonden blijven maar er liggen er zoveel dat je soms even een strategische route moet plannen om door te kunnen lopen. Later ontdekken we dat als je langs een volwassen exemplaar wilt lopen dat je het beest maar het beste kan negeren dan komen ze niet grommend overeind.

Op 12 november is het eerste zeehondje geboren (dit jaar) maar ook vandaag zijn er een paar ter wereld gekomen. Je ziet dan nog bloed op het strand liggen en na de regenbuien van gisteren zou dat anders al helemaal weggespoeld zijn dus het moet van een geboorte van vandaag zijn. Helaas hebben we het niet live mee mogen maken. Maar je ziet wel welke nog maar een paar uur oud zijn. Dan is de vacht nog geel van het vruchtwater en de navelstreng is ook nog niet ingedroogd. Die hele kleintjes zijn evengoed al erg beweeglijk en draaien zich om en kruipen over het strand. Het is ook heel grappig als zo'n kleintje zijn eigen poot ontdekt en in zijn bek steekt of naar je zwaait. Dat maken wij er dan weer van.

 

 

De meeste jongen hebben natuurlijk altijd honger maar als ze echt om moeder gaan zeuren is dat een grappig gezicht. Ze kruipen dan dicht naar mams toe en dan moeten ze eerst wachten totdat mama een beetje op haar zij gaan liggen. Daarna begint de zoektocht naar één van de twee tepels die aan het achtereind van de moeder zitten maar de kleine begint te zoeken tussen de voorpoten. En heb je de tepel eindelijk gevonden dan wil moeders zich graag weer even een rondje omdraaien. Kan je er weer achteraan en erger nog begin je weer met je bek vol met zand.

 

Martin vind het om een uur of een wel genoeg (we zijn immers al vier uur op strand). Sonja weet hem toch te overtuigen te blijven. Het kan wel eens de laatste en enige keer zijn dat we hier deze week komen. Het gaat heel hard stormen en er komt veel regen aan. Dus pakken wat je pakken kan.

 

De mannetjes zijn erg agressief naar elkaar toe, als de één te dicht in de buurt komt van de ander wordt kruipen ze naar elkaar toe en beginnen te 'blaffen' en bijten naar elkaar. Je ziet dan ook veel zeehonden die beschadigd zijn rondom de kop. Dit doen ze waarschijnlijk om hun vrouwtjes of harem te beschermen dat is ons niet duidelijk, dat het om de vrouwen gaat wel. De vrouwtjes zijn nl. direct na het bevallen weer vruchtbaar. Ook zagen we dat een moeder een alleen liggend jong (mama was even vissen) wat te dicht in de buurt van haar eigen jong kwam weg joeg dit was wel een beetje zielig voor het kleintje.

Om drie uur gaan we weer terug met het bootje. De zon staat al heel laag en is vaak verdwenen achter de vele wolken dus het wordt ook snel donker en dat is weer lastig voor de foto's.

Via de supermarkt voor wat drinken gaan we terug naar het appartement waar Martin de foto's verzameld. Blijkt dat we er samen toch weer ruim 900 hebben geschoten en ja, er zitten plaatjes tussen. Want je kan zo'n mooi wit bont vachtje het beste schieten met een camera i.p.v....

Na het douchen dineren we in hetzelfde restaurant als gisteren waar we ditmaal voor vlees kiezen en ook dat smaakt prima. De eigenaren van het restaurant blijken toevallig ook nog Nederlanders te zijn.

{jcomments on}

{flike}

 

 

Details

Gepubliceerd: 08 december 2014

Maandag 8 december 2014

 

De wekker gaat om kwart voor acht. Rustig opstaan en ontbijten. Niet te veel want er wacht nog een boottochtje van tweeënhalf uur. Het is 5 minuten rijden naar de haven dus geen probleem. De auto geparkeerd en de spullen uit de auto. Sinds fotografie zo'n grote hobby is, is de bagage ongeveer verdubbeld. Beide een volle fototas en het grote statief in één van de bagagetassen. En dan hebben natuurlijk de nodige 'warme kleding' mee om op een stormachtig strand te fotograferen.

 

Nog even kaartjes halen voor de boot die we via internet gereserveerd hadden. Hmm dat ging nog bijna mis. Contant betalen en laten we dat nou net niet in onze portemonnee hebben. Geen creditcard betaling mogelijk ook geen betaalpas. Alleen een Duitse en die hebben we nou net niet. Een pinautomaat schijnt hier dichtbij niet te vinden te zijn. Oeps. Maar dan komt ze met het idee. Als ik een kopie van je paspoort mag, stuur ik jullie thuis een rekening dan kunnen jullie die overmaken. Nou dat is nog eens service. Wij blij en aan boord.

