Van Agrigento naar Enna
7 juni 2014
Heel rustig opgestaan vandaag want het is onze laatste ochtend hier in B&B Villa Seta. Na een lekker ontbijt de spullen in de tassen en die in de auto gezet. Daarna op de veranda nog even heerlijk in de schaduw gezeten (de thermometer staat alweer op 30! graden) en de website bijgewerkt.
Om half twaalf dan toch echt weggereden van dit paradijsje. De GPS ingesteld op Enna. Nou niet zo moeilijk er gaat een vrij grote weg rechtstreeks heen. Het laatste stukje nog even een kleinere weg genomen zodat we om half drie aankomen bij ons nieuwe verblijf, B&B Casablanca in Pergusa, voor de komende drie nachten. Hmm dit is even drie stapjes terug en we moeten even wennen. Klein kamertje en alles een beetje ouzig. Sonja heeft na het boeken van dit B&B nog lang getwijfeld of het wel een juiste keus was en dat wordt nu wel heel erg bevestigd. Jammer, toch op mijn voorgevoel af moeten gaan. Dit komt ook omdat de eigenaren niet echt gezellig zijn. Kortom niet echt het B&B gevoel zoals we wel al eerder hebben ervaren. Nou ja, we hebben een bed, een douche en wifi. Helaas niet een lekker terras met een beetje schaduw dus we zullen ons buiten het B&B moeten vermaken.
Het is vandaag erg warm dus we besluiten tot een siësta en ach daar is het toch ook vakantie voor. Om zes uur een douche en dan rijden we naar Enna. Eens kijken of we daar een hapje kunnen eten. Enna ligt bovenop een berg dus het is kriebel krabbel naar boven en ook door het stadje. Aan de top staat een groot kasteel (ruïne) met daarvoor een groot parkeerterrein. Hier heb je een mooi uitzicht op de omgeving en in de verte zien we de Etna ook weer. We lopen het stadje in op zoek naar een restaurantje. Dat is nog niet zo makkelijk want ze zijn dun bezaaid. We nemen een kijkje in de kathedraal waar de deuren nog openstaan. Zo deze is prachtig versierd. Mooi houtsnijwerk op het plafond, schilderijen langs alle muren, gebeeldhouwde pilaren en beelden en vooral veel blinkend goud en zilver boven en op het altaar. Er lijkt wel een soort minidienst aan de gang te zijn dus we blijven niet lang. We lopen weer verder en passeren een pizzeria. Hmm niet echt gezellig hier. Nemen een kijkje bij een ander ethablissement maar ook daarnog niets. Dan maar een supermarkt in want we zijn al bijna die berg afgelopen (en we moeten ook weer terug maar dan met volle maag) daar weten ze ons te vertellen dat de pizzeria die we eerst links hadden laten liggen best goede pizza's maakt en laten we daar nou net trek in hebben. Dus weer terug. We zijn de eerste gasten maar de het vuur brandt al in de over. We kiezen allebei een pizza en 10 minuten later staan er twee gloeiend hete pizza's voor onze neuzen. En lekker dat ze zijn. Zo blijkt maar weer de inrichting of uitstraling zegt niet altijd wat over de kwaliteit.
We lopen weer terug naar de auto en zijn helaas net te laat voor de zonsondergang. We zien nog net de rode gloed en maken evengoed nog een paar foto's.
{flike}
Ruderi di Poggioreale
6 juni 2014
Vandaag gaan we naar Ruderi di Poggioreale. Dit ligt wel een eindje rijden hier vandaan maar schijnt wel de moeite van het rijden waard te zijn.
Het is nog even zoeken maar om half twaalf komen we aan bij Ruderi die Poggioreale, dat is mooi op het heetst van de dag met de zon recht boven je pannetje. Nou ja, kon niet anders want in je vakantie ga je natuurlijk niet om half zes opstaan. Eerst lijkt het dorp afgesloten te zijn maar het blijkt dat je het hek gewoon open kan duwen. Poggioreale was een klein stadje in het binnenland onder Palermo waar tot de nacht van 14 januari 1968 het leven voortkabbelt. Echter in die nacht sloeg het noodlot toe. Een heftige aardbeving van 6.1 vernietigde het hele stad. In eerste instantie niet echt een zware aardbeving maar wel zo heftig dat hele straten door de aarde naar beneden werden gezogen en alle huizen wel beschadigd waren. In Poggioreale en omgeving waren in totaal 370 doden te betreuren en 1.000 gewonden maar ook nog 70.000 mensen die op slag dakloos waren geworden.
