30 april 2017
Wakker geworden van het opkomende zonnetje. En wel om 06:45 uur bij het naar buiten kijken zien we een klein stukje van de Pico op het gelijknamige eiland aan de overkant Pico. De Pico Pequeno is met zijn 2.351 meter de hoogste berg van Portugal. Dus direct wakker fototoestel pakken en proberen mooie plaatjes te schieten. Dat lukt redelijk maar de berg blijft met behoorlijk veel wolken omhuld.
Het ontbijt is prima verzorgd en we kunnen zelfs onze eigen dunne pannekoeken bakken op een plaat.
Daarna pakken we onze spullen om het eiland te gaan verkennen. Eerst rijden we naar Conceicao, hier staan leuke molentjes. Gebouwd op een onderstel van lava stenen die wit zijn geschilderd en de voegen overduidelijk zwart de bovenkant is van hout en in de typische kleur rood geschilderd die je heel veel ziet op de Azoren. De acht wieken zijn dus en rechtdoor gestoken en trapsgewijs gestapeld. We hebben geen idee waar deze molens vroeger voor gebruikt werden maar ze zien er wel leuk uit.
Het is lekker zonnig met af en toe een wolk dus we rijden naar de Caldera. Helaas komen we vlak voor de eindbestemming in de wolken terrecht dus weinig te zien van de Caldera. We weten dat we aan een rand staan maar kijken direct in een dikke wolken soep. Het is eigenlijk een hele smalle richel want soms waaien de wolken wat weg en kijk je zo de diepte in. We vinden hier wel weer een tweetal geocaches dus dat is dan wel weer leuk.
Via een andere route slingeren we de Caldera weer af richting Horta want gisteren hoorden we van onze tafelgenoten in Papapizza dat er een groot feest is in het dorp. Het blijkt een feest te zijn ter ere van 1 mei Dag van de Arbeid. Dit verteld de Loco Burgemeester van Horta die ons hoorde praten en daaruit opmaakten dat wij hier niet vandaan komen. Het feest is vandaag omdat er voor morgen bar slecht weer wordt voorspeld; flinke storm en veel regen. Nou dat is een goede zet want nu schijnt de zon volop. Op het terrein staan allemaal eet en drinktentjes maar het belangrijkste is de plek waar de sardines op de barbeque worden gebakken. Zo'n tien mannen staan hier sardines te bakken. Het zijn geen sardines zoals wij ze kennen maar hele grote zo'n 25 cm lang en 5 cm hoog. Het blijkt dat ze zijn ingevlogen vanaf het vaste land maar wel lekker vet en groot zoals de loco burgemeester ons trots verteld.
Iedereen kan bij een standje twee of drie sardines met brood halen (ja gratis). Er staan dan ook twee lange rijen. We worden vooral verzocht om ook aan te sluiten en van dit feest mee te genieten. Dus dat doen we. We zitten in het gras en als dan ook nog de plaatselijke harmonie een deuntje komt spelen is het feest compleet. Na een uurtje hebben we het wel gezien en omdat het nu zo mooi weer is geworden besluiten we wederom een poging te wagen om de Caldera te bezoeken. Via een andere weg rijden we langs de veeakkers naar boven. Helaas het blijkt bovenop nog net zo bewolkt te zijn. Voordat we in de bewolking zijn zien we nog wel dat aan de kust de zon nog steeds schijnt.
We rijden door naar het meest Noordwestelijke puntje van Faial, Ponta dos Capelinhos. Hier was in 1957 een 13 maanden lange vulkaanuitbarsting in zee vlak voor de kust. Deze heeft veel leed veroorzaakt en hele dorpen zijn weggevaagd maar ook is er een heel nieuw stuk land ontstaan.
