De Azoren, een mooie bestemming om er even twee weken tussenuit te kunnen.

27 april Koningsdag 2017 begon voor ons heel vroeg en dat was niet omdat we naar de vrijmarkt wilden. Het is Meivakantie en de hele week hoor je op de nieuwsbulletins al dat het mega druk is op Schiphol. De reizigers worden continu gewaarschuwd om vooral op tijd te komen.

Dus om 03:45 uur staan Co en Lia bij ons voor de deur om ons weg te brengen naar Schiphol. In drie kwartier zijn we er al en inderdaad om half vijf, er vliegen nog helemaal geen vliegtuigen, is het al heel druk in de vertrekhal. We hebben al een instapkaart dus de tassen kunnen we zelf inchecken. Bij de nieuwe douane/scan locatie voor EU vluchten staat een mega rij en op het bord staat ook al aangegeven dat de wachttijd 25 minuten is voor de handbagage en body check. Tegenwoordig moet al het spul wat op elektra functioneert uit de tas dus daar gaan de camera's. Ja, want anders moet de tas handmatig gecontroleerd worden. En ja hoor, natuurlijk evengoed. De lenzen worden uit de tas getrokken en wordt gekeken of het glas wel echt glas is. Ik weet niet wat ze zien op die schermen hoor.

Ook weer gehad en we lopen verder richting de gate. We vinden een paar lig stoelen en proberen nog wat te gaan slapen. Dat lukt niet helemaal maar het ligt wel relaxt.

Het vliegtuig vertrekt op tijd en na een rustige vlucht zijn we in een kleine vier uur we op Terceira, de Azoren. Waar ook al snel de tassen op de bagageband aan komen rollen. In de aankomsthal staat een mannetje met een enveloppe op ons te wachten. Daarin zit het vluchtschema voor de binnenlandse vluchten en informatie van de plaatselijke vertegenwoordiging van TUI/Kras.

Bij de autohuur staat al een rij maar al snel mogen we met een sleutel naar buiten. Daar staat een Nissan Micra voor ons klaar. Hmm we hadden toch een 'upgrade' geboekt. Een iets ruimere auto vinden we wel zo prettig. Blijkt dat ze hier beginnen met Categorie C of zo. Nou bedankt Kras, voor de 'upgrade' dat werkt dus niet op de Azoren en dat zouden jullie moeten weten. Dat is toch niet Kras zou je zo zeggen.

Eén tas en de fototas in de achterbak en de andere dan maar op de achterbank. Je zal maar met z'n drieën of vieren zijn. Dat gaat niet lukken met bagage. Het is nog erg vroeg (11 uur) dus we gaan eerst een stukje rijden over het eiland voor we naar het hotel gaan. We rijden via het plaatsje Praia Da Vitória naar de kust. Meteen wat te drinken en een broodje gehaald. De golven beuken op de kust echt mega wild. Hier kan je niet echt zwemmen in de zee. Zitten we ook niet op te wachten want het is een graad of 14 en zwaar bewolkt.

We besluiten het binnenland in te gaan richting Algar do Carvão. Inmiddels komt het zonnetje door de wolken heen dus het ziet er direct een stuk vriendelijker uit. Vlakbij het parkeerterrein ligt een geocache dus die zoeken we direct even op. Dat is een tijd geleden dat we dat hebben gedaan.

Carvão is nog gesloten dus we rijden een 1500 meter door naar Furnas do Enxofre. Hier zie je mooie fumarolenveldjes, plekken waar de stoom van het binnenste van de aarde naar buiten komt. Dit hebben we op IJsland ook gezien alleen daar was het landschap helemaal kaal.



Hier is alles prachtig begroeid met struikjes, allerlei soorten mossen en vele kleuren. Het grappige is dat de mossen bij zo'n opening helemaal geel zijn verkleurd van de zwaveldamp die er continu langs stroomt.
Het zonnetje schijnt er prachtig bij en het is een mooi aangelegde wandeling langs de veldjes.



Omdat Algar do Carvão pas om half drie open gaat rijden we nog verder naar Cente Barbara. Dit is een hoge piek aan de Zuidwest kant van het eiland. Na veel haarspeldbochten bleek dat waar het beneden aan de kust nog mooi zonnig was we op de top gewoon in de wolken stonden. Dus niks mooi uitzicht dat is pech.

We rijden weer terug naar Algar do Carvão inmiddels is het open dus we kunnen naar binnen. Helaas we mogen niet fotograferen met statief dus die mag weer terug in de auto. Algar do Carvão is de mond van een uitgedoofde vulkaan, die zich tegen het einde van de laatste uitbraak (1700 tot 2100 jaar geleden) volledig heeft geleegd. Er bleef een holte achter van bijna 100 meter diep. Via een soort bunker tunnel kom je in de vulkaanpijp. Boven je hoofd zie je door de begroeiing de opening naar buiten.



Naar beneden wordt het steeds breder en er is zijtunnel die naar een hele grote open ruimte leidt. Overal druipt het water naar beneden want ja de Azoren zijn voornamelijk vochtig.



