Weekendje Ameland

7-9 maart 2014  Prachtig voorjaarsweer op Ameland

Lekker even een weekendje er tussenuit en dat komt goed uit.  Vorig jaar september al geboekt en dan voorspellen ze voor dit weekendje volop zon en dat begin maart.

Vrijdag vertrekken we al op tijd richting Holwerd in Friesland. De boot gaat elk uur dus geen tijdsdruk. Ongemerkt kijk je toch op de Tomtom en zie je een geplande aankomsttijd van 11:25 uur. Hmmm de boot gaat om half dus toch maar een beetje doorrijden. We hebben dan al wel kaartjes via internet gekocht voor het parkeerterrein en de boot maar je weet maar nooit. Een uur wachten is niet echt leuk. Bij aankomst staat er dat de boot een kwartier vertraging heeft dus rustig aan. We parkeren en pakken de spullen. En dat is dan toch best veel. Een weekendje weg is qua bagage niet veel. Maar als je fotograferen als hobby hebt, heb je toch al snel een grote fototas met apparatuur en een groot statief. Dus even sjouwen. Na 5 minuten wachten kunnen we de boot op. We zoeken een plaatsje bij het raam en halen maar even een lekker bakje met uiteraard die lekkere warme gevulde koek. Ja, Martin kan je om een boodschap sturen. Het is bewolkt maar niet helemaal grijs. Het waait wel behoorlijk en er staan dan ook best wel flinke golven. De boot vaart zigzaggend de vaargeulen volgend de Waddenzee over. Helaas geen zeehonden gezien. Na drie kwartier meren we aan op Ameland en lopen we naar de fietsverhuur. Inmiddels probeert het zonnetje een beetje door de wolken heen te prikken maar echt doorbreken doet ie nog niet. Twee fietsen, nog even gekscherend, zullen we elektrische fietsen nemen? Nee joh, gewoon trappen dat is goed voor je. De bagage kan bezorgd worden bij het hotel dus dat is lekker. Geen grote tas wiebelend achterop de bagagedrager.

We rijden zigzaggend door Nes en besluiten door de duinen aan de Noordzeekust (Noordkust van Ameland) naar Hollum te rijden. We hebben pal wind tegen en zien in de verte een dikke zwarte wolk hangen. En dat kan kloppen want de weerberichten voorspelden voor vanmiddag ook miezer en regen. En ja hoor. Ze hebben gelijk bij het KNMI: het begint te regenen. Ons hotel staat vlakbij de vuurtoren maar na een uur zien we de vuurtoren bijna niet meer zo laag hangt de bewolking. We besluiten bij Ballum om maar uit de duinen te gaan en gewoon via de weg naar Hollum te rijden. Dan hebben we wel tegenwind maar niet meer de klimmetjes in de duinen. Zeiknat komen we aan in Hollum. We kunnen pas om drie uur in het hotel dus we gaan eerst een broodje eten in het dorp. Bij een bakkertje is ook een lunchroom dus daar naar binnen. Het is er uitgestorven maar de warme chocolade melk en verse muntthee zijn heerlijk warm en ondertussen drogen we weer op. Het broodje warme geitenkaas is heerlijk. Dit is vakantie, nog een beetje mooi weer en het is perfect. Via de supermarkt voor wat drinken rijden we naar de Amelander Kaap, ons verblijf voor de komende twee nachten.

We gaan naar de kamer die erg basic is maar wel ruim. Allereerst een lekkere warme douche. Want een natte spijkerbroek zorgt ervoor dat je behoorlijk afkoelt. Daar lezen we wat en kijken wat televisie. Inmiddels is het gestopt met regenen en begint het op te klaren. En ja, dan denk je natuurlijk aan een mooie zonsondergang. Opzoeken hoe laat de zon achter de horizon verdwijnt. Oeps half zeven en laten we nu net bij Tante A'n besproken  hebben voor het diner om die tijd. Een telefoontje dat we een half uurtje later komen en hup naar het strand. Fototas en statief mee en op de fiets. Langs de vuurtoren die mooi boven op een duin staat tussen een paar bomen. Op het strand aangekomen is het nog verder opgeklaard. Eigenlijk weer te veel, ja we zijn nooit tevreden;-) Geen wolkje meer te zien en dat heb je wel nodig voor een mooie zonsondergang. Dan maar wat spelen met lange sluitertijden en een rij palen die op het strand staan. Benieuwd of daar nog iets moois uitgekomen is.

