zaterdag 8 september 2012
Jambo! Een nieuwe dag, hetzelfde ritueel. Vandaag zit Sonja samen met Arjan en Martin samen met Wendy in een auto. Na de lucky day voor girls van gisteren hebben we nu geswitched zodat de partners ook een deel van onze luck kunnen meemaken. Deze samenstelling houden we de komende dagen zodat je steeds een hele dag bij dezelfde chauffeur zit.
Sonja rijdt eerst langs de bosrand om te kijken of het luipaard (wat hier toch in de buurt moet zitten) thuis is. Nee dus, alleen een verdwaalde hyena aan de overkant van de sloot. Dan rijden we het veld in want de zonsopkomst is weer erg mooi. In geen velden of wegen zijn er dieren te bekennen dus stoppen bij een boom. Ook mooi als silhouet tegen de sunrise.
We rijden weer een andere kant op van het park op zoek naar de Black Rhino. Bij het oversteken van een rivier gaat het mis. Martin krijgt zijn jeep maar met moeite in de juiste 4x4 versnelling en als we na verschillende pogingen (want we slippen ons behoorlijk in de modder) eindelijk bovenstaan gaat de koppeling niet meer uit de 4x4. Zo kunnen we niet verder rijden en we moeten Martin dus achterlaten. We stappen over in de jeep bij Martin en Wendy die David als chauffeur hebben. Het is wat krap maar gelukkig kan het wel en kunnen we verder. Op deze uitgestrekte vlakte staan heel veel zebra's en dan in de verte het onmiskenbare silhouet van een zwarte neushoorn. We maken weer heel wat foto's. Gelukkig is daar het digitale tijdperk want met fotorolletjes was dit geen doen geweest.
Dan komt er over het bakkie het bericht binnen dat er in de buurt een luipaard zou zitten. Nou dat laten we ons geen twee keer zeggen en 
we rijden die kant op. Er staan al wat andere jeeps maar het enige wat we zien is een wrattenzwijn die heerlijk relaxt in de grond staat te wroeten. Dan plotseling stapt het luipaard uit de bush. Ze kijkt wat in het rond en het lijkt erop dat ze helemaal geen jeeps ziet staan. Nee, het zijn voor haar prima hinderlagen waarachter ze zich kan verschuilen. In de verte ziet ze nl. een lekker maaltje staan: een kudde impala's. Ze sluipt naar de volgende bosjes waarin ze verdwijnt om er vervolgens weer een stapje dichterbij de imp
ala's weer uit te komen. Wij verplaatsen de jeep weer en schieten onze geheugenkaartjes vol. Wat een prachtig beest is het toch. Zo sierlijk en soepel bewegend en totaal geen acht op ons slaan terwijl je soms het idee hebt dat ze recht in de lens aankijkt. We zoeken positie achter de kudde impala's om bij een eventuele aanval een goed zicht te hebben. Jammer genoeg blijven de impala's niet staan en loopt het lekker ontbijt op niets uit. Dat betekent honger voor het luipaard vandaag.
We gaan ons gelukt voor de derde keer beproeven bij de Mara Rivier. Onderweg komen we nog familie nijlpaard tegen. Ma staat al met haar jong op de kant en dan stapt vader ook nog even uit de rivier zodat de familie compleet is. Je ziet duidelijk het verschil in de beide ouders doordat de een echt een stuk groter is.
Als we bij de Mara Rivier aan komen zien we dat er zich heel veel gnoes verzameld hebben bij de maincrossing. Dit is een punt 2.000 meter stroomafwaarts aan de rivier dan waar we de vorige dagen hebben gestaan. Hier is echt heel veel ruimte en op gepaste afstand gaan we wachten tot duidelijk wordt waar de gnoes de oversteek gaan wagen. Het lijkt bij een hoge kant te zijn. Alles trekt daarheen dus de jeeps positioneren zich voor het mooiste zicht. Het is even een wirwar van auto's want uiteraard wil iedereen het mooiste plekje hebben. De gnoes blijven echt staan treuzelkonten op de kant. Soms stapt er een naar beneden waarna er een aantal volgen maar met dezelfde gang komen ze weer terug. Dan vertrekt de voorste linie weer naar achter waarna andere het gaan proberen. Maar nee tot echt een teen in het water komt er niet. Ik kan me er iets bij voorstellen want aan de overkant zien we de hongerige krokodillen liggen. Een topi (een soort antilope) komt nog even roet in het eten strooien door heel hard voor de kudde langs te rennen en alles doet weer een tiental passen naar achteren. Kunnen we weer opnieuw beginnen. Wat een twijfelaars zijn het toch. Achterin zien we een hele kolonne de andere kant op macheren maar met dezelfde gang komen ze ook weer terug. Er is ons verteld dat er eigenlijk zebra's voor moeten staan. Bij de zebra's zij
n echte leiders die het voortouw nemen en die ontbreken bij de gnoes. Nou dat is wel duidelijk de weigeringen volgen elkaar in rap tempo op. En de zon staat behoorlijk op ons hoofd te branden en het is behoorlijk krap in de jeep want onderweg hebben we nog een Engelsman opgepikt uit een vastzittende jeep. Dus we zitten met zijn zessen in de jeep. Gelukkig hebben we met vereende overredingskracht deze man naar achterin de jeep kunnen manouvreren. Ja, moet je maar niet vertellen dat je deze week al vier crossings hebt gezien, haha.