De vuurtoren is na de uitbarsting niet meer zichtbaar voor de scheepvaart (ligt nu verscholen achter de ontstane vulkaan) maar staat er nog wel als een mooie herinnering. Het nieuwe land ziet er prachtig uit met eerst een soort woestijnachtige zwarte (lavagruis) vlakte en in zee een mooie wand van de vulkaan. Je ziet heel goed hoe deze in lagen is opgebouwd. Het schijnt dat het zachte tufsteen alweer flink is afgeknaagd door de wind en golven uit zee.
Dit lijkt ons wel een mooie plek om de zonsondergang te fotograferen er zijn mooie wolkjes in de lucht en het zonnetje laat zich nog steeds zien. Maar eerst nog even op zoek naar een plek waar we kunnen eten.
Even verder blijkt een restaurant te zijn wat volgens het boekje het hele jaar open is. Nou helaas de stoelen staan allemaal op de tafel dus hier gebeurd niets meer. Dan zijn we een restaurantje aan de kant van de weg liggen wat wel open lijkt te zijn. En ja hoor. Het is best wel een groot restaurant en het ziet er verzorgd uit. De man praat geen woord over de grens maar we krijgen een kaart (in het Portugees) en kunnen we wat bestellen. De man doet niet echt zijn best om er wat gezelligs van te maken dus we verwachten er niet veel van. Maar het is toch lekker. Toch raar dat we (zelfs op zondagavond) de enige gasten zijn.
Met gevulde magen rijden we weer terug naar de kust bij Capelinhos waar we een plek vinden met allemaal mooie lava brokken in de branding. Helaas verdwijnen de wolken allemaal dus niet echt een spectaculaire zonsondergang. Maar de het stuk slaan van de golven op de lavabrokken is wel een pracht gezicht.
Het is wel op letten want het wordt weer vloed en bij elke zevende golf komt het water plots een heel stuk hoger. De zon zakt sissend in de zee en in het donker rijden we langs de rondweg van het eiland weer terug naar ons hotel in Horta.
1 mei 2017
Het weer valt nog mee vanmorgen. Wel waait het erg hard.
We doen rustig aan en besluiten een stuk te rijden via de Oostkant van het eiland Faial. Gisteren zagen we op een bepaalde plek best wel veel buizerds rondvliegen dus misschien vandaag ook wel. Maar nee hoor, die denken natuurlijk laat mij maar het stormt veel te hard. En dat klopt het is denk ik wel windkracht 8 of zo. We rijden langs verschillende uitgestorven plaatsen het is hier zo wie zo een stuk rustiger dan op Terceira maar vandaag is het echt stil. Iedereen zit waarschijnlijk lekker achter de kachel of zo.
We nemen nog even een kijkje bij Vulcao de Capelinhos waar we gisterenavond ook waren. Het lava gruis giert hier over de vlakte en nu is ook echt duidelijk waarom ze dit woestijn noemen. We lopen naar de oude vuurtoren omdat we nog een kijkje bij de zee willen nemen. We worden letterlijk gezandstraald door het lavagruis. Jeetje wat doet dat zeer. We trekken de capuchon diep over het gezicht maar dan komen wel je handen te voorschijn en knallen alle steentjes op je huid. Dat voel je wel.
Het gruis is zo klein 's avonds blijkt het echt overal te zitten tot in je sokken aan toe.
Bij terugkomst in het hotel gaan we dan ook eerst lekker douchen voordat we Horta inlopen op zoek naar een restaurantje om te eten. Het is gelukkig nog droog maar wat stormt het niet te geloven. Het eerste restaurant dat we in gedachten hadden is gesloten dus we lopen verder naar de de andere kant van het dorp. Daar zit nog een restaurantje aan de kust en daar komt ook de wind vandaan dat geeft misschien wel een spectaculair uitzicht. Nou zover komen we niet eens het zeewater spat huizenhoog over de kade en spoelt de straat in. In een nat pak hebben we geen zin met ook nog eens een hele grote kans dat het restaurant gesloten is natuurlijk.
