Een mooie rit brengt ons naar de beroemde zandduinen van Namib Rand Nature Reserve.
4 oktober 2023 Op naar de Sossusvlei
Voor het ontbijt loopt Sonja tijdens de zonsopkomst nog een rondje rond de lodge en spot daar een Hartebeest. Boven op het duin staat hij te kijken of Sonja niet te dichtbij komt.
Ook zijn er weer genoeg vogeltjes te zien die natuurlijk wel even moeten worden vastgelegd.
En zo komt ons prachtige verblijf bij Bagatelle Farmhouse tot een einde. We vertrekken eerst richting Marienthal. Via de gravelroad rijden we zuidwaarts op de D1268. Onderweg zien we nog een aantal springbokken en struisvogels. Verder weinig wild wat jammer is. Want op een gravelroad kan je wel makkelijk stoppen omdat deze over het algemeen erg breed zijn.
Dan komen we bij de C20 wat een asfaltweg hier slaan wel rechtsaf en rijden we naar het westen. Dan zijn we weer op de grote B1 die we naar het Zuiden nemen.
We hebben natuurlijk nog een lekke achterband in de jeep liggen en na contact met de autoverhuurder zijn we verwezen naar een garage daar om de band te laten repareren. Eerst nog even tanken want we komen langs een groot tankstation. De garage is snel gevonden. De auto wordt direct op de brug gereden. En binnen no-time is de band eraf. De lekke band wordt mee naar achteren genomen en al snel komt de monteur aanlopen met een schroef van wel 8 cm lang. Zo die zat dus mooi in onze band. In de band wordt een prop gestopt en de band wordt weer om gewisseld. We vragen nog even op welke luchtdruk hij de band heeft gezet. Oeps 2.0 dat is misschien wat hard. We geven aan dat de autoverhuurder had aangegeven 1.8 en we gaan naar de Sossusvlei. Alle banden wat uit laten lopen want ze blijken allemaal 2.0 te zijn. Zou kunnen omdat ze natuurlijk al warm zijn. We hebben immers al zo'n 100 km gereden vanochtend.
Nog even naar de supermarkt voor wat drinken en dan rijden we verder. We gaan verder naar het westen op de C19. Eerst is dit nog een asfaltweg dus dat schiet lekker op. Het is wel ontzettend droog hier en er is weinig te zien. We luisteren een aantal podcasts (de serie over het Metropool orkest en het ontstaan daarvan).
De asfaltweg is inmiddels een gravelweg geworden en we zijn nu in de Namib Dessert. We rijden op een hoogvlakte wat blijkt als we afdalen op de Zaris pas (of Tsaris Pass). Prachtige uitzichten hier en heuvels in de kleuren rood, bruin, groen (niet van de bomen maar waarschijnlijk koper) en geel. Echt heel mooi. We stoppen een aantal keer om foto's te nemen.
Onderweg zagen we nog een prachtige roofvogel op een paaltje zitten. Met zijn vuurrode poten zat hij mooi te poseren.
En zo komen we na een lange reisdag aan in Sesriem. Dit kan je eigenlijk geen plaatsje noemen. Er staat een benzine station en verder bestaat het uit lodges en campings. Puur voor de toeristen die de Sossusvlei gaan bezoeken. We rijden naar Dessert Quiver Camp. Na het inchecken gaan we naar ons huisje. Oeps, dit is even wennen want na de luxe van de afgelopen dagen is dit wat basic. Maar alles is er en het is een stenen huisje met airco. Dus dat moet goed komen.
Het diner blijkt te zijn in de Sossusvlei Lodge hier 4,5 km vandaan. We gaan op tijd daarheen zodat we daar even relaxt kunnen zitten bij de bar. Met uitzicht op de vlakte zitten we wat voor ons uit te kijken. Tot er een aantal grote vogels voorbij komt lopen. Snel de camera gepakt en wat portretjes geschoten van de Helmparelhoen.
Het diner is hier in buffetvorm. Echt heel veel keuze; soep, saladebuffet, 3 braais en uiteraard een toetjes buffet. Bij de braais bbq-en ze verschillende soorten vlees voor je. Zoals bv. Kudu, Zebra of Springbok steak maar ook verschillende soorten vis. Genoeg te kiezen en het smaakt heerlijk.
Dan terug naar ons huisje waar blijkt dat de airco toch niet zo goed werkt als we gehoopt hadden. Dat wordt een warme nacht.
