Costa Rica - Quetzals
Donderdag 28 januari 2010 Op zoek naar de Quetzals en terug naar San Jose
Na een wat brakke nacht gaat de wekker om kwart voor zes. Douchen hoeft niet echt want er komt toch geen water uit de douche dus snel de kleren weer aan. Deze zijn ook ijskoud geworden maar ook dat gaat weer. We zoeken de camera en verdere equipment bij elkaar want we gaan op zoek naar quetzals. Om half zeven nog snel een hete bak koffie en thee en dan gaan we op pad. De thermometer wijst vijf graden aan en dat is niet erg veel. Maar van wandelen en de spanning van het zoeken wordt je vanzelf weer warm.
We lopen de bossen in tegenover het restaurant (dus niet de kant van de uitgezette wandelingen, maar achter de finca die daar ligt). Hier is een klein gebied waar de quetzals zitten. Er staan hier veel avocado bomen en daar zijn die vogels gek op. Ze zitten hier trouwens alleen van november tot en met juni. In mei is het broedseizoen en daarna vertrekken ze weer naar elders. Al gauw zien we een vrouwelijke quetzal op een kale tak zitten. Deze zijn lang niet zo mooi als de mannetjes maar het verenkleed is toch ook heel mooi, ze hebben een donkere voorkant en dan felgroene veertjes die daar overheen naar voren staan. En dan, ja hoor een mannetjes quetzal. Deze zijn echt fantastisch, ik zal proberen het te omschrijven. Een grasgroene kop, een klein geel snaveltje, een rode borst, op de rug felgroene veertjes die mooi naar voren zitten zoals een jacket jasje, onder de rode borst beginnen de staartveren die weer wit zijn met zwarte dunne streepjes en achter hebben ze hele lange sierstaartveren, deze zijn blauwgroen en wapperen in de wind (vergelijk het met pauweveren). De mannetjes zitten heel trots met de borst vooruit om zich heen te kijken. Ze zitten lekker lang op een tak dus we kunnen ze mooi bekijken. Via de telescoop maken we weer een aantal mooie close-ups maar ook uit de hand met de Nikon heb ik een aantal prachtige platen kunnen schieten. Als ze opvliegen wapperen de sierstaartveren achter hun aan echt prachtig. Dan lopen we weer achter ze aan en bekijken ze weer van een andere kant. Uiteindelijk hebben we denk ik, zo'n 10 van die prachtige vogels kunnen aanschouwen. Er zaten er een keer zelfs drie in een boom, een vrouwtje en twee mannetje die aan het kibbelen waren om dat vrouwtje.
Deze vogels zijn heel bijzonder. In gevangeschap kunnen ze niet leven, na drie dagen gaan ze dood. Ook is het niet mogelijk om de eieren zelf uit te laten komen en ze dus in gevangeschap te kunnen laten opgroeien. Het broedproces is ook heel bijzonder. Ze maken een hol in de stam van een boom, vergelijk het maar met een specht. Alleen hakken ze het niet uit maar knabbelen ze een gat in de stam. Als het hol klaar is, legt het vrouwtje twee eieren. Dit moet een mannelijk en een vrouwlijk ei zijn. Als het twee mannelijke eieren zijn wordt er een ei uitgekieperd. Als het twee vrouwelijke eieren zijn worden ze beiden uit het nest gegooid en worden er twee nieuwe eieren gelegd. Hoe die vogels weten wat de sekse is van het ei, is ons niet helemaal duidelijk geworden. In mei komen de eieren uit en na een maand vliegen ze allemaal weer weg naar elders. De jonge quetzals worden gescheiden opgevoed m.a.w. een mannetjes- en vrouwtjesschool. De quetzals eten avocados. De vruchten slikken ze in waarna ze met een grote spier in de hals het vruchtvlees eraf halen en doorslikken, de pit wordt weer uitgespuigd. Dit proces is nodig, voor de quetzal om te eten en voor de avocados om weer een nieuwe boom te worden. En zo worden beiden in stand gehouden. Na anderhalf uur nemen we afscheid van deze prachtige vogels en gaan terug naar het restaurant waar we ontbijten met wat fruit en een typisch Costaricaans ontbijt met rijst en bonen (dit hebben we de hele vakantie weten te voorkomen, maar nu hadden we geen keus).
We pakken de spullen weer allemaal in en doen alles weer in de auto. We hebben de korte broeken maar weer aangedaan want we rijden straks weer naar warmer gebied. We dalen in 50 kilometer weer af van 2750 meter naar 1100 meter wat weer goed is voor een temperatuurverschil van 5 tot 26 graden.