 

We zoeken een plekje en gaan zitten. We vertrekken een kwartiertje later omdat we nog even moeten wachten op de pakketservice. Dat heb je met een eiland dat maar 1x per dag wordt bezocht door de veerboot. In het begin lukt een spelletje op de telefoon nog wel maar na een uurtje begint het toch wel wat onstuimig te worden. Soms knalt de boot echt neer na een hoge golf. Dan is het nog anderhalf uur strak naar buiten kijken en de horizon in de gaten houden. En.... we kunnen (hopelijk) vertrouwen op de zeeziekte pillen uit Nieuw Zeeland. Van de bemanning horen we dat het golven van drie á vier meter hoog zijn. Voor woensdag en donderdag wordt er nog slechter weer voorspeld met golven tot 10 meter hoogte en ja dan vaart het schip niet meer. Het schip kan het wel aan maar de mensen niet, vandaar ;-) Oeps laat dan nou net onze geplande vertrekdag zijn. Nou ja, dat zien we dan wel weer. Dan komt het eiland gelukkig in zicht en moet we een andere koers varen om de haven binnen te kunnen komen. De golfen staan nu dwars op het schip wat zorgt voor een aantal heftige rollers. Maar dan liggen we in de haven hé hé.

 

Wat zien we nou? Witte daken? Waar het vandaan komt is al snel duidelijk door de stevige hagelbui die uit de lucht komt. Gelukkig is die alweer bijna voorbij als we de bagage hebben gepakt en de boot aflopen. Het is nog een eindje lopen naar ons appartement Witte Kliff maar al snel staan we voor de deur. Met de via de mail gekregen code open we de deur. De eigenaar is ook thuis die verwelkomt ons direct en wijst ons het appartement. Lekker ruim. Grote woonkamer met grote bank en eettafel, een keuken met alle apparatuur en uiteraard een slaap- en badkamer. Hier kunnen we ons wel een paar (of misschien meer) dagen vermaken. We geven alle bagage een eigen plekje en gaan wat boodschappen halen. Eerst hadden we nog het plan om naar de zeehonden te gaan maar het bootje gaat nog 2x keer op een neer en dan heb je nog een klein uurtje. Ook voorspelt de buienradar nog een mega regenbui tevens gaat de zon (achter die hele donkere wolken) om half vijf al onder dus het begint al te schemeren dus daar zien we maar vanaf. We zetten een kopje thee en lezen wat.

 

Om half zes gaan we op zoek naar een restaurantje. We hadden er één uitgezocht op internet maar daar zijn ze pas 15 dec weer thuis dus lopen we verder door het dorp. We belanden bij Weddig's Fischerstube, het laatste visrestaurant voor de Engelse kust zoals ze zelf zeggen. Na een soepje nemen we beiden een Noordzeeschol en het is en smaakt voortreffelijk. De avond brengen we door met het bijwerken van de website en het lezen van een boekje. Benieuwd naar wat ons morgen brengen zal.

{jcomments on}

 

 

 

 

 

{flike}

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Details

Gepubliceerd: 08 december 2014

7 december 2014

 

Na allebei nog een orkestrepetitie afgewerkt te hebben vertrokken we om 2 uur uit Heerhugowaard. Het is niet echt lekker weer, het regent bah. Bij Oldenburg gaan we naar het Noorden en helaas ligt daar niet echt een snelweg. Via een 80-kilometer weg rijden we langs verschillende dorpjes. In Nederland verbaas je je wel eens over de hoeveelheid verlichting maar een B-weg zonder verlichting in de regen en avond is ook geen pretje. De reflectoren werken niet of zijn heel smerig maar ze geven helaas geen licht. Om half zeven rijden we Cuxhaven binnen en komen we aan bij B&B Villa Caldera. De spullen op de kamer en even bijkomen.

 

We eten om de hoek bij de Italiaan met de toepasselijke naam Fontana di Trevi waar we beiden een heerlijke pizza bestellen. We lopen meteen terug naar de kamer want vanavond worden de audities van het Orkest van Nederland uitgezonden en Esther en Douwe doen mee. Sonja loopt alle 75! zenders door op de televisie helaas, genoeg RTL alleen geen RTL4. Dan heeft Sonja een pracht ingeving kunnen we niet via Ziggo kijken via de NAS thuis met de beschikbare Wifi. Nou een briljante ingeving was dat. Martin maakt het technisch voor elkaar en we kunnen integraal de uitzending bekijken. Vanuit Nederland worden we via de social media op de hoogte gehouden maar we lopen bijna synchroon. Op het eind van de uitzending zijn ze dan aan de beurt. En allebei glansrijk door naar de volgende ronde. En dat kon ook niet anders want bij de vraag aan Douwe; 'hoe lang studeer je per dag?' Was het antwoord; 'totdat ik het liedje kan'. Dat komt dan wel goed in de cello groep tijdens de 5de van Beethoven.

Na de uitzending slapen. Dat gaat Martin iets beter af dan Sonja. Die gekneusde ribben zijn niet echt fijn....

 

 {jcomments on}

 

 

 

 

{flike}