Val de Nicola
Val de Nicola
Maandag 23 juli 2018
We gaan vandaag lopen in Val de Nicola achter de camping. Vanaf Val di Fassa, loopt bij Pozza di Fassa Val de Nicola de bergen in. Na 1500 meter heb je dan het plaatsje Vidor waar je dus een camping hebt, een restaurant en een tweetal boederijen. Daarna loopt het weggetje nog een paar kilometer verder door het dal 'Val de Nicola'.
Met de auto rijden we zover we kunnen en als de weg ophoudt is daar een groot parkeerterrein. We vinden gelukkig nog een plekje en pakken de spullen en gaat te voet verder. Het dal loopt een behoorlijk eind door langs weilanden en kleine boederijen en hutjes. We zien boeren het gras maaien en oogsten. De één met een zeis, de andere met een handmachine maaier en de volgende met een groot apparaat achter zijn tractor. Leuk die verschillen.
Ondertussen lopen wij het flink stijgende pad verder. Het is best wel steil en het is ook lekker warm dus best vermoeiend. Maar de omgeving blijft onverminderd prachtig.
Maar na een kleine twee uur en 4,5 kilometer verder komen we aan het einde van de weg bij een waterval uit. Hier staat een leuke berghut waar ze heerlijke pasta serveren dus dat laten we ons goed smaken.
De hoge kale Dolomieten toppen steken hoog boven ons uit en dit zorgt ook voor de bescherming van het weide veld waar we nu zijn. Er is ook een heel groot stuk met allemaal wilde bloemen. En dus gaat de macrolens erop en Sonja is zoet. Wat zijn er veel verschillende soorten bloemen zo in de Alpenweide. Paars/blauw is de hoofdkleur. Ik zou ze allemaal wel in onze tuin thuis willen hebben.
Bloemetjes maar vooral ook beestjes. Nog lastig want het waait behoorlijk. Toch leuke vlindertjes kunnen vastleggen.
Wat verderop in het bloemenveld zitten de sprinkhanen te knisperen met hun vleugels. Ze verraden zichzelf daarmee. Als je te dichtbij komt springen ze weg en dan weet je direct waar ze zitten. Het zijn echt prachtige gekleurde sprinkhanen en als je ze heel voorzichtig benaderd dat blijven ze nog redelijk zitten. Dan nog wachten tot ze op een mooie plek zitten en dan hebbes.
Sonja kan hier wel uren blijven, één grote fotografische speeltuin. Op de weg terug (die gelukkig) één grote afdaling is het fototoestel continu paraat gehouden en alle verschillende bloemen proberen vast te leggen.
Zo dat was een mooi bestede dag in Val di Fassa. Met een heerlijke zelfgemaakte salade sluiten we de dag af.
Rust- en relaxdag
Dinsdag 24 juli 2018
De laatste dag op ons prachtige plekje 236 op camping Vidor in Pozza di Fassa. We moeten dus op zoek naar een nieuwe overnachtingsplek. We hebben besloten dat we in de Dolomieten blijven en willen een stuk naar het Oosten. We hadden al een camping op het oog maar helaas helemaal vol. Zo bellen we nog een aantal campings die helaas ook allemaal vol zijn. Hmm, dat wordt nog lastig. Tot we op een camping komen die niet aan reserveringen doet. Als je komt mag een een plekje uitzoeken, dus hoe vroeger je bent des te meer kans je hebt. Nou hoeven we gelukkig niet zo ver te rijden dus we gokken het erop.
Verder weer een verslag ge-upload op de website. Het is goed nadenken wanneer we nou wat gedaan hebben maar gelukkig bieden de foto's de nodige houvast.
De tent al een beetje aan kant gemaakt want we willen morgen op tijd vertrekken. In het langzaam zakkende zonnetje heerlijk pasta gekookt en zo komt deze dag ook weer op zijn einde.
Reisdag naar Cortina d'Ampezza
Woensdag 25 juli 2018
Om 7 uur de wekker gezet want we willen wel redelijk op tijd aankomen op onze nieuwe camping. Helaas is het vannacht erg vochtig geweest dus de tent is nat van de dauw.
We beginnen met binnen maar op te ruimen. Dat is toch altijd weer een behoorlijke klus. Als de tent leeg zo goed als leeg is of in ieder geval alles is opgerolt en in de benodigde hoezen gepropt is de tent nog steeds behoorlijk nat.
