{jcomments on}Maandag 17 oktober 2011
Na het ontbijt stappen we weer met al onze concertspullen in de bus. Vandaag wordt een indrukwekkende dag. Allereerst bezoek
en we het concentratiekamp Gross-Rosen (in het Pools, Rogoznica). Dit kamp ligt 13 km ten zuidoosten van Jawor. Kamp Gross-Rosen was een dependance van Sachsenhausen. In 1942 werd Gross-Rosen aangewezen als Nacht und Nebel kamp, dat was een speciale strafklasse die Hitler liet instellen om verzetsmensen spoorloos te laten verdwijnen. De gevangenen werden te werk gesteld in een naastgelegen steenmijn. Gross-Rosen betekent '90 dagen' waarmee bedoeld werd dat men maximaal 90 dagen in leven bleef, maar de meesten hielden het niet langer dan 5 weken vol. Op 14 februari 1945 werd Gross-Rosen door de Russische troepen bevrijdt.
We krijgen eerst een rondleiding over het terrein. Toen de oorlog afgelopen was, is het gebied Duits, Russisch en pas later weer Pools geworden. Alles is toen eigenlijk vernietigd zodat er echt niets meer van de gruwelijkheden te zien was. Later is men zich gaan beseffen dat ook deze verschrikkelijke jaren bij de geschiedenis van het gebied horen en heeft men verschillende zaken weer herbouwd. Zoals de zo herkenbare toegangspoort voor zovele concentratie kampen in die jaren. Met de vreselijk ironische woorden 'Arbeit macht frei'. Wat zeker niet voor dit werkkamp gold. Na de rondleiding kregen we nog een film te zien met interviews met verschillende overlevenden van dit kamp.
Rond de middag vertrekken we naar Jelenia Gora waar we lunchen in een restaurant. We krijgen weer een lekker soepje en lekkere kip-salade. 
Dan hebben we nog 5 kwartier om het stadje te verkennen. Eerst lopen we naar de andere kant van de stad, want ja ook hier in Polen hebben ze geocaches verstopt. Hij blijkt bij een prachtige kathedraal te liggen en laat zich gemakkelijk vinden. Dus de missie wat betreft geocaching is geslaagd.
De kerk of kathedraal is de 'Kosciol S.S. Erazama i Pankracego'. Deze kerk is rijkelijk versierd met goud, beelden en schilderingen op de muur en het plafond. Tussen de versieringen staan de orgelpijpen van een heel groot orgel. Dit kerkorgel is door een koopman geschonken aan de kerk op voorwaarde dat het in het zicht van de gemeenschap geplaatst zou worden. En dat is gelukt tussen de pracht en praal achter het altaar. Als je hier in de kerk zit heb je altijd wat te kijken. We halen nog een lekker ijsje en begeven ons weer naar de bus.
Aan het eind van de middag rijden we door naar Swierzawa waar we weer een concert geven. We rijden door een mooi berglandschap. We zitten hier ook tegen het Reuzengebergte aan dus dat klopt wel. Aangekomen in het plaatsje kunnen we ons omkleden in een soort herberg met de toepasselijke naam Nazareth. Om zes uur is de mis afgelopen en komt de bisschop samen met de priester en een tiental misdienaars de kerk uitgelopen.
Dat is voor ons het teken dat we kunnen gaan opstellen. Het is een beetje behelpen met de ruimte maar gelukkig kan de tafel op het altaar op zij. Vanuit de mis zijn er weer een heleboel mensen blijven zitten en er komen nog steeds mensen binnen. Ze zijn een hele tijd bezig om het kleine kistorgeltje op dezelfde stemming te brengen als het grote kerkorgel zodat er geen tijd meer is om in te zingen.
Na de gebruikelijke lange Poolse inleiding en welkomstwoorden starten we met het concert. Het grappige is dat de bisschop en de priester midden in het gangpad op een stoel zitten. Het publiek geniet weer met volle teugen en na een stande ovatie zingen we samen met de gehele gemeenschap het Ozne Njebis nogmaals. Na afloop ontvangt de dirigent nog een mooi bloemstuk en en schilderij van paus Johannes Paulus.
Daarna snel omkleden en naar een zaaltje even verderop in het dorpje. Daar staan lange tafels voor ons gedekt en we krijgen typische Poolse gerechten voorgeschoteld (en nee ditmaal geen bietjes). Al snel hebben we ons buikje rond en zijn we weer lekker doorgewarmd (want wat was het koud in de kerk). Komen ze nog met etageres en borden vol met allerlei stukjes taart echt niet normaal meer zoveel. Tijdens de dankwoorden over en weer blijkt dit een hele arme parochie te zijn. Sinds de 2e wereldoorlog heeft er geen concert meer plaatsgevonden in de kerk. Dus dit concert was echt een kadootje voor de parochianen. Als dank hebben ze gevraagd of die mensen een taart wilden bakken voor ons en die kregen we nu dus als toetje. We hebben echt ons best gedaan maar hebben toch nog veel moeten laten staan, helaas. Daarna nog een half uurtje met de bus terug naar het hotel waar we om tien uur aankomen.