Wandeling Rosengartengruppe
Dinsdag 17 juli 2018
Het zonnetje is al op maar gelukkig staan wij nog in de schaduw van de hoge pieken achter de camping dus langzaam worden we wakker. Het is weer even wennen zeg op een matje in een slaapzak. Gelukkig niet echt koud gehad er lag dan ook een dik dekbed op het voeteneind. Ja je moet het wel comfortabel maken in een tent.
Verse broodjes gehaald in het winkeltje en heerlijk in het zonnetje ontbeten. Het is nog wel fris maar dat zal niet lang meer duren.
We willen vandaag een wandeling gaan doen rond de Rosengartengruppe. In het boekje staat dat deze wandeling redelijk te doen is dus laten we rustig aan beginnen. Om te kunnen starten met de wandeling moet je eerst met de kabelbaan omhoog en aan het eind met een andere kabelbaan weer naar beneden.
We parkeren onze auto in Vigo di Fassa. Dit is nog niet zo eenvoudig want ook hier geldt in elk straatje een parkeerverbod. We worden geleidt naar een parkeerplaats een eind buiten het dorp. Er gaan wel kleine shuttlebusjes maar wij moeten met de stadsbus naar de kabelbaan. Zo lopen een beetje te zoeken en dan zien we een vvv dus maar even naar binnen voor informatie.
We besluiten direct om onze kaart van Val di Fassa te 'upgraden' tot een panorama pas. Deze geeft ons de mogelijkheid om gedurenden zes dagen gebruik te kunnen maken van de bus en drie dagen gebruik te maken van alle kabelbanen in het gebied. Dan lopen we verder naar de bushalte en bekijken het time-schedule van de bus. Hmm er gaat er nog maar één om 11:15 en dat is het geweest. De volgende gaat pas weer later in de middag. We blijven toch maar even wachten want er staan meerdere mensen dus hij zal nog wel komen.
De buschauffeur is gelukkig er hulpvaardig ook al is zijn Duits of Engels niet echt fantastisch (en ons Italiaans ook niet). Om de kabelbaan te willen bereiken die we willen hebben moeten halverwege overstappen op een andere bus. We bekijken de kaart nog even goed en blijkt langs de route van de bus waarin we zitten nog een andere kabelbaan te zijn die ook omhoog gaat. Dus daar maar voor gegaan.
We starten nu bij de Paolina kabelbaan (i.p.v. de Frommeralm) dit betekent dus een iets kortere wandeling maar wel een start met een klim om hoogte te winnen en op het andere pad te komen. De kabelbaan brengt ons van 1636 meter naar 2130 meter hoogte. Daarna moeten we zelf nog zo'n 100 meter in hoogte winnen om op het pad te komen.
Boven hebben we een prachtig uitzicht rondom. Echt prachtige bergen met in de verte nog behoorlijk wat sneeuw op de toppen. We genieten een tijdje en maken de nodige foto's maar dan moeten we er toch aan geloven. Het is direct steil omhoog, ach ja de ene voet voor de andere en dan kom je er wel. En zo komen we dus op het pad wat 'redelijk' vlak rondom de Rosengarten loopt.
De Rosengarten, in het Ladinisch 'Enrosadüra' wat veel mooier klinkt is een groot, loodrecht bergmassief. Het Ladinisch is een taal wat in dit gebied waar wij zitten wordt gesproken naar het Italiaans. De naam Enrosadüra komt uit een mythe uit het rijk Fanes, dat hier ooit, ver voor de komst van de Romeinen, gelegen zou hebben. De dwergenkoning Laurin bezat destijds een prachtige rozentuin. Maar op een dag vervloekte hij de rozen uit liefdesverdriet. Geen mens zou ooit nog een blik op de rozen werpen, zowel bij dag als bij nacht zouden ze in steen veranderen. Maar aan de schemering had de dwergenkoning niet gedacht. Sindsdien licht de vervloekte rozentuin tussen de dag en de nacht rood op.
Daar gaan wij dus een wandeling maken. Het zijn inderdaad prachtige hoge rotsen waar we onderlangs lopen. Na een uur komen we aan hij het Christomannosmonument. Dit is een 2,7 meter hoge en 370 kg zware bronzenadelaar die hier in 1912 werd geplaatst ter herinnering aan de Weense dr. Theodor Christomannos, die wordt gezien als de pionier van het toerisme in de Dolomieten. Nou dat is hem goed gelukt want we zijn echt niet de enige die vandaag op pad zijn.
