Van de kust weer landinwaarts naar het prachtige Damaraland één van de dunst bevolkte gebieden in het Noordwesten van Namibië. Waar we op zoek gaan naar de Woestijnolifanten.
9 oktober 2023 naar Damaraland
Om negen uur rijden we weg bij de B&B. Eerst langs de supermarkt om de voorraad water en drinken aan te vullen. Langs het benzinestation om het vocht van de auto weer aan te vullen en de bandenspanning te laten controleren. Dat werkt toch grappig hier. Er zijn drie mannetjes bezig. Eén tankt de diesel, een ander begint de ramen te lappen waarbij de eerste bijna de spons uit de handen van de ander trekt. Dan komt er een volgende om de ramen droog te wrijven. En als Martin aangeeft dat de bandenspanning gecontroleerd moet worden staat er al weer een volgende klaar. Kom daar maar eens om in NL bij al die onbemande tankstations tegenwoordig.
Zo rijden we verder langs de kustweg. Langs de ruige kust wordt op heel veel plekken gevist. Zo met de hengel vanaf het strand. Er zal genoeg vis zitten, denken we dan. We stoppen nog even bij een gebied met allemaal korstmossen (het ziet er een beetje uit als de schrale Sluftervallei op Texel).
Ook stoppen we nog even bij het Zeila scheepswrak. Verderop naar het Noorden heet het Skeleton Coast omdat daar zoveel schepen vergaan voor de kust. Maar hier dus ook. Het is altijd even interressant om te zien maar dat betekent dat er ook weer allerlei bedelaar verkopers naar de auto komen dus we blijven maar in de vol bepakte auto en maken vanuit de auto even een paar foto's. En hop weer verder want het is nog een eind.
Bij Hentiesbaai slaan we rechtsaf de C35 op naar het Oosten. Dit is weer een lange gravelweg. Het is een weg van niets naar niets. Even pitstop bij een 'picknickplek'. Oftewel een pi(t)sstop en even de benen strekken. Er is in geen velden en wegen iemand te zien. Behalve een paar andere auto's die soms langsrijden. Het is hier leeg.
Er wordt wel hard aan de gravelwagen gewerkt. Schuivers egaliseren de weg en vullen de gaten waarna walsen het aan stampen. Maar het zijn nogal wat kilometers hier.
Onderweg zien we ook nog de hoogste berg van Namibië, de Brandberg. Hier komen we ook langs kleine dorpjes waar de mensen langs de kant van de weg wat proberen te verkopen. Zodra ze een auto aan zien komen, springen ze op en lopen met een blad met stenen naar de kant van de weg. Wij hebben geen interesse dus zwaaien vriendelijk en rijden door.
De weg is een en al gehobbel. De bekende 'wasbordjes' maken je zo ongeveer gek. Wat een herrie maakt dat ook. We slaan linksaf een D-weg in. Deze lijkt iets beter omdat er meer zand ligt maar even goed veel kuilen en hobbels.
Zo komen we na weer een lange rit aan bij Twijfelfontein Country Lodge. We krijgen huisje nummer 26 en kunnen de auto voor de deur uitladen. Daarna wel parkeren op het parkeerterrein aan het begin van de lodge. We hebben direct even de excursie geregeld. Morgenochtend om 8 uur vertrekken we.
De kamer ziet er netjes uit. Een groot muskietennet om het bed heen. Niet dat er nu veel muskieten zijn, die zullen straks in november wel weer komen als het regenseizoen start. Maar of het hier ook echt veel gaat regenen dan, is nog de vraag. De afgelopen jaren is er erg weinig gevallen en het is dan ook gortdroog.
We lopen een rondje over de lodge en zien dat er bij het restaurant op de grote rotsen die daar staan, rotstekeningen zijn aangebracht. Deze plek staat dan ook op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Best bijzonder dat precies hier een lodge staat.
In tegenstelling tot andere rotstekeningen zijn deze in de steen gekerfd en erg oud. De tekeningen lijken in zes periodes te zijn gemaakt van 300 v. Chr. tot 1800 na Chr. In de oudheid gebruikte de mensen werktuigen van kwarts om in de stenen te kunnen kerven. Er zijn afbeeldingen van giraffen en antilopes maar ook geometrische figuren.
's Avonds eten we in het restaurant van de lodge waar weer een uitgebreid buffet klaar staat.
10 oktober 2023 Op zoek naar de Woestijnolifanten
Prima geslapen. Sonja checkt om zes uur nog even of het een mooie zonsopkomst is maar helaas helemaal bewolkt. Om zeven uur eruit zodat we na het ontbijt om acht uur klaar staan voor de safarie waarbij we op zoek gaan naar de Woestijnolifanten. Sonja was een beetje te optimistisch om in korte broek te gaan. Maar gelukkig heeft de gids lekkere dekentjes bij zich dus die mooi over de benen geslagen. Dat was ook echt nodig want het is best fris (zeg maar koud). Mede door de rijwind en de temperatuur die nog maar 13 graden is.