Om zeven uur is de zon helemaal verdwenen en lopen we weer terug naar de fietsen. Op naar Hollum, naar Eeterij Tante A'n. Het is een klein restaurant in Hollum en op iens.nl had het goede cijfers dus dat moet lukken. De menukaart ziet er goed en spannend uit met prachtige namen voor de gerechten. Een voorgerecht met garnalen en gerookte zalm met de prachtige naam 'Fan ut Wâd op mien bo'ad' voor Sonja en een mosterdsoep met Friese droge worst voor Martin. Martin heeft als hoofdgerecht 'Un klèèn slipperke make' wat bestaat uit drie slibtongetjes. Geslipt werd er niet en er lag ook geen onderbroek op het bord maar wel drie overheerlijke slibtongetjes. Sonja gaat internationaal en kiest voor 'Ut liekt wel Russie's' wat staat voor de varkenshaaspuntjes in stroganoffsaus. Met ons buikje rond fietsen we weer terug naar hotel.

Na een goede nachtrust staan we uitgerust op. Wel op tijd want we willen vandaag bij de MTB-Strandrace gaan kijken en uiteraard mooie foto's proberen te maken. Maar eerst uitgebreid ontbijten. Dat is geen probleem met een buffet met grote keus. We nemen de tijd maar om tien uur vertrekken we. De start van de race is om 11 uur en we willen een mooi plekje uitzoeken langs de route om mooie foto's te kunnen maken. Nou dat hadden we gedacht. Als we aankomen bij de fietsen blijkt er iemand zijn elektrische fiets aan de fiets van Sonja vastgemaakt te hebben met een groot hangslot. Ja, dat is lekker kunnen we niet weg. Op het zadel zit een rood zadeldekje en in de fietstas zitten kassabonnetjes van winkels uit de omgeving van Utrecht. Nou dan maar naar de receptie en vragen of er mensen zijn uit Utrecht en omgeving. We krijgen een 06-nummer maar helaas deze wordt niet opgenomen. Ook op de hotelkamer is niemand meer. Jeetje wat nu. Sonja is ondertussen de hele eetzaal doorgelopen met de vraag of er iemand een elektrische fiets heeft met een roodzadeldekje. Verbazing alom ook wel gelach maar eigenlijk is iedereen blij dat het Sonja's fiets is en niet hun eigen fiets. De mevrouw van de receptie heeft nog wel een ijzerzaag. Kunnen we de ketting doorzagen. Dat Martin geen fietsendief is blijkt al snel. Dat gaat niet lukken, natuurlijk niet. Dus de zaag maar weer snel teruggebracht. Mensen zouden nog gaan denken.... Dan maar naar het dorp om een andere fiets te huren en hopen dat we de eigenaar van de fiets nog tegenkomen vandaag.

Uiteindelijk rijden we om kwart voor elf richting strand. De start is vlakbij het hotel en we kunnen nog net voor de start het parcours over. Maar al snel horen we de speaker de start aftellen. Nou dan maar ergens in het duin de mountainbikers fotograferen. Eerst komen de dames en twee minuten later de heren. En na vijf minuten zijn er zo'n 300 fietsers voorbij gekomen. Benieuwd of het wat geworden is de foto's want zo makkelijk is het ook weer niet. We lopen verder naar het strand. En dat is groot hier aan de Noordkant van Ameland. Het is vloed maar evengoed is het strand 200 meter breed. In de verte zien we een paard in de branding rennen. Dus dat is een leuk foto object. Jammer de amazone gaat het strand af. Martin kan nog net een paar foto's maken. En met gestrekte armen in de lucht, verdwijnen paard en amazone in de duinen.