Bij het monument rusten we even en kijken we even op de app of er hier misschien ook een geocache ligt verstopt. En ja hoor, er moet even voor worden geklommen want het ligt natuurlijk niet vlak naast het pad. Maar gevonden wordt deze. We lopen weer verder en zijn nu aan de andere kant van de Rosengarten en hebben nu zicht op het Fassatal met de verschillende dorpjes. We vinden nog een Edelweiss (bloemetje) maar laten dit uiteraard staan. In de verte zien we nu de kale toppen van de Marmoleda en de Sella. Oh wat is het hier prachtig zeg.
Bij de Rotwandhütte is het even zoeken hier kruizen verschillende paden en we moeten wel het juiste pad hebben anders gaat het mis. We moeten in ieder geval gaan dalen. Er zou een pad zijn met staalkabel maar die vinden we niet maar op de digitale wandelkaart op Martin's telefoon zien we dat we juist zitten want onze locatie wordt exact aangegeven. Lang leve de technologie.
Het is een behoorlijk steile afdaling waarbij er een behoorlijke aanslag wordt gedaan op onze bovenbenen. We lopen nu over de bergweiden van Mandra bij een kleine hut is het weer even zoeken maar we komen weer op het juiste pad. We lopen nu over de Alte Via di Fassa en dalen af door een oud bergwoud. Er is een landslide geweest dus we kunnen niet de normale weg vervolgen. Nee, we moeten niet terug gelukkig... maar wel een omleiding waarbij weer behoorlijk wat geklommen moet worden. Gelukkig wel in de schaduw van de vele dennenbomen. En dan zijn we bij het eindpunt waar we weer een prachtig uitzicht hebben op een ander bergmassief de Crepa Socorda en de achterkant van de Rosengarten.
Met de kabelbaan Ciampedie dalen we weer af naar Vigo di Fassa. Nou een ijsje hebben we wel verdient en heel slim zit er een Italiaanse ;-) ijssalon bij de uitgang van de kabelbaan.
We gaan nog even langs de vvv om te informeren naar The Sounds of Dolomites. Een concertreeks hier in de dolomieten die plaatsvindt op verschillende dagen maar telkens ergens hoog in de bergen en alleen te voet bereikbaar. We kunnen ons opgeven om mee te wandelen met een berggids dus dat doen we. Oeps....morgen weer wandelen en we voelen de benen nu al. Hopelijk niet te veel spierpijn. We laten ons met het busje afzetten bij onze auto en rijden via de supermarkt weer terug naar de camping. We flanzen een heerlijke pasta in elkaar en kijken terug op een prachtige eerste dag in de Dolomieten.
{flike}
Onderweg naar Dolomieten-Italie
Onderweg naar Italië
Zondag 15 juli 2018
De zomer in Nederland is droog, dus we gaan naar de Dolomieten, Italië... daar regent het... Om 8 uur rijden we weg uit het dan al zonnige Noord-Holland. We zeggen gekscherend nog we kunnen ook naar de kust rijden en de tent in Groet op zetten. Het is daar en blijft daar voorlopig ook mooi weer.
Maar nee, we willen naar de bergen. Via Arnhem rijden we zo Duitsland in. En daar begint het. Overal wordt aan de snelweg gewerkt en wordt het verkeer over twee smalle baantjes geperst. Dat zorgt natuurlijk voor de nodige opstoppingen en soms staan we zelfs stil.
Voorbij Frankfurt komen er wat wolken aan de hemel en niet veel later komt de regen met bakken uit de lucht. Waren we nu toch maar naar Groet gegaan...
Om zes uur komen we aan bij Villa Rosa in Allershausen (40 km ten Noorden van München). Een klein hotel waar we een nachtje verblijven om morgen het laatste stuk rustig te kunnen rijden naar de Dolomieten. De eigenaar komt direct naar ons toegelopen zodra we het pad op rijden. Een hartelijk welkom na een lange reisdag.
We gaan eten bij de SchlossStübe even verderop. Het is er gezellig druk maar gelukkig wel nog een tafeltje vrij voor ons. Zo eerst wat lekkers drinken en laat de Schlossschnitzel maar doorkomen. Zo die is lekker. In het zonnetje wat inmiddels weer is gaan schijnen lopen we door het dorpje terug naar ons hotel. Op tijd naar bed want zo'n reisdag maakt wel moe ondanks dat je alleen op je gat zit.