In de straat blijken ook nog een soort van langwerpige ballonnetjes te liggen en gisteren aan de kust had ik ze ook al gezien (ja ik weet wat jullie nu denken ;-)) Het blijken de restanten te zijn van een soort kwal. En niet zomaar een kwal maar het Portugeese Oorlogsschip dit is een Staatkwal (behorende tot de neteldieren) die voorkomt in warmere zeeën. Het is geen echt kwal, maar een complexe kolonie van honderden poliepen. Het heeft een soort luchtzak en tentakels die wel 25 meter lang kunnen worden. Als je zo'n tentakel aanraakt krijg je een soort zuur op je huid wat je zenuwen aantast. Dit verlamt je waar je sterft en opgegeten kan worden. Nu zal het met volwassen mensen niet zo'n vaart lopen maar het zorgt wel voor grote wonden en hulp is zeker geboden. Maar mocht je helemaal verstrikt raken in alle tentakels dan houdt het echt op voor je. Nu vertelde de meneer die we in het straatje tegenkwamen ook dat de ballonnetjes die je nu door de straat zien waaien nog steeds levend zijn. De tentakels zitten er niet meer aan maar de gifklieren zijn nog steeds zichtbaar en moet je dan ook echt niet aanraken. Dit geld zelfs voor de uitgedroogde versie's die ik gisteren aan zee had liggen. Toevallig staat er gisteren in de krant een verhaal van een toeriste op Tenerife die een onaangenamen kennismaking met die Portugeese Oorlogsschip had en het net aan heeft overleefd. Vandaar wat meer informatie (voornamelijk van wiki) zodat meer mensen van het bestaan weten. In de Noordzee komen ze nog niet echt voor maar de warme golfstroom brengt ze in dit seizoen wel naar de Azoren en dus ook naar de Canarische Eilanden.
We lopen dus weer terug en besluiten weer een lekkere pizza te halen bij Papa Pizza. Iets wat goed is moet je niet links laten liggen toch. Helaas is het nu wel gaan regenen en al glijdend over de glibberende keitje klimmen we het enorm steile straatje weer omhoog naar het hotel.
2 mei 2017
Vannacht heeft het behoorlijk geregend vannacht maar als we wakker worden is het droog. We doen rustig aan, een wekker hadden we ook niet gezet dus we werden pas om half negen wakker. Lekker hoor, daarvoor heb je vakantie. Na een lekkere douche en dito ontbijt bedenken we wat we vandaag gaan doen. Wheateronline zegt vanaf 12 uur regen op Faial maar we besluiten toch te gaan wandelen in Horta en omgeving.
Regenjassen in de rugzak en cameratas qua gewicht gehalveerd, de macro lens kan je met deze stormachtige wind wel thuis laten en ook de 70=200 mm is niet echt nodig. Walvissen zien we toch niet vanaf de kust. Of toch wel? Je weet nooit.
We lopen eerst de haven in. De kades en pieren zijn hier allemaal beschilderd door de zeelui die hier ooit voor wal zijn gegaan en dat zijn er veel. De meeste schrijven hun naam en jaartal dat ze hier waren en de naam van hun boot. Je ziet dan ook dat verschillende mensen hier al meerdere malen zijn geweest. Zo ook verschillende Hollanders uit Terschelling en Monnickendam. Toch grappig.
Ook vinden we op de pier nog een tweetal geocaches. Dat is dan weer mooi meegenomen. Gisteren hadden we wat minder geluk. Vier pogingen en vier keer niets kunnen vinden is niet leuk. Maar ja, dat hoort ook bij het spelletje geocachen.
We besluiten de berg Monte de Guia te beklimmen. Via het strand bij Porto Pim lopen we de steile kust op. Inmiddels is het mooi schoon gewaaid en we lopen dan ook in een heerlijk zonnetje.