05-10-2023 Sossusvlei
Om half zes de wekker want vandaag gaan we naar de duinen waar Namibië zo beroemd om is. We smeren ons in en kleden ons aan. Pakken het water uit de koelkast en op pad. Eerst langs de Sossusvlei Lodge want gisteren hebben we, op advies van een gids bij het tankstation, daar een breakfastbasket besteld. Kunnen we ergens tussen de duinen zelf ons ontbijtje klaar maken. En zo sluiten we aan in de rij om het park in te rijden. We zijn auto nummer 25 en als we eruit komen moeten we dat doorgeven.
Net na zonsopgang om 06:45 uur gaat de poort open en rijdt de stoet auto's naar binnen. Het grootste gedeelte is helemaal geasfalteerd en rijdt ook uit de kunst. Bij een viewpoint stoppen we omringt met de heuvels van het NamibRand Nature Reserv. Mooie kleuren. 
Het is helaas zwaar bewolkt dus nog niet echt veel schaduwen op de heuvels.
Maar we gaan het zien.
Met de telelens kunnen we ook de wat verder (2,5 km van de weg af) gelegen duinen fotograferen. Dus als het zonnetje net even door de wolken heen piept stoppen we om een duin te fotograferen.
We besluiten om in één keer helemaal door te rijden tot het eindpunt. Dit om maar zo vroeg mogelijk (voor de ergste hitte) te kunnen wandelen. Bij Dune 45, dit is één van de grotere duinen die op 45 km van Sesriem (toegangspoort) ligt, zijn er al mensen die naar boven klimmen over de rand. Wij besluiten door te rijden. Je rijdt eigenlijk over een grote vlakte met aan weerszijden (zo'n 2 km vanaf de weg) de hoge rode duinen. Soms stoppen we als we zien dat het licht net mooi valt. Maar omdat het zo bewolkt is krijgen we niet de plaatjes zoals je die kent met de schaduwwerking. Wel loopt er een mooie Struisvogel in het veld en met de 600 mm lens kan je die dan ook mooi vastleggen.
Op het einde van de weg is een groot parkeerterrein. Hier zou je al kunnen wandelen naar Hiddenvlei of je stapt op een soort hop-on-hop-off jeep. Het is hier vandaan nog 5 km naar de Sossus- en Deadvlei wat zwaar off-road rijden is door mul zand. We hebben van verschillende gidsen gehoord dat je ook zelf kunt rijden. We hebben een stevige 4x4 (Fourwheeldrive) die hoog op de banden staat en tevens is het een automaat. Als je jezelf in acht houdt moet het kunnen. Ook wel doemsenarios gehoord maar we gaan er gewoon voor. Of eigenlijk Martin want Sonja moet er niet aan denken om zelf te rijden.
En zo rijden (of eigenlijk is het schudden) we naar de Deadvlei. We parkeren de auto en dan is het achter de meute aan want we zijn echt de enige niet. Rond de plek waar we parkeren loopt een Jakhals rond. Wetende dat er hier elke dag mensen komen en dat er van die mensen zijn die zo'n beest dan ook gaan voeren, loopt ie zoekend rond. Het lijkt wel een vos in de Amsterdamse Waterleiding Duinen. Maar wel mooi kunnen vastleggen hierdoor.
We lopen onderlangs. Je kan ook het hoge duin op maar met een tas vol kwetsbare fotoapparatuur op je rug wil je echt niet glijdend in het losse zand 50 meter naar beneden gaan.
Het is nog een behoorlijke tippel door het mulle zand. Maar dan komen we aan.
Deadvlei is een witte kleivlakte vlak bij de Sossusvlei. Rondom de Deadvlei rijzen de duinen hoog op waarbij de hoogste 300 tot 400 meter hoog zijn. En daarmee de hoogste ter wereld.
De kleilaag werd gevormd wanneer de rivier de Tsauchab door regenval overstroomde, wat zorgde voor ondiepe poelen waar in de overvloed aan water de acacia's konden groeien.
Toen het klimaat veranderde werd het gebied geteisterd door droogte. Zandduinen omringde de vlakte, waardoor de waterstroom van de rivier geblokkeerd werd. Doordat er te weinig water bij de bomen kwam, zijn die gestorven.
De overgebleven skeletten van de bomen, die ongeveer 900 jaar oud zouden zijn, zijn zwartgeblakerd door de zon. Hoewel ze niet versteend zijn vergaan ze niet doordat het te droog is.
We lopen over de vlakte en maken veel te veel foto's. Want ondanks dat het geen strakblauwe lucht is, is het contrast met de witte kleilaag, de rode duinen, de zwarte bomen en de soms donkere lucht best fotogeniek. De donkere lucht zorgt soms zelfs voor grote regendruppels maar veel naam mag het niet hebben.
Na een uurtje hebben we het gezien en wandelen terug in het mulle zand naar de auto.