Maandag 16 juli 2018
Het voordeel van op tijd gaan slapen is dat je ook eerder uitgerust bent dus om acht uur zitten we aan het ontbijt wat voortreffelijk is. Zo wij kunnen er weer tegen. Eerst nog 150 km snelweg door Duitsland met weer de nodige wegwerkzaamheden en dan zijn we alweer in Oostenrijk. Het is prachtig weer dus we besluiten om de 'oude' Brenner te rijden deze gaat in tegenstelling tot de 'nieuwe' dwars door alle dorpjes wat wel iets meer tijd kost maar wel een stuk gezelliger is. En dan zijn we alweer in Italië waar we de snelweg weer op gaan tot aan Bolzano.
Bij Bolzano naar het Oosten. Via een smalle rijden we zo naar het Fassatal. Bij de Karersee stoppen we even. Wat een prachtig aquakleurig meertje met op de achtergrond de hoge kale toppen waar de Dolomieten zo bekend om zijn. Dit is behoorlijk fotogeniek. We leggen de tas op een bankje en wat ziet Sonja daar? Een fotorolletje in een holletje met een paar keien ervoor dat moet een geocache zijn. Ja hoor, een prachtig logboekje zit erin dus maar even onze naam genoteerd. Zo die hebben we ook weer. Toch grappig zonderdat je op zoek bent vindt je er zomaar één. Het is jammer dat het wat waait waardoor er geen spiegelmeertje ontstaat. Daarvoor moeten we nog maar eens terug komen.
We rijden verder en in Pozza di Fassa is het even goed kijken waar we heen moeten in dit gezellig drukke dorpje met vooral heel veel kleine hotels en winkeltjes. Ja daar is de juiste afslag en op naar camping Vidor welke ligt aan het begin van Val San Nicolo.
Het inchecken verloopt snel want al onze gegevens hebben we al van te voren aangegeven. We kunnen zo door naar plekje 236. Zo dat is nog eens een plek we staan aan de rand van de camping en kijken zo het dal in met mooie dennenbomen, weides en op de achtergrond de hoge pieken van Gruppo del Catinaccio.
De buurman waarschuwt ons dat we wel moeten opschieten met het opzetten van de tent want het gaat straks regenen. Dus snel alle spullen op de voorstoelen en de tent uit de auto. Grondzeil neerleggen wat echt wel nodig is op het plekje liggen voornameijk kleine kiezelsteentjes dus we zijn erg blij met ons extra sterke grondzeil. Snel de tent uitvouwen en de stokken in elkaar. Martin is al begonnen met het intikken van de harigen wat niet echt gemakkelijk gaat in de rotsige grond. Het is inmiddels al begonnen met druppen en dan barst het echt los. Ja wat doe je dan? Snel de helft van de haringen weer los en de tent dubbelgevouwen en het grondzeil ook. De stokken onder de auto. En wij? Nou daar bij die buren maar onder de luifel. Zo dat is nog eens een regenbui echt enorm veel wat er in korte tijd naar beneden valt. Inmiddels stroomt het water onder de auto die nog op het asfaltpad staat dus de stokken worden lekker nat.
Zo wachten we een half uurtje en gooien nog een paar zakken met water uit de ingezakte luifel van de buurman waar we staan. De mensen zijn niet thuis maar het scheelt ze een paar kromme stokken en uitgelubberde luifel zoveel water staat erin.
Dan gaat de regen over in motteren dus we gaan maar verder met de tent. Zo die staan weliswaar niet zo mooi als we zouden willen maar dat regelen we morgen dan wel verder als het zonnetje schijnt.
Nu kan alles naar binnen en ingericht worden. Het blijft motregenen dus dat wordt pizza en zo zitten we onze eerste avond onder ons luifeltje te genieten van een heerlijke pizza met ondertussen de regendruppen op het tentdoek. Om een uur of half negen is het weer droog en zien we de laatste zonnestralen van de hoge bergtoppen verdwijnen. Op tijd gaan slapen want het koelt behoorlijk af hier op de berg.
's Nachts tijdens de wandeling naar het toiletgebouw genoten van de duizende sterren die hier aan de hemel staan. We hebben het plan om er nog eens 's nachts op uit te gaan om de Melkweg te fotograferen maar vannacht maar even niet want er zijn toch nog een aantal wolkjes. Misschien later deze week.
{flike}