Na een uur rijden komen we bij een droge rivierbedding van de Hoarusib Riveren hopen hier de Woestijnolifanten te vinden. We zien wel Hornbills. Twee soorten één met een gele snavel en een iets kleine met een rode snavel.
De omgeving is trouwens ontzettend mooi hier. Hoge tafelbergen op de achtergrond in allerlei formaten. Sonja vraagt de gids of we even kunnen stoppen voor een foto. Hij zegt wacht even tot we om de hoek zijn. Dat doen we, hij rijdt nl. een heel hoog duin op waar vandaan je een hele grote vlakte kan overzien en uiteraard de prachtige omgeving.
En dan zien we in de verte ook de Woestijnolifanten lopen.
We rijden er naartoe en wat is het gaaf om deze olifanten van zo dichtbij te kunnen zien. Ze hebben zich aangepast op het leven in de woestijn. Ze staan wat hoger op de poten, zijn wat kleiner dan de Afrikaanse olifant. Het is geen andere soort maar wel één die zich in de loop van tijd heeft aangepast op het leven in de woestijn.
De olifanten verplaatsen zich wel steeds zodat wij dat ook met de jeep doen. We gaan eigenlijk steeds een stuk verder staan zodat ze langzaam op ons af komen lopen. Het is een groep van 15 olifanten.
Bestaande uit het meest vrouwtjes en wat kleinere. Dit kunnen ook nog mannetjes zijn. De volwassen mannelijke olifanten leven eigenlijk altijd solitair.
Het is een pracht gezicht. Soms komen ze echt heel dichtbij.
De olifanten zijn op weg naar een drinkplaats. Je ziet ze ook steeds zand over zichzelf heen gooien dit is hun natuurlijke zonnebrand.
Het blijft bijzonder deze grote logge dieren in een woestijnlandschap met heel veel zand.
Wij rijden alvast vooruit om ze daar op te wachten. We rijden door een gebied waar net wat meer bomen staan en omdat we toch staan te wachten spotten we een aantal vogels. De Southern Yellow-Billed Hornbill.
Even verderop zien we de Monteiro's Hornbill, deze is iets kleiner en heeft een grote rode snavel.
In het plaatsje De Riet staat een grote betonnen waterbak.
Dit is water voor zowel de bevolking als de Woestijnolifanten. Als we even staan te wachten komen ze aangesjokt.
De slurf wordt over de rand in het water gehangen en drinken maar.
Na een minuut of 15 hebben ze allemaal gedronken en trekken ze verder. Het was ons opgevallen dat één vrouwtje steeds werd weggejaagd bij de drinkbak en ze heeft ook nog niets gedronken. De groep loopt verder en ze loopt er achteraan. Draait zich nog even om en loopt dan toch mee. Nog een keer twijfel maar ze loopt toch achter de groep aan zonder wat gedronken te hebben.
We rijden terug naar de lodge. Het landschap is hier prachtig. Zeker als we een familie Giraffes tegenkomen.
Het blijven schitterende dieren.
Zand afgewisseld met heuvels van rotsen. We komen nog een aantal leuke Korhoentjes (Namaqua Sandgrouse) tegen.
Om 12 uur zijn we weer terug bij de lodge. Waar we niet veel meer doen, lekker relaxen. Het is ook best wel warm. We gaan even afkoelen in het zwembad en typen wat voor de website.
Sonja fotografeert nog een aantal hagedissen waar het paringstijd voor schijnt te zijn. De vrouwtjes lopen met omhoog gekrulde staart rond. Er zit wel een groot verschil in grootte maar ook in kleuren van de hagedissen. Het mannetje is zwart met rood (zwart lijf en rode kop en staart).
Het vrouwtje is groenig gevlekt en heeft een gelige kop. Ze lopen wat achter elkaar aan te rennen.
Om vijf uur gaan we een wandeling maken rond de lodge. We lopen langs de rotsen waar ook verschillende rotstekeningen zijn te vinden.
En verder wordt er uitleg gegeven over de verschillende bomen en struiken die hier groeien.
's Avonds weer lekker gegeten in het restaurant.
Alweer zo prachtig verhaal en niet te vergeten de foto’s, ik zeg net tegen Tilly het lijkt wel dat we mee reizen , voor ons is dit een mooie belevenis ooit op Safari in het Krugerpark geweest.
fijne belevenis nog de komende week!!
Bijzonder om te lezen dat 1 olifant dan niet mag/kan drinken.....