In Cartago, de voormalige hoofdstad van Costa Rica, bezoeken we de Los Angeles Basiliek. Het is even zoeken want we moeten dwars door de stad, maar onze GPS weet zoals de hele reis al prima de weg. Het is een basiliek buiten met veel beelden en van binnen mooi houtwerk en vele glas-in-lood ramen. Om de beurt lopen we een rondje door de kerk, want de auto ligt vol met al onze spullen dus die laten we niet alleen.
Dan rijden we weer verder naar San Jose, gooien de auto weer vol benzine en om 12 uur zijn we weer bij ons hotel Rincon de San Jose. We halen de auto helemaal leeg, zodat deze weer opgehaald kan worden door de verhuurmaatschappij. We krijgen een mooie ruime kamer (een stuk groter dan de eerste nacht). We gaan lunchen bij een Costa Ricaanse subway, waar ze heerlijke broodjes hebben. Er staat een giga rij maar ze staan met ongeveer 10 man personeel de broodjes klaar te maken dus het gaat lekker snel. Ze zijn weer erg lekker. We lopen een beetje door de winkelstraten van San Jose, waar het ondanks dat het vandaag donderdag is toch weer erg druk is. Maar dat zal wel bij een hoofdstad horen. Ze hebben hier trouwens grote schoolvakantie (half dec – half feb), dus misschien zijn er wel veel mensen die vrij zijn. We gaan nog voor een lekker chocolade taartje met warme chocolademelk bij het theater. Dit hadden we onszelf al beloofd ruim twee weken terug dus dat moet je niet vergeten. Terug op de kamer zetten we de fotos van vanmorgen op de laptop en typen weer een verhaal voor de blog. Martin kijkt weer een filmpje op tv want die hebben we hier ook weer. Sonja typt een verhaal en zoekt de fotos uit voor de laatste update op de reisblog in San Jose.
Oh ja, we kunnen ook nog vertellen dat het verkeer hier in de stad weer een gigachaos is. Het recht van de snelste, brutaalste en sterkste telt weer maar we (Martin!) hebben ons er goed doorheen gereden. Het is namelijk zo, dat je hier in Costa Rica niet echt op hoeft voor een rijbewijs. Iedereen van 18 jaar en ouder mag een auto kopen en er in gaan rijden als je voor circa 120 dollar een rijbewijs hebt gekocht. Nou dat verklaart een boel. Gelukkig zijn we weer heelhuids terug en hebben de auto zonder schrammetje ingeleverd.
Nu gaan we de reisblog en fotos nog even uploaden en vanavond eten we in het restaurant hier tegenover het hotel. We gaan vroeg slapen nadat de koffers allemaal weer zijn ingepakt want morgenochtend worden we om 4 uur naar het vliegveld gebracht. Dus een kort nachtje.
Costa Rica - Tortuga naar Cerro de la Muerte
Woensdag 27 januari 2010 – Tortuga naar Cerro de la Muerte Quetzals paradise
Vanmorgen rond een uurtje of 7:30 uur opgestaan, want we hoeven niet belachelijk vroeg weg. Het is tenslotte niet zo ver rijden, maar aan de andere kant... het is wel de bergen in en we hebben geen idee hoe de wegen daar zijn. We ontbijten bij het hotel en betalen de rekening met onze creditcard. Gelukkig doet die het, want gisteren lag de creditcard machine eruit en dat zou niet handig geweest zijn, want contant geld is ook maar beperkt en een bank is ver weg. We nemen afscheid van Rob en Roos, die morgen vliegen naar New York en we vertrekken rond 10 uur naar de bergen. We gaan nog even langs de supermarkt, want die is in de bergen vast niet aanwezig. De weg is goed geasfalteerd en ook de routebeschrijving klopt (bijna). In plaats van voor de brug over de rivier afslaan is de afslag NA de brug over de rivier, maar gelukkig hebben we de GPS mee en die weet de weg nog steeds erg goed te vinden hier. De weg is vrij smal en kronkelig, ondanks dat het de Panamericana is, wat de doorvoerweg door Midden Amerika is. Er gaan grote vrachtwagens moeilijk en dus langzaam tegen de berg op en remmen vol op de motor met veel kabaal als ze van de berg afzakken.
Na een aardig eind gekronkeld te hebben houden we even een plasstop ergens in het bos. Je wordt gek van alle bochten en even rechtuit kijken is ook wel lekker. De temperatuur is inmiddels van 33 graden bij vertrek gedaald tot 13 graden. Dat is best een groot verschil en de airco kan hier ook echt wel uit.
We komen in de wolken terecht en soms breekt het open en zijn er prachtige vergezichten. We komen uiteindelijk na ongeveer 140 kilometer aan op de plaats van bestemming. Bij kilometerpaal 70 linksaf klopt aardig en er staan voldoende borden naar Quetzals Paradise. We parkeren de auto en merken echt de temperatuurschok, want in onze korte broek en dun hempie is het hier toch echt wel wat te fris. Wat een verschil met vanmorgen, toen we zwetend de auto inlaadden.