Omdat alles zo heftig was beschadigd en het ook erg onveilig was om ook maar wat te doen in het stadje heeft men besloten de stad 10 kilometer verderop weer op te bouwen. Tegelijkertijd besloot men dat de oude stad zo zou blijven. En tot op de dag van vandaag staan alle ingevallen en beschadigde huizen er nog bij zoals na die bewuste nacht in 1968.
Uiteraard is dit voor ons met onze liefhebberij de fotografie een uitdaging om te kijken of we het vast kunnen leggen vandaar het route hierheen. Verder kunnen we volop spelen met het fotograferen in zwart wit wat je dus ook rechtstreeks met je spiegel reflex kan doen. En daarbij het contrast in de foto verhogen en verlagen. Het is allemaal nog niet zo gemakkelijk als je weet wat voor keuzes je allemaal hebt op zo'n toestel. De optie sepia komt ook nog even voorbij want dat hoort ook wel erg bij dit foto-object.
Voor het hek ligt een erg verwaarloosd hondje alsof het de enige bewoner is die nog over is van het stadje. Het arme beestje zit onder de teken en vlooien en later blijkt ie niet eens te kunnen blaffen. Meer als een schor geluid komt er niet uit z'n bek. Het beestje vergezeld ons de hele route door het stadje. Erg apart. We lopen rond en wat opvalt is dat alle huizen inderdaad zwaar beschadigd zijn. Ook zie je heel vaak dat de openslaande deuren bij de balkonnetjes echt recht naar voren zijn gevallen en nog leunen op de balustrade als die er nog was. Maar vaker zijn de hele betonplaten van het beton verdwenen. Ook zie je veel huizen waarvan het dak rechtstreeks naar beneden is gevallen. Je kan dan 3 verdiepingen omhoog kijken naar de blauwe lucht.
Het is hier doodstil en je hoort helemaal niets. Soms sta je in een huis te kijken en vliegt er een duif of kraai weg. Dat is dan goed voor een hartverzakking want je houdt toch de angst dat er alsnog wat naar beneden komt vallen. We zijn dan ook verder het dorpje ingelopen dan de afzetting met een rood-wit lint aan het begin van de straat.
Na een uur of twee hebben we het wel gezien en lopen we zwaar onder de indruk over wat natuurgeweld allemaal kan doen terug naar de auto.
Inmiddels is het al twee uur geweest als we weer in de auto zitten en over de bergweggetjes rijden. We besluiten ergens te gaan lunchen. We belanden in een bar en ook hier ontstaat weer een leuke spraakverwarring. Ze hebben vandaag pasta waarschijnlijk op twee manieren. De eerste snappen we niet maar de tweede wel. Dat is spaghetti con pesce. Nou dat is met vis. Nou zijn we niet echt een liefhebber van een visprutje door je eten en hebben we op een leeg bord al grote mosselschelpen zien liggen. Dus beide zeggen we doe ons maar de spaghetti NON pesce. Het is al wel duidelijk na een kwartier komen er twee borden met spaghetti met vis. Grote mosselschelpen, garnaaltjes en inktvisnapjes sieren de spaghetti en die geur.... Nou ja toch maar eten en wat blijkt mosselen zijn best wel binnen te houden...
Daarna rijden we verder naar het Noorden. Want 25 kilometer verderop bevindt zich Segesta hier staan nog een mooie Griekse tempel en een theater maar dan midden in de natuur. En inderdaad de tempel staat op een heuvel in een bergachtig landschap. Deze tempel is helemaal compleet met 14 kolommen langs de lange zijde en 6 op de korte kant. Deze tempel is waarschijnlijk nooit helemaal afgebouwd want er zijn geen sporen te vinden van een dak. Maar mooi is deze wel. Met een bus rijden we verder de berg op naar het Griekse theater. Deze is nog grotendeels in tact en met een prachtig uitzicht op ook nu weer het heuvellandschap van West Sicilië een mooie plek.
Om zes uur rijden we weer terug naar Vila Seta waar we om acht uur moe maar voldaan weer aankomen.
{flike}
Scala dei Turchi
5 juni 2014
Een relaxt dagje vandaag. Na het ontbijt zijn we naar de kust gereden. Hier zo'n 10 kilometer naar het Noorden ligt een prachtig stuk kust; Scala dei Turchi. Dit zijn witte rotsen die zich bevinden aan de zee. Het was een behoorlijke klim naar beneden en dan weet je natuurlijk dat je ook weer omhoog moet straks.
