28 december 2013 

Vandaag rustig opgestaan en ontbeten. Het zonnetje schijnt dus de korte broeken gaan weer aan. Zo dat was lang terug. Boodschappen gedaan, de tank volgegooid en gaan. Richting het Noorden. Het doel voor vandaag is Oamaru. We zijn net een half uur onderweg of we rijden een dikke mist in. Miezerregen en zware bewolking, zicht nog geen 50 meter. Wat is dat nou, zitten wij in onze korte broek. Dan de kachel maar wat hoger.

Onderweg komen we bij Moeraki waar we in de kleine haven wat drinken en rondkijken inmiddels schijnt de zon weer, wel zo prettig. Dan rijden we verder naar de Moeraki Boulders. Dit zijn grote ronde stenen die zo op het strand lijken te zijn gegooid.

Oeps het is hoog water dus maar terug naar de camper om de schoenen te verwisselen voor de badslippers dat is wat makkelijker als je door het water moet. We hebben het statief en het 1000 ND grijs filter meegenomen want hier moet toch iets fotografisch creatiefs mee te doen zijn.

Het is erg druk. Het is dan ook een mooi gezicht. Als grote knikkers liggen de stenen in de branding. Ze varieren in grote van 50 centimeter tot 300 (ja drie meter) centimeter in doorsnede. Het leukste is natuurlijk om er op te gaan staan en dan de branding op te laten komen.

We maken wat lange sluitertijd foto's wat nog lastig is omdat er zoveel mensen zijn. Maar een beetje creatief zijn in het weghouden van mensen en veel geduld moet toch wat mooie plaatjes hebben opgeleverd. Er zijn ook stenen die uit elkaar zijn gevallen omdat in de stenen zich ook leem bevindt en dat is de zwakke plek van de steen. Na een uurtje zijn we uitgespeeld met de camera en lopen we terug naar de camper en eten een broodje.

 

Verder op pad naar het Noorden. Om half drie rijden we Oamaru binnen en we hebben besloten de Top 10 nog een kans te geven omdat ze daar bbq's hebben en de andere camping nog 15 km noorderlijker ligt. Geen verkeerde keus dit keer. Er is nog een powered site voor ons dus we hebben een plekkie. Zo dat is ook wel eens lekker op tijd op een camping. We pluggen de 220V erin en typen het verslag van gisteren af en genieten nogmaals van onze foto's bij de Yellow-Eyed-Penguins. We gaan op tijd eten. Voor de verandering maar weer eens op de bbq haha eten lekker.

Zodat we om 18:30 uur op pad kunnen voor de pinguïns. Eerst naar een plek waar de Yellow-Eyed aan land komen. We staan bovenop een hele hoge klif en zien twee pinguïns op het strand staan. Jammer genoeg nog verder weg dan op Nugget Point maar we hebben er weer twee gezien. Verder komen er geen andere pinguïns uit het water. Kan ook wel kloppen want er wonen hier zes paren dus niet veel kans dat je ze inderdaad ziet.

We gaan terug naar de camper en rijden naar de haven. Van de buschauffeur (gisteren) gehoord dat de Blue Pinguïns daar bij het einde van de spoorlijn zo de weg oversteken dus we gokken het erop en parkeren de camper daar. Honderd meter verderop is 'Pinguïn Parade'. Dan zit je op een tribune aan een strand en komen ze aan land. Maar daar hebben we geen zin in en bovendien je mag er geen foto's maken. We gokken het erop en blijven bij de spoorlijn wachten.

We zijn er natuurlijk veel te vroeg, maar kunnen nu wel even een rondje door het visitor centrum lopen en even in de haven kijken waar ze dan aan land zouden kunnen komen. Rond een uur of 9 komen de eerste eendjes in zicht. Eendjes? Huh? Het zijn wel blauwe pinguins! Ze zwemmen naar de plek waar boten tewater kunnen worden gelaten zodat ze makkelijk het water uit kunnen komen.
We staan met een klein groepje te kijken hoe ze het water uit klauteren en direct ergens beschutting zoeken tussen een paar keien.
Al gauw wordt de groep toeschouwers ook groter en dat weerhoudt de beestjes van verder lopen en ze wachten tot het donkerder is geworden.


 

Na een poosje rennen er een paar een paar meter verder naar een schuilplaatsje onder een stapeltje balken. Een koddig gezicht hoe die beestjes rennen. Kop vooruit en bijna vlak over de grond alsof ze in de aanval zijn.

Als het dan echt donker begint te worden en het vervelende oranje straatlantaarnlicht de foto's echt bijna onmogelijk maakt, komen ze uit hun schuilplaats en gaan ze de weg oversteken. Gelukkig zijn er ook medewerkers van het visitor centrum die hier als vrijwilliger goed autoritair optreden, en de beestjes komen met veel aarzeling langzaam de weg over lopen.

Sonja staat precies op de plek aan de overkant waar ze naar toe lopen dus heeft een perfect uitzicht, maar moet wel doodstil blijven staan omdat ze anders schrikken en weer terug lopen. De beestjes komen langzamerhand de weg over en lopen uiteindelijk onder Sonja en over haar voeten door naar het gebied aan de andere kant van de weg, waar ze waarschijnlijk de nesten hebben in het struikgewas.



We pakken het boeltje weer in, het is inmiddels ook net begonnen te regenen en rijden in pikkedonker terug naar de camping.

 

{flike}