Het is een mooi gezicht zeker omdat je je realiseert dat je in een vulkaan loopt. Er hebben zich ook al stalagtieten gevormd en door de lampen beginnen er ook weer mossen te groeien.



Inmiddels is het al half zes dus maar richting het hotel. Dat is nog een behoorlijke zoektocht. Angra de Heroïsmo is vergeven van de eenrichtingsverkeer straatjes en de tomtom weet niet alles. Maar uiteindelijk komen we bij het Azoris Garden Hotel aan. We kunnen de auto net kwijt voor op het plein. Hier mag je staan tot morgenochtend 8 uur dus straks maar wegzetten maar voor nu is het oke. We checken in en leggen de spullen op de kamer.

We gaan uit eten in de haven. We belanden bij Cais de Angra (ja natuurlijk als je in de haven zit ;-))



Het eten in voortreffelijk we hebben beiden een lekkere vis en moe maar voldaan lopen we dan ook weer terug naar het hotel, waar we na een verfrissende douche het bed induiken. Met twee uur tijdsverschil zijn we er om tien uur ook echt aan toe.





Vrijdag 28 april 2017
Heerlijk geslapen vannacht. De deur wijdt open en vanochtend gewekt door veel vogeltjes. Dezelfde als thuis, ik hoorde niet echt andere melodietjes. Na het ontbijt besluiten we het eiland verder te gaan verkennen. We rijden eerst naar Monte de Brasil. Dit is een hoge vulkaanrand aan de rand van Angra. Bovenop staat nog een klein walvisspottershuisje, helaas geen walvis gezien vandaag. Ook staat er hier bovenop de berg nog veel afweergeschut uit de Tweede Wereldoorlog. Zelfs hier staan de verdedigingswerken van de geallieerden. De Azoren waren dan ook een aanvoerpost vanuit de Verenigde Staten.

We rijden verder langs de Zuidkust, halen voor tachtig cent weer een lekker bak koffie en inmiddels weet ik dat ik een Galao moet bestellen. Dit is een Latte Machiato. Cappucchino maken ze hier uit een zakje nou dat hoeft ook niet. In Sante Barbara aangekomen zien we dat de top nu wel zichtbaar is dus we wagen het erop en niet voor niet. We kunnen heerlijk ver kijken over het eiland een prachtgezicht. We gaan nog even op zoek naar een geocache hier op de berg en vinden hem ook nog.

Verder langs de kust komen we bij Biscoitos in het Noorden. Hier slaan de hoge golven van de prachtig aqua kleurig zee stuk op de ruige lava rotsen een pracht gezicht licht blauw water, wit opspattend water tegen een heel donker ruige lavarotsen. Hoe mooi wil je het hebben?



We rijden dwars over het eiland terug en gaan nog even naar Gruta do Natal. Dit is een lavatunnel. Die zijn naam 'Kerstgrot' dankt aan het feit dat ter ere van de opening voor het publiek op 25 december 1969 een mis werd opgedragen welke nog elk jaar plaatsvindt. Aan het einde van de tunnel staat ook werkelijk een altaar. Er zijn hier verschillende soorten gestolde lava te zien zoals bijvoorbeeld touwlava. Ook zie je heel duidelijk opstaaande randen langs de kant van de tunnel dit kwam omdat daar de lava het snelst afkoelde. Soms moet je bijna op de knieën dus die mooie helm die we op kregen hebben we ook niet voor niets. Voor de ingang van de grot bevindt zich een prachtig meertje dit heeft zich gevormd in een voormalige vulkaankrater



Martin's goede richtingsgevoel bracht ons weer snel terug bij het hotel waar we wederom voor de deur kunnen parkeren. Nu kunnen we de auto mooi laten staan want morgenochtend moeten we alweer vroeg op pad naar het vliegveld.

We gaan weer eten in hetzelfde restaurant in de haven waar nog een happening is. Dit weekend wordt er op Terceira een auto rally gehouden en vanavond is de presentatie van het Portugeze team. Er is een mooie blauwe loper met touwen eromheen en ja hoor daar komt de rally wagen met een hoop pk de kade opgerolt. De pitspoezen dansen er omheen en een hoop mensen die zichzelf heel belangrijk vinden. Ach ja, ieder zijn plezier. Wij genieten lekker van ons diner en sluiten af met een Donna Amelia een dessert speciaal van het eiland Terceira. Een heerlijk warme koek met spijs met daarop een bolletje vanilleijs. Zo het is maar goed dat het nog een stukje lopen is naar het hotel. De tassen weer inpakken want morgenochtend weer vroeg op. Het hotel komt nog keurig een ontbijt brengen want het buffet is zo vroeg nog niet open. Dat we terug kwamen op de kamer was er een enveloppe bezorgd waaruit blijkt dat er 1 en 2 mei niet wordt gevlogen vanwege een staking bij SATA dus we blijven een dag langer op Faial en een dag korter op San Miguel. De nieuwe vluchten staan op het schema en de hotels zijn geregeld. Nou oke prima dan.