We gaan dan ook maar eerst ontbijten hebben we dat ook gehad. De tent blijft nat dus toch maar neerhalen. Als het even meezit staat ie over drie uur weer op zijn nieuwe plekje en schijnt daar ook de zon.
Nadat alles weer in de auto zit lekker gaan douchen. Zo uitchecken en rijden. Het is 56 kilometer maar de dwars door de bergen wat inhoudt smalle bochtige wegen. Dus nog altijd twee uur rijden.
Cortina d'Ampezzo is een 'grote' stad in een groot ruim rond dal met rondom de hoge pieken van de Dolomieten. In 1956 zijn hier de Olympische Winterspelen geweest en tegenwoordig wordt dit gezien als de onofficiële hoofdstad van de Dolomieten.
We komen aan bij camping Rocchetta waar we zelf een plekje mogen uitzoeken. Op deze camping staan wel veel bomen dus we zoeken een plekje waar we zon en schaduw hebben.
Het is nog even zoeken hoe we de tent neerzetten want er zijn veel grote boomwortels boven gronds zichtbaar dus je wil niet zo'n wortel onder je slaapmatje hebben. En een haring moet je ook de grond wel inkrijgen.
Al met al lukt het en na een tijdje staat de tent weer strak ingericht op zijn plek. En wij ernaast op een stoeltje in de schaduw met een drankje. Het leven is goed.
In de stad gaan we op zoek naar een supermarkt waar we de ingrediënten halen voor een lekkere zomerse salade. Om half negen gaat het zonnetje onder en zien we de hoge pieken rood/oranje op kleuren.
{flike}
Val di Fassa en omgeving
Kabelbanen Val di Fassa
Vrijdag 20 juli 2018
We hebben een Panoramapas aangeschaft en deze geeft ons de mogelijkheid om gedurende zes dagen drie dagen gebruik te kunnen maken van de kabelbanen in Val di Fassa. En dat gaan we vandaag dan ook doen.
We willen eerst naar de kabelbaan die ligt bij Lago di Fedaia. Hier is nog een ouderwetse kabelbaan met open mandjes waarin je met maximaal twee personen in kan staan. Daarnaast is het leuke aan deze kabelbaan dat deze naar een hoogte gaat waar je prachtig uitzicht hebt op de gletsjer van de Marmolade. Het is een eindje rijden door het dal maar tijdens het rijden over Passo de Fedaia zien we de gletsjer al liggen.
Bij de kabelbaan aangekomen blijkt deze stuk. En ze zijn bezig hem te repareren, geen idee natuurlijk hoe lang dat nog kan duren. Daar gaan we niet op wachten.
We rijden naar Passo Pordoi ook hier een kabelbaan die een heel eind omhoog gaat. Terug naar Canazei en dan de pas op. Bovenop de pas is een groot parkeerterrein. We stappen de kabelbaan in (dit is een hele grote kabine) die ons in één keer van 2240 naar 2950 meter hoog brengt.
Zo wat is dit hoog en wat kunnen we ver kijken. Jammer van de laag hangende bewolking anders zouden we helemaal naar de Grossglockner in Oostenrijk kunnen kijken omdat we zo hoog staan.
Het waait hier vreselijk en is ook behoorlijk koud. We gaan foto's maken voor een timelapse. Martin heeft een app (Helicon Remote) op zijn telefoon staan die dat voor je kan regelen. De telefoon met een kabeltje verbinden aan de spiegelreflex. We zetten hem op een foto elke 10 seconden en dat dan 10 keer. Daarna start je hem weer. Sonja blijft rustig zitten op een bankje met alle apparatuur en zorgt dat het fotograferen doorgaat.
Martin loopt ondertussen op de vlakte en maakt ook foto's. Dan komen de wolken wel erg dreigend dichterbij. Ja hoor, de eerst druppels beginnen al te vallen. En al snel is verandert het in een serieuze regenbui. Snel alle spullen terug in de fototas en naar de Rifugio (Restaurant) aan het eind van de kabelbaan.
We drinken binnen wat warms en kijken of de foto's zijn gelukt. Uhh, niets op het kaartje. Nee toch? Blijken de foto's allemaal op Martin zijn telefoon te staan. Dat moeten we dan thuis nog maar even goed uitzoeken.