Als we op het hoogste topje staan zien we vanaf de oceaan zo een bui over het water aan 
komen drijven/waaien. We pakken dan ook maar direct de regenjassen en ja hoor. We hebben ze nog niet aan of de bui barst los. We lopen verder over de rand van de Caldera want ja, ook deze berg is een voormalige vulkaan.
Via het strand van Pim lopen we weer terug. Op het strand bekijken we nog een aantal 'Portugeese Oorlogsschepen' die hier zijn aangespoeld en dat zijn er best wel veel. Als je die beesten staat te bestuderen zie je dat ze ook nog leven. Het puntige uiteinde van de 'ballon' richt zich soms op of probeert weg te kruipen in het zand. Als het is overspoeld door de branding zie je dat ie zichzelf weer opblaast. De tentakels liggen als een soort dikke blauwe drab in elkaar verstrengeld. We hebben de 'beesten' nu echt uitgebreidt staan te bekijken. Het zijn echt wonderlijke beesten dus onderstaand een beschrijving (van Wikipedia gehaald) van dit dier. 
Het Portugees oorlogsschip (wetenschappelijke naam: Physalia physalis) is een staatkwal die voorkomt in de warmere zeeën. Het is geen echte kwal, maar een complexe kolonie van honderden poliepen van vier typen. De naam is afkomstig van de ontdekkingsreizigers uit de 16e eeuw, toen Portugal op zee machtiger was dan Engeland en Spanje en de Portugese oorlogsschepen iedereen angst inboezemden, net als dit "dier".
Het Portugees Oorlogsschip bestaat uit vier typen poliepen. Iedere poliep heeft zijn eigen taak.
- pneumatofoor: Naast het lichaam, dat gemiddeld 9 tot 35 cm groot is, heeft het een gasblaas, dat als "zeil" dienstdoet. Dit zeil, dat in feite een poliep is, kan met lucht gevuld worden als het dier aan de oppervlakte moet blijven, en kan bij gevaar leeglopen waardoor het dier onderduikt. Ook kan dit zeil in een bepaalde hoek gedraaid worden, zodat het organisme invloed kan uitoefenen op de richting waarin het zich beweegt. Zelfs schuin tegen de wind in laveren is mogelijk.
- dactylozoïden: het Portugees oorlogsschip kan lange tentakels ontwikkelen, die de prooi (vooral kleine vissen) vangen en verlammen.
- gastrozoïden: de spijsverteringspoliepen. De tentakels vangen de prooi en spuiten die in met gif zodat hij verlamd/verdoofd raakt, waarna deze naar de gastrozoïden getransporteerd wordt.
- gonozoïden: de voortplantingspoliepen.
We lopen door naar Porto Pim waar we in een bar wat te drinken bestellen en genieten van het zonnetje. Dat duurt niet lang of er valt weer een hoosbui dus even naar achteren onder de luifel en we zitten weer droog. Om half zes zijn we weer terug bij het hotel waar we een douche nemen.
We gaan eten in het straatje bij Porto Pim dat wilden we gisterenavond al maar doordat de golven over de kade sloegen zijn we er helemaal niet gekomen. Het restaurant dat we uitgezocht hadden blijkt op dinsdag te zijn gesloten dan maar naar de overbuurman. En dat is absoluut geen foute keuze. Een prachtig restaurant en we zitten boven en hebben dan ook een mooi uitzicht over de oceaan. We hopen nog op een mooie zonsondergang want dat zou zomaar kunnen vandaag. Het eten is voortreffelijk, we genieten van een tonijnsalade vooraf en een fish 'd chips. De eigenaar van het restaurant is een echte zeezeiler (hij heeft 2x als solozeiler de aarde gerond) en we komen dan ook niet weg zonder een borrel met een erg hoog promillage.
Terug in het hotel de auto leeggehaald en de tassen weer een stuk ingepakt want morgen vliegen we naar eiland drie Flores. En als je de mensen hier spreekt moet dat prachtig zijn. Dat zullen we morgen zelf kunnen zien.
{flike}