We lopen verder over het strand op zoek naar een mooie plek waar we de mountainbikers kunnen fotograferen als ze weer terug komen. Het is overigens prachtig weer, stralend blauwe lucht en een heerlijk zonnetje. Plotseling horen we een paard achter ons aankomen en wat blijkt. De amazone met paard zijn weer het strand op gereden. Ze zag Martin staan met dat fototoestel en vraagt: "heeft u mij net gefotografeerd?" Ja. Zou ik een foto mogen hebben? Ja natuurlijk! Emailadres genoteerd. Dan onze vraag; we kunnen nog wel een paar foto's van je maken hoor, dan maken we er een fotoshoot van. Nou dat is niet tegen dovemans oren gezegd. Dat wordt dus drie mensen blij. Wij omdat we kunnen proberen mooie foto's te maken en de amazone dat ze uiteindelijk een mooie foto van zichzelf heeft op haar paard Terra. Terra is niet echt een dressuurpaard. Het blijkt een werkpaard te zijn, normaal loopt het paard voor de paardenreddingsboot. Deze boot wordt aan de Waddenzeekust in het zomerseizoen 1x per week te water wordt gelaten door de paarden ter demonstratie. Het paard reageert dan ook niet op de amazone haar houding maar op de stem. Dat is best wel lachen want probeer maar eens een niet dressuur opgevoed paard stil te laten staan. Het is ruim genoeg op het strand dus we laten haar een paar keer om ons heen lopen en draven. En wij maar foto's maken natuurlijk. Leuk hoor. Kijken of ze ook nog een keer door de branding wil met haar paard. Ja natuurlijk dat mag en dat is zelfs goed voor de benen van het paard. En het paard vindt het zelf ook heel fijn door het water.

Mooi hoor, paard door de branding en een lachende amazone.

Na ruim 250 foto's nemen we afscheid van elkaar, allemaal nieuwsgierig naar het resultaat.

Omdat de tijd gewoon door is gelopen kunnen we niet echt meer een mooie plek langs de branding zoeken waar de mountainbikers langskomen (uhm, oh ja dat was de bedoeling vanochtend;-)) Dus we lopen maar een klein stuk en besluiten dat we gaan liggen fotograferen ergens bij een smalle doorgang op het strand. We zoeken een rustig plekje in een duinpan (in de zon, uit de wind) en wachten op de terugkomst van de mountainbikers. Al snel horen we de motoren en daar komen de eerste fietsers al weer aan. We gaan liggen en maken foto's, best wel grappig. De meeste fietsers steken hun hand of duim op en vinden het wel leuk om op de foto te gaan. Ze zijn wel allemaal kapot van de tocht. Het was nl. 20 kilometer voor de wind over het strand maar datzelfde stuk moest ook weer terug en dat pal tegen de wind in.

Na een half uur houden we het voor gezien en lopen terug naar onze eigen fietsen. We rijden een stukje door de duinen want er schijnt hier ergens een vogelkijkhut te staan. Altijd leuk. De hut staat bij een meertje. Er zitten veel eenden, ganzen en meerkoeten. Ook een stelletje futen die duidelijk bezig zijn met de paringsdans. We hebben wat foto's kunnen nemen maar zoals dat meestal is. De futen bevonden zich aan de anderen kant van het meer dus erg ver weg. Het was wel een mooi gezicht. Met van die mooie kopveren wijd uitgespreid op elkaar afzwemmen en dan met de buiken tegen elkaar het water uitkomen. Prachtig. Dat zie je niet vaak gebeuren. We zien nog een ander futenstelletje wat dichterbij maar dat verstopt zich dan alweer snel achter wat rietstengels. We rijden maar weer terug naar het hotel. Even opwarmen en kijken of de fiets al los is. Nee nog niet, balen dus.

Na een uurtje stappen we weer naar buiten. Martin rijdt al bijna weg als Sonja ziet dat er vier mensen in de richting van de fietsen lopen. Even kijken of dat degene zijn die Sonja haar fiets op slot hebben gezet. En ja hoor. Een ouder stel waarvan de oudere mevrouw dacht ik zet mijn fiets vast aan die van mijn dochter. Alleen had haar dochter haar fiets heel ergens anders neergezet. Had je dat niet gezien dan mam? Nee dus. De mevrouw zei zelf al: "oh dat is best wel een beetje dom van mij". Ja dat vonden wij ook al. En we vertelde hoe we vanochtend naar buiten kwamen en tot de ontdekking kwamen dat we niet weg konden. De oudere heer vroeg direct hoeveel we kwijt waren aan de huur voor de andere fiets en zo werd het weer opgelost. Nu konden we mooi de tweede fiets direct terug brengen naar de fietsverhuur hier in het dorp. Is dat ook maar weer klaar. Daarna gaan we een geocache zoeken. We zijn immers op vakantie/weekendje weg dus dat kan uiteraard niet ontbreken. We doen een route door het historische gedeelte van het plaatsje Hollum. Het blijkt dat hier vroeger allemaal walvisvaarders hebben gewoond. Aan de huisjes kan je zien wie waar woonde. In de voorgevel van de huizen zitten richels. Soms hebben deze richels kartelranden de zg. muizentanden (de stenen zitten schuin in gemetseld). Had het huisje twee van die richels met kartelranden dan woonde daar vroeger een commandeur een kapitein op de walvisvaart. Had het huisje één zo'n richel dan woonde daar een stuurman. Ook stond er ergens een erfafscheiding van walviskaak delen. Toch grappig als je dat nu nog ziet en dat je dat te weten komt door zo'n spelletje als geocaching. Uiteindelijk vinden we de schat ook nog dus dat is weer een geslaagde missie. Inmiddels is het een uur of vijf en we hebben best wel trek gekregen. Het ontbijt is alweer een tijdje terug en de hele dag in de buitenlucht maakt best wel hongerig.