Langzaam klaart het weer op en is de regen gestopt. We lopen nu de andere kant op op de bergrug. Er ligt nog een beetje sneeuw en dan moet er natuurlijk met sneeuw gegooid worden. Dat hoort er nou eenmaal bij.
We schieten nog een paar mooie plaatjes en gaan dan weer naar beneden met de kabelbaan.
We rijden de pas weer af en besluiten nog een andere kabelbaan te gebruiken. We kiezen die bij Alba. Deze hebben we genomen omdat we dan misschien uitzicht hebben op de gletsjer. Ja hoor, heel in de verte zien we hem liggen. De dreigende regenluchten er omheen. We maken een paar foto's waarbij we gebruik maken van de filters en zodoende worden de luchten nog heftiger. Leuk speelgoed hoor. Dan weer terug naar de kabelbaan want het is bijna half zes en dan gaat de kabine voor het laatst naar beneden.
Rondje Stella pas en Süd Tirol
Zaterdag 21 juli 2018
Als we wakker worden zien we de laag hangende bewolking in het prachtige dal voor ons hangen. De lucht is ook erg dreigend, dit wordt geen zonovergoten dag.
We proberen of de kabelbaan van Fedaia vandaag draait. Nee helaas. Maar even gevraagd naar de reden. Het blijkt dat er boven aan de top een blikseminslag is geweest waardoor de stroom is uitgevallen van de kabelbaan. Er zijn al electriciteitsmedewerkers (lopend) naar boven om de breuk in de kabel te zoeken. Zo dat is ook wat. Met al je apparatuur die hele steile klim naar boven. Dan vraag je je natuurlijk af hoe het kan dat de bliksem inslaat en er geen bliksemafleider staat of zo. Maar omdat op de plek waar de kabelbaan eindigt alleen maar rotsen zijn (de kale Dolomieten toppen) kan de bliksem niet afgeleidt worden de grond in. Dus ja, dan loop je dus altijd dit risico. We vragen of er een telefoonnummer is waar naar we kunnen bellen om te vragen of de kabelbaan het weer doet (scheelt een eind rijden). We krijgen het privé mobiele nummer van één van de medewerkers, zo bijzonder vinden ze het dat wij Nederlanders graag met de kabelbaan willen en ook geïnteresseerd vragen wat er aan de hand is als deze het niet doet.
Het weer is niet echt wat dus we besluiten een rondje te gaan rijden. Via de Stella Pass rijden we naar het Noorden. Helaas er komt steeds meer bewolking op zetten en zodra we over de pas zijn begint het ook te regenen. Bah, dat is niet fijn want het is hier werkelijk prachtig.
Het blijft regenen maar we willen graag naar een mooi kerkje op een alpenwei met daarachter de hoge kale Dolomieten. Dit is het plaatje wat we tegenkwamen en ons deden besluiten om hier onze vakantie door te brengen.
Dit ligt vlakbij het dorpje St Magdalena en heet St Johann. We vinden het kerkje alleen van de mooie Dolomieten is helemaal niets te zien vanwege de laag hangende bewolking en regen. We maken wel een foto maar helaas, niet wat we verwacht hadden.
We rijden weer terug naar de camping waar het ook heeft geregend maar nu droog is. In het dal voor ons hangen wel de wolken laag dus dat is wel een mooi gezicht.
Kabelbaan Fedaia en Col de Margaretha
Zondag 22 juli 2018
Vandaag de laatste dag dat we gebruik kunnen maken van onze Panorama pas dus we bellen de meneer van de kabelbaan bij Fedaia. Ja hoor, het is allemaal gerepareerd en de kabelbaan draait weer. Dat is mooi.
Inmiddels weten we hoe het er daar uitziet en dat je niet hoeft te parkeren op de eerste plek die je tegenkomt. Als je de pas over bent, kom je uit bij een groot stuwmeer. Over de dam kan je met de auto naar de overkant rijden waar de kabelbaan zich bevindt. Daar zijn al allemaal parkeerplaatsen maar ook een paar vlakbij de kabelbaan. En ja hoor, ook vandaag is daar gewoon plek.
We besluiten allebei in een eigen bakje te gaan zodat we elkaar kunnen fotograferen. Dit is nog wel een uitdaging want het stalen mandje is zo'n 60 bij 100 cm en heeft stalen spijlen van een meter hoog. Er zal al menig fototoestel of mobiel op de berg zijn gevallen want als het laat vallen ligt het niet echt in de het bakje. Maar toch heel voorzichtig en behoedzaam een paar foto's gemaakt want het uitzicht is werkelijk fantastisch. Als je goed kijkt, zie je Martin in het bakje staan.