Daar gaan we weer. Hobbel de bobbel, oeps dat is wel een heel diep spoor daar heeft vast iemand vastgezeten. Dus vol gas er doorheen. (In de Kalahari, zagen we het de gids daar ook doen, gewoon het gaspedaal heel diep intrappen en gaan). het is gelukt en zo komen we aan bij de Sossusvlei.
Hier is het erg rustig en onder een boom zien we nog een tafel met daarom heen wat rotsblokken waar je goed op kan zitten. De mand wordt uit de auto gehaald en de tafel kan letterlijk gedekt worden. Tafelkleedje, yoghurtje, fruit, thee, koffie, broodjes, kaas, worst, jus. Werkelijk alles wat je aan een ontbijt buffet vindt komt uit het mandje. En zo genieten we in de schaduw van een grote acacia boom van ons ontbijt.
Hier besluiten we toch nog een wandeling te gaan maken. Het is inmiddels wel al 11 uur in de ochtend maar je moet het ook van bovenaf zien. We gaan aan de rechterkant van de Sossusvlei het duin op.
Dit is Big Mama. We lopen op de scherpe rand van het duin en klimmen langzaam omhoog. Het is nog niet makkelijk want bij elke stap zak je diep weg in het zand.
Maar stap voor stap komen we steeds hoger. Het waait wel behoorlijk dus je moet je evenwicht goed bewaren. Je wilt echt niet naar beneden glijden. Dus als je een foto maakt moet je even zorgen dat je stevig staat en even om de as omdraaien doe je ook niet even snel. Maar uiteindelijk staan we boven op en hebben een prachtig uitzicht over de twee vleis die links en rechts van het duin zichtbaar zijn.
Dit zijn de uitlopers van de oude rivier de Tsauchab. Dan moeten we toch echt weer naar beneden en over de top zien we aan de andere kant dat het niet zo heel steil is dus daar gaan we met grote stappen omlaag. Eerst alles wegbergen in de fototas zodat er niets uit je zakken kan rollen mocht je onderuit gaan.
Zo komen we weer beneden waar we eerst het rode zand uit de schoenen schudden. De rode kleur van de zandduinen is veroorzaakt door de hoge concentratie ijzer. Terug bij de auto even bijgekomen want het is behoorlijk warm, ondanks dat de zon zich niet de hele tijd laat zien is de temperatuur gewoon boven de 35 graden.
We rijden/glijden weer terug naar de uitgang. Het is hier bijna uitgestorven, we zien bijna geen auto's meer. Niet zo gek natuurlijk want het is midden op de dag en dus op zijn heetst. Gelukkig komen we zonder kleerscheuren weer aan op het parkeerterrein. Zo even stoppen en bijkomen. Want het is wel intensief, ook als je er naast zit. Daar spreken we een Duits koppel wat wacht op de hop-on-hop-off jeep. Ze gaan niet zelf rijden, 11 jaar terug hadden ze dat wel gedaan en hebben toen uren moeten wachten op hulp (de zon ging bijna onder) omdat ze vastzaten. Gelukkig zijn wij weer heelhuids terug en vervolgen onze weg op de asfalt weg. Onderweg stoppen we nog om af en toe een foto te maken van de duinen.
Bij de uitgang moeten we eerst een permit halen. Er staat een behoorlijke rij. Uiteindelijk blijken het maar 7 wachtenden voor ons te zijn maar het aanschaffen van een permit kost per persoon ruim vijf minuten dus staan we lang in de rij.
Omdat het al laat is gaan we direct door naar Sesriem Canyon.
Het is snikheet dus we lopen alleen het smalle gedeelte wat voor het grootste stuk in de schaduw ligt. Best bijzonder.
Dertig meter diep en op sommige plekken 3 meter smal. We hebben het wel een beetje gehad en hebben zin in een verkoelende duik.
Terug in Desert Quiver Camp blijkt onze airco gemaakt te zijn en is het lekker koel op de kamer. We pakken onze zwemspullen en gaan naar het zwembad. Het is een beetje vergane glorie hier. Het zwembad is mooi gesitueerd maar het heeft wel een grote onderhoudsbeurt nodig. Geeft niet het water is heerlijk koud en we komen even bij. Martin werkt ondertussen de Polar Steps bij en Sonja ligt wat rond te kijken.
Het diner is weer bij de Sossusvlei Lodge waar we nog lekker lang blijven zitten. Om negen uur toch maar terug naar ons eigen hutje want we zagen steeds meer sterren verschijnen.
En ja hoor, we zien de Melkweg met het blote oog dus dat moet met het toestel zeker zijn te fotograferen. We maken dus nog een aantal foto's totdat er weer bewolking komt opzetten.
