11 februari 2015
Vandaag gaan we naar Arikok National Park. Het is het enige Nationale Park op Aruba maar beslaat wel een kwart van het hele eiland. Na het betalen van de 2x 10 dollar entree krijgen we mooie rode polsbandjes. Zodat iedereen vandaag goed kan zien dat we in Arikok N.P. zijn geweest.
Dwars door het park loopt een verharde weg welke om de 2 a driehonderd meter overdwars een inkeeping heeft die bestraat is met grote keien. De inkeeping is zo diep dat je er alleen bijna overdwars nog langzamer dan stapvoets door kan. Nou ja, dat haalt de snelheid er goed uit zeggen we dan. 
We stoppen eerst bij Miralamar Hill, hier kan je naar een punt lopen waar vroeger goud werd gewonnen. Martin dacht de mijnschachten nog te kunnen zien maar eigenlijk was er bovenop de berg niets behalve een gedenkteken. De ontdekking van het goud hier is wel een leuk verhaal. Een jonge herder liep hier rond met z'n geiten en vond een stuk goud wat hij aan z'n pa gaf. Zonder er ooit met iemand over gepraat te hebben verkocht pa het stukje goud en de familie zat meteen goed in de slappe was. Dit ging jaren goed totdat de jonge herder zich toch een keer versprak. Daarop volgde een hele goudrush en zoals overal ter wereld is het hele gebied met groot geweld uitgekamd. We hebben dan ook niet echt de moeite genomen om ook op zoek te gaan. Bij dit uitzichtpunt lag ook een cache wat toch weer even lastiger zoeken wordt als je net in het Visitor Centre hebt gezien dat er hier ook verschillende slangen zitten....
We rijden verder en het valt op dat hier cactussen staan zo groot als bomen. Echt oude cactussen zijn aan de stam ook al helemaal verhout. Verder bestaat de vegetatie uit lage stekelige struiken. Richting het strand zien we een aantal duinen, niet veel maar het is wel een beginnetje. We nemen een kijkje bij Dos Playa een prachtig strandje tussen de ruige rotsen. Dit is ook het strand waar verschillende zeeschildpadden hun eieren leggen. Maar helaas vandaag niet. De kans is zo wie zo heel klein dat je dat een keer kan meemaken vooral omdat het niet zo vaak gebeurd en als het al is dan 's nachts. Nou dan mag je hier niet eens komen.... Wel rennen er veel kleine grijze krabbetjes over het strand en die zijn ook leuk om te fotograferen. Met grote ogen op steeltjes kijken ze je aan en als je te dichtbij komt rennen ze snel weer weg.
Bij een ander strandje Boca Prins liggen wat losse rotsen in de zee dus Martin probeert wat lange sluitertijden foto's te maken van de zee.
Sonja ontdekt ondertussen wat grotere gekleurde krabben dus die worden ook nog even vastgelegd. Er zit er één op een steen die steeds door de zee wordt overspoeld. En het is natuurlijk leuk om de krab te fotograferen terwijl deze half onder de golf zich staande probeert te houden.
Dan komen we langs een grot dus daar gaan we ook even kijken. In deze grot zijn nog tekeningen te zien van indianen. Verder zie je wat stalagtieten en - mieten maar verder is het er hondsbenauwd en behoorlijk warm. In ieder geval niet de koelte die je verwacht in een grot.
Verderop is nog een grot waar we ook een kijkje neemt. Deze is minder benauwd omdat er verderop een opening is waardoor het daglicht en dus 'frisse' lucht naar binnen komt. Dan rijden we het park weer uit en via de zuidelijke kustweg rijden we weer terug naar ons apartement.
Daar eten we een boterham en uiteraard even relaxen in de tuin bij het apartement. Martin ligt lekker in een hangmat en Sonja 
probeert één van de vele leguanen die hier in de bomen zitten op de gevoelige plaat vast te leggen.
Om half zes rijden we naar de Noordwest kust. Het is vandaag wat bewolkt dus misschien wel een mooie zonsondergang. Dat viel dus wat tegen want inmiddels was het helemaal helder geworden. We vinden wel een mooi punt met op de rotsen in de zee allemaal pelikanen en meeuwen. Maar na verloop van tijd zijn alle vogels gevlogen en staan er dus niet veel meer als silhouet voor de ondergaande zon. Op het strand liggen hier allemaal hele grote stukken van gigantische schelpen. De schelpen of eigenlijk kokkels waren als ze nog heel waren zo'n 20 cm groot. Maar alles wat er op het strand ligt is stuk. Ook zie je opgedroogd koraal liggen en verder veel stukjes versteende koraal.
Als de zon onder is rijden we naar de vuurtoren daar staat een Italiaans restaurant La Trattoria El Faro Blanco. Van te voren dachten we dat we pizza gingen eten. Nou dat ging dus niet lukken. Na half zes 's middags geen pizza meer op het menu. Maar wel allemaal andere lekkere gerechten. Martin kiest voor een rundercarpaccio met als hoofdgerecht een fettucini met zalm en uiteraard tiramisu toe. Sonja kiest voor een flensje gevuld met champignons en garnalen vooraf en als hoofd gerecht pasta met bolognaise saus met sweet peas (wat dus doperwten blijken te zijn een geen Sugar snaps) voor toetje kiest Sonja voor peertjes gedrenkt in Masala wijn met ijs. Heerlijk gegeten dus daarna brengt de GPS ons in het pikkedonker weer veilig naar huis.
{jcomments on}
{flike}