Ook deze baan gaat heel hoog 2.626 meter en je bent best wel lang onderweg. Boven aangekomen heb je een mooi zicht op de gletsjer waar je voor je idee erg dichtbij bent. Dit valt nogal tegen want het is zo groot dat het nog wel een kilometer lopen is voordat je op het ijs bent. Wij zijn dit niet van plan maar genieten van het mooie uitzicht en maken de nodige foto's.
Dan begint het ook hier te regenen dus snel de Rifugio in en ja wat doe je dan als er een Sachertorte je staat toe te lachen. Ja hoor, doe maar met een warme chocomelk. Hmm dit is genieten.
Dan gaan we weer naar beneden met de kabelbaan en besluiten een rondje te rijden ten Zuiden van Val di Fassa. Mooi gebied ook hier met mooie uitzichten en ook een hele diepe kloof.
We rijden terug door Val de Sen Pellegrin. Dit is een echt wintersport gebied met heel veel liften waarvan er ook één in de zomer draait dus die pakken we nog even mee.
Het is de cabine lift naar Col de Margaretha en ook deze lift weer lekker hoog. Alleen helaas waaien er veel wolken langs en dan begint het ook nog te regenen. Toch nog even doorgelopen naar de top van de berg een paar foto's terwijl we in de verte het zwakke begin van een regenboog zien ontstaat. Dan snel weer terug naar de kabelbaan en naar beneden.
's Avonds kleuren de wolken mooi, hopelijk zorgt dit avondrood voor een mooie dag morgen.
{flike}
The Sounds of Dolomites
Woensdag 18 juli 2018
Vandaag willen we naar de Sounds of Dolomites. Dit is een concertreeks die hier zomers in de Dolomieten plaatsvindt maar telkens ergens boven op een berg die alleen per voet bereikbaar is.
De wekker gaat dan ook al om 7 uur uur. Snel een verfrissende douche en de spullen klaar leggen. Naar het winkeltje op camping. He dat is vervelend dat gaat pas om 8 uur open dat gaan we dus niet redden. Dan halen we onderweg wel een broodje.
Met de auto rijden we via Canazei naar de parkeerplaats bij de kabelbaan in Alba Delba. We zijn op tijd dus nog even op ons gemak het broodje opeten en ons insmeren want het ziet er naar uit dat het een zonnige dag gaat worden.
Om 09.10 uur vertrekken we en we beginnen direct met klimmen, een behoorlijk stijgingspercentage. Zo dat vinden de benen niet echt prettig. In het begin gaat het nog wel maar na een half uurtje vragen we ons toch echt af; willen we dit echt? Ja dit willen we. Stap voor stap dan komen we er wel. Een slokje water en even rusten.
Het pad blijft steil omhoog gaan dus we stoppen steeds vaker. Maar als je voor zelf steeds een doel stelt. Tot die bocht of tot die boom dan weet je dat je steeds dichterbij komt. Als we na een uur tussen de bomen door het dorp zien liggen zien we dat we al een heel eind zijn gestegen, nou dat klopt wel.
Dan komen we in Val de Contrin (de vallei) nu lopen we redelijk vlak terwijl we nog steeds stijgen. Het is prachtig hier de hoge pieken van om ons heen en in de groene weide koeien met een gezellige bel om hun nek. De meeste liggen lekker in het gras te herkauwen.
Dan zien we in de verte op een berg Rifugio de Contrin liggen, daar moeten we heen. Zo dat is nog een behoorlijke klim. Gelukkig staan er af en toe ook bomen langs het pad waaronder we even in de schaduw kunnen bijkomen.
Uiteindelijk na 2 uur en 10 minuten, waarin we 7 kilometer hebben gelopen en 600 meter in hoogte zijn gestegen, zijn we er. Zo dat voelt even goed. We moeten echt even op adem komen en een koud drankje gaat er goed in.
Het concert vind plaats in de Alpenweide achter de Rifugio dus nog even klimmen. Daar installeren we ons net zoals een paar honderd andere wandelaars. We zitten op het gras en kijken uit op de Marmolada met 3.340 meter de hoogste berg van dit gebied. We zitten bijna op de bomengrens en er ligt dan ook nog sneeuw op schaduw plekken op de bergen om ons heen.