Zaterdag 29 april 2017

Om zes uur gaat de wekker. We nemen een douche die hopelijk nu wel warm wordt (gisteren bleef ie koud), pakken de laatste spullen in en eten het goed bedoelde droge broodje op. Hup de auto in en op naar het vliegveld. Het is een prachtige zonsopkomst met mooie schapenwolkjes. Om half acht zijn we op het vliegveld, waar we bij de autoverhuur nog een dicht loket aantreffen. Uh dat is raar. Maar even gebeld naar de verhuurder blijkt die nog in zijn bed te liggen en pas om half negen te komen. Nou ja zeg. Dan maar naar de incheckbalie. Ze hadden ook gezegd dat we eerst onze instapkaart moesten ophalen voordat we de auto inleveren. Nou maar goed ook. Want het blijkt dat er helemaal geen vliegtuig naar Failal gaat om negen uur. Die is uitgevallen en we vliegen nu pas vanmiddag om half vijf. Nou ja, nu breekt mijn klomp. Gisterenavond nog een nieuw vliegschema gekregen en nu blijkt dat de eerstkomende vlucht niet klopt. Gelukkig konden we de auto nog niet inleveren. De ruimbagage kunnen we wel al inchecken en we gaan dan ook nog een eindje rijden.

We rijden terug naar Serra do Cume. Dit is de noordoostelijk rand van een grote krater (10 km in doorsnede). De kraterbodem is inmiddels helemaal als landbouwgrond in gebruik. De weiden en velden worden allemaal gescheiden door 1 meter hoge lavasteenmuurtjes. Dit is typisch voor het eiland Terceira. Op het uitzichtpunt waait het gigantisch de wind blaast met een noodvaart omhoog tegen de kraterrand. Maar de zon die af en toe door de wolken heen piept maakt het een mooi uitzicht. Ja jammer, inmiddels is er erg veel bewolking komen opzetten.



Via mooie binnenweggetjes rijden we naar de Noordkust bij Agualva. Hier zien we de Atlantische Oceaan vreselijk beuken tegen hele hoge basaltkolommen (als een soort klif). Het rijden over kleine weggetjes zorgt ook voor een mooie ontmoeting zo komen we een boertje tegen wat net z'n koeien heeft gemolken. Een oude ezel zorgt voor het vervoer richting huis. Het ezeltje heeft 3 melkbussen goed voor 120 liter melk op zijn smalle rug hangen. De boer wil graag de foto zien die we hebben gemaakt en verteld trots hoeveel liter melk er in de bussen zit.



Bij Biscoitos vinden we nu wel de natuurzwembaden in zee. Ziet er bijzonder uit. Tussen de lava rotsen is gewoon beton gestort zodat er een gladde vloer ontstaat waar bij hoogwater in gezwommen kan worden. Zwemmen in de zee is zeker bij deze kust niet mogelijk maar op deze manier wel. Via allerlei trappetjes kom je in verschillende baden terrecht. Bij mooi weer moet het hier echt genieten zijn. Vandaag niet veel te koud.



Bij Gruto de Natal wandelen van nog een stuk van de Misterio de Negro trail en vinden nog een paar geocaches op de koop toe. Het is hier echt prachtig. Mooie bomen in allerlei kleuren groen. Vlakbij de auto zit een Azoriaanse Vink ons nieuwsgierig aan te kijken en hij laat zich ook nog makkelijk fotograferen dat is altijd leuk.



Om drie uur weer terug naar het vliegveld waar we de auto inleveren en wachten tot het vliegtuig komt.

Het is een half uurtje later maar dan vliegen we toch met een wat groot uitgevallen propellor vliegtuig richting Faial. Het vliegtuig is bijna leeg maar met een voetbalteam wat erg luidruchtig is lijkt het wel druk. Faial is zwaar bewolkt en we zijn dan ook al bijna aan de grond als we het eiland in beeld krijgen. Het blijkt dat het andere vliegtuig stuk was dus dat daarom de vlucht van 9 uur was geannuleerd.

Dit keer krijgen we een Ford Fiesta en 15 minuten na landing rijden we richting Horta. We hebben een lekker ruime kamer waar we ons snel installeren. We drinken wat en kijken op internet waar we moeten zijn voor diner. We gaan voor pizza en belanden bij Papapizza aan de haven. Nou die kan er wat van dat was heerlijk. Aan onze tafel komt nog een gezin zitten van Faial zelf en in half Portugees en half Engels (zij konden net zo goed Engels als wij Portugees) hadden we toch een leuke conversatie. Ze gaven ons de tip dat er morgen vanwege de 1 mei viering een feest zou zijn bij de haven met plaatselijke folklore. Leuk om te weten! Na het eten typen we het verhaal voor op de website en kijken wat tv. Het is gelukkig droog maar helder is het helaas niet meer geworden.


 

 

{flike}