We zien een pizzeria en stappen daar naar binnen. Is de kok al aanwezig? Ja hoor dus we kunnen aan tafel. Na een heerlijke carpaccio vooraf vervolgen we met een overheerlijke pizza. Die is van zo'n formaat dat ie niet helemaal op gaat maar lekker was, echt wel. Na het eten fietsen we rustig terug naar ons hotel. De fietsen parkeren we maar een beetje naar achteren zodat we morgenochtend gewoon met onze fietsen weer weg kunnen. Lekker rozig vallen we al snel in slaap.

Zondag gaat de wekker dan toch weer vroeg. We moeten nl. al om tien uur weg van de kamer en willen wel uitgebreid ontbijten. Ja dan moet je een wekker zetten anders is het zo half elf voordat we wakker worden. Het ontbijt smaakt ons prima en de tas is ook zo weer ingepakt. Alles mee? Ja. De tas kunnen we in de hal van het hotel laten staan die wordt straks opgehaald door de fietsverhuurder bij de boot. Dat is toch wel een prima service hier op het eiland. Nu kunnen we vandaag ook nog rustig een stukje fietsen. Het is weer prachtig weer. Een strakblauwe hemel met een lekker zonnetje. We gaan nu langs de Waddenzeekust fietsen in de hoop toch nog een zeehond te kunnen zien. Dit is helaas niet gelukt. Maar wel steeds een prachtig uitzicht op het wad met vele vogels. Onderweg vinden we nog een paar schatten en we noteren onze naam. In Nes zoeken vinden we een plaatsje op een heerlijke loungebank in het zonnetje. Met glas verse muntthee is het heerlijk genieten van dit vroege voorjaarszonnetje. Na een uurtje besluiten we nog een stukje verder te fietsen naar het Oosten. Daar is nog zoiets als een natuurgebied. Hier hebben zich hele grote groepen met ganzen verzameld. Het lijkt erop dat ze verder willen trekken. Af en toe gaat de hele boel met veel kabaal de lucht in om na een aantal keer heen en weer te vliegen weer op nagenoeg het zelfde stukje weiland weer in het gras te gaan zitten. Het is wel een machtig gezicht. Dan fietsen we weer terug naar Nes. In Nes besluiten we nog een broodje te eten en we kunnen nog net plaats nemen op de laatste beschikbare stoelen. Wat is het druk zeg. De toertocht voor de mountainbikers is ook afgelopen en het lijkt wel of iedereen hier in Nes vlakbij de boot nog even geniet van het zonnetje. En waarom ook niet. Het broodje smaakt heerlijk en om vier uur fietsen we naar de boot. De bagage staat keurig op ons te wachten en het laatste stukje lopen we naar de boot.

In drie kwartier varen we weer terug naar het vasteland en vinden we de auto weer terug op de plek waar we hem vrijdag hebben achtergelaten. Gaat allemaal prima zo. Met een ondergaand zonnetje op het voorruit rijden we weer terug naar Noord-Holland.

Langs de Afsluitdijk nog even de wegzakkende zon gefotografeerd en in Den Oever een bakje kibbeling gehaald. Heerlijk hoor zo'n weekendje. En het weer was helemaal een cadeautje. Dit konden we goed gebruiken. Er even tussenuit tussen de voor ons beiden erg drukke werkweken.

 {flike}