De Sound of Dolomites is een serie van zo'n 20-tal concerten die gedurende de zomerperiode verspreidt over de Dolomieten worden gehouden. Maar telkens ergens boven op een berg zodat er alleen maar wandelaars kunnen komen. Dit hadden we thuis op internet gevonden en het concert vandaag was redelijk in de buurt van de camping dus bij goed weer een mooie optie voor ons.
Zo gezegd, zo gedaan. We zitten klaar voor het concert van Avi Avital, een (beroemde) mandoline uit Israël maar tegenwoordig woonachtig in Italië. Een mandoline is een achtsnarige gitaar met een bolle klankkast. Hij speelt allemaal klassieke stukken van Bach waaronder het 5e vioolconcert. Toch wel bijzonder zo bovenop een berg.
Dat hij het zelf ook bijzonder vond bleek wel na afloop toen hij zijn tablet pakte (waar vanaf hij zijn muziek had gespeeld) en een foto maakte van het publiek al zittend op de grond.
Na het concert wat een uur duurde zijn we doorgelopen naar Magna de Contrin een wat kleinere berghut. Daar hebben we onszelf verwendt met een apfelstrudel en wat te drinken. Helaas konden we hier geen pasta krijgen maar dit geeft ons ook weer genoeg energie voor de terugweg.
De terugweg gaat een stuk sneller. Maar zo steil afdalen is niet prettig voor de bovenbenen. Op de heenweg was het heftig voor de kuiten en zijn dus de bovenbenen aan de beurt. Soms is het zo steil dat we al zigzaggend de berg afgaan. Het losse grind of eigenlijk grof gruis wil er nog wel eens voor zorgen dat je voeten gaan glijden en dat is niet echt fijn.
Na 1 uur en 45 minuten zijn we weer terug bij de auto en kunnen de schoenen uit. Zo dat voelt fijn. Direct maar wat spieren oprekken dat scheelt vast weer spierpijn morgen hopelijk.
We rijden terug naar de camping waar we in het laatste zonnetje lekker gaan barbecuen. Zo dat smaakt lekker.
In het dorp (Pozza di Fassa) is het feest dus daar gaan we nog even kijken. We komen net het dorp in gewandeld en de harmonie (in plaatselijke klederdracht) komt aan gemarcheerd. We kunnen zo achter de muziek aan want met de nodige marsen lopen ze naar het plein waar nog een heel concert volgt. We luisteren een paar nummers en lopen dan over de dorpsstraat weer terug.
Er staat een rockband te spelen maar ook een groep jonge meisjes in 'dijenkletsers' die heel aandoenlijk dansen op de accordeonmuziek van een jongetje van 10 jaar. Klinkt leuk al is het nog lastig om tempo te houden als je meer nootjes moet spelen...
Teruggekomen op de camping is het nog steeds helder dus we besluiten de wekker te zetten om middernacht. Na een klein uurtje slapen gaat de wekker dan ook weer en ja hoor het is nog steeds helder. We pakken de spullen en lopen naar de auto die we eerder al buiten de camping hadden geparkeerd.
We rijden naar de Karersee waar we de melkweg willen fotograferen. Het is pikdonker op de smalle bergweg waar we over rijden. Bij het meer aangekomen blijken we niet de enige te zijn. Een drietal Italianen vertrekt net en er staan nog twee toeristen uit Thailand te fotograferen.
De melkweg is goed zichtbaar en dan is het foto's maken. Zoeken naar de juiste instellingen en scherpstellen is ook niet echt gemakkelijk in het donker. Je hebt niet echt iets wat je kan zien.
Op het LCD schermpje is het lastig beoordelen of de foto's zijn gelukt. Er staat in ieder geval iets op. Of het wat is kunnen we thuis pas goed bekijken maar de poging is er in ieder geval geweest.
Om half drie hebben we er genoeg van en rijden we weer terug naar de camping waar we snel weer onze warme slaapzak inkruipen. Onderweg hebben we nog een drietal reeën voor ons de weg zien oversteken en vlakbij de camping liepen er twee vosjes langs de kant van de weg.
Donderdag 19 juli 2018
Lekker niets vandaag. Heerlijk voor de tent gezeten de tarp gespannen om wat schaduw te creëren en een boekie gelezen. Na twee inspannenden dagen is dat ook vakantie.
{flike}