Dan lijkt de hele kudde zich te verplaatsen naar een stukje verderop en ja, er staan zebra's voorop die zo het water in springen. Alle auto's rijden snel weg en keren om een goede positie te vinden bij de andere plaats. Onze chauffeur David wordt helemaal gek geschreeuwd door ons allen omdat we denken te weten waar we moeten staan. Dat moeten we ook gewoon overlaten aan David die gelukkig zijn eigen ding doet waarna we op de prachtige plek tot stilstand komen. We wu
rmen ons door het dak van de jeep en de camera's worden op de rijstzakken boven op de jeep gelegd en dan kan het schieten beginnen. Inmiddels liggen er al vele gnoes en zebra's in het water. Ze gaan allemaal in lijn naar de overkant. De lijn verplaatst zich wel steeds meer naar achteren maar we kunnen het prima zien. Dan gebeurt er waar je eigenlijk op zit te wachten en ook eigenlijk ook weer niet. Een krokodil heeft een zebra te pakken midden in zijn buik. Het arme dier gaat het niet redden, de krokodil trekt hem na een tijdje onder water waardoor de zebra door verdrinking overlijdt. Het oversteken gaat gestaag door. Geen wonder want aan de hele trek door de Masai Mara en de Serengeti (in Tanzania) doen zo'n 3 miljoen gnoes en 2 miljoen zebra's mee. Bij navraag blijkt dat er vandaag zo'n 3.000 dieren zijn overgestoken. Het is echt een pracht gezicht.
Even verderop springen de gnoes van een rots met een fraaie boog in het water. Als er geen dieren meer in het water springen gaan we weg voor de lunch. We zijn net 800 meter weg als er wordt geroepen er is weer een crossing bezig dus we keren om. Blijkt er nog een hele groep de gok te wagen en weer kunnen we dieren prachtig volgen. We zien de krokodil (degene die al een zebra had gevangen) naar de overkant van de rivier zwemmen waar nog een gnoe in doodsangst ligt te spartelen. Hij is nl. met zijn poten tussen de rotsen klem komen te zitten en dus een gemakkelijke prooi voor de krokodil die voorlopig genoeg te eten heeft.
Dan is het echt over en rijden we naar de lunchplek net zoals gisteren weer gewoon in de bush. Nu aan de rivierkant. Eigenlijk maar 500 meter stroomafwaarts vanwaar de crossing was. We hebben een pracht uitzicht op de rivier waar aan de overkant nog een aantal gnoes staan. Ze zijn teveel afgedreven en kunnen de hoge wallekant niet opkomen. In de rivier en op de kant zien we heel veel krokodillen en we vrezen voor hun leven. Ze proberen het verschillende malen en een gnoe komt ook boven. Maar helaas we zien niet dat de andere drie het gaan halen. Als we vertrekken staan de gnoes die ondertussen nog even bezoek hebben gehad van een jong nijlpaardje nog steeds hulpeloos aan de kant inmiddels omringd door vele krokodillen. Onze jeep blijkt weer gerepareerd te zijn. Er was een stang van de koppeling finaal gebroken maar die is weer gemaakt dus we stappen weer in de jeep bij Martin.
We gaan nog even terug naar de rivier want er heeft zich weer een hele grote groep dieren verzameld. Deze gaan uiteindelijk niet oversteken en we moeten ook gaan want er komt een vreselijke donkere lucht steeds meer onze kant uit. De ramen van de jeeps worden naar beneden g
ehaald (het is eigenlijk net een tent) en het dak wordt gesloten. We zijn nog niet klaar of het begint te regenen. Niet zo'n beetje, maar gewoon te gieten. De wegen veranderen al gauw in kleine riviertjes en de doorsteken door de rivieren kunnen we nu niet meer maken want het water staat veel te hoog. Via het veld rijden we terug naar de lodge waar we glibberend maar heel aankomen. Wat een water kan er vallen in korte tijd. Hulde aan de chauffeurs David, Martin en Bernard die ons toch maar veilig hebben thuisgebracht. Want met zoveel regen en glibberige gladde kleipaden is het geen pretje. Na weer een overheerlijke maaltijd stappen we met weer een ervaring rijker in ons bedje. Tutaonana kesho! (tot morgen)
{jcomments on}