Als we beneden op het strand aankomen zien we de witte rotsen al glinsteren in de zon. Het is wel een heel apart gezicht. Het is uiteindelijk maar een klein stukje waar je over kan lopen en bovenop gaan we dan ook maar even zitten net zoals vele andere toeristen. Het is heel apart en je ziet het verderop ook nog wel een beetje maar dan houdt ook weer snel op.
Na een half uurtje hebben we het wel gezien en lopen we weer terug. Halverwege de klim zit een restaurantje waar we wat te drinken nemen en dan weer terug naar de auto. Nou dat was het dan voor vandaag want we gaan verder de hele dag lekker aan het zwembad liggen bij ons B&B. Ja want daarvoor hebben we ook vakantie.
's Avonds gaan we eten bij een Agriturismo Passo dei Briganti hier in de buurt. Op aanraden van de B&B eigenaresse die ook voor ons gereserveerd heeft. Om 20:15 uur dus dat komt goed. Nou dan heb je direct een heerlijk lange middag.
Om even voor achten rijden we weg en de gps brengt ons weer exact waar we zijn moeten. Dat is maar goed ook anders hadden we nooit dat hobbelige zandpad in gereden. Maar eerlijk gezegd staan er ook genoeg bordjes die de weg aangeven. Op het eind van het pad bevindt zich een groot leeg veld waar we de auto maar parkeren. We lopen om de agritourismu (boerderij) en zien helemaal niemand. Het ziet er ook allemaal erg leeg uit. Dan zien we door een deur de keuken en daar lopen wel mensen. Dus 'hallo volk!' uiteraard in het Italiaans/Engels en na drie keer een reactie.
Bona sera, we have made a reservation for dinner. No comprendo. Waarop we naar het restaurant gedeelte worden gebracht waar we al eerder hadden gekeken. Nu gaan de lichtjes aan en het wordt een stuk gezelliger. We kunnen overal gaan zitten geen probleem. We vragen of er nog meer gasten komen, en ja dat klopt. Die lange tafel wordt vanavond ook nog gevuld. De serveerster spreekt geen woord over de grens en als we zitten komt ze met een fles water en een fles wijn. De fles wijn mag retour want wordt vanavond toch niet genuttigd aan de tafel met 'rare Hollanders'. Wat op viel was dat de serveerster telkens als ze terug kwam zich meer en meer had omgekleed. En later nog de make-up bijgewerkt etc. We zijn ondanks dat het al bijna half negen is nog steeds erg vroeg blijkbaar.
Dan komt de vraag die wij opvatten in vertaling als 'kan ik het eten serveren?' Waarop wij natuurlijk antwoorden 'si'. Vervolgens wordt de hele tafel vol gezet met allerlei antipasti. Uiteindelijk staan er wel 8 bordjes met heerlijkheden voor ons. Ze heeft bij alles verteld wat het was maar ik denk dat we dat maar moeten proeven.
Daarna volgt de prime platti met risotto met een kaas erdoor heen. En een schaaltje waarvan we eerst dachten dat het sperziebonen waren maar wat na proeven pasta bleek te zijn. Overigens heerlijk met een pesto van amandelen, tomaten en weten wij wat nog meer. Daarna volgt de secundo platti met pittige worstjes, een gehaktschijf en wat gebakken aardappeltjes. Vervolgens krijgen we een fruitmand met mandarijnen en sinaasappels op tafel. Nou ja, dat is een raar toetje. Maar ook kregen we een nieuwe mes en vork. Hmm een sinaasappel eten met mes en vork. Nee hoor, er volgde ook nog een overheerlijk toetje. Een huisgemaakte limoncello voor Martin na. Zo dat was heerlijk. Martin heeft erg zijn best gedaan om alle bordjes leeg te krijgen en barst dan ook bijna uit zijn voegen. Maar lekker dat het was.
Overigens zijn we niet de hele avond allen gebleven. Om negen uur kwam er nog een groep van 13 Italianen binnen. Wij hadden ze gebombardeerd als collega's van elkaar door de samenstelling en het gebeuren/gesprekken.
Na afloop vroegen we om de rekening, wat ook weer een apart gebeuren was. De eigenaar van de agriturismo was al een paar keer langs gekomen en met zijn drie worden Engels waren we er achter gekomen dat hij de eigenaar was. Op onze vraag of we de rekening 'Il Conto' mochten verscheen er een heel groot vraagteken op zijn gezicht. Even vragen in de keuken; 400 euro was het antwoord. Dat werd met een lach snel gecorrigeerd tot 40 euro. Nou daar kan je nog eens voor komen eten. Wel kregen we het verzoek een waardering voor tripadvisor te schrijven. Dat hebben ze ook hard nodig want het is nog niet zo heel erg bekend maar overheerlijk eten hier.
{flike}