We krijgen een eigen houten huisje op de berghelling toegewezen en pakken de auto uit. Het huisje is klein maar voor een nachtje redden we het hier best. Geen verwarming en de wind heeft vrij spel om het huisje, dus het wordt hier vannacht vast wel koud! Er ligt gelukkig een dikke stapel dekens op het reservebed.
Na in het restaurantje even wat gegeten te hebben besluiten we om een trail te gaan lopen. De Sendero Dante is volgens de eigenaar ongeveer 2 uur lopen, dus dat moet kunnen. Op de routebeschrijving staan diverse 'Quetzal viewpoints' dus misschien vinden we er zonder gids ook een? De trail daalt heel snel steil naar beneden en we denken al direct aan de weg terug straks.... dat wordt weer klimmen omhoog.
Nadat we bij een waterval geweest zijn gaat het inderdaad weer omhoog. We hebben helaas geen quetzals gevonden, maar morgenochtend om 06:30 uur gaan we met een gids op pad en die hebben vandaag 10 quetzals gespot, dus dat moet morgen toch ook lukken?
Wel zijn er hier vele soorten kolibrie's te vinden die gelokt worden met suikerwater. Hoe langer je staat te kijken, hoeveel meer verschillende soorten je ziet en je blijft dan ook foto's schieten. Die vogeltjes zijn ook zo snel. Het is prachtig als je ze met hun vliegensvluggen vleugelslagen ziet stil hangen in de lucht.
We douchen in ons houten hutje onder een bijzondere douche met bijzonder weinig water. Ze hebben hier een douchekop met een electrisch verwarmingselement of iets dergelijks. Er komt dus gewoon koud water bij de douchekop en dan wordt het daar pas verwarmd. Vreemde constructie en de hoeveelheid is ook niet echt bijzonder dus in ons inmiddels koude hutje in de wolken is er weinig warmte meer te vinden, behalve onder de dekens. We zitten met de spijkerbroek aan en drie lagen kleding inclusief fleece trui, de GPS-tracks en foto's op de laptop en typen dit verslag. Om 18:30 uur is het diner. Pollo (kip dus, wat ze hier blijkbaar in overvloed hebben want je vindt overal pollo) en beef. Van tevoren bestellen want dan kunnen ze dat alvast klaar maken of zo....? Het eten viel wat tegen het was al snel koud, maar ja, de openhaard brandde lekker en als je ervoor stond en je om de halve minuut omdraaide werd je weer lekker warm. Omdat het in het restaurant ook niet al te warm is en je niet de hele avond voor de openhaard kan blijven staan besluiten we terug te gaan naar ons huisje. We lopen al weg en dan worden we weer terug geroepen, krijgen we twee hete waterkruiken mee. Wat een service, ze weten waarschijnlijk dat het hier echt heel koud is.
Enfin, na het eten gaan we een filmpje kijken op de laptop. Surf's up, het vervolg van Happy Feet, waarbij een pinguin heel goed kan boardsurfen. Het is wel lachen omdat we net zelf ook in Samara dat hebben geprobeerd. We hebben de kruiken alvast bij het voeteneind neergelegd en zitten ingepakt in de fleecetruien en dekens de film te kijken. Om half negen gaan we slapen, althans dat is de bedoeling. Het is inmiddels echt bokkoud en als je dan je gewone kleren verruild voor je nachtpon dan lig je wel in een deuk. 's Ochtends is het bloedheet met 33 graden en 's avonds vriest het gewoon. We gaan liggen onder de zeven dekens die er inmiddels op het bed liggen. We liggen helemaal in een deuk, het bed is een meter tachtig lang en ongeveer anderhalve meter breed. Je snapt al hoe die twee Hollanders in dat bed gepropt liggen. Het is echt lachen. De kruik is wel heerlijk warm en na ongeveer twee uur te hebben liggen dommelen wordt het Martin letterlijk te heet onder de voeten. Hij ligt klem tegen de muur, kan zijn benen niet strekken en heeft het te warm. We ruilen van plekje, dat gaat wat beter. Alhoewel we worden 's nachts veel wakker en hebben dan uitzicht op de sterrenhemel. Het voordeel is dat het vanzelf weer ochtend wordt
Costa Rica - Tortuga boottocht
Dinsdag 26 januari 2010 Tortuga
Zoals jullie gemerkt hebben, hebben we dus een internetspot kunnen vinden. Deze vonden we bij restaurant Citrus in het dorpje Ojochol, waar we onder het genot van een koel drankje alles hebben kunnen uploaden. 's Avonds hebben we hier nog uitstekend gegeten, het was echt het lekkerste wat we tot nu toe in de hele vakantie hebben gegeten. Volgens ons niet echt Costaricaans maar het was heerlijk. Dit restaurant ligt in het dorpje Ojochol hier aan de overkant. Je gaat het dorp in en dan direct links en dan is het vrijwel meteen aan je rechterhand. Na een uitgebreid diner zijn we weer terug gegaan naar onze kamer. Airco aan wat lezen en vroeg gaan slapen want morgen gaat weer vroeg de wekker. 's Nachts werden we nog wakker van regen uit de airco. Het bed een stuk verschoven zodat de druppels niet meer op ons voorhoofd vielen. De volgende dag bleek dit te komen omdat we de airco en de fan aan hadden staan. Dat blijkt niet samen te gaan, er vormt zich dan ijs in de airco wat weer gaat smelten vandaar.
De volgende dag ging alweer vroeg de wekker. Alle spullen bij elkaar gezocht want we gaan vandaag de zee op. Een licht ontbijtje want je weet het maar nooit met al die golven. We willen wel vissen zien maar ze niet voeren. Van anderen hoorden we dat we met een klein bootje gingen, dus we hebben de spiegelreflex camera maar thuis gelaten (achteraf had het wel gekund). Om half negen waren we aangekomen bij Dolphin Tours wat vlakbij Uvita hiervandaan 15 km Noorderlijker ligt. De schoenen en de grote handdoeken maar in de auto gelaten want we gaan niet zonnen op een strand (kan niet eens want we zouden levend verbranden ;-)).
Door het water heen klommen we op de boot. Er waren twee jongens die de tour leidden, achteraf was er een van hier zelf op vakantie. Maar eigenlijk hadden we er helemaal niets aan. Ja ze bestuurden de boot. Ze zaten maar de hele tijd met hun mobieltjes te bellen, was zeker gratis op zee. We gingen eerst Noorderlijker richting Dominical daar zouden walvissen zitten (het is nu het seizoen). De Humpbackwhales (bultrugwalvissen) hebben net jongen gekregen en dan blijven ze hier in het warme water een beetje rondhangen.
We dobberden al een tijdje rond en steeds werden we weer voor de gek gehouden door een rots die we voor walvis aanzagen. Maar plotseling ja hoor, 4 walvissen die al golvend door het water gingen. Je zag steeds het hele kleine rugvinnetje en een deel van de rug boven komen. En na een minuut namen ze met een zwaai van de staartvin afscheid en doken weer naar de diepte. Je blijft dan rondkijken of ze weer boven water komen natuurlijk. We hadden mazzel dat ze een klein (toch altijd goed voor zeven meter) kalf bij zich hadden want die kunnen maar max. 10 min onderwater blijven (volwassen bultruggen wel 40 minuten) want inderdaad ze doken plotseling weer op. Dit keer waren we er een stuk dichterbij dus we hebben een mooi filmpje kunnen maken. Ook verschillende fotos die ook nog redelijk gelukt zijn. We zagen ze ook nog voor een derde keer boven komen. Nou dat was toch echt heel mooi.
Hierna voeren we weer Zuidelijk waar we bij een rotseilandje konden snorkelen. We doken van de boot af en kijken maar. Helaas was er niets te zien. Het was veels te troebel door de sterke stroming om het eiland. We hebben een grote paarse vis (papagaaivis) gezien en dat was het. Ondanks dat het water warm was, koelden we wel lekker af. Weer aan boord voeren we richting de rotsige kust waar we door een tunnel (ontstaan door het water) voeren met de boot. Ach ja, het hoort erbij, leuk hoor. Nog een mooi zicht op een prachtig wit palmenstrand en we voeren weer terug naar waar we vandaan kwamen.
De boot voer een heel eind door de branding maar het laatste stuk liet hij de boot al achteruit surfend het strand opglijden. We stapten weer uit in het water en kwamen weer droog op het strand. Doordat er een kleine zandbank lag voor het strand lag er nog een klein laagje (6 cm) zeewater. Dit water was gewoon heet, niet te geloven. Zo heet als dit water was, hebben we nog geen douche gehad deze vakantie.
We rijden weer terug naar het hotel waar we het zoute water van ons afdouchen en eten een hamburger bij de receptie. Sonja gaat een rondje lopen over terrein met het fototoestel en maakt mooie foto's van bloemen en vooral spinnen. De Orb-spiders zijn er in verschillende kleuren geel, blauw en groen dus ze moeten allemaal vastgelegd worden. Martin leest lekker een boekje en komt erachter dat de airco het nu helemaal niet meer doet. De schoonmaaksters hadden er al een handdoek ondergelegd die dan ook al zeiknat is. Bij navraag blijkt het niet werken ervan te komen doordat de airco en fan beiden aanstaan. Dus de fan uit en airco aan. Het blijft nog flink druppelen maar de airco doet het wel weer. Vanavond gaan we weer eten bij restaurant Citrus en Sonja gaat nog een duik